Ανέκαθεν οι ελληνικές ομάδες αναζητούσαν ξένους ικανούς να τους ανεβάσουν επίπεδα. Οι μεγάλοι (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) έψαχναν πότε πρωτοκλασάτους και πότε συμπληρωματικούς αθλητές, όμως οι υπόλοιποι της πρώτης κατηγορίας χρειάζονταν πρωταγωνιστές. Βλέπετε, από τη στιγμή που οι top class Έλληνες επέλεγαν τους "αιώνιους" και την προοπτική του εξωτερικού, δεν υπήρχαν μεγάλα ονόματα στο δεύτερο και το τρίτο ράφι του ελληνικού μπάσκετ. Γι' αυτό προτεραιότητα των συλλόγων ήταν να βρουν Αμερικανούς όπως ο Ντι Τζέι Κούπερ, ο Ζακ Ράιτ, ο Μπρεντ Πέτγουεϊ, ο Κένι Γκάμπριελ, μπασκετμπολίστες με θέληση να δουν το πέρασμά τους από τις μικρομεσαίες ομάδες της χώρας μας ως σκαλοπάτι για κάτι μεγαλύτερο.

Η αλήθεια είναι πως πάντα τη διαφορά την έκαναν οι Έλληνες. Όχι μόνο γιατί "κρατούσαν" τα αποδυτήρια και ήξεραν πως να διαχειριστούν τις κρίσεις, την ένταση, τα νεύρα μετά τις ήττες, αλλά κυρίως επειδή ένιωθαν το βάρος της φανέλας που φορούσαν και είχαν αυτό το χαρακτηριστικό που δεν διδάσκεται. Το φιλότιμο.

Φέτος, η κατάσταση στην Stoiximan.gr Basket League είναι κάπως "περίεργη". Υπάρχουν "λαβράκια" όπως για παράδειγμα ο Καλινόσκι του Απόλλωνα Πάτρας, ο Μόργκαν της Κύμης, ο Τάλτον του Ρεθύμνου, ο Γουέλς της Δόξας Λευκάδας, ο Ντίξον της ΑΕΚ, αλλά υπάρχουν και αρκετές παραφωνίες. Ο ΠΑΟΚ, για παράδειγμα, θέλει να εξαντλήσει τα περιθώρια και να στηρίξει τους ξένους του, όμως ούτε ο Μπράντον Τέιλορ, ούτε ο Τζόρνταν Σάιμπερτ, ούτε ο Ντάριλ Μπράιαντ δείχνουν ικανοί να εξελιχθούν σε πρωτοκλασάτους μπασκετμπολίστες, ενώ ο Κιθ Κλάντον είναι ένας αξιόλογος, "βαρύς" σέντερ και τίποτα περισσότερο.

Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει και ο Άρης. Τζένκινς και Κάμινγκς έχουν τα καλά και τα άσχημα διαστήματά τους, ο Ντέβιν Μαρμπλ που ήρθε ως το μεγάλο όνομα από το ΝΒΑ έκανε δυο κακές εμφανίσεις στο Ρέθυμνο και απέναντι στον ΠΑΟΚ, ενώ ήταν απογοητευτικός και στο ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Χέλιος Σανς. Ο Έρικ Μπάκνερ παλεύει, έχει περισσότερη ενέργεια, αλλά και αυτός δεν έχει πείσει ότι μπορεί να "μπει στα παπούτσια" των προκατόχων του.

Μ' αυτά και μ' αυτά, βλέπουμε αρκετές ομάδες να αντιλαμβάνονται ξανά τη σημασία των Ελλήνων παικτών. Ο ΠΑΟΚ, παρά την κακή βραδιά των ξένων του, κέρδισε τον Άρη ενάντια σε όλα τα προγνωστικά και χρωστάει πολλά στον Απόλλωνα Τσόχλα που στα 33 του έχει γίνει το Α και το Ω στη λειτουργία της ομάδας του. Πάντα συνεπής, πάντα σοβαρός, προσφέρει εξαιρετικό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, αποτελεσματικό πικ-εντ-ρολ, αλλά και το στοιχείο του αιφνιδιασμού, την πάσα που δεν περιμένεις, χωρίς να παίρνει μεγάλο ρίσκο. Ο Τσόχλας, ένας πλέι μέικερ που ήταν σε όλη του σχεδόν την καριέρα back-up, έχει γίνει ο σημαντικότερος στο ρόστερ του ΠΑΟΚ και αυτός που τον κρατάει όρθιο μαζί με τον Χρυσικόπουλο.

Κάθε προπονητής θα στρέφεται στον Τσόχλα και τον κάθε "Τσόχλα" όταν δεν του βγει η επένδυση σε κάποιον ξένο. Ξέρει τι θα πάρει από αυτόν, ξέρει ότι μπορεί να του πει και μια κουβέντα παραπάνω, ξέρει ότι ο Έλληνας "πονάει" τη φανέλα που φορά, γνωρίζει τι συμβαίνει σε κάθε γήπεδο, σε κάθε παρκέ.

Οι φετινές επιλογές του ΠΑΟΚ δεν του έχουν φέρει μέχρι στιγμής καλά αποτελέσματα. Η νίκη επί του Άρη είναι σίγουρα ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, όμως είναι και μια νίκη στο ξεκίνημα της σεζόν. Μια σεζόν που θα είναι πολύ μεγάλη, θα έχει αμέτρητα σκαμπανεβάσματα, θα έχει "χαστούκια" στην Ευρώπη και το πρωτάθλημα. Δεν ήταν λοιπόν μια νίκη τίτλου, αλλά ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που θα βοηθήσει τον Δικέφαλο να αποκτήσει καλύτερη χημεία, μεγαλύτερη συνοχή, θα δώσει χρόνο στον Σούλη Μαρκόπουλο να στηρίξει τους ξένους του.

Ο Τσόχλας έχει μυαλό επιπέδου EuroLeague. Οι ελληνικές ομάδες χρειάζονται παίκτες σαν τον Τσόχλα, παίκτες που ξέρουν που βρίσκονται, για ποια ομάδα παίζουν, τι διακυβεύεται κάθε αγωνιστική και πόσο σημαντικό είναι να πετυχαίνεις στο τέλος της σεζόν τους στόχους σου. Πολλοί έχουν "κατέβει" στην Α2, αρκετοί "έχουν" το επίπεδο της Stoiximan.gr Basket League μα προτίμησαν έναν καλύτερο μισθό σε μια σκληρή, αλλά άκρως ελληνική κατηγορία. Οι περισσότεροι από αυτούς (Λιακόπουλος, Κουμπούρας, Γκαγκαλούδης, Βασιλόπουλος, Μιλόσεβιτς, Καρύδας) έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία, αυτή την εποχή που οι ομάδες δίνουν πολύ μικρά ποσά σε Αμερικανούς και απλά ελπίζουν να τους βγει ένας στους πέντε, αν όχι ένας στους δέκα.

Το να βλέπεις τον Τσόχλα να μην παίζει πολύ στα φιλικά και να "βγάζει" 30λεπτα στα επίσημα παιχνίδια, δείχνει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι ελληνικές ομάδες, αλλά δείχνει πολλά και για το επίπεδο του Έλληνα παίκτη. Μπορεί Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς να μη βγαίνει κάθε μέρα, μπορεί και να μη βγει ποτέ. Μπορεί να έχουμε αμέτρητα ταλέντα και ελάχιστους χαρακτήρες ικανούς να μεγαλουργήσουν. Πάντα όμως θα υπάρχουν παιδιά που θα αξίζουν τη στήριξη των προπονητών. Πάντα θα υπάρχουν παιδιά που θα περιμένουν μια ευκαιρία όχι για να γίνουν Σπανούλης και Διαμαντίδης, αλλά Τσόχλας.

Twitter @harris_stavrou