Μίλησε το ένστικτο του πρωταθλητή, της πιο έτοιμης ομάδας (τουλάχιστον για αυτό το παιχνίδι), των πιο αποφασισμένων παικτών κλάσης και ποιότητας που έχει ο ΠΑΟ;
Ό,τι και να διαλέξετε, δεν θα έχετε λαθέψει. Ακόμη κι αν ο Γιασικεβίτσιους δεν ήταν στην καλύτερή του μέρα, ο Σπανούλης δεν έχει βρει τα πατήματά του κι ο Περπέρογλου είδε όλο το ματς από τον πάγκο, η διαφορά που χώριζε τις δυο ομάδες ήταν τέτοια, που ακόμη και το τελικό +17, μάλλον, αδικεί τους Πρωταθλητές. Με εξαίρεση, άλλωστε, το ξεκίνημα του ματς όταν τα τρίποντα των Κέτσμαν και Φώτση βρήκαν σίδερο, όλα όσα είχε σχεδιάσει ο Ομπράντοβιτς βγήκαν στο παρκέ και με το παραπάνω.
|
Ο Νίκολας έβαλε την βενζίνη, ο Διαμαντίδης πάτησε το γκάζι και ο Πέκοβιτς έβαλε την πέμπτη ταχύτητα, αλλάζοντας και την φυσιογνωμία του Παναθηναϊκού σαν ομάδα, καθώς για πρώτη φορά, οι “πράσινοι” είχαν ένα τόσο αναπαυτικό...μαξιλάρι για να ακουμπήσουν τη μπάλα, μέσα στο καλάθι. Ο Μαυροβούνιος απέδειξε πόσο ορθά έπραξαν οι “πράσινοι” το καλοκαίρι (ή πολύ πιο πριν για να ακριβολογήσουμε) που τον έφεραν στο ΟΑΚΑ κι ο Ομπράντοβιτς διέψευσε όσους τον κατηγορούσαν για εμμονές να “παίζει χωρίς σέντερ”!

Από τη στιγμή, μάλιστα, που όπως έγραψε σωστά ο Τριαντάφυλλος η επιθετική άμυνα του Παναθηναϊκού είχε ως κεντρικό στόχο την εξουδετέρωση του Παπαλουκά, πέτυχε απόλυτα στην αποστολή της, όλα εξελίχθηκαν όπως ήθελαν οι γηπεδούχοι. Και νίκη και εξαιρετική εμφάνιση και σημαντική διαφορά, εν όψει ΣΕΦ και μιας πιθανής ισοβαθμίας στην πρώτη θέση ανάμεσα στους δυο αιωνίους.

Με το μυαλό αλλού

Όλα αυτά, όμως, ο Ολυμπιακός έπρεπε να τα...περιμένει! Να είναι προετοιμασμένος, όσο και υποψιασμένος. Όμως οι “ερυθρόλευκοι” είχαν το μυαλό τους σε όλα τα άλλα, εκτός από τα τεκταινόμενα μέσα στο παρκέ. Η πολεμική ατμόσφαιρα που είχε στηθεί στο ΟΑΚΑ (όχι για πρώτη φορά, πάντως) το άγχος και η ανυπομονησία του έμοιαζαν με αξεπέραστα εμπόδια σε κάθε προσπάθεια για κάτι καλό στον αγωνιστικό χώρο.

Από την...προθέρμανση φάνηκε ότι οι περισσότεροι παίκτες του Ολυμπιακού αποπροσανατολίστηκαν από την κατεξοχήν τους αποστολή. Ο Παπαλουκάς άρχισε τα σούρτα-φέρτα, γκρινιάζοντας για τα πάντα. Ο Μπουρούσης χειροκροτούσε ειρωνικά τους φανατικούς που τον έβριζαν και ο Βασιλόπουλος ξεσπούσε από τα νεύρα του, στα προστατευτικά των πάγκων.

Όταν οι τρεις πιο έμπειροι παίκτες της ομάδας, χάνονται μέσα στην μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα, η πλημμύρα του Ολυμπιακού ήταν αναμενόμενη.

Ο πιο “συγκεντρωμένος” παίκτης του Ολυμπιακού ήταν ο Σχορτσιανίτης γιατί...απλά δεν άκουγε την εξέδρα. Παρόλα αυτά ο Σόφο δεν μπήκε δευτερόλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο, για να αντιμετωπίζει τον σίφουνα Πέκοβιτς. Και ο Γιαννάκης παρότι ο Ολυμπιακός παραπατούσε στην τρίτη περίοδο δεν θέλησε καν να “κόψει” τη φόρα των αντιπάλων με τάιμ-άουτ.

Όποιος θέλει να παίξει μπάσκετ, ακόμη και στις χειρότερες των συνθηκών, το καταφέρνει. Όπως έκανε ο Γιοτάμ Χαλπερίν...

Η βλακεία είναι αήττητη

Από την άλλη, η όποια εξέλιξη του ματς, δεν δικαιολογεί τις ακρότητες της εξέδρας. Το καφριλίκι δεν έχει χρώμα, όπως επίσης και η ανούσια συζήτηση “πότε θα σταματήσει το κακό” και “γιατί δεν φεύγουν οι παίκτες” (πώς να φύγουν, δηλαδή, μόνοι τους είναι;) και τα ευχολόγια μη ... γίνουν τα ίδια και τα ίδια. Η Ελλάδα που περιφρονεί αξίες, αγνοεί την ευγένεια και τον πολιτισμό είναι αδύνατο να συμπεριφθεί διαφορετικά στο γήπεδο. Έχετε συνειδητοποιήσει ... πώς οδηγούμε στον δρόμο; Πως “συζητούν” οι πολιτικοί στα παράθυρα; Τι γράφουν οι εφημερίδες;

Για ποιο λόγο, δηλαδή, στο γήπεδο να επικρατεί ήθος και ευπρέπεια. Όταν θα ανοίξει (στην πραγματικότητα) ένα κεφάλι, όλοι θα μείνουμε με ανοιχτό το στόμα.

Μια απορία μόνο. Κανονισμοί για το πότε ένα παιχνίδι πρέπει να διακοπεί ή όχι, υπάρχουν. Απλά δεν εφαρμόζονται ποτέ και από κανέναν.

Μέχρι τότε ισχύει αυτό που είπε ο Ομπράντοβιτς. Ορισμένοι είναι ηλίθιοι. Και ως γνωστόν η βλακεία είναι αήττητη.