Παπαϊωακείμ: "Ζούμε στην αβεβαιότητα"
Ο Παντελής Παπαϊωακείμ μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ για όλους και για όλα
Ο Παντελής Παπαϊωακείμ μίλησε για τη σεζόν που ολοκληρώνεται σιγά σιγά, τον Γ.Σ. Ολύμπια Λάρισας που έχασε το τρένο της παραμονής, αλλά και την περιπέτεια της υγείας του, ενώ αναφέρθηκε και στις δύσκολες εποχές για το μπάσκετ.
Πέρυσι η Λάρισα είχε δύο ομάδες στην Α1. Του χρόνου δεν θα έχει καμία. Τι έφταιξε;
"Νομίζω ότι το "κακό" ξεκίνησε από την κακή κατάσταση στην οποία βρέθηκε η επιχείρηση του προέδρου της Ολύμπιας, κ. Μαλάκου, που δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει οικονομικά. Η χρονιά τελείωσε με μεγάλα χρέη. Ταυτόχρονα, η άλλη ομάδα της Λάρισας, η ΑΕΛ, δεν κατάφερε να μείνει στην κατηγορία.
Οπότε, φέτος με τον άνθρωπο που μπήκε μπροστά, τον Δήμαρχο, ξεκίνησε προσπάθεια να πορευτούν οι δυο ομάδες σαν μία. Αυτή, όμως, η προσπάθεια άργησε πολύ να γίνει. Η ομάδα φτιάχτηκε ουσιαστικά λίγο πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα.
Ήταν πολύ δύσκολο να προχωρήσει αυτή η ιστορία. Αγωνιστικά, ήταν λίγο δύσκολο να ανταπεξέλθει, με όσα συνέβαιναν και κατά τη διάρκεια της σεζόν. Έτσι, δεν κατάφερε να κάνει τις νίκες που χρειάζονται για να μείνει. Από ένα σημείο και μετά χάθηκε η μπάλα από τα πολλά προβλήματα. Φτάσαμε κάπου που δεν υπήρχε γυρισμός".
Σε κάθε αναμέτρηση τα χέρια σου κοκκινίζουν από το «ξύλο», μέσα στη ρακέτα. Πόσα από τα φάουλ που γίνονται, σφυρίζουν οι Έλληνες διαιτητές;
"Τ ο μπάσκετ είναι άθλημα με σωματικές επαφές. Είναι λογικό να πέσει και ξύλο. Σε γενικές γραμμές, οι Έλληνες διαιτητές ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις. Κάποια σφυρίγματα μπορεί να ξεφύγουν, γιατί υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας. Σε γενικές γραμμές όμως, γίνεται καλή δουλειά".
Έχοντας αγωνιστεί και κατά το παρελθόν στην Ολύμπια, πιστεύεις ότι τη φετινή χρονιά παρά τη συγχώνευση αγωνιζόσασταν μόνοι, χωρίς υποστήριξη από φιλάθλους και διοίκηση;
"Όσον αφορά στους φιλάθλους, ήταν μια κατάσταση περίεργη. Αυτό είναι αλήθεια. Βέβαια, και οι δύο ομάδες τα προηγούμενα χρόνια είχαν δείξει πως δεν έχουν ιδιαίτερη συμπαράσταση από τον κόσμο. Όλοι ήλπιζαν πως φέτος με μια ομάδα, ο κόσμος δεν θα μοιράζεται.
Θα ενωθεί. Αυτό, ωστόσο, δεν έγινε. Ίσως γιατί παραδοσιακά, όλα αυτά τα χρόνια οι μπασκετικοί φίλαθλοι της Λάρισας ήταν απασχολημένοι με την μεταξύ τους κόντρα. Όταν λοιπόν, κλήθηκαν να στηρίζουν μια ομάδα, ήταν δύσκολο να ενωθούν.
Σε ό,τι αφορά στη διοίκηση, είμαι στην ομάδα δυο μήνες. Δεν ξέρω λοιπόν, κατά πόσο η διοίκηση είναι κοντά ή όχι. Δεν είμαι δηλαδή, ο πλέον αρμόδιος".
Παρά τη συγχώνευση το καλοκαίρι, η ομάδα ποτέ δεν ξέφυγε από τα σοβαρά προβλήματα που την ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια. Ποιο ήταν κατά τη γνώμη σου το σοβαρότερο λάθος;
"Νομίζω πως όλα ξεκινούν από τα τεράστια χρέη και των δυο ομάδων. Έπειτα, άργησε να ξεκινήσει η όποια διαδικασία "συγχώνευσης" και όταν ξεκίνησε, δεν λήφθηκαν υπ' όψιν όλες οι παράμετροι. Τα πλήρη στοιχεία που συνόδευαν την οικονομική κατάσταση και των δύο. 'Η δεν τα γνώριζαν ή δεν τα έλαβαν υπ' όψιν".
Ίσως αν η συγχώνευση είχε γίνει 3-4 χρόνια πριν όταν και οι δύο ομάδες της Λάρισας ήταν σε καλύτερη κατάσταση να είχαμε μια δυνατή ομάδα στη Λάρισα που θα έμενε χρόνια στη μεγάλη κατηγορία;
"Αυτό είναι το μόνο σίγουρα. Ωστόσο, πριν 3-4 χρόνια δεν ήταν στο μυαλό κανενός η συγχώνευση. Προέκυψε, όταν τα γεγονότα τους ανάγκασαν να καταλήξουν σε αυτό το βήμα".
Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε. Το να παίζει κάποιος σε μια ομάδα με προβλήματα όπως αυτά που έχει η Ολύμπια, διαψεύδει όσους λένε ότι «μπασκετμπολίστας είσαι, λεφτά βγάζεις, το χόμπι σου κάνεις»;
"Είμαι υποχρεωμένος να διευκρινίσω κάτι που ενδεχομένως να μη γνωρίζουν πολλοί. Υπάρχει τεράστια διαφορά στον μπασκετμπολίστα που παίζει στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό και σε εκείνον που αγωνίζεται στα Τρίκαλα, την Καβάλα, τον Ηλυσιακό. Σε ομάδες, δηλαδή, που είναι στις τελευταίες θέσεις. Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως όλοι είμαστε το ίδιο.
Σίγουρα είναι ευλογία να κάνεις δουλειά, το χόμπι σου. Αυτό που αγαπάς. Όλοι ξεκινήσαμε να παίζουμε για χόμπι μπάσκετ και στην πορεία το κάναμε επάγγελμα. Από την άλλη, έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο πίεσης -ψυχολογικής και σωματικής- που σε πολλές περιπτώσεις έχουμε ξεχάσει πως το μπάσκετ ήταν κάποτε η διασκέδασή μας.
Το οικονομικό κομμάτι πλέον έχει φτάσει σε σημείο που σε συνδυασμό με την οικονομική πραγματικότητα του τελευταίου ενάμιση χρόνου, οι περισσότεροι να παίζουμε για ένα μεροκάματο ελαφρώς καλύτερο από εκείνο των υπόλοιπων εργαζομένων.
Για λίγους ισχύει πια ότι λύνουν το πρόβλημα της ζωής τους. Βλέπουμε τις περισσότερες ομάδες να τελειώνουν τις χρονιές με πολλά χρέη. Πράγμα που σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της σεζόν, τα χρήματα που παίρνουν οι παίκτες είναι λίγα. Ζούμε στην αβεβαιότητα και ουσιαστικά οριακά φτάνουν αυτά τα χρήματα για να ζήσουμε".
Πέρασες μια περιπέτεια υγείας... Σκέφτηκες να σταματήσεις τότε το μπάσκετ;
"Η αλήθεια είναι πως πέρασα μια αρκετά σοβαρή περιπέτεια, γύρω στον Οκτώβρη. Ξεκίνησα τη χρονιά στην Καβάλα, "έβγαλα" όλη την προετοιμασία και μετά προέκυψε το πρόβλημα. Δεν σκέφτηκα, όμως, ποτέ να σταματήσω.
Πίστευα ότι θα ήταν πολύ άδικο για εμένα, για όσα έκανα όλα αυτά τα χρόνια, να σταματήσω έτσι το μπάσκετ. Ήταν ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου, να επανέλθω. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα τα καταφέρω να επιστρέψω το συντομότερο δυνατό, όσο καλύτερος μπορώ".
Τι θα έχει να θυμάται ο Παντελής Παπαϊωακείμ όταν ολοκληρώσει την καριέρα του;
"Νομίζω πως όλοι οι αθλητές έχουν να θυμούνται πάρα πολλά. Είναι τόσο έντονες οι στιγμές που ζούμε, είτε πρόκειται για καλές, είτε για κακές, που σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Σε γαλουχούν. Είναι στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου δώσει.
Η χαρά του να παίζεις καλά ή της νί κης ή της κατάκτησης κάποιου τίτλου. Είναι πράγματα που δύσκολα ζεις σε άλλα επαγγέλματα. Το ίδιο ισχύει και για τα αντίθετα συναισθήματα. Για παράδειγμα, τον τρόπο που μπορείς και ξεπερνάς μια αποτυχία, έναν τραυματισμό. Για παράδειγμα, αν έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά, αυτό που έπαθα θα περνούσε απαρατήρητο.
Στο μπάσκετ όμως, και γενικά στον αθλητισμό πρέπει να είσαι υγιής εκατό τοις εκατό και όλο το χρόνο. Άκουσα εντελώς συμπτωματικά, στο ματς που έγινε για τον Φάνη Χριστοδούλου, τον ίδιο να λέει πως νοσταλγεί ακόμα και τις άσχημες στιγμές που έζησε, ως αθλητής. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια".
Το σχόλιό σου για δύο παραδοσιακές δυνάμεις του μπάσκετ, την ΑΕΚ και τον Ηρακλή. Έχεις περάσει από δύο φορές τόσο στους «κιτρινόμαυρους» όσο και από τον «γηραιό» και αυτή τη στιγμή η μία ομάδα παλεύει να σωθεί και η άλλη βρίσκεται στην Α2.
"Είναι πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Και οι δύο. Είναι και τελείως διαφορετικές. Ο Ηρακλής έκανε έναν κύκλο και κατά τη γνώμη μου, διένυσε πορεία που ήταν αναμενόμενη. Ο υποβιβασμός στην Α2 ήταν κάτι που έβλεπα πως θα γίνει, αρκετά νωρίτερα.
Φαίνεται στην πράξη πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να επιστρέψει στην Α1. Να ξαναβρεί το δρόμο της. Μη ξεχνάμε πως δύο φορές σβήστηκαν πολλά χρέη προς τους παίκτες, τα οποία δημιουργήθηκαν ξανά έπειτα από μια διετία. Αυτό είναι για μένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό, για το πώς θα μπορέσει να ανταπεξέλθει αν προκριθεί φέτος στην Α1.
Και μιλώ καθαρά από οικονομικής απόψεως. Σε ό,τι αφορά την ΑΕΚ, σίγουρα έχει τεράστιο ειδικό βάρος -όχι ότι ο Ηρακλής δεν έχει- και σίγουρα περνά πολύ δύσκολες στιγμές, τα 3-4 τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που διαιωνίζεται και κάθε χρόνο βρίσκει τον τρόπο να τα καταφέρει.
Διαφωνώ με το ότι παλεύει να σωθεί. Πιστεύω πως παλεύει για να μπει στα πλέι οφ. Αν είχε λίγο χρόνο ακόμα, θα προλάβαινε. Κάνει φοβερή πορεία, με την κατάσταση που επικρατεί".
Συμφωνείς ότι το ερχόμενο καλοκαίρι είναι δυσοίωνο για τους Έλληνες παίκτες τηρουμένων των συνθηκών που επικρατούν στις περισσότερες ομάδες;
"Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το νιώσαμε όλοι καλά και το περασμένο καλοκαίρι και όλα δείχνουν πως θα συνεχιστεί και φέτος. Το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο για τους Έλληνες παίκτες. Είναι γενικότερο το φαινόμενο. Για τους Έλληνες γίνεται λίγο πιο έντονο, γιατί υπάρχει η παρουσία και τρίτου ξένου, τρίτου Αμερικανού. Αυτό άλλαξε τον τρόπο που σκέφτονται οι ομάδες.
Πλέον ξεκινούν με τους ξένους και συμπληρώνουν το ρόστερ με τους Έλληνες. Όσο ίσχυαν οι δυο Αμερικανοί, ξεκινούσαν με τον κορμό των Ελλήνων και έβρισκαν δυο καλούς ξένους. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα".
Πόσο κουράγιο έχουν οι παίκτες να συνεχίσουν μια προσπάθεια που φαίνεται πως δεν έχει ουσία;
"Αυτό είναι πολύ δύσκολο και έχει πάρα πολλές προεκτάσεις. Δεν είναι μόνο ότι η ομάδα έχει υποβιβαστεί και εσύ πρέπει να κρατηθείς, αλλά είναι δύσκολο για κάθε αθλητή που δεν πληρώνεται, να κρατά το μυαλό και το κορμί σε εγρήγορση, ώστε να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις ανάγκες.
Και αυτό το πράγμα είναι υποχρεωτικό. Πρέπει να μάθει ο αθλητής να ζει με αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα έχει μέλλον. Ό,τι και αν σου συμβεί, πρέπει να είσαι στρατιώτης. Να έχεις το πρόσωπο που πρέπει".
Μετάνιωσες που δεν δοκίμασες να αγωνιστείς στο εξωτερικό;
"Δεν μπορώ να πω αν μετάνιωσα ή όχι. Θα ήθελα να παίξω στο εξωτερικό. Ήλθαν, όμως, έτσι τα πράγματα που κανά δυο φορές που προέκυψε αυτό το ενδεχόμενο, αποφάσισα να μην πάω, γιατί είχα εξίσου καλές -αν όχι καλύτερες- προσφορές από την Ελλάδα".
Υπάρχει μέλλον στην περιφέρεια, ή υπάρχει μέλλον μόνο όπου υπάρχουν λεφτά;
"Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μέλλον υπάρχει στην περιφέρεια, αρκεί να υπάρχουν λεφτά! Βλέπουμε πως τα τελευταία χρόνια ήταν περισσότερες οι ομάδες της περιφέρειας. Ήδη μία -η Ολύμπια- έχει πέσει, ενώ μεταξύ των ομάδων που παλεύουν για τη "ζωή" τους, είναι οι Καβάλα και Τρίκαλα. Και από ότι βλέπω, από την Α2 ανεβαίνουν ομάδες της Αθήνας. Ως εκ τούτου, η ισχύουσα κατάσταση, θα αλλάξει".
Ποιος ήταν ο λόγος που επέστρεψες στην Ολύμπια μετά την περσινή σου θητεία;
"Ήθελα πολύ να τελειώσω τη σεζόν μέσα στο γήπεδο. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η παρουσία του Καλαφατάκη στην ομάδα και ήθελα να βοηθήσω τη γενικότερη προσπάθεια για παραμονή".
Η φετινή χρονιά λόγω τραυματισμών είναι από τις χειρότερες στην καριέρα σου. Θα ήθελες να την διαγράψεις από το μυαλό σου, καθώς συνδυάζεται και με τον υποβιβασμό της ομάδας στην οποία αγωνίζεσαι;
"Ο υποβιβασμός είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από αυτό που πέρασα. Δεν θέλω να τη διαγράψω, γιατί ήταν μεν άτυχη χρονιά, από την άλλη όμως, νιώθω πως κέρδισα ένα στοίχημα. Επέστρεψα στο γήπεδο υγιής. Είμαι λοιπόν, πολύ χαρούμενος για αυτό. Φυσικά, θα ήθελα να συνοδευτεί με τη σωτηρία της ομάδας. Αλλά είναι τελείως διαφορετική ιστορία".
Πέρυσι η Λάρισα είχε δύο ομάδες στην Α1. Του χρόνου δεν θα έχει καμία. Τι έφταιξε;
"Νομίζω ότι το "κακό" ξεκίνησε από την κακή κατάσταση στην οποία βρέθηκε η επιχείρηση του προέδρου της Ολύμπιας, κ. Μαλάκου, που δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει οικονομικά. Η χρονιά τελείωσε με μεγάλα χρέη. Ταυτόχρονα, η άλλη ομάδα της Λάρισας, η ΑΕΛ, δεν κατάφερε να μείνει στην κατηγορία.
Οπότε, φέτος με τον άνθρωπο που μπήκε μπροστά, τον Δήμαρχο, ξεκίνησε προσπάθεια να πορευτούν οι δυο ομάδες σαν μία. Αυτή, όμως, η προσπάθεια άργησε πολύ να γίνει. Η ομάδα φτιάχτηκε ουσιαστικά λίγο πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα.
Ήταν πολύ δύσκολο να προχωρήσει αυτή η ιστορία. Αγωνιστικά, ήταν λίγο δύσκολο να ανταπεξέλθει, με όσα συνέβαιναν και κατά τη διάρκεια της σεζόν. Έτσι, δεν κατάφερε να κάνει τις νίκες που χρειάζονται για να μείνει. Από ένα σημείο και μετά χάθηκε η μπάλα από τα πολλά προβλήματα. Φτάσαμε κάπου που δεν υπήρχε γυρισμός".
Σε κάθε αναμέτρηση τα χέρια σου κοκκινίζουν από το «ξύλο», μέσα στη ρακέτα. Πόσα από τα φάουλ που γίνονται, σφυρίζουν οι Έλληνες διαιτητές;
"Τ ο μπάσκετ είναι άθλημα με σωματικές επαφές. Είναι λογικό να πέσει και ξύλο. Σε γενικές γραμμές, οι Έλληνες διαιτητές ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις. Κάποια σφυρίγματα μπορεί να ξεφύγουν, γιατί υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας. Σε γενικές γραμμές όμως, γίνεται καλή δουλειά".
Έχοντας αγωνιστεί και κατά το παρελθόν στην Ολύμπια, πιστεύεις ότι τη φετινή χρονιά παρά τη συγχώνευση αγωνιζόσασταν μόνοι, χωρίς υποστήριξη από φιλάθλους και διοίκηση;
"Όσον αφορά στους φιλάθλους, ήταν μια κατάσταση περίεργη. Αυτό είναι αλήθεια. Βέβαια, και οι δύο ομάδες τα προηγούμενα χρόνια είχαν δείξει πως δεν έχουν ιδιαίτερη συμπαράσταση από τον κόσμο. Όλοι ήλπιζαν πως φέτος με μια ομάδα, ο κόσμος δεν θα μοιράζεται.
Θα ενωθεί. Αυτό, ωστόσο, δεν έγινε. Ίσως γιατί παραδοσιακά, όλα αυτά τα χρόνια οι μπασκετικοί φίλαθλοι της Λάρισας ήταν απασχολημένοι με την μεταξύ τους κόντρα. Όταν λοιπόν, κλήθηκαν να στηρίζουν μια ομάδα, ήταν δύσκολο να ενωθούν.
Σε ό,τι αφορά στη διοίκηση, είμαι στην ομάδα δυο μήνες. Δεν ξέρω λοιπόν, κατά πόσο η διοίκηση είναι κοντά ή όχι. Δεν είμαι δηλαδή, ο πλέον αρμόδιος".
Παρά τη συγχώνευση το καλοκαίρι, η ομάδα ποτέ δεν ξέφυγε από τα σοβαρά προβλήματα που την ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια. Ποιο ήταν κατά τη γνώμη σου το σοβαρότερο λάθος;
"Νομίζω πως όλα ξεκινούν από τα τεράστια χρέη και των δυο ομάδων. Έπειτα, άργησε να ξεκινήσει η όποια διαδικασία "συγχώνευσης" και όταν ξεκίνησε, δεν λήφθηκαν υπ' όψιν όλες οι παράμετροι. Τα πλήρη στοιχεία που συνόδευαν την οικονομική κατάσταση και των δύο. 'Η δεν τα γνώριζαν ή δεν τα έλαβαν υπ' όψιν".
Ίσως αν η συγχώνευση είχε γίνει 3-4 χρόνια πριν όταν και οι δύο ομάδες της Λάρισας ήταν σε καλύτερη κατάσταση να είχαμε μια δυνατή ομάδα στη Λάρισα που θα έμενε χρόνια στη μεγάλη κατηγορία;
"Αυτό είναι το μόνο σίγουρα. Ωστόσο, πριν 3-4 χρόνια δεν ήταν στο μυαλό κανενός η συγχώνευση. Προέκυψε, όταν τα γεγονότα τους ανάγκασαν να καταλήξουν σε αυτό το βήμα".
Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε. Το να παίζει κάποιος σε μια ομάδα με προβλήματα όπως αυτά που έχει η Ολύμπια, διαψεύδει όσους λένε ότι «μπασκετμπολίστας είσαι, λεφτά βγάζεις, το χόμπι σου κάνεις»;
"Είμαι υποχρεωμένος να διευκρινίσω κάτι που ενδεχομένως να μη γνωρίζουν πολλοί. Υπάρχει τεράστια διαφορά στον μπασκετμπολίστα που παίζει στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό και σε εκείνον που αγωνίζεται στα Τρίκαλα, την Καβάλα, τον Ηλυσιακό. Σε ομάδες, δηλαδή, που είναι στις τελευταίες θέσεις. Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως όλοι είμαστε το ίδιο.
Σίγουρα είναι ευλογία να κάνεις δουλειά, το χόμπι σου. Αυτό που αγαπάς. Όλοι ξεκινήσαμε να παίζουμε για χόμπι μπάσκετ και στην πορεία το κάναμε επάγγελμα. Από την άλλη, έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο πίεσης -ψυχολογικής και σωματικής- που σε πολλές περιπτώσεις έχουμε ξεχάσει πως το μπάσκετ ήταν κάποτε η διασκέδασή μας.
Το οικονομικό κομμάτι πλέον έχει φτάσει σε σημείο που σε συνδυασμό με την οικονομική πραγματικότητα του τελευταίου ενάμιση χρόνου, οι περισσότεροι να παίζουμε για ένα μεροκάματο ελαφρώς καλύτερο από εκείνο των υπόλοιπων εργαζομένων.
Για λίγους ισχύει πια ότι λύνουν το πρόβλημα της ζωής τους. Βλέπουμε τις περισσότερες ομάδες να τελειώνουν τις χρονιές με πολλά χρέη. Πράγμα που σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της σεζόν, τα χρήματα που παίρνουν οι παίκτες είναι λίγα. Ζούμε στην αβεβαιότητα και ουσιαστικά οριακά φτάνουν αυτά τα χρήματα για να ζήσουμε".
Πέρασες μια περιπέτεια υγείας... Σκέφτηκες να σταματήσεις τότε το μπάσκετ;
"Η αλήθεια είναι πως πέρασα μια αρκετά σοβαρή περιπέτεια, γύρω στον Οκτώβρη. Ξεκίνησα τη χρονιά στην Καβάλα, "έβγαλα" όλη την προετοιμασία και μετά προέκυψε το πρόβλημα. Δεν σκέφτηκα, όμως, ποτέ να σταματήσω.
Πίστευα ότι θα ήταν πολύ άδικο για εμένα, για όσα έκανα όλα αυτά τα χρόνια, να σταματήσω έτσι το μπάσκετ. Ήταν ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου, να επανέλθω. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα τα καταφέρω να επιστρέψω το συντομότερο δυνατό, όσο καλύτερος μπορώ".
Τι θα έχει να θυμάται ο Παντελής Παπαϊωακείμ όταν ολοκληρώσει την καριέρα του;
"Νομίζω πως όλοι οι αθλητές έχουν να θυμούνται πάρα πολλά. Είναι τόσο έντονες οι στιγμές που ζούμε, είτε πρόκειται για καλές, είτε για κακές, που σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Σε γαλουχούν. Είναι στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου δώσει.
Η χαρά του να παίζεις καλά ή της νί κης ή της κατάκτησης κάποιου τίτλου. Είναι πράγματα που δύσκολα ζεις σε άλλα επαγγέλματα. Το ίδιο ισχύει και για τα αντίθετα συναισθήματα. Για παράδειγμα, τον τρόπο που μπορείς και ξεπερνάς μια αποτυχία, έναν τραυματισμό. Για παράδειγμα, αν έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά, αυτό που έπαθα θα περνούσε απαρατήρητο.
Στο μπάσκετ όμως, και γενικά στον αθλητισμό πρέπει να είσαι υγιής εκατό τοις εκατό και όλο το χρόνο. Άκουσα εντελώς συμπτωματικά, στο ματς που έγινε για τον Φάνη Χριστοδούλου, τον ίδιο να λέει πως νοσταλγεί ακόμα και τις άσχημες στιγμές που έζησε, ως αθλητής. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια".
Το σχόλιό σου για δύο παραδοσιακές δυνάμεις του μπάσκετ, την ΑΕΚ και τον Ηρακλή. Έχεις περάσει από δύο φορές τόσο στους «κιτρινόμαυρους» όσο και από τον «γηραιό» και αυτή τη στιγμή η μία ομάδα παλεύει να σωθεί και η άλλη βρίσκεται στην Α2.
"Είναι πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Και οι δύο. Είναι και τελείως διαφορετικές. Ο Ηρακλής έκανε έναν κύκλο και κατά τη γνώμη μου, διένυσε πορεία που ήταν αναμενόμενη. Ο υποβιβασμός στην Α2 ήταν κάτι που έβλεπα πως θα γίνει, αρκετά νωρίτερα.
Φαίνεται στην πράξη πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να επιστρέψει στην Α1. Να ξαναβρεί το δρόμο της. Μη ξεχνάμε πως δύο φορές σβήστηκαν πολλά χρέη προς τους παίκτες, τα οποία δημιουργήθηκαν ξανά έπειτα από μια διετία. Αυτό είναι για μένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό, για το πώς θα μπορέσει να ανταπεξέλθει αν προκριθεί φέτος στην Α1.
Και μιλώ καθαρά από οικονομικής απόψεως. Σε ό,τι αφορά την ΑΕΚ, σίγουρα έχει τεράστιο ειδικό βάρος -όχι ότι ο Ηρακλής δεν έχει- και σίγουρα περνά πολύ δύσκολες στιγμές, τα 3-4 τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που διαιωνίζεται και κάθε χρόνο βρίσκει τον τρόπο να τα καταφέρει.
Διαφωνώ με το ότι παλεύει να σωθεί. Πιστεύω πως παλεύει για να μπει στα πλέι οφ. Αν είχε λίγο χρόνο ακόμα, θα προλάβαινε. Κάνει φοβερή πορεία, με την κατάσταση που επικρατεί".
Συμφωνείς ότι το ερχόμενο καλοκαίρι είναι δυσοίωνο για τους Έλληνες παίκτες τηρουμένων των συνθηκών που επικρατούν στις περισσότερες ομάδες;
"Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το νιώσαμε όλοι καλά και το περασμένο καλοκαίρι και όλα δείχνουν πως θα συνεχιστεί και φέτος. Το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο για τους Έλληνες παίκτες. Είναι γενικότερο το φαινόμενο. Για τους Έλληνες γίνεται λίγο πιο έντονο, γιατί υπάρχει η παρουσία και τρίτου ξένου, τρίτου Αμερικανού. Αυτό άλλαξε τον τρόπο που σκέφτονται οι ομάδες.
Πλέον ξεκινούν με τους ξένους και συμπληρώνουν το ρόστερ με τους Έλληνες. Όσο ίσχυαν οι δυο Αμερικανοί, ξεκινούσαν με τον κορμό των Ελλήνων και έβρισκαν δυο καλούς ξένους. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα".
Πόσο κουράγιο έχουν οι παίκτες να συνεχίσουν μια προσπάθεια που φαίνεται πως δεν έχει ουσία;
"Αυτό είναι πολύ δύσκολο και έχει πάρα πολλές προεκτάσεις. Δεν είναι μόνο ότι η ομάδα έχει υποβιβαστεί και εσύ πρέπει να κρατηθείς, αλλά είναι δύσκολο για κάθε αθλητή που δεν πληρώνεται, να κρατά το μυαλό και το κορμί σε εγρήγορση, ώστε να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις ανάγκες.
Και αυτό το πράγμα είναι υποχρεωτικό. Πρέπει να μάθει ο αθλητής να ζει με αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα έχει μέλλον. Ό,τι και αν σου συμβεί, πρέπει να είσαι στρατιώτης. Να έχεις το πρόσωπο που πρέπει".
Μετάνιωσες που δεν δοκίμασες να αγωνιστείς στο εξωτερικό;
"Δεν μπορώ να πω αν μετάνιωσα ή όχι. Θα ήθελα να παίξω στο εξωτερικό. Ήλθαν, όμως, έτσι τα πράγματα που κανά δυο φορές που προέκυψε αυτό το ενδεχόμενο, αποφάσισα να μην πάω, γιατί είχα εξίσου καλές -αν όχι καλύτερες- προσφορές από την Ελλάδα".
Υπάρχει μέλλον στην περιφέρεια, ή υπάρχει μέλλον μόνο όπου υπάρχουν λεφτά;
"Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μέλλον υπάρχει στην περιφέρεια, αρκεί να υπάρχουν λεφτά! Βλέπουμε πως τα τελευταία χρόνια ήταν περισσότερες οι ομάδες της περιφέρειας. Ήδη μία -η Ολύμπια- έχει πέσει, ενώ μεταξύ των ομάδων που παλεύουν για τη "ζωή" τους, είναι οι Καβάλα και Τρίκαλα. Και από ότι βλέπω, από την Α2 ανεβαίνουν ομάδες της Αθήνας. Ως εκ τούτου, η ισχύουσα κατάσταση, θα αλλάξει".
Ποιος ήταν ο λόγος που επέστρεψες στην Ολύμπια μετά την περσινή σου θητεία;
"Ήθελα πολύ να τελειώσω τη σεζόν μέσα στο γήπεδο. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η παρουσία του Καλαφατάκη στην ομάδα και ήθελα να βοηθήσω τη γενικότερη προσπάθεια για παραμονή".
Η φετινή χρονιά λόγω τραυματισμών είναι από τις χειρότερες στην καριέρα σου. Θα ήθελες να την διαγράψεις από το μυαλό σου, καθώς συνδυάζεται και με τον υποβιβασμό της ομάδας στην οποία αγωνίζεσαι;
"Ο υποβιβασμός είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από αυτό που πέρασα. Δεν θέλω να τη διαγράψω, γιατί ήταν μεν άτυχη χρονιά, από την άλλη όμως, νιώθω πως κέρδισα ένα στοίχημα. Επέστρεψα στο γήπεδο υγιής. Είμαι λοιπόν, πολύ χαρούμενος για αυτό. Φυσικά, θα ήθελα να συνοδευτεί με τη σωτηρία της ομάδας. Αλλά είναι τελείως διαφορετική ιστορία".