Ο Παναθηναϊκός ήταν ασταμάτητος έξω από τα 6.75, το Μιλάνο παραδόθηκε μετά την αποβολή του Θίοντορ, και οι πράσινοι συνεχίζουν να κοιτάζουν ψηλά με απόλυτο όπλο την έδρα τους .

Αν ένα στοιχείο κυριαρχούσε στις αγωνιστικές σημειώσεις πριν την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τους Ιταλούς, αυτό ήταν το πώς θα ανταποκρίνονταν οι πράσινοι στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον ματσάρισμα της γραμμής των ψηλών.

Η Αρμάνι είναι μια ομάδα που σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στο κατά πόσο θα καταφέρει να επικρατήσει μέσα στη ρακέτα προκειμένου να δημιουργήσει χώρους και να εξασφαλίσει μεγαλύτερους χρόνους εκτέλεσης για τους περιφερειακούς της. Ο Ταρζέφσκι είναι αλτικός, δυνατός και γεμάτος ενέργεια, ο Τζέφερσον προσθέτει το στοιχείο της μακρινής απειλής (κακός χτες στο ΟΑΚΑ), ενώ η μπασκετική παιδεία και ο πολυδιάστατος τρόπος παιχνιδιού του Γκουντάιτις είναι προφανές πως προέκυψε από τα εργαστήρια της Ζαλγκίρις και της Λιέτουβος Ρίτας.

Εδραιώνεται ο Γκάμπριελ, θέλει δουλειά ο Όγκαστ

Απέναντι στον Παναθηναϊκό, αυτό το χαρακτηριστικό της Αρμάνι ήταν ακόμα σημαντικότερο επειδή οι πράσινοι είναι μια ομάδα με ευελιξία και γρήγορα πόδια στις θέσεις 4 και 5, στοιχείο που διευκολύνει την περιφερειακή άμυνα -- ο Γκιστ, ο Σίνγκλετον, ο Γκάμπριελ κι ο Θανάσης είναι αμυντικοί που σκεπάζουν το οπτικό πεδίο ενός σουτέρ, ενώ παράλληλα μπορούν να ακολουθήσουν οποιονδήποτε περιφερειακό επιχειρήσει να διεισδύσει. Σημειώνοντας, λοιπόν, συγκεκριμένες δράσεις, αντιδράσεις και τοποθετήσεις της πράσινης άμυνας έχουμε τα εξής:

Πρώτον, την ουσιαστική συμμετοχή του Γκάμπριελ που εδραιώνεται ως κομμάτι του αμυντικού χαρακτήρα του Παναθηναϊκού. Ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης που αποκτήθηκε για δύο, απόλυτα συγκεκριμένους, ρόλους. Πρώτον, το μακρινό σουτ, και, δεύτερον, τα όσα επρόκειτο να προσφέρει στην άμυνα (η σειρά των δύο δεν είναι τυχαία). Φέτος, και μετά από κάποιες εμφανίσεις στην αρχή της σεζόν που ο ρόλος του αποτελούσε ερωτηματικό, ο Γκάμπριελ εδραιώνεται ως αναπόσπαστο μέλος της σκληρής αμυντικής γραμμής των πρασίνων, ακόμα κι αν δεν μπορέσει να μπει στο κλίμα ενός αγώνα μέσω της επίθεσης.

Απέναντι στην Αρμάνι, τα λεπτά του Αμερικανού στην πίσω γραμμή άμυνας πρόσφεραν ένταση και ενέργεια, προστάτεψαν το καλάθι, ενώ δεν υπήρξε στιγμή που κάποιος αναρωτήθηκε για το πότε ο Παναθηναϊκός θα συνέχιζε με το δίδυμο Γκιστ-Σίνγκλετον -ο Γκάμπριελ θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία της ομάδας κι αυτό είναι στοιχείο που επιβάλλεται να υπάρχει στο ρόστερ όσων στοχεύουν στην κορυφή.

Δεύτερο στοιχείο της πράσινης άμυνας, οι προβληματικές τοποθετήσεις του Ζακ Όγκαστ. Ο Τσάβι Πασκουάλ έφερε τους παίκτες του πάγκου αρκετά νωρίς στο παρκέ (στο 8ο περίπου λεπτό), το χρονικό σημείο ήταν αρκετά κρίσιμο μιας και ο Παναθηναϊκός έπρεπε να επιστρέψει στο παιχνίδι μέσω της άμυνας, μετά το εντός ρακέτας επιθετικό κρεσέντο των Ιταλών στην πρώτη περίοδο. Κι ενώ όσοι μπήκαν ως αλλαγή στην περιφέρεια είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν την επιθετική ροή στο παιχνίδι των πρασίνων (στοιχείο που θα αναλυθεί παρακάτω), το αμυντικό κενό της θέσης 5 σχεδόν αναιρούσε τα όσα πετύχαιναν οι πράσινοι στην επίθεση. Μια χαρακτηριστική στιγμή:

Στην πρώτη εικόνα, ο Γκουντάιτις κάνει το σκριν πάνω στον Ρίβερς και στη συνέχεια κινείται προς τη ρακέτα, ενώ ο Όγκαστ βγαίνει πάνω στον πλέιμέικερ των Ιταλών. Όπως φαίνεται στη δεύτερη εικόνα, με τον Ρίβερς να μην ακολουθεί τον Γκουντάιτις και την μπάλα να περνάει στον Γκάουντλοκ που βρίσκεται στο δεξί φτερό της ιταλικής επίθεσης, ο Όγκαστ μοιάζει χαμένος. Αρχικά κινείται προς τον Γκαόυντλοκ, αλλά όταν συνειδητοποιεί πως εκεί ήδη βρίσκεται ο Σίνγκλετον, βλέπει τον Γκουντάιτις και τότε αναγνωρίζει πως πρέπει να κινηθεί προς τη ρακέτα. Το κενό που υπάρχει αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα είναι αρκετό ώστε η Αρμάνι να περάσει την μπάλα στον Λιθουανό ο οποίος θα πετύχει ένα εύκολο δίποντο. Ναι, η τρικυμία στο κατά πόσο αντιλαμβάνεται ο Όγκαστ τις κινήσεις της άμυνας είναι προφανής. Σημαίνει αυτό πως απλά μηδενίζεται η οποιαδήποτε προοπτική τον συνοδεύει; Σαφέστατα όχι.

Ο Όγκαστ χρειάζεται να εκπαιδευτεί. Το φυσικό του πακέτο είναι αρκετά πάνω από τον μέσο όρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα (για να γίνει αυτό πιο εύκολα κατανοητό, αρκεί κανείς να παρατηρήσει τη σωματοδομή του κάποιες στιγμές που βρίσκεται δίπλα στον Γκιστ ή τον Σίνγκλετον), όμως η διαδικασία εκμάθησης απαιτεί χρόνο --η μετάβαση από το κολεγιακό σε μια μικρομεσαία ομάδα στην Τουρκία κι από κει στο ανώτερο επίπεδο μπάσκετ αυτής της πλευράς του Ατλαντικού είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη. Ένα πρότυπο για το είδος παίκτη στο οποίο μπορεί να εξελιχθεί είναι ο υπέροχος Ταρζέφσκι της Αρμάνι (μετά από πολλές, πάρα πολλές εργατοώρες πάνω στον τρόπο αντίληψης των όσων κινούνται γύρω του).

Χωρίς τον Καλάθη ο Παναθηναϊκός ψάχνει τον εαυτό του

Κι αν για τον Όγκαστ ο χρόνος μπορεί να αποδειχθεί ευεργετικός, είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμο το αν ισχύει το ίδιο για τον Μάρκους Ντένμον. Ακριβώς όπως σημειώθηκε σε αρκετές από τις προηγούμενες αναλύσεις, το ζήτημα για το οποίο πρέπει να βρεθεί άμεση λύση είναι η ανάγκη για σταθερότητα από τους αναπληρωματικούς της περιφέρειας. Σ’ ένα παιχνίδι που οι συνθήκες ήταν ιδανικές ώστε ο Ντένμον να πάρει σημαντικά λεπτά, ο Τσάβι Πασκουάλ επέλεξε να τον αφήσει εκτός. Από την άλλη, για τον Λούκα Λεκαβίτσιους και τον Νίκο Παππά, η κατάσταση κινήθηκε κάπως καλύτερα από τη μετριότητα. Στην πρώτη τους είσοδο στο παιχνίδι, έδειξαν να λειτουργούν καλύτερα, η πράσινη επίθεση είχε ροή τέτοια που επέτρεπε την κυκλοφορία της μπάλας, ενώ ευτύχημα ήταν πως τα λεπτά των παικτών του πάγκου συνέπεσαν με τη σπουδαία βραδιά του Κέι Σι Ρίβερς από το τρίποντο.

Στο δεύτερο διάστημα που οι πράσινοι παρατάχθηκαν με Λεκαβίτσιους-Παππά, και με τον Παναθηναϊκό να πρέπει να διαχειριστεί σχεδόν ολόκληρη την τελευταία περίοδο χωρίς το Νικ Καλάθη, η κατάσταση δεν ήταν το ίδιο θετική. Αρκετές στιγμές στατικότητας, αλλά και η έμφυτη τάση όλων περισσότερο να εκτελέσουν παρά να δημιουργήσουν --όποιος κι αν έπαιρνε την μπάλα πρώτα κοιτούσε το αν μπορούσε άμεσα να σουτάρει. Όλα αυτά , σ’ ένα διάστημα που το Μιλάνο είχε σχεδόν καταρρεύσει από τη στιγμή που ο Θίοντορ έφυγε για τα αποδυτήρια --όσο φιλότιμες κι αν ήταν οι προσπάθειες του Τσιντσιαρίνι, τα όσα έκανε ήταν αδύνατο να εμπνεύσουν και τους υπόλοιπους ώστε να προσπαθήσουν για ανατροπή.

Σε συνάρτηση με τον τραυματισμό του Καλάθη , απαραίτητο είναι να σημειωθεί πως το παιχνίδι απέναντι στο Μιλάνο αποδεικνύει την απόλυτη εξάρτηση των πρασίνων από τον Έλληνα γκαρντ. Χωρίς αυτόν, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του. Ακόμα και σε βραδιές που ο Νικ δεν είναι εκθαμβωτικός, κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τα όσα προσφέρει --ο Καλάθης εντάσσει τον Γκιστ στην επίθεση, από τα χέρια του φτάνουν οι μπάλες στην αδύναμη πλευρά και στα φτερά για να εκτελέσουν οι πλάγιοι των πρασίνων, ενώ είναι αυτός που σχεδόν πάντα θα κληθεί να αμυνθεί πάνω στον αντίπαλο πλέιμέικερ.

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να κοιτάζει ψηλά με όπλο την έδρα, ενώ την ερχόμενη εβδομάδα θα βρεθεί μπροστά σε δύο σπουδαίες ευκαιρίες για την εκτόξευση. Στο πρώτο παιχνίδι, το ΟΑΚΑ θα υποδεχθεί την Μακάμπι, με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται στο 8-4 και τους Ισραηλινούς στο 7-5 --μια νίκη καθιστά αυτόματα θετικό το πρόσημο της εβδομάδας. Στο δεύτερο παιχνίδι, οι πράσινοι ταξιδεύουν στο Βελιγράδι. Πριν λίγες εβδομάδες, η ήττα από την Μπασκόνια χαρακτηρίστηκε ως χαμένη ευκαιρία. Απέναντι στον Αστέρα, ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποδείξει το στάτους που έχει στη διοργάνωση.

Επιμέλεια: Ευάγγελος Καραγιαννακίδης