“ Ονειρεύομαι. Δεν βρίσκομαι στη Γη. Είναι απίστευτο”.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν μπορούσε καν να το χωνέψει. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να το συλλάβει. Κι όμως, η “προφητεία” του Μιχάλη Κακιούζη υλοποιήθηκε σαν σήμερα πριν από 12 χρόνια. Ήταν 25 Σεπτεμβρίου 2005 όταν η Ελλάδα νικούσε δια περιπάτου τη Γερμανία 78-62 στον τελικό του Eurobasket και ανέβαινε για δεύτερη φορά στην ιστορία της στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε επίπεδο ανδρών.

Για όσους έχουν ζήσει το έπος του 1987, εκείνο το χρυσό μετάλλιο θα είναι πάντα ξεχωριστό, αξέχαστο. Για τις νεότερες γενιές, όμως, το χρυσό του Βελιγραδίου θα αποτελεί πάντα η ωραιότερη ανάμνηση. Διότι εκείνο το βράδυ η Ελλάδα έκανε το δεύτερο “θαύμα” της, 18 χρόνια μετά το Eurobasket του 1987. Και όχι επί ελληνικού εδάφους αυτή τη φορά, αλλά στο Βελιγράδι. Εκεί όπου οι χιλιάδες Έλληνες που έδωσαν βροντερό “παρών” το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου, έκαναν την (χωρητικότητας 18.900 θεατών) Belgrade Arena να μοιάζει με ΣΕΦ.

Η Ελλάδα φυσικά και δεν θα μπορούσε να χάσει εκείνο το χρυσό μετάλλιο. Όχι μετά την ανατροπή που είχε κάνει το προηγούμενο βράδυ κόντρα στη Γαλλία, όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης ευστόχησε στο σημαντικότερο σουτ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Η Ελλάδα δεν είχε σούπερ σταρ στο Βελιγράδι. Δεν είχε ούτε Τόνι Πάρκερ, ούτε Πάου Γκασόλ, ούτε Ντιρκ Νοβίτσκι. Στον τελικό, πάντως, κανένας NBAer δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Ούτε καν ο “Μεγάλος Γερμανός”, ο οποίος λίγη ώρα αργότερα αναδείχθηκε ο MVP του τουρνουά και για πάρτη του 18.900 θεατές σηκώθηκαν όρθιοι για να τον χειροκροτήσουν 3'22'' πριν από τη λήξη, με το παιχνίδι να έχει ήδη κριθεί.

Βλέπετε, ο τελικός της 25ης Σεπτεμβρίου δεν έμοιαζε ποτέ με τελικό. Ήταν απλά μία τυπική διαδικασία. Οι Έλληνες παίκτες μάσαγαν σίδερα εκείνο το βράδυ, με πρώτο και καλύτερο τον Θοδωρή Παπαλουκά, ο οποίος πέτυχε 22 πόντους, συμπεριλαμβανομένων και των δύο τριπόντων που αποτέλεσαν την απαρχή για το ελληνικό ξέσπασμα στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, τότε που η Εθνική δημιούργησε διαφορά 12 πόντων (48-36). Η Ελλάδα ανέβασε τη διαφορά ακόμα και στο +18 στην τέταρτη περίοδο (68-50 στο 33') και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήγε στο Βελιγράδι με στόχο να διεκδικήσει μία θέση στην πρώτη εξάδα της διοργάνωσης και να κατακτήσει παράλληλα την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Έτσι έλεγε τουλάχιστον πριν από την έναρξη του τουρνουά ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Τελικά, οι παίκτες του είχαν διαφορετική άποψη. Η εξάδα αποδείχθηκε πολύ μικρός στόχος για μία “φουρνιά” παικτών που έμοιαζε εξ αρχής φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα.

Ο Παπαλουκάς, ο Χατζηβρέττας, ο Ντικούδης και ο Κακιούζης βρίσκονταν στα 28-29 τους χρόνια -και ήταν οι “μεγάλοι” εκείνης της Εθνκής. Οι Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Παπαδόπουλος μόλις είχαν γίνει 25-26. Οι Φώτσης, Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης ήταν ακόμα “φρέσκοι”, 22-24 ετών. Και ο βενιαμίν της Εθνικής, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ήταν μόλις 21. Δεν έφτασε τυχαία άλλωστε η συγκεκριμένη ομάδα μέχρι το αργυρό μετάλλιο και ένα χρόνο αργότερα, στην Ιαπωνία.

“ Όλοι ονειρευόμασταν αυτή τη στιγμή” έλεγε μετά το θρίαμβο του 2005 ο Θοδωρής Παπαλουκάς. “ Ήμουν 10 ετών όταν η ομάδα του 1987 κατέκτησε το Eurobasket. Τώρα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για τα επόμενα ελληνόπουλα”. Αν το ελληνικό μπάσκετ εκτοξεύτηκε χάρις στο χρυσό του 1987, τότε το Eurobasket του 2005 στάθηκε ο λόγος που το κράτησε στις καρδιές των Ελλήνων και τα επόμενα χρόνια.

Το στατιστικό του τελικού του Eurobasket 2005: