Ο Κώστας Παπανικολάου άνοιξε την καρδιά του στο τέταρτο τεύχος του διαδικτυακού περιοδικού της ΚΑΕ Ολυμπιακός "We Are Olympiacos" και εξήγησε πως από ένα παιδί που άρχισε να παίζει να παίζει μπάσκετ για την παρέα, εξελίχθηκε σε ένας πρωταθλητής Ευρώπης. Παράλληλα, αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια και στην οικογένειά, στην οποία "ο ένας πεθαίνει" για τον άλλο".

Η συνέντευξη του 28χρονου φόργουορντ αποτελεί το "μεγάλο" θέμα του τέταρτου τεύχους της "ερυθρόλευκης" ΚΑΕ, ενώ σε αυτό μεταξύ άλλων μπορείτε να διαβάσετε τι έκανε ο Βασίλης Σπανούλης, όταν ήταν 10 ετών και να γνωρίσετε μία άλλη πλευρά του Νίκολα Μιλουτίνοβ.

"Γεννήθηκα στα Τρίκαλα, όμως, κάποια στιγμή ο πατέρας μου, που ήταν τροχονόμος, πήρε μετάθεση και μετακομίσαμε οικογενειακώς στα Γρεβενά. Εκεί μεγάλωσα και είναι μια πόλη που πραγματικά νιώθω σπίτι μου. Έζησα δεκαπέντε χρόνια εκεί, δεν είναι και λίγο! Εκεί γνώρισα και τον καλύτερό μου φίλο, τον Γιώργο. Παρά την απόσταση, καθώς μένει πλέον στη Θεσσαλονίκη, παραμένουμε κολλητοί! Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο και με κάθε ευκαιρία βρισκόμαστε. Είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο για φίλο!", ανέφερε αρχικά ο "Παπ" στην σενέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό της ομάδας του, ενώ θυμήθηκε επίσης πω ς "ήσυχο δε θα με έλεγα, όμως, δεν πείραζα κόσμο. Ήμουν λίγο φοβιτσιάρης όσον αφορούσε τους τρίτους, αλλά για την οικογένειά μου ήμουν ‘μπελάς’. Θυμάμαι μου έλεγε η μητέρα μου πως δεν κοιμόμουν με τίποτα και έκλαιγα όλη την ώρα. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, ήταν άλλο… Με τον αδελφό μου, Νίκο, με τον οποίο έχω έναν χρόνο διαφορά, γινόταν χαμός! Είχαμε δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους γονείς μας με τη συμπεριφορά μας. Πάντα όταν ήμασταν μαζί κάτι θα κάναμε… Κάποια ζαβολιά, κάποια ζημιά, έπεφτε και λίγο ξύλο μεταξύ μας!".

ΜΠΑΣΚΕΤ... ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ

Ο Κώστας Παπανικολάου εξήγησε πώς άρχισε να παίζει μπάσκετ : "Πάντα παίζαμε στις μπασκέτες της γειτονιάς, όπως παίζαμε και ποδόσφαιρο και βόλεϊ, με το οποίο ασχολήθηκα πιο εντατικά κι εγώ και ο αδελφός μου. Υπήρχαν άτομα που μου έλεγαν, κυρίως λόγω ύψους, να ασχοληθώ με το μπάσκετ, όμως, δεν υπήρχε κάποια ακαδημία στα Γρεβενά. Γύρω στα 13-14 μου, ο Πρωτέας Γρεβενών άρχισε να χτίζει ένα παιδικό τμήμα που θα κατέβαινε σε αγώνες και όλοι οι φίλοι μου πήγαν. Οπότε επειδή ήθελα να είμαι με τους φίλους μου, πήγα κι εγώ! Βέβαια, μου άρεσε έτσι και αλλιώς το άθλημα. Μεσολάβησε ένα διάστημα που πήγαινα ταυτόχρονα σε προπονήσεις μπάσκετ, βόλεϊ, αλλά και στίβο, όμως, κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω την επιλογή μου".

Για τη μετακόμισή του στην Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Άρη, είπε : "Ο πατέρας μου βγήκε νωρίτερα στην σύνταξη και έχασε κάποια λεφτά, μόνο και μόνο για να μετακομίσουμε όλοι μαζί και να μην είμαι μόνος μου. Ήταν μεγάλη απόφαση. Υπήρξε η πρόταση από τον Άρη και εδώ θέλω να πω για άλλη μία έξυπνη απόφαση των γονιών μου. Ο Άρης μας ρώτησε αν θέλουμε ένα ποσό ή κάτι άλλο. Τότε οι γονείς μου, παρότι δεν ήμασταν καλά οικονομικά, δεν ζήτησαν όπως θα ήταν ίσως το πιο εύκολο λεφτά, αλλά ένα σπίτι να μένει η οικογένεια και να πληρώνετε το ενοίκιο κι ένα κολέγιο για μένα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν ποτέ να στερήσουν κάτι απ’ εμένα και τον αδελφό μου, δεν ήθελαν να σταθούν εμπόδιο στα όνειρά μας".

Ο Κώστας Παπανικολάου την σεζόν 2008/09 ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης κάτω των 22 ετών και το καλοκαίρι που ακολούθησε ήταν σημαδιακό για τον ίδιο : "Το καλοκαίρι του 2009 κατακτήσαμε το ασημένιο μετάλλιο με την U19. Ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Θεωρώ πολύ σημαντικό να έχεις παίξει και να έχεις διακριθεί σ’ ένα παγκόσμιο. Μετά από πέντε μέρες γυρίσαμε στην Ελλάδα και πήγαμε στο Ευρωπαϊκό Νέων στη Ρόδο. Ήμασταν επτά 90ρηδες και πέντε 89ρηδες σ’ εκείνη την ομάδα. Πήραμε το χρυσό, επίσης μια μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα και μετά απ’ αυτό ήρθε η πρώτη μου προετοιμασία στην Ανδρών! Ε, εκεί μου κόπηκαν τα πόδια. Δε μου έκαναν ιδιαίτερα καψώνια τα παιδιά, ίσως επειδή ήμουν πολύ μικρός.

Εκείνη τη χρονιά ήρθα στον Ολυμπιακό. Η αλήθεια είναι πως αρχικά ήμουν μπερδεμένος, γιατί δεν ήξερα ποια είναι η σωστή επιλογή. Δεν είχα βρεθεί ξανά πριν σε τέτοιο δίλημμά. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται σοβαρά. Ένιωσα πως έπρεπε να πάρω μια σωστή απόφαση γιατί από ‘δω και πέρα μπορεί να ξεκινούσα μια καριέρα. Το να διαλέξω τον Άρη από την Ολύμπια δε σήμαινε και κάτι, γιατί ίσως έπαιζα στο εφηβικό και τέλος. Όταν, όμως, έφτασα στα 19-20 έπρεπε να πάρω μια απόφαση που θα είχε τεράστια σημασία για το μέλλον μου. Οπότε όλο αυτό με είχε αγχώσει πολύ. Διάλεξα τον Ολυμπιακό γιατί πίστευα ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Κι αυτό το πίστευα γιατί ένα άλλο παιδί που θαύμαζα μεγαλώνοντας , ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει τρομερούς τελικούς με τον Διαμαντίδη, τον μάρκαρε σε όλο το γήπεδο, είχε παίξει γενικά τρομερά. Ήταν σε αρκετά νεαρή ηλικία τότε και ένιωθα μια σύνδεση. Έβλεπα πως ο Ολυμπιακός βοηθά πολύ τα νέα παιδιά. Είχε πάρει τον Σλούκα, τον Γιαννόπουλο τις προηγούμενες χρονιές και αυτό μου έλεγε πολλά".

Για την κλήση του στην Εθνική: "Υπήρχαν πειράγματα, αλλά καψώνια όχι. Μάλιστα, θυμάμαι πως ο Γιάννης (Μπουρούσης) ήταν ο πρώτος που με πήρε κοντά του. Εγώ είχα έρθει από την Θεσσαλονίκη και δεν ήξερα κανέναν! Έβλεπα μπροστά μου Σπανούλη, Ζήση, Βασιλόπουλό, Πρίντεζη, Σχορτσανίτη… έτρεμαν τα πόδια μου. Δεν είχα καταφέρει να μπω στην 12άδα, όμως, δε στενοχωρήθηκα γιατί ήταν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία το να βρίσκομαι εκεί. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα πιστέψει ποτέ πως θα μπω στην 12άδα. Χάρηκα που πήγα, προσπάθησα, αλλά ήξερα πως θα έπρεπε να είμαι πολύ τυχερός για να μείνει κάποιος άλλος έξω και να μπω εγώ".

Δεν ξέρω κανέναν Παπανικολάου

Επίσης, αναφέρθηκε στους Ντούσαν Ίβκοβιτς και Παναγιώτη Γιαννάκη: " Άγχος είχα και με τον κόουτς Γιαννάκη, γιατί ένιωθα δέος για όσα είχε πετύχει ως παίκτης και ως προπονητής. Το ίδιο ίσχυε και για τον κόουτς Ίβκοβιτς, ο οποίος ήταν ήδη πολύ σπουδαίος προπονητής. Με εκείνον ξεκινούσα βασικός και έπαιζα. Μέχρι την προηγούμενη χρονιά σκεφτόμουν να πάρω ότι μπορώ. Ήταν πολύ παράξενη η μετάβαση. Το διάστημα που ο κύριος Ίβκοβιτς υπέγραψε στον Ολυμπιακό, εγώ ήμουν στην Εθνική και κάποιος τον ρώτησε για εμένα. ‘Δεν ξέρω κανέναν Παπανικολάου. Θα δούμε. Δεν τον έχω δει’, είχε απαντήσει. Σίγουρα ήταν πολύ φυσιολογική η απάντησή του, απλά εμένα με άγχωσε λίγο όλο αυτό. Στην προετοιμασία προσπαθούσα να είμαι πάρα πολύ συγκεντρωμένος και προσπαθούσα να τα κάνω όλα σωστά, όμως, δεν περίμενα πως θα βρεθώ τόσο γρήγορα να παίζω και να ξεκινάω βασικός. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είχα φανταστεί. Με βοήθησε πάρα πολύ ο κόουτς σ’ αυτό το κομμάτι, του να περάσω δηλαδή στο επόμενο επίπεδο. Μπορώ να πω πως ήταν ένας από τους ανθρώπους που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να βρίσκομαι εδώ που είμαι σήμερα".

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Για τον θρίαμβο του 2012, είπε: "Στο -19 ήμουν στον πάγκο. Πήραμε το τάιμ άουτ και εκεί έγινα αλλαγή. Εκείνη η ομάδα είχε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν πίστευε πως τελείωνε ένα παιχνίδι πριν τελειώσει πραγματικά. Κι αυτό συνέβαινε είτε έχανε, είτε κέρδιζε. Δεν λέω πως τότε πιστεύαμε πως θα γύριζε ο τελικός, αλλά υπήρχε η συνήθεια να παίζουμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ανεξαρτήτου σκορ. Θυμάμαι πως όλοι χαιρόμασταν το κάθε λεπτό που ήμασταν στο παρκέ. Και νομίζω πως αυτός ήταν ο λόγος που τελικά γύρισε το ματς. Πέρα από τα μεγάλα σουτ, από τα μεγάλα plays, τις άμυνες, το οτιδήποτε που μπορεί να έγινε… Νομίζω πως αυτή η συνήθεια να παίζουμε μέχρι το τελευταίο λεπτό και να το χαιρόμαστε, ήταν κομβικό στο να φτάσουμε στην κατάκτηση του τροπαίου".

Για το φινάλε της αναμέτρησης, είπε: "Αυτή η εικόνα είναι χαραγμένη στο μυαλό μου. Είναι ίσως η πιο δυνατή συναισθηματικά στιγμή. Ποτέ δεν συγκρίνω επιτυχίες. Δεν μου αρέσει να το κάνω, γιατί όταν καταφέρνεις κάτι με την Εθνική έχει άλλη βαρύτητα και όταν καταφέρνεις κάτι με την ομάδα σου έχει άλλη. Απλά συναισθηματικά, αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή δεν το έχω ξανανιώσει στη ζωή μου, τουλάχιστον όσον αφορά στο κομμάτι του αθλητισμού. Κι για αυτό το λόγο, αυτή η εικόνα από το τάιμ άουτ και μετά, δηλαδή το φάουλ, τις βολές του Σισκάουσκας, το ριμπάουντ, το κατέβασμα του Βασίλη, το τελείωμα του Γιώργου, όλα μέχρι εκείνη τη στιγμή τα έχω μέχρι το τελευταίο δέκατο μέσα στο μυαλό μου ξεκάθαρα. Αυτό που δεν είχα ποτέ εικόνα είναι το μετά, που ακουμπάει τη μπάλα ο Χάινς, λήγει το παιχνίδι κι εκεί δεν θυμάμαι τι κάνω. Το έχω δει σε βιντεάκι… Ήμουν λίγο εκτός εαυτού, δεν τα θυμάμαι καν, δεν υπάρχουν στο μυαλό μου, είναι κενό. Ήταν τόσο μεγάλη η ένταση εκείνη τη στιγμή και η συναισθηματική φόρτιση που πραγματικά δεν ήλεγχα τον εαυτό μου. Και πιστεύω πως κι άλλα παιδιά δεν καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Στην πραγματικότητα μέχρι να γυρίσουμε στην Ελλάδα δεν είχαμε καταλάβει τι είχαμε καταφέρει. Για την ακρίβεια πιστεύω πως μας πήρε πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβουμε πλήρως το μέγεθος αυτής της επιτυχίας και το πόσο τρελό ήταν αυτό που έγινε εκείνο το βράδυ".

Για το Back2back τόνισε: "Η σεζόν 2012-13 ξεκίνησε με τον κόουτς Μπαρτζώκα στον πάγκο. Κανείς δεν είχε στο μυαλό του ότι θα κατακτούσαμε και πάλι την Ευρωλίγκα. Άλλωστε ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της προηγούμενης χρονιάς που λέγαμε πως όλα είναι ωραία στη ζωή μας. Ήμασταν ακόμη μεθυσμένοι από την επιτυχία της Κωνσταντινούπολης και ίσως δε βλέπαμε μπροστά μας. Τότε, όμως, ήρθαν δύο ήττες από την Εφές και την Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ με +20 και μας επαναφέραν στην πραγματικότητα. Από κει και μετά ξεκινήσαμε και πάλι μια τρελή πορεία. Αυτό που είναι χαρακτηριστικό είναι πως και τις δύο χρονιές είχαμε και τύχη. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι πάντα πηγαίναμε πολύ άνετοι στα φάιναλ φορ. Σα να είχε τελειώσει η δουλειά μας και ήμασταν ήδη επιτυχημένοι! Αυτό έγινε και το 2012 και το 2013, αλλά και το 2017. Ήμασταν ήρεμοι γενικά. Το 2012 όλοι περίμεναν πως θα αποκλειστούμε από το Top 16, και κατακτήσαμε την Ευρωλίγκα, κάτι που σήμαινε πως η ομάδα αυτή όχι απλά είχε τρυπήσει το ταβάνι της, αλλά είχε κάνει τα πάντα! Και την επόμενη χρονιά, το 2013, λέγαμε πως πέρυσι πήραμε Ευρωπαϊκό, φέτος φτάσαμε στο φάιναλ φορ, άρα αποδείξαμε πως δεν ήταν τυχαίο, οπότε δεν έχουμε να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον. Αυτό ακριβώς ήταν τελικά που μας βοήθησε να κάνουμε το back2back. Το ότι ήμασταν τόσο άνετοι. Η ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ καλή ομάδα, όμως, εμείς κάναμε εξαιρετικό παιχνίδι στον ημιτελικό. Και στον τελικό με τη Ρεάλ πάλι βρεθήκαμε στο -17 στο ημίχρονο, αλλά και πάλι με παιδιά από τον πάγκο. Θυμάμαι πως ο Κατσίβελης είχε αλλάξει το ρυθμό, Λο και Χάινς είχαν κάνει τρομερό φάιναλ φορ, ο Μπίλι στο δεύτερο ημίχρονο με τη Ρεάλ είχε κάνει τρομερά πράγματα… Πάντα, όμως, την κατάλληλη στιγμή βρισκόταν κάποιος που έκανε αυτό που έπρεπε».

Η χαρά ήταν η ίδια. Όχι, όμως, και η ένταση… «Αυτό που συζητούσαμε με τα παιδιά είναι πως σίγουρα η χαρά ήταν μεγάλη. Ωστόσο, η συναισθηματική ένταση που είχαμε νιώσει την προηγούμενη χρονιά δεν βγήκε το ίδιο το 2013. Ίσως επειδή το 2012 ήταν το πρώτο μετά από τόσα χρόνια και τόσο απρόσμενο, μας είχε βγει πιο έντονα. Αυτό όμως που ήταν πάρα πολύ όμορφο και μας έχει μείνει επίσης ήταν η υποδοχή του κόσμου και το 2012 και το 2013. Υπήρχαν και στο αεροδρόμιο και στο γήπεδο άνθρωποι κάθε ηλικίας που χαιρόντουσαν για την επιτυχία της ομάδας. Είναι πολύ σημαντικό πως κι εσύ έχεις βοηθήσει να νιώσουν αυτή τη χαρά. Είναι μαγικό το συναίσθημα και δεν περιγράφετε. Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις".

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΒΑ

Για την θητεία του στο ΝΒΑ, ανέφερε μεταξύ άλλων: "Είναι τελείως διαφορετική κατάσταση απ’ ότι γνωρίζουμε στην Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος διαχείρισης των καταστάσεων και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Είναι μοναδική εμπειρία! Πραγματικά και πίσω τον χρόνο να γύριζα θα το έκανα και πάλι. Το έζησα όσο περισσότερο μπορούσα. Στο πρώτο μισό της σεζόν όλα μου πήγαν τέλεια. Έπαιζα, ήμουν βασικός στο ροτέισον της ομάδας, όμως, μετά είχα τραυματισμούς, η ομάδα άλλαξε ρότα, πήρε πιο έμπειρους παίκτες και έμεινα απ’ έξω. Παρόλα αυτά έζησα μια τρομερή χρονιά στο Χιούστον. Πήγαμε στους τελικούς της Δύσης, παρακολούθησα το All Star Game, έζησα εμπειρίες ζωής γι’ έναν μπασκετμπολίστα. Και μόνο που μπαίνεις στο παρκέ νιώθεις δέος. Έπαιξα αντίπαλος με τον Κόμπε Μπράιαντ στην τελευταία του χρονιά! Τον μάρκαρα και με μάρκαρε! Έπαιξα κόντρα στον ΛεΜπρον, στον Λέοναρντ, έκανα προπόνηση με τον Χάρντεν … Βλέπεις τώρα ΝΒΑ και λες… Ξέρεις κάτι; Το έχω ζήσει live αυτό! Γι’ εμένα προσωπικά είναι σπουδαίο".

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ... ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Ο Κώστας Παπανικολάου αναφερόμενος στην επιστροφή δεν έκρυψε πως " σημαντικότατο ρόλο έπαιξε το ότι θα ήμουν μαζί με παιδιά που έχουμε καταφέρει πολλά και αυτό αυτομάτως θα με έκανε να νιώθω πιο άνετα. Ήταν λίγο παράξενο να γυρνάς μετά από τρία χρόνια. Οικεία παράξενο, όμως… Παράλληλα ένιωθα όμορφα που επέστρεφα σ’ ένα τόσο γνώριμο περιβάλλον".

Για το... restart της ομάδας του την φετινή σεζόν, τόνισε: "Θα υπάρξουν και επιτυχημένες χρονιές, θα υπάρξουν και αποτυχημένες. Όλοι θέλουν να κερδίζουν. Κανείς δεν θέλει να αποτυγχάνει. Μια επιτυχία όσο χαρούμενο κάνει τον κόσμο, άλλο τόσο χαρούμενους κάνει κι εμάς. Δυστυχώς δεν γίνονται πάντα τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε», σχολίασε σχετικά και αναφέρθηκε στο φετινό restart… «Υπάρχει μια νέα κατάσταση, μια νέα φιλοσοφία, ένα νέο ξεκίνημα. Το νέο πάντα στην αρχή φέρνει αυτοπεποίθηση, όμορφα συναισθήματα, διάθεση και όρεξη, όπως κάθε τι καινούργιο. Όμως, κάθε καινούργιο θέλει χρόνο για να προκύψει κάτι καλό. Η ομάδα είναι νέα, η φιλοσοφία είναι νέα και πρέπει όλοι να προσαρμοστούμε και οι παλιοί και οι νέοι παίκτες. Για παράδειγμα, όταν έχεις έναν προπονητή όπως ήταν ο κόουτς Σφαιρόπουλος και δουλεύεις μαζί του για 3.5 χρόνια με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και ξαφνικά έρχεται ένας άλλος προπονητής με μια διαφορετική φιλοσοφία, τότε ο κορμός σου δεν μπορεί να βοηθήσει σε κάτι… Πλέον όλοι ξεκινάμε από το μηδέν και πρέπει όλοι μαζί να φτάσουμε σ’ ένα σημείο. Αυτό είναι φυσιολογικό να χρειάζεται χρόνο. Σίγουρα με πάρα πολλή δουλεία και πολύ διάθεση θα υπάρξουν περιθώρια βελτίωσης. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι, πρώτα απ’ όλους εμείς οι παίκτες αλλά και ο τελευταίος φίλαθλος της ομάδας. Ο κόσμος πρέπει να έχει υπομονή. Θα δει στιγμές που δε θα παίζει καλά η ομάδα ή θα κάνει ήττες που ο κόσμος δεν τις έχει συνηθίσει. Η αλήθεια είναι πως από το ξεκίνημα της σεζόν οι φίλαθλοί μας έχουν δείξει υπομονή και πως αντιλαμβάνονται πως γίνεται μια νέα προσπάθεια. Η ομάδα δε γίνεται κάθε χρόνο να είναι στις τέσσερις καλύτερες και να έχει το πλεονέκτημα έδρας. Το ότι έγινε τις προηγούμενες δύο σεζόν με το νέο φορμάτ της Ευρωλίγκας δε σημαίνει πως θα γίνεται κάθε χρόνο. Η διοργάνωση γίνεται όλο και πιο δυνατή, οι άλλες ομάδες ενισχύονται, έχουν μεγάλα μπάτζετ, παίρνουν παίκτες υψηλού επιπέδου… Η ποιότητα του αθλήματος συνεχώς ανεβαίνει… Το σημαντικό γι’ εμένα είναι να βρίσκεσαι σταθερά στην κορυφαία 8άδα και να διεκδικείς μια θέση στο φάιναλ φορ. Το φάιναλ φορ δεν είναι δεδομένο για κανέναν, ούτε για τον Ολυμπιακό. Βλέπουμε ομάδες με μεγαλύτερα μπάτζετ απ’ εμάς που δεν έχουν καταφέρει να πάνε στην τελική φάση. Το ότι αυτή η ομάδα έχει κατορθώσει να πάει σε τέσσερα φάιναλ φορ την τελευταία εξαετία, έχει φτάσει τελικό και στα τέσσερα, κι έχει σηκώσει δύο κούπες, είναι τεράστια επιτυχία. Αυτό δεν είναι κάτι φυσιολογικό ή απλό. Είναι τεράστια η προσπάθεια που έχει γίνει από όλους. Δεν είπα πως δεν ονειρευόμαστε και δε στοχεύουμε ψηλά… Όμως, είναι άλλο το ονειρεύομαι κι άλλο το απαιτώ. Ποιος παίκτης δεν ονειρεύεται να είναι στο φάιναλ φορ και να το κατακτά;".

Επίσης, δήλωσε πως στην ομάδα του "υπάρχει πάρα πολύ καλή χημεία, όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και στα αποδυτήρια. Είναι πάρα πολύ ωραίο το κλίμα και δεν υπάρχει κάποιος που να είναι πιο απόμακρος. Όλοι έχουν δέσει μ’ όλους, υπάρχει χαβαλές, πλάκα μετά από αγώνες. Εδώ νιώθω οικεία… Νιώθω τον Ολυμπιακό ως οικογένειά μου… Τα πιο πολλά μου χρόνια τα έχω περάσει εδώ… Έχουμε συμβαδίσει, έχουμε πανηγυρίσει επιτυχίες, έχουμε βιώσει απογοητεύσεις… Νιώθω πραγματικά όμορφα που είμαι κομμάτι αυτής της οικογένειας".

Τέλος, ο Κώστας Παπανικολάου παραδέχθηκε "Έχει υπάρξει περίοδος που ένιωσα ότι το χάνω λίγο. Αλλά δόξα τω Θεώ το κατάλαβα μόνος μου και θέλω να πιστεύω πως το επανάφερα. Μετά τις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου με λίγη έπαρση", ενώ αναφερόμενος στο ποιο είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό του όνειρο, είπε πως αυτό είναι να κατακτήσει "ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες".

Photo credits: Eurokinissi