Ένα άδειο γήπεδο πάντα φέρνει ένα μούδιασμα. Όταν αυτό το γήπεδο είναι το πελώριο ΟΑΚΑ, τότε τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Ο Παναθηναϊκός είχε αρκετά εμπόδια κόντρα στην Φενέρμπαχτσε. Ξεπέρασε τα περισσότερα όμως για αυτό και πήρε τη νίκη.

Κόντρα σε μία ομάδα κουρασμένη ψυχολογικά, αλλά και απελπισμένη για νίκες λόγω του άσχημου ξεκινήματός του, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε υπνωτισμένος για ένα ημίχρονο. Στο δεύτερο ημίχρονο ωστόσο ξύπνησε, έπνιξε την Φενέρ με την άμυνά του και έφτασε σε μία δίκαιη νίκη. Κι ας κόντεψε να χάσει ένα σχεδόν δικό του παιχνίδι όταν είδε τον Νικ Καλάθη να αποβάλλεται με 5 φάουλ.

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ, Ο ΤΖΙΜΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΗΛΟ ΣΧΗΜΑ

Παναθηναϊκός και Φενέρμπαχτσε μπήκαν στο παρκέ έχοντας ξεκάθαρη πρόθεση να χτυπήσουν ο ένας τον άλλο στην αδυναμία των σέντερ να καλύψουν το Πικ εν Ρολ. Ο Παναθηναϊκός σημάδευε διαρκώς τους Λοβέρν (και ακολούθως τον Ντουβερίογλου) και η Φενέρμπαχτσε τον Παπαγιάννη.

Ο Καλάθης με τον Φρεντέτ από τη μία και ο Σλούκας με τον Ντε Κολό από την άλλη έκαναν ό,τι ήθελαν στην επίθεση, με το σκορ να φαίνεται ότι θα πάει ψηλά. Την ίδια στιγμή όμως τα λάθη άρχισαν να μαζεύονται για τον Παναθηναϊκό.

Οι “πράσινοι” είχαν σαφές έλλειμμα συγκέντρωσης στο πρώτο ημίχρονο. Έκαναν παιδικά λάθη, πρακτικά δίνοντας τη μπάλα στους παίκτες της Φενέρμπαχτσε, κάτι που οδηγούσε σε αιφνιδιασμούς. Την ίδια στιγμή, η πρώτη πραγματική κίνηση του Ομπράντοβιτς – με το πέρασμα του Ντέρικ Γουίλιαμς σε θέση σέντερ και τον Κάλινιτς δίπλα του – άλλαξε τα δεδομένα. Η Φενέρ βρήκε ρυθμό αλλάζοντάς την άμυνά της κάνοντας αλλαγές σε όλα τα σκριν – πάνω και μακριά από τη μπάλα.

Ο Παναθηναϊκός φάνηκε να κολλάει σε αυτό το χαμηλό σχήμα της Φενέρ. Η δεύτερη πεντάδα του – στην οποία πέρασαν οι Τζόνσον και Γουάιλι – δεν είχε καλές αποστάσεις, δεν είχε ρυθμό, δεν είχε γενικά πράγματα. Σε αυτό το διάστημα, ήταν (κυρίως) ο Φρεντέτ και ο Καλάθης που με προσωπικές ενέργειες κράτησαν την ομάδα τους στο παιχνίδι, την ίδια στιγμή που ο Σλούκας από την άλλη πλευρά διάβαζε συνεχώς την άμυνα των “πράσινων”.

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΠΙΚ ΕΝ ΡΟΛ

Ο Παναθηναϊκός ήταν εκτός ρυθμού. Δεν είχε τον κόσμο να τον σπρώξει. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως εμφανίστηκε ριζικά αλλαγμένος στο γήπεδο. Και αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον Γιώργο Παπαγιάννη και ακολούθως στον Ντίνο Μήτογλου (εξαιρετικός σε θέση σέντερ πάλι).

Οι “πράσινοι” αλλαξαν τον τρόπο που αμύνονταν. Έβαλαν τον Παπαγιάννη (και ακολούθως τον Μήτογλου) να παίζει παράλληλο Hedge out στο Πικ εν Ρολ για να καθυστερήσουν την κυκλοφορία της μπάλας. Στον Ντε Κολό ανά διαστήματα εφαρμόστηκε η λογική του ICE όταν έπαιζε Πικ εν Ρολ (ο αμυντικός του αρνείτο το σκριν και κόλλαγε στον γοφό του, στέλνοντάς τον στον αντίπαλο ψηλό). Οι περιφερειακοί της ομάδας άρχισαν να αλλάζουν στα μεταξύ τους σκριν. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε ταχύτητα, μπόρεσε να ελέγξει καλύτερα τα ριμπάουντ, μπόρεσε να τρέξει, να βγάλει φάσεις σε κατάσταση ανισορροπίας με τον Καλάθη να δημιουργεί.

Σε αυτό το διάστημα η Φενέρ προσπάθησε να χτυπήσει με άλλο τρόπο τον Παναθηναϊκό, δίνοντας μπάλες στον Λοβέρν, ζητώντας του είτε να ποστάρει, είτε να παίξει από έξω προς τα μέσα σε κατάσταση ένας εναντίον ενός. Αυτό το πλάνο όμως δεν βγήκε, με τον Γάλλο να σημειώνει μόλις ένα καλάθι και να κάνει και δύο λάθη. Παράλληλα αυτό έχτισε και την αυτοπεποίθηση του Παπαγιάννη, ο οποίος πλέον ένιωθε πιο άνετα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Όταν έπαιρνε ανάσες, ο Μήτογλου έμπαινε έτοιμος στο παρκέ, έβαζε τα χέρια του σωστά, καθάριζε στη μάχη των ριμπάουντ. Ο Παναθηναϊκός ήταν σε καλό δρόμο.

Ο ΒΕΣΤΕΡΜΑΝ ΚΑΙ Η ΖΗΜΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

Το “τριφύλλι” είχε βρει ρυθμό. Έλεγε την κατάσταση και παρά τα 4 φάουλ του Καλάθη είχε σταθερό προβάδισμα. Τότε όμως ήταν που έγινε η κίνηση που έμελλε να αλλάξει τα δεδομένα, με τον Ομπράντοβιτς να αποφασίζει να περάσει στο παρκέ τον Λίο Βέστερμαν μαζί με τους Σλούκα και Ντε Κολό. Τα πράγματα θα γινόντουσαν περίεργα.

Έχοντας στο παρκέ τρεις γκαρντ με ικανότητα στην δημιουργία, η Φενέρ είχε τρία κέρδη: 1. Πάγωσε τον ρυθμό. 2. Πίεσε περισσότερο στην άμυνα. 3. Είχε τρεις άξονες δημιουργίας. Με τον Καλάθη στον πάγκο, οι Τούρκοι πήραν το μομέντουμ. Η επιστροφή του Καλάθη θα το άλλαζε αυτό, αλλά μόλις στην πρώτη φάση που επέστρεψε χρεώθηκε με 5ο φάουλ, αφήνοντας ξανά τους Ράις-Φρεντέτ δίδυμο στα γκαρντ. Η Φενέρ είχε φέρει το παιχνίδι εκεί που ήθελε. Έδωσε τη μπάλα στον Βέστερμαν και έκανε ζημιά, ενώ την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός είχε σε θέση σμολ φόργουορντ τον Παπαπέτρου και τον πόσταρε μόνο μία φορά (βγάζοντας ελεύθερο – άστοχο – τρίποντο του Τόμας στην αδύνατη πλευρά), με τους Ράις και Φρεντέτ να διαβάζουν λάθος το παιχνίδι, μην περνώντας ποτέ τη μπάλα κοντά στο καλάθι.

Η Φενέρ έβαλε δύσκολα στον Παναθηναϊκό, τον πανικόβαλε. Πιθανόν αν το παιχνίδι είχε ακόμα ένα λεπτό το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Ο Παναθηναϊκός ωστόσο κατάφερε να αντέξει στο τέλος και με τους Ράις και Φρεντέτ να είναι ψύχραιμοι από τη γραμμή των βολών πήρε τη νίκη.

ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΝΙΚΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Σε ένα άδειο γήπεδο, απέναντι σε έναν πεινασμένο αντίπαλο, τον Καλάθη στον πάγκο με φάουλ και το ροτέισον ξεκάθαρα μικρότερο (είναι σαφές ότι ο Ρικ Πιτίνο δεν εμπιστεύεται τους Γουάιλι, Τζόνσον, Μπράουν, Μπεντίλ, Βουγιούκα σε αγώνα με υψηλή ένταση), ο Παναθηναϊκός πήρε μία πολύτιμη νίκη. Μία νίκη που σε βάθος χρόνου ενδέχεται να έχει διπλή και τριπλή σημασία.

Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι σε περίεργο φεγγάρι. Ψάχνεται. Έχει όμως και κέρδη. Βρήκε τρόπο να αξιοποιήσει τον Φρεντέτ, δίνει μεγαλύτερο ρόλο στον Μήτογλου, βλέπει τον Παπαγιάννη να βελτιώνεται, παίρνει σταθερές λύσεις από τους Παπαπέτρου και Τόμας. Τώρα πλέον πρέπει να βρει έναν τρόπο να βάλει περισσότερους παίκτες στην εξίσωση και να μεγαλώσει το ροτέισον. Αν δεν το κάνει, τότε σε βάθος χρόνου θα έχει πρόβλημα αν εξακολουθεί να στηρίζεται σε εφτά ή το πολύ οχτώ παίκτες. Η EuroLeague είναι μαραθώνιος και οι αντίπαλες ομάδες δεν συγχωρούν τους κουρασμένους αντιπάλους τους.