Όταν ο τελικός είναι... αιώνιος
Πέντε φορές έχουν συναντηθεί Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας
Η παράδοση λέει ότι ο τίτλος βάφεται πάντα πράσινος, ωστόσο αυτό διόλου ενδιαφέρει τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τους παίκτες του που είναι αποφασισμένοι να το αλλάξουν αυτό.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, κοιτώντας έναν έναν τους τελικούς που προηγήθηκαν πριν τη σαββατιάτικη 6η μάχη Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Όλοι στο Καλλιμάρμαρο
Για αρχή, ταξιδεύουμε στο μακρινό 1979 και πιο συγκεκριμένα στις 2 Ιουνίου. Το Παναθηναϊκό Στάδιο φιλοξενεί τον αγώνα και όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς χιλιάδες κόσμου έχουν συρρεύσει για να παρακολουθήσουν το μεγάλο παιχνίδι.
Με τον Απόστολο Κόντο να πετυχαίνει 21 πόντους, έχοντας άξιους συμπαραστάτες τους Παπαντωνίου και Κοκολάκη, ο Παναθηναϊκός φτάνει στην τελική επικράτηση με 79-72. Στην αντίπερα όχθη, οι 28 πόντοι του Στιβ Γιατζόγλου δεν ήταν αρκετοί.
Ίδια έκβαση
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η… μονομαχία των αιώνιων αντιπάλων επαναλαμβάνεται. Η ρεβάνς που περίμενε όμως ο Στιβ Γιατζόγλου δεν ήρθε ποτέ. Ο Τάκης Κορωναίος είναι αυτός που αναλαμβάνει δράση, ούτως ώστε ο τίτλος να βαφτεί και πάλι πράσινος και τα καταφέρνει μια χαρά.
Με τους 19 του πόντους, χαρίζει τη νίκη στον Παναθηναϊκό με 72-62, σε ένα ματς που πραγματοποιήθηκε στο κλειστό της Γλυφάδας, καθώς το μπάσκετ έχει αφήσει πλέον πίσω του τις ιστορικές αναμετρήσεις στα ανοικτά γήπεδα.
Φουλ επίθεση
Το 1986, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός βρήκαν τη... δίοδο να προκριθούν στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου, καθώς τα όνειρα για διάκριση στο πρωτάθλημα φάνταζαν ουτοπία, με τους Άρη και ΠΑΟΚ να κυριαρχούν στο ελληνικό μπάσκετ. Έτσι, ο τελικός ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κλείσει η σεζόν με την κατάκτηση ενός τίτλου.
Κι ενώ όλα έμοιαζαν να είναι απόλυτα ισορροπημένα μέχρι το ημίχρονο (42-42), η συνέχεια ήταν τελείως διαφορετική. Ο επιθετικός πλουραλισμός του Παναθηναϊκού ήταν αυτός που έγειρε και πάλι την πλάστιγγα υπέρ του τριφυλλιού που επικράτησε με 88-78, έχοντας τους Στεργάκο (25π.) και Ανδρίτσο (22π.) σε εκπληκτική μέρα.
Ραντεβού μετά από 22 χρόνια
Χρειάστηκε να περάσουν 22 ολόκληρα χρόνια για να παρακολουθήσουμε ξανά ντέρμπι αιωνίων στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Το κλειστό του Ελληνικού -όπως και φέτος- επιλέχθηκε να φιλοξενήσει τη μεγάλη αναμέτρηση.
Μπορεί πολλά πράγματα να είχαν αλλάξει από το 1986, ωστόσο η επιθυμία και των δύο για την κατάκτηση του τροπαίου παρέμενε η ίδια. Κυρίως του Ολυμπιακού που διψούσε για διάκριση...
Ο Λιν Γκριρ ήταν αυτός που οδηγούσε τους «ερυθρολεύκους» προς τη νίκη, όμως οι Σπανούλης, Τσαρτσαρής είχαν διαφορετική άποψη. Το τελικό 81-79 αποδεικνύει πως το παιχνίδι κρίθηκε στις λεπτομέρειες.
Στο ίδιο έργο θεατές...
Ο Ολυμπιακός έφτασε πολύ κοντά στο να κατακτήσει πέρσι το Κύπελλο με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό και να σπάσει τη δυσμενή παράδοση. Όμως λογάριαζε χωρίς τον Διαμαντίδη. Το 64-63 υπέρ του Ολυμπιακού περίπου στα μέσα του δ’ δεκαλέπτου, έγινε 64-72 με τον Έλληνα άσο να πετυχαίνει τρία συνεχόμενα τρίποντα.
Από εκεί κι έπειτα, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ένας ακόμα τίτλος είχε κάνει φτερά... Το 70-80 επήλθε φυσιολογικά, οι «πράσινοι» πανηγύριζαν ενώ οι "ερυθρόλευκοι" προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί.
Όπως ήταν φυσικό, ο Διαμαντίδης αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τελικού, την ίδια στιγμή που ο Μπουρούσης προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εξοργισμένο κόσμο της ομάδας του
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, κοιτώντας έναν έναν τους τελικούς που προηγήθηκαν πριν τη σαββατιάτικη 6η μάχη Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Όλοι στο Καλλιμάρμαρο
Για αρχή, ταξιδεύουμε στο μακρινό 1979 και πιο συγκεκριμένα στις 2 Ιουνίου. Το Παναθηναϊκό Στάδιο φιλοξενεί τον αγώνα και όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς χιλιάδες κόσμου έχουν συρρεύσει για να παρακολουθήσουν το μεγάλο παιχνίδι.
Με τον Απόστολο Κόντο να πετυχαίνει 21 πόντους, έχοντας άξιους συμπαραστάτες τους Παπαντωνίου και Κοκολάκη, ο Παναθηναϊκός φτάνει στην τελική επικράτηση με 79-72. Στην αντίπερα όχθη, οι 28 πόντοι του Στιβ Γιατζόγλου δεν ήταν αρκετοί.
Ίδια έκβαση
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η… μονομαχία των αιώνιων αντιπάλων επαναλαμβάνεται. Η ρεβάνς που περίμενε όμως ο Στιβ Γιατζόγλου δεν ήρθε ποτέ. Ο Τάκης Κορωναίος είναι αυτός που αναλαμβάνει δράση, ούτως ώστε ο τίτλος να βαφτεί και πάλι πράσινος και τα καταφέρνει μια χαρά.
Με τους 19 του πόντους, χαρίζει τη νίκη στον Παναθηναϊκό με 72-62, σε ένα ματς που πραγματοποιήθηκε στο κλειστό της Γλυφάδας, καθώς το μπάσκετ έχει αφήσει πλέον πίσω του τις ιστορικές αναμετρήσεις στα ανοικτά γήπεδα.
Φουλ επίθεση
Το 1986, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός βρήκαν τη... δίοδο να προκριθούν στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου, καθώς τα όνειρα για διάκριση στο πρωτάθλημα φάνταζαν ουτοπία, με τους Άρη και ΠΑΟΚ να κυριαρχούν στο ελληνικό μπάσκετ. Έτσι, ο τελικός ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κλείσει η σεζόν με την κατάκτηση ενός τίτλου.
Κι ενώ όλα έμοιαζαν να είναι απόλυτα ισορροπημένα μέχρι το ημίχρονο (42-42), η συνέχεια ήταν τελείως διαφορετική. Ο επιθετικός πλουραλισμός του Παναθηναϊκού ήταν αυτός που έγειρε και πάλι την πλάστιγγα υπέρ του τριφυλλιού που επικράτησε με 88-78, έχοντας τους Στεργάκο (25π.) και Ανδρίτσο (22π.) σε εκπληκτική μέρα.
Ραντεβού μετά από 22 χρόνια
Χρειάστηκε να περάσουν 22 ολόκληρα χρόνια για να παρακολουθήσουμε ξανά ντέρμπι αιωνίων στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Το κλειστό του Ελληνικού -όπως και φέτος- επιλέχθηκε να φιλοξενήσει τη μεγάλη αναμέτρηση.
Μπορεί πολλά πράγματα να είχαν αλλάξει από το 1986, ωστόσο η επιθυμία και των δύο για την κατάκτηση του τροπαίου παρέμενε η ίδια. Κυρίως του Ολυμπιακού που διψούσε για διάκριση...
Ο Λιν Γκριρ ήταν αυτός που οδηγούσε τους «ερυθρολεύκους» προς τη νίκη, όμως οι Σπανούλης, Τσαρτσαρής είχαν διαφορετική άποψη. Το τελικό 81-79 αποδεικνύει πως το παιχνίδι κρίθηκε στις λεπτομέρειες.
Στο ίδιο έργο θεατές...
Ο Ολυμπιακός έφτασε πολύ κοντά στο να κατακτήσει πέρσι το Κύπελλο με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό και να σπάσει τη δυσμενή παράδοση. Όμως λογάριαζε χωρίς τον Διαμαντίδη. Το 64-63 υπέρ του Ολυμπιακού περίπου στα μέσα του δ’ δεκαλέπτου, έγινε 64-72 με τον Έλληνα άσο να πετυχαίνει τρία συνεχόμενα τρίποντα.
Από εκεί κι έπειτα, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ένας ακόμα τίτλος είχε κάνει φτερά... Το 70-80 επήλθε φυσιολογικά, οι «πράσινοι» πανηγύριζαν ενώ οι "ερυθρόλευκοι" προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί.
Όπως ήταν φυσικό, ο Διαμαντίδης αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τελικού, την ίδια στιγμή που ο Μπουρούσης προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εξοργισμένο κόσμο της ομάδας του