Ο Παύλος Γιαννακόπουλος την Κυριακή (10/6) άφησε την τελευταία του πνοή και ο Γιώργος Συρίγος μέσω του Sport24 Radio 103,3 έκανε μία κατάθεση ψυχής για τον ιστορικό παράγοντα του Παναθηναϊκού και του ελληνικού αθλητισμού, ενώ αναφέρθηκε στο μεγαλείο του και στην "κληρονομιά" που άφησε πίσω.

"Μιλούν από καρδιάς όσα λένε οι φίλοι των άλλων ομάδων για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Δεν θέλω να μιλήσω σε καμία περίπτωση για τον σεβασμό που δείχνουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Είναι αυτονόητος άλλωστε. Δημιούργησε μία παντοκρατορία. Έδωσε στον μπασκετικό Παναθηναϊκό ένα μέγεθος που την δεκαετία του 1990 δεν θα μπορούσαμε να το φανταστούμε για κανένα τμήμα του Παναθηναϊκού. Θα έλεγα και για κανένα σπορ και για καμία ομάδα. Θα το αναφέρω ενδεικτικά κι ελπίζω να είναι κατανοητή η εξίσωση που δημιουργώ. Φίλοι του Ολυμπιακού, οι οποίοι ανήκουν στους λεγόμενους οπαδούς, να βγαίνουν και να προσκυνούν το μεγαλείο του ανθρώπου Παύλου Γιαννακόπουλου με ιστορίες που είναι καταγεγραμμένες: τι έκανε για τα θύματα της Θύρας 7, πώς πήγε να βοηθήσει στο Τζάνειο και αυτός και ο αδελφός του. Έφερε γιατρούς από έξω. Οι ιστορίες με τον Μπόμπαν και με παιδιά από την οπαδική πλευρά της ΑΕΚ", είπε αρχικά ο Γιώργος Συρίγος στον αέρα του Sport24 Radio 103,3 κι εν συνεχεία πρόσθεσε:

"Όλα αυτά σε κάνουν να λες και δεν είναι για μία τυπική προσέγγιση, πως κάποιοι άνθρωποι φεύγουν και θρηνούμε. Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν και αν είμαστε πραγματικά σωστοί και δούμε τι άφησαν πίσω, ποια διαδρομή ακολούθησαν και το τι μας έδωσαν, στο τέλος - κι ελπίζω να μην παρεξηγηθώ - χαμογελάμε για εκείνους. Μέσα από τα παραδείγματά τους μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Νομίζω πως αυτή η προσέγγιση από οποιαδήποτε οπαδική εξέδρα αφήνει στην άκρη οποιοδήποτε «ναι μεν αλλά» που θα μπορούσαμε να βάλουμε μπροστά. Βέβαια αν θέλαμε να το ψάξουμε με μία τέτοια νοοτροπία και ψυχοσύνθεση αγαπήθηκε πρώτα από όλους από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, αλλά κέρδισε τον σεβασμό από όλους".

Επίσης, πρόσθεσε: "Θα πω μια μικρή ιστορία, η οποία πάνω - κάτω είναι γνωστή. Δεν θα αποκαλύψουμε κάτι που είναι καινούριο και βγαίνει στο φως της δημοσιότητας λίγες ώρες μετά τη μεγάλη απώλεια. Αρκεί να ακολουθήσουμε την διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου από τα μαθητικά του χρόνια. Ένας αυτοδημιούργητος κολοσσός, μεγιστάνας των επιχειρήσεων - ιδιαίτερα στον χώρο των ιατροφαρμακευτικών - ο οποίος δούλευε από 15 ετών βοηθώντας και τα αδέλφια του. Ήταν ο πατριάρχης της οικογένειας, ο οποίος σπούδασε και τον Κώστα και τον Θανάση. Έδωσε ισότιμο μερίδιο στην εταιρεία που δημιούργησε ο ίδιος σε αυτούς.

Αντιλαμβανόμαστε ότι θα αρκούσε να τους δώσει μία θέση, ένα ποσοστό. Ήταν επί της ουσίας αδελφός και πατέρας και δεν του αρκούσε αυτό. Ήταν ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και ο αρχηγός της οικογένειας σε όλα τα επίπεδα. Είναι δεδομένο, αλλά το να μοιράζεσαι το δημιούργημά σου - ειδικά από την στιγμή που απέναντι στα αδέλφια του δεν ήταν απλά σωστός, αλλά επαναλαμβάνω πως ήταν και πατέρας και αδελφός - με το ίδιο ακριβώς μερίδιο... Δεν έχει σημασία, αν η περιουσία είναι αμύθητη. Σημασία έχει η κίνηση, η λογική και η νοοτροπία, με την οποία λειτουργούσε. Αυτό δείχνει ποιος πραγματικά ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Αν δεν κάνω λάθος, ας με συγχωρήσουν όσοι γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμένα, η ιστορία ήταν κάπως σαν τα 30% στα τρία αγόρια και το 10% ή κάτι παραπάνω στην αδελφή τους.

Αυτά δείχνουν νοοτροπία άλλων εποχών και για αυτό λέω πως αν αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα και την κληρονομιά που μας αφήνει αυτός ο άνθρωπος, στο τέλος θα μπορούμε να χαμογελάμε και να γίνουμε όλοι μας καλύτεροι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σε μία τέτοια εποχή ή εν πάση περιπτώσει, πόσες φορές μπορεί να συμβεί; Είχε αυτή τη νοοτροπία για το δημιούργημά του και την ίδια ώρα μπορούσε να κυκλοφορεί στον περίγυρο του ΣΕΦ ή του "Καραϊσκάκης" και να του σφίγγουν το χέρι. Κυκλοφορούσε χωρίς προσωπική ασφάλεια. Δεν είχε προσωπική ασφάλεια. Ήταν αποδεκτός από όλους".

Ο Γιώργος Συρίγος θυμήθηκε πως "το 1994 χτύπησε το κουδούνι στο σπίτι μας στα νότια προάστια. Ο πατέρας μου είχε φύγει νωρίτερα. Ήμουν 18 ετών, μόλις είχα μπει στο επάγγελμα και ήμουν έτοιμος να φύγω για την δουλειά. «Παιδί μου, παιδί μου, θέλω τον κ. Φίλιππο», γνώριζα την φωνή, αλλά είπα πως δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Είπα "παρακαλώ, ποιος είστε;". Μου απάντησε «είμαι ο Παύλος Γιαννακόπουλος, είσαι ο γιος του; Άνοιξε μου παιδί μου, έχω κάτι να πω». Δεν θυμάμαι αν είχαν κάτι να συζητήσουν, αλλά δεν έχει σημασία. Ο πατέρας μου έλειπε. Ανέβηκε πάνω και μετά κατέβηκα από σεβασμό για να τον συνοδεύσω ως το αυτοκίνητό του. Το αυτοκίνητό του ήταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι, με αναμμένα τα αλάρμ, ανοιχτή τη μηχανή και το κλειδί πάνω χωρίς κάποιον φρουρό. Εντάξει η Βούλα σίγουρα δεν είναι και το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου, αλλά μην αφήνεις με αυτόν τον τρόπο μία mercedes που τότε αν θυμάμαι καλά, έκανε 80 εκατομμύρια δραχμές. Αυτή η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου μού έχει μείνει στο μυαλό και δεν νομίζω να φύγει ποτέ".

Επίσης, ρωτήθηκε για το αν ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αφού είδε σε video έναν αγώνα των Lakers, τηλεφώνησε στον Μάνο Παπαδόπουλο για να του ζητήσει να επικοινωνήσει με γνωστό ατζέντη για το αν μπορούν να φέρουν τον παίκτη με το Νο. 32 (σ.σ. τον Μάτζικ Τζόνσον): "Ισχύει 100%. Υπάρχουν παραπλήσιες ιστορίες με τον Γιούιν, τον Μπάρκλεϊ και τον Ντομινίκ (σ.σ. Γουίλκινς) κανά τριάρι χρόνια πριν τον πάρει. Νομίζω πως υπάρχει παραπλήσια ιστορία και με τον Ολάζουον..."

Τέλος, ο Γιώργος Συρίγος τόνισε πως "το πιο σημαντικό είναι πως αυτές οι ιστορίες βγαίνουν μπροστά όχι από φίλους του Παναθηναϊκού. Βγαίνουν μπροστά από τους φίλους του Ολυμπιακού, ακόμα και από ανθρώπους που τους χαρακτηρίζουμε πιο extreme. Αυτό αναδεικνύει το μεγαλείο του. Υπάρχει τέτοιος σεβασμός από ανθρώπους - δεν θέλω να βάλω ταμπέλα - που βλέπουν την ομάδα τους και την ομάδα των άλλων λίγο διαφορετικά, λίγο πιο απόλυτα.΄Αναγνωρίζουν το μεγαλείο του με αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι απλά ότι συγκεκριμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού προσκύνησαν με τον τρόπο τους το μεγαλείο του Παύλου Γιαννακόπουλου. Για εμένα αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι ότι θέλησαν να διδάξουν, όχι με μειωτικές και απαξιωτικές εκφράσεις, τους νεαρότερους προφανώς που έλεγαν άλλα αντ' άλλων. Έβγαλαν τις φωτοτυπίες με τη λογική «μη μιλάτε και κοιτάξτε να ξεστραβωθείτε και να καταλάβετε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος». Αυτό θα πει πολιτισμός και με αυτό στέλνουμε ένα μήνυμα, πως αν αποκωδικοποιήσουμε όσα μας άφησε αυτός ο άνθρωπος που έφυγε, μπορούμε να χαμογελάμε".

Photo credits: Eurokinissi