Όταν ο Ντομινίκ δεν ήρθε για πικ-νικ

Τον οποίο μάλιστα οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης στο αγαπημένο του (γενέτειρα του) Παρίσι, λίγους μήνες αργότερα στον αξέχαστο τελικό με την Μπαρτσελόνα (67-66) και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς να γίνεται ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, κρατώντας το τρόπαιο για την ελληνική ομάδα και επιτρέποντας στον Ντομινίκ να απολαύσει τον τίτλο του (δικαίως) πολυτιμότερου παίκτη εκείνου του φάιναλ φορ το 1996.

Όταν έγινε γνωστό ότι οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έκαναν το κορυφαίο ντίλ πραγματικότητα (αν και η κορυφαία τους κίνηση όλων των εποχών ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς) έγινε πανζουρλισμός. Στο αεροδρόμιο χρειάστηκε ειδική επιχείρηση για να μπορέσει να μπει στο αυτοκίνητο καθώς 5000 φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν κάνει το (μικρό τότε) αεροδρόμιο να θυμίζει ΟΑΚΑ.

Πάνω από 10.000 μαζεύτηκαν στην πρώτη προπόνηση, με τους αδελφούς Γιαννακόπουλους να είναι δικαιολογημένα τρελαμένοι και είναι αξέχαστη η ατάκα του Παύλου Γιαννακόπουλου, νωρίτερα, όταν είχε ανακοινωθεί η μεταγραφή, μιλώντας σε συνάδελφο στην τηλεόραση: «Άντε γεια σου τώρα παιδί μου, και χρόνια πολλά και καλά»…

Και όμως μόλις 8000 θεατές βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα της 1ης Οκτωβρίου του 1995 στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων για να δουν από κοντά τη μεγαλύτερη μεταγραφή που έγινε ποτέ στο ελληνικό μπάσκετ.

Το ντεμπούτο του Ντομινίκ Ουίλκινς, με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στον αγώνα της πρεμιέρας του πρωταθλήματος με τον Πανιώνιο (αγχωτική νίκη στο φινάλε για το τριφύλλι με 92-86) ήταν αγχωτικό και κινήθηκε σε χαμηλά στάνταρ. Πέτυχε το πρώτο του καλάθι στο 16ο λεπτό, ενώ δεν έκλεψε την παράσταση με την απόδοσή του, αν και η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική.

Ο άσος των Ατλάντα Χόκς και ένας εκ των θεαματικότερων παικτών που πέρασε ποτέ από το ΝΒΑ, είχε απασχολήσει τον Παναθηναϊκό και το περασμένο καλοκαίρι, όταν ήταν «ελεύθερος» αλλά προτίμησε να φορέσει τελικά τη φανέλα με το τριφύλλι των Μπόστον Σέλτικς.

Ήταν φανερό πως ήθελε να παραμείνει στο ΝΒΑ, όπως και το επόμενο καλοκαίρι, όμως πλέον δεν έβρισκε ομάδα και έτσι αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Όσο και αν το τέλος του στους «πράσινους» ήταν άδοξο από τη συμφωνία αυτή βγήκαν και οι δύο πλευρές κερδισμένες.

Ο ίδιος διότι έζησε την ευρωπαϊκή εμπειρία βάζοντας στον τραπεζικό του λογαριασμό ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (είχε διετές συμβόλαιο έναντι συνολικών αποδοχών 7.000.000 δολαρίων) ενώ οι «πράσινοι» τον είχαν σαν βασιλιά στην Αθήνα. Ο δε Παναθηναϊκός, έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε το κύπελλο Πρωταθλητριών και ουσιαστικά άρχισε από εκεί να στήνει την αυτοκρατορία του, σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη.

Ο Ντομινίκ Ουίλκινς πήρε τον πρώτο του τίτλο σε συλλογικό επίπεδο, το κύπελλο Πρωταθλητριών (αν και χρονιά ο πρώτος του τίτλος ήταν το κύπελλο Ελλάδας στην Πάτρα.

Σε εθνικό επίπεδο είχε προηγηθεί μια διετία πριν στο Τορόντο ο τίτλος του Παγκοσμίου πρωταθλήματος με τη δεύτερη στην ιστορία ντρίμ τιμ, αυτή του 1994, στην οποία μάλιστα ήταν και αρχηγός.

Με τον Παναθηναϊκό έκανε κάποια μεγάλα παιχνίδια, με τις κορυφαίες εμφανίσεις του να είναι στο φάιναλ φορ του Παρισιού, ενώ δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις υποχρεώσεις του στο ελληνικό πρωτάθλημα, καθώς τραυματίστηκε στο χέρι στον τρίτο τελικό με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, ήταν με πολιτικά στον πάγκο στον 4ο τελικό στο ΟΑΚΑ και δεν έζησε ποτέ το ταπεινωτικό 73-38 του 5ου τελικού στο ΣΕΦ, καθώς είχε ήδη «πετάξει» στις ΗΠΑ

Ουσιαστικά η κόντρα του με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (που την επόμενη χρονιά έφυγε ως αποδιοπομπαίος τράγος με οπαδούς της ομάδας μετά τον αποκλεισμό στο κύπελλο από τον Απόλλωνα να του πετούν αντικείμενα ακόμα και σάντουιτς !) δεν έσβησε ποτέ και ακόμα και μετά από χρόνια οι δύο άντρες «αλληλοκαρφώνονταν».

Ο Σέρβος δεν πίστευε απόλυτα το θέμα με το άσθμα του Ντομινίκ και τον θεωρούσε φυγόπονο ιδιαίτερα στις προπονήσεις, ενώ ο άσος του ΝΒΑ, θεωρούσε άδικο τον κόουτς, λέγοντας αργότερα πως με τέτοιες πρακτικές στο ΝΒΑ δεν θα μπορούσε να προπονήσει κανέναν.

Δεν έστησε από την αρχή την ομάδα γύρω από αυτόν ενώ η ατάκα του Μάλκοβιτς που είχε μείνει στην ιστορία ήταν: «Ο προπονητής σε μια ομάδα πρέπει να αμείβεται περισσότερο από τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του».

Στο ντέρμπι πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, ο Ουίλκινς από την μεταχείρισή του στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε τα κλάματα στα αποδυτήρια, αλλά στο δεύτερο πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την οδήγησε στη νίκη, ενώ στον νοκ άουτ προημιτελικό του κυπέλλου απέκλεισε σχεδόν μόνος του τον «αιώνιο» αντίπαλο (32π., 11ριμπ.).

Είχε πεισμώσει από την κακή εμφάνιση και τη βαριά ήττα στο ΣΕΦ πριν από λίγες μέρες για το πρωτάθλημα (εκεί είχε ακουστεί έντονα από τους φίλους του Ολυμπιακού το σύνθημα: «Ήρθες στην Ελλάδα για πικ νικ, Ντομινίκ…») και ξέσπασε στο κύπελλο. Από εκεί και πέρα πήρε μπρος και τα σάρωσε όλα. Έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις στην Ευρώπη και οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε δύο κομβικές νίκες στο φινάλε του ομίλου του επί της Μπάκλερ Μπολώνια εντός και της Μακάμπι εντός, που έδωσαν την πρόκριση στα προημιτελικά και εκεί «εκτέλεσε» την Μπενετόν Τρεβίζο με τρομερή απόδοση (και μέσο όρο 23 πόντους σε κάθε παιχνίδι) οδηγώντας το τριφύλλι στο φάιναλ φορ και μετέπειτα στο τρόπαιο.

Σαφώς το σοβαρό πρόβλημα υγείας του πατέρα του Τζόν, ο χαμός του όπως και της γιαγιάς του, αλλά και τα προβλήματα στο γάμο του με την Νικόλ, ήταν τροχοπέδη για τον Αμερικανό άσο, που όμως έστω και έτσι στο λίγο διάστημα που έμεινε στην πατρίδα μας, ξεδίπλωσε ένα μεγάλο μέρος του πλούσιου ταλέντου του, που δικαίως τον είχε αναγάγει στο περίφημο «Human Highlight» όπως ήταν το παρατσούκλι του.