Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι που ο Πανιώνιος βρίσκεται στη δεύτερη θέση του βαθμολογικού πίνακα, μετά την 18 αγωνιστική. 'Ενας είναι ο Λάντον Μίλμπουρν, ηγέτης επί των ημερών του στο Μέριλαντ, που "σκότωσε" τον εαυτό του, για το ευ ζην των Terrapins.

Η καλή του η καρδιά φταίει για όλα. Θυσία έγινε το παιδί. Και τι κατάλαβε; Τον πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα. Μάζεψε τα κομμάτια του και προσπάθησε να συνεχίσει τη ζωή του. Ποτέ όμως, δεν θα ήταν ο ίδιος… Πριν τσεκάρετε ότι όντως διαβάζετε τη σωστή ιστοσελίδα, ας το πάρουμε από την αρχή. Γιατί η ιστορία του Λάντον Μίλμπουρν είχε όντως, μια αυτοθυσία (για το καλό του Μέριλαντ), αλλά δεν παραπέμπει σε κανένα άλλο σημείο στα δράματα επιπέδου… Νίκου Ξανθόπουλου. Εξαιρουμένης ίσως, της μετανάστευσης, που ήταν και οικονομικής φύσεως.

Δεν ήταν όμως, το… κατεστημένο που ώθησε τον παίκτη του Πανιωνίου να αναζητήσει την τύχη του στην Ευρώπη. Ηταν η αγάπη του για το μπάσκετ, με το οποίο δεν μπορούσε να ασχοληθεί στο ΝΒΑ. Και δεν μπορούσε, επειδή ως φοιτητής και παίκτης του Μέριλαντ, χρειάστηκε να γίνει πάουερ φόργουορντ και να τα «βάλει» με πολύ ψηλότερους και περισσότερο "οικοδομημένους" (υπό την έννοια των μυών) αντιπάλους. Αν τα κατάφερε; Ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του, ως τελειόφοιτος και μέρος της επιτυχίας ενός εκ των κολεγίων με τη μεγαλύτερη παράδοση, στο μπάσκετ.

Όπως είχε πει ο προπονητής του, Γκάρι Ουίλιαμς, το 2009 "μπορείτε να του βάλετε ό,τι ταμπέλα θέλετε. Για εμένα είναι ένας τύπος που μπορεί να βάλει σουτ μέσα από τη ρακέτα και έξω από αυτή. Ο,τι και αν σημαίνει αυτό… σε θέση. Δεν έχω κάποιον αριθμό για αυτό –αν δηλαδή, είναι «τριάρι» ή «τεσσάρι». Μου αρκεί ότι είναι καλός παίκτης".

Και όχι, δεν τον ένοιαζε πως αν επρόκειτο να βγάλει τα προς το ζην ως ΝΒΑer, θα έπρεπε να εξειδικευτεί στη θέση του σμολ φόργουορντ. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν πως η φροντ λάιν του είχε αποδεκατιστεί (τρεις παίκτες ήταν τραυματίες και ένας είχε τιμωρηθεί για οκτώ ματς) και κάποιος έπρεπε να κάνει τη δουλειά.

Οι πατρικές συμβουλές

Ο Μίλμπουρν είχε σχολιάσει τότε ότι "μου αρέσει να είμαι σε θέση να προσφέρω ό,τι χρειάζεται η ομάδα, ώστε να λέει ο κόουτς "θέλουμε αυτό" και εγώ να μπορώ να το δώσω, ανεξάρτητα από το πόσο μεγαλόσωμος ή όχι είμαι. Αν μπορώ να βοηθώ στο να κερδίζουμε παιχνίδια, θα κάνω ό,τι θέλει να κάνω ο προπονητής μου".

Για να προσαρμοστεί καλύτερα στα νέα δεδομένα, ζήτησε και βοήθεια. Του πατέρα του, Αντρέ Φόρεμαν (μην μπερδεύεστε, πήρε το επίθετο της μητέρας του), ο οποίος είχε κάνει καριέρα στην Αυστραλία, τη Σουηδία, το Χονγκ Κονγκ και τη Φινλανδία, επί 15 χρόνια. Και στον τελευταίο του σταθμό, είχε κληθεί να μετακινηθεί στο «4», γιατί είχαν τεθεί εκτός –με τραυματισμούς- δυο μέλη της φροντ λάιν. «Μιλούσα συνέχεια μαζί του, βλέπαμε σε κασέτες παιχνίδια και του εξηγούσα τι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνει», ενημερώνει ο πατήρ φαμίλιας, «επί της ουσίας, ήταν όσο απλό είναι να γυρνάς με το πρόσωπο προς το καλάθι. Μετά, βλέπεις αν έχεις παίκτη πάνω σου ή αν σε έχει χάσει… και το παίρνεις από εκεί».

Και η μητρική… απαίτηση

Ο μικρός προσαρμόστηκε, κάτι που έκανε απ’ όταν θυμάται τον εαυτό του. Όταν ήταν 13 χρόνων, η μητέρα του Καόνα Μίλμπουρν αποφάσισε να πάρει τα παιδιά της (τον Λάντον και την Μάγια) και να μετακομίσουν από τον Eastern Shore του Μέριλαντ (ένα μέρος που όπως είχε ενημερώσει ο ίδιος επειδή δεν είχε και πολλά πράγματα να κάνει, περνούσε την ώρα του στο κομμωτήριο της μαμάς μου… και έτσι έμαθε να κουρεύει «όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν όλοι οι συμπαίκτες μου, στο κολέγιο. Τι να πω; Μου αρέσει να κάνω τους άλλους να δείχνουν καλύτεροι!», εξηγεί για το χόμπι του) στην Ατλάντα. Είχε αποφασίσει πως εκεί τα τέκνα της θα είχαν περισσότερες ευκαιρίες να πάρουν όσα περισσότερα εφόδια μπορούσαν. Είχε ξεκαθαρίσει στα παιδιά της ότι ο κόσμος να χαλάσει, εκείνα θα έπαιρναν ένα πτυχίο.

Ο «L Boogie» όπως ήταν γνωστός στους Terrapins έχει πτυχίο επί του ποινικού δικαίου, ενώ είναι πιστοποιημένος εγκληματολόγος (στις ΗΠΑ βλέπουν πολύ CSI ή είναι η ιδέα μου;) "αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν οραματίζομαι τον εαυτό μου να πηγαίνει στα σημεία όπου έχουν γίνει εγκλήματα και να τα εξιχνιάζω. Με ενδιέφερε να έχω εναλλακτική και τότε αυτό το πεδίο ήταν το πιο ενδιαφέρον, στο μυαλό μου. Μεγάλωσα με τη μητέρα μου και την αδελφή μου και ήθελα να είμαι ο πρώτος που θα πάρω πτυχίο. Δεν δυσκολεύτηκα να τα καταφέρω. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι ήταν και εύκολο. Σίγουρα είχε… ιδιαιτερότητες", εξηγεί στο Sport24.gr.

Ο Τάι, ο Γκρέιβις… και το κατεστημένο

Μαζί με τις σπουδές του, στο Μέριλαντ "έμαθα ουσιαστικά το άθλημα, πώς να παίζω μπάσκετ και τι πρέπει να κάνω, για να γίνω καλύτερος". Μολονότι "έκανε" όνομα στο κολέγιο (είχε γίνει γνωστός ως «Thunder dunk», ενώ οι συμπαίκτες του τον αναγνώριζαν ως τον αρχηγό τους –ήταν αυτός που οδηγούσε τους υπολοίπους στο παρκέ του Comcast Center, σε κάθε εντός έδρας ματς), θέση στο ΝΒΑ δεν βρήκε, όπου βρίσκεται ο Τάι Λόουσον, των Νάγκετς (συμπαίκτης του στο Oak Hill Academy και επίσης από το Μέριλαντ, όπου γεννήθηκε και ο Μίλμπουρν) και ο Γκρέιβις Βάσκες, των Χόρνετς (… συμφοιτητής του στους Terps), για τους οποίους δηλώνει "πολύ υπερήφανος. Με τον Γκρέιβις έχουμε χαθεί. Τον Τάι όμως, θα τον δω το καλοκαίρι, πίσω… στο σπίτι. Θα έχουμε να πούμε πολλά", βεβαιώνει.

Αν περιμένετε να τον ακούσετε να καταγγέλλει… το κατεστημένο, χάνετε το χρόνο σας. "Δεν ήμουν έτοιμος για το ΝΒΑ. Επί τρία χρόνια έπαιζα ως "τεσσάρι" και στις προπονήσεις που έκανα με ομάδες του ΝΒΑ (Ουίζαρντς, Πέισερς, Γουλβς, Κλίπερς, Κινγκς, Χοκς), αλλά και στο σάμερ λιγκ του Λας Βέγκας (όπου πήγε με τους Χοκς, το 2010) με έβαζαν στην περιφέρεια. Δεν είχα πολλές εμπειρίες και σύντομα σταμάτησαν να μου δίνουν ευκαιρίες. Εν κατακλείδι, δεν ήμουν έτοιμος για το σάμερ λιγκ, που δεν είναι ευκαιρία για να διασκεδάσεις, αλλά για να διαγωνιστείς και να πείσεις ότι αξίζεις μια θέση μεταξύ των καλύτερων".

Η πιο εύκολη απόφαση

Η συντριπτική πλειοψηφία των παλικαριών που δεν βρίσκουν δουλειά στο ΝΒΑ, μετά το κολέγιο, μένουν στις ΗΠΑ ή πηγαίνουν στην Κίνα. Σπάνια,… κατηφορίζουν στην Ευρώπη, γιατί επί της ουσίας, δεν ξέρουν τι τους περιμένει εκεί (δηλαδή… εδώ).

Ο Μίλμπουρν είχε πλήρη εικόνα, ένεκα του πατέρα του "και ήταν η πιο εύκολη απόφαση που έχω πάρει ποτέ. Οσο ήταν ο μπαμπάς μου στην Ευρώπη, τον είχα επισκεφτεί σε διάφορες γιορτές στη Σουηδία, είχα δει την ατμόσφαιρα που επικρατεί, τι γίνεται γενικά στην Ευρώπη, μου άρεσε, οπότε δεν είχα και πολλά να σκεφτώ" και έτσι βρέθηκε το 2010 στη Μπουλόν (Α2 Γαλλίας) και το επόμενο καλοκαίρι στη Λιμόζ, που επίσης αγωνιζόταν στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία της χώρας.

"Ήταν μια τελείως διαφορετική εμπειρία από ό,τι είχα συνηθίσει", αλλά και πάλι πρόβλημα προσαρμογής, δεν είχε. "Η ομάδα είχε προκριθεί από την τρίτη κατηγορία, είχε μπει στα πλέι οφ, οπότε όλα ήταν υπέροχα. Είχα την ευκαιρία να δουλέψω πάνω στο παιχνίδι μου και να γίνω πολύ καλύτερος".

Κάτι "που ισχύει και για τον Πανιώνιο, που είναι επίσης, μια εξαιρετική εμπειρία. Διαθέτουμε νέα ομάδα, με πολύ ταλέντο, το οποίο χρησιμοποιούμε με το σωστό τρόπο και έχουμε κάνει ήδη αρκετά καλή δουλειά. Ο προπονητής μας ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει με τον καθ’ ένα από εμάς, ώστε να βελτιωνόμαστε όλοι ατομικά και έτσι να γίνεται καλύτερη η ομάδα. Παίζουμε δυνατά και αυτό θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε, έως το τέλος της σεζόν. Εχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας".

Άνθρωπος που λέει μεγάλα λόγια δεν υπήρξε ποτέ. Και δεν θα γίνει τώρα. "Το μόνο που με νοιάζει είναι να δουλεύω όσο πιο σκληρά μπορώ, να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ κάθε μέρα, πριν και μετά τις προπονήσεις, ώστε να κάνω ό,τι μου ζητά ο κόουτς και ό,τι έχει ανάγκη η ομάδα. Αυτός είναι ο στόχος μου» και το μόνο ενδιαφέρον του.

Πώς βλέπει τον εαυτό του σε πέντε χρόνια από τώρα; «Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είμαι υγιής και θα παίζω ακόμα μπάσκετ. Δεν μπορώ να ξέρω πού θα με βγάλει η ζωή. Έχω πίστη στο Θεό και προχωρώ".

Και η επιβεβαίωση… της πληροφορίας (ναι, ο Μίλμπουρν είναι "κορίτσι")

Ζητήσαμε από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, να μας εξηγήσει… τι παιδί είναι ο τρίτος σκόρερ και ριμπάουντερ του Πανιωνίου, για να επιβεβαιώσει ότι "είναι αθλητής που κάνει πολύ καλά ό,τι του ζητάμε στην προπόνηση και για αυτό έχει ξεχωρίσει. Είναι σταθερά καλός. Αν συνεχίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα βοηθά περισσότερο κάτι που θέλουμε από όλους τους παίκτες μας. Είναι επιμελής, συνεσταλμένος, αγαπητός από όλους και ταιριάζει πολύ στο νεαρό της ηλικίας που έχουμε στην ομάδα. Είναι σεμνός, εργατικός και χαμηλών τόνων παιδί. Για αυτό και έχει διαρκή πρόοδο".

Η νοοτροπία της επιτυχίας

Διαρκή… πρόοδο έχει συνολικά ο Πανιώνιος, στο σερί των έξι επιτυχιών που μετρά –με τελευταία ήττα αυτή της 12 αγωνιστικής, όταν επισκέφτηκε το ΣΕΦ-, εξ ου και βρίσκεται στη 2 θέση της βαθμολογίας.

"Αυτό που θέλουμε είναι να προσπαθούμε σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, για το καλύτερο δυνατό" εξηγεί ο Σφαιρόπουλος, "αυτή είναι η νοοτροπία που μας ενδιαφέρει, ως ομάδα. Το κύριο ζητούμενο είναι να προετοιμαζόμαστε για το κάθε ματς, όσο καλύτερα μπορούμε. Αρα, να δουλεύουμε όσο πιο σκληρά γίνεται στις προπονήσεις. Δεν μας ενδιαφέρει το όποιο σερί ή η βαθμολογία. Μόνο το επόμενο παιχνίδι και πώς θα εμφανιστούμε έτοιμοι".

Η δεύτερη θέση ασκεί κάποιου είδους πίεση, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που τα… παιδιά του είναι και νέα σε ηλικία; "Είναι πολύ νωρίς να κοιτάμε σε ποια θέση είμαστε. Δεν μας ενδιαφέρει. Στην παρούσα φάση, το ζητούμενο είναι η βελτίωση μέσα από κάθε προπόνηση, μέσα από κάθε παιχνίδι, σε ατομικό επίπεδο και κατ’ επέκταση σε ομαδικό. Στο τέλος θα δούμε τι έχουμε καταφέρει και πού θα τερματίσουμε. Είναι πάρα πολύ νωρίς να μιλάμε για βαθμολογικούς στόχους".

Και όλα αυτά δεν τα λέει… για να τα πει. Οντως υπάρχει κάτι άλλο να τον ενδιαφέρει περισσότερο. "Έχουμε νέα παιδιά στο ρόστερ και για αυτό ο κατ’ αρχάς στόχος μας είναι η βελτίωση τους, ώστε μέσω αυτής να έλθει και η συνολική. Μας ενδιαφέρει να παίζουμε όσο καλύτερο μπάσκετ μπορούμε, να έχουμε τις καλύτερες δυνατές συνεργασίες σε άμυνα και επίθεση, να δίνει ο καθένας ό,τι καλύτερο έχει και να μην επαναπαύεται κανείς". Μα κανείς, συμπεριλαμβανομένων των προπονητών.

Η ευτυχία και η δικαιοσύνη

Μολονότι ο κόουτς του Πανιωνίου δεν θέλει να μιλά για μεμονωμένες περιπτώσεις παικτών, επιμείναμε –η αλήθεια είναι λίγο παραπάνω- για να σχολιάσει τα όσα κάνουν φέτος οι Γιάνκοβιτς και Παππάς (πρώτος και δεύτερος σκόρερ και ριμπάουντερ της ομάδας).

"Αυτό που είναι πολύ σημαντικό, είναι πως παίζουν το καλύτερο μπάσκετ της μέχρι τώρα καριέρας τους και αυτό που θέλουμε είναι να παρουσιάσουν ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση. Είναι νέα παιδιά και έχουν πολλά περιθώρια εξέλιξης, αν συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο και την ίδια προσπάθεια" και δική του δουλειά είναι να εξελίσσει τα επίπεδα ζήλου και προσπάθειας.

"Δίπλα στους συγκεκριμένους παίκτες, υπάρχουν και άλλα νέα παιδιά. Οι Αθηναίου, Καββαδάς, Μπόγρης, Μίλμπουρν, Πέιν, Αγραβάνης και Μοντσενίγος. Τα περισσότερα είναι νέα Ελληνόπουλα που θέλουμε να "μπολιάσουμε" με την εμπειρία των Κις, Μπατή, Αθανασούλα και Μπούκερ".

Πόσο εύκολο ήταν να μοιράσει ρόλους, για να λειτουργήσει το σύστημα ιδανικά, δίχως… παρεξηγήσεις και γκρίνιες (γιατί μιλάμε και για νεαρούς άνδρες); "Μα η δουλειά του προπονητή δεν είναι να τους κάνει όλους ευχαριστημένους. Αυτό που κοιτάζω είναι να είμαι δίκαιος. Να αποδίδω στα ματς δικαιοσύνη, βάσει των προπονήσεων και της προσπάθειας που κάνουν όλοι, όπως μοιράζω ανταγωνιστικούς ρόλους σε όλους. Και αυτό το έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό".

Και για να τον προλάβουμε, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. "Ναι, ο δρόμος είναι μακρύς. Είναι ωστόσο, σημαντικό να αντιλαμβάνονται πως μετά μια νίκη δουλεύεις ακόμα πιο σκληρά, γιατί αυξάνονται οι απαιτήσεις. Αρα, καλούμαστε να είμαστε έτοιμοι και να ανταπεξέλθουμε στις νέες προκλήσεις, τις νέες απαιτήσεις".