Παπαλουκάς: "Όχι για τουρισμό"
"Θα πάω στο ΝΒΑ μόνο για να παίξω κι όχι για τουρισμό" δηλώνει στο "Ε.Τ" ο Θοδωρής Παπαλουκάς
Αναλυτικά:
Για πόσες μέρες θα μας ταλαιπωρείς ακόμα. ΝΒΑ ή ΤΣΣΚΑ Μόσχας;
"Μακάρι να είχα απάντηση τώρα σε αυτήν την ερώτηση. Θα έκανε πολύ πιο εύκολο το καλοκαίρι μου. Και μεγαλύτερο το διάστημα των διακοπών μου"
Μα δεν θα έπρεπε να είναι εύκολο; Από την μία έχεις τη σιγουριά της ΤΣΣΚΑ. Από την άλλη τις σειρήνες του ΝΒΑ. Τι ποιό ωραίο από το να έχεις επιλογές στην ζωή σου.
"Με τρώει αυτή η ιστορία.Ψυχικά. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Που θα είμαι του χρόνου. Γνωρίζω τι θέλω. Εχω κατασταλλάξει. Εχω ταξινομήσει τις προτεραιότητές μου".
Με ποιά σειρά;
"Επιθυμώ να πάω να παίξω στο ΝΒΑ. Είναι αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου"
Δεν σ’ εμποδίζει κανείς να πας.
"Μα δεν είναι το θέμα να πάω για τουρισμό. Η να πάθω κατάθλιψη, αγωνιζόμενος σε μία ομάδα που φεύγει 50 ή 60 φορές την σεζόν ηττημένη. Οσες δηλαδή ήττες έχω κάνει με την ΤΣΣΚΑ, που λέει ο λόγος, από το 2002".
Αρα θέλεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
"Μπορεί. Μα είναι κακό να έχω φιλοδοξίες; Να θέλω να παίξω κι εκεί σε καλή ομάδα. Ισως να φταίει το ότι καλόμαθα στην ΤΣΣΚΑ με τους τίτλους, τις νίκες και τη δόξα. Για μένα στόχος είναι η κορυφή. Είτε μείνω εδώ, είτε πάω στο ΝΒΑ. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με άλλη ιδέα. Γι’ αυτό και ψάχνω για μία ομάδα στο ΝΒΑ, που θα μπορέσει να καλύψει τις φιλοδοξίες μου".
Και το οικονομικό φυσικά.
"Οχι τόσο. Ξέρω από τώρα πως αν τελικά κάνω το βήμα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, θα χάσω οικονομικά. Θα ικανοποιήσω όμως την περιέργειά μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν δεν έρθουν τα πράγματα όπως τα θέλω, ότι θα μείνω με το γιατί".
Και πέρυσι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Αλλά τελικά έμεινες στην ΤΣΣΚΑ.
"Αφού δεν βρέθηκε ομάδα να με καλύψει. Τι να κάνω; Να πάω στο ΝΒΑ, έτσι για βολτούλα; Αυτό δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ. Γι’ αυτό είπα όχι και συνέχισα στην ΤΣΣΚΑ. Μην ξεχνάς ότι δεν είμαι 25 ετών. Αλλά 30. Καλώς ή κακώς το παράθυρο με τις ευκαιρίες θ’ αρχίσει να κλείνει".
Την Ελλάδα τη σνομπάρεις;
"Προς Θεού. Ομως γιατί να έρθω πίσω; Για να πάω σε κάποιο γήπεδο και να με βρίσουν; Είδες τι έγινε στο φάιναλ φορ στην Αθήνα. Ξέρεις τι είναι όλα αυτά τα χρόνια που παίζω στη Ρωσία, να πηγαίνω στις αντίπαλες έδρες και μετά τους αγώνες να με περιμένουν πιτσιρίκια φορώντας της φανέλλα μου; Υποστηρίζουν τους αντιπάλους, αλλά αναγνωρίζουν την αξία μου.
Αυτό το έμαθαν και τα υπόλοιπα παιδιά της εθνικής που παίζουν στο εξωτερικο. Το συνήθισαν και τους αρέσει. Η Ελλάδα, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, δεν είναι μέσα στα επαγγελματικά μου πλάνα".
Γιατί ενώ έφυγες ως «αποτυχημένος» από την Ελλάδα, πέτυχες στο εξωτερικό. Οπως συμβαίνει συνέχεια σε όλους τους χώρους. Τελικά τρώει η πατρίδα τα παιδιά της;
"Ετσι φαίνεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει. Ισως υπάρχουν άλλες προοπτικές στο εξωτερικό. Η αξιοκρατία. Το σίγουρο είναι πως αποκλείεται να είχα αυτήν την εξέλιξη αν έπαιζα ακόμα εδώ. Στο εξωτερικό βρήκα τον εαυτό μου. Κι έζησα πράγματα που μάλλον δεν θα τα βίωνα στην Ελλάδα".
Εχεις βάλει χρονικά όρια; Πόσες μέρες ακόμα θα κάνεις υπομονή; Πότε θα πάρεις την τελική απόφαση;
"Μου έχει βάλει η ΤΣΣΚΑ. Μέχρι τις 10 με 15 Ιουλίου. Ελπίζω να μην τραβήξει μέχρι τότε. Μακάρι να έληγε η ιστορία, σήμερα. Να ξέρω που θα παίζω και να φύγω για διακοπές. Εχω προτάσεις από καμιά δεκαριά ομάδες του ΝΒΑ. Ομως προτεραιότητα έχω δώσει στο Μαϊάμι, το Κλίβελαντ, το Ντάλας, το Σαν Αντόνιο και το Ντητρόιτ".
Κι αν «τσακίσει» πάλι το όνειρο του ΝΒΑ;
"Κανένα πρόβλημα. Δεν θ’ αλλάξει τίποτε. Δεν θα σημάνει το τέλος του χρόνου. Θα είμαι στην ΤΣΣΚΑ και θα κυνηγήσω την κατάκτηση του φάιναλ φορ της Μαδρίτης το 2008. Την ΤΣΣΚΑ θα την αφήω μόνο για το ΝΒΑ. Οι άνθρωποι μου έχουν φερθεί άψογα. Ακόμα και τώρα που δεν ξέρω αν θα μείνω, είναι στο πλευρό μου".
Η τύχη σε βοήθησε για να φτάσεις μέχρι εδώ;
"Ναι και συνεχίζει να το κάνει. Δεν μπορείς να φτάσεις ψηλά χωρίς τύχη. Είναι απαραίτητη. Για μένα τύχη είναι πως έχω γευτεί πράγματα που άνθρωποι με περισσότερο ταλέντο από μένα, δεν μπόρεσαν να γευθούν. Τόσες επιτυχίες. Κι αν σκεφτείς ότι αυτές και οι διακρίσεις ήρθαν την τελευταία διετία, τότε μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα τι εννοώ όταν λέω για την τύχη".
Στο σχολείο ήσουν καλός μαθητής;
"Ναι. Πάντα πάνω από το μέτριο. Η αν θες τον μέσο όρο. Του 17".
Που είχες κλίση;
"Στα φυσικομαθηματικά. Θετικής κατεύθυνσης. Με τα φιλολογικά δεν σκάμπαζα και πολλά πράγματα"
.
Πότε άρχισες να συνειδητοποιείς ότι το μπάσκετ θ’αποτελέσει τ’ όχημα προς την κορυφή;
"Οταν ξεκίνησα, δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτε απ’ όλα αυτά. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε πριν μία πενταετία δεν θα χώραγε ο νους μου αυτά τα κατορθώματα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε όταν ο Λευτέρης Καλογήρου, ο προπονητής μου στον Εθνικό Ελληνορώσων, μου έδωσε ν α καταλάβω πως με σκληρή σουλειά μπορείς να κάνεις όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα. Από μεταγραφή σε μεταγραφή. Ομάδα σε ομάδα. Ενιωθα ότι πλησιάζω σε κάτι καλό".
Κοιτάς πιο μακριά από το μπάσκετ;
"Αλοίμονο. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Το έχω στο αίμα μου. Αυτό όμως δεν μ’ εμποδίζει να βλέπω και να κρίνω για το τι συμβαίνει γύρω μου".
Ποιό θεωρείς το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή;
"Την ανεργία. Γιατί ταλαιπωρεί κυρίως τους νέους. Επειδή είχαν κάποιοι χρόνια μία δουλειά και ξαφνικά λόγω ανακατατάξεων βρέθηκαν στο δρόμο. Ανεργοι. Πρόβλημα βέβαια εχουν και άνθρωποι στα 45 ή 50 τους. Δεν είναι εύκολο να ξαναβρουν δουλειά. Με προβληματίζουν οι αλλαγές στο κλίμα. Φέτος οι αρκούδες στην Ρωσία δεν έπεσαν ή άρχγησαν να πέσουν σε χειμέρια νάρκη. Ελπίζω απλά να έγινε μία φορά και να έτυχε. Διαφορετικά είναι ανησυχητικό. Και για μας τους ανθρώπους και για το βασίλειο των ζώων. Για όλη την ισοροπία του πλανήτη".
Πώς αιθάνεσαι όταν είσαι ανάμεσα σε συνομήλικούς σου; Που έχουν μία φυσολογική δουλειά και που δεν πρόκειται να βγάλουν ούτε σε δέκα ζωές τα χρήματα που βγάζεις;
"Κάτι παραπάνω από τυχερός. Η τριβή με απλούς ανθρώπους με κρατά με τα πόδια στο έδαφος. Υπάρχουν συνομήλικοί μου που τραβάνε κουπί 13 και 14 ώρες την ημέρα, για έναν μισθό που δεν φτάνει για τις ανάγκες μιας οικογένειας. Και από πάνω τους μιλάνε άσχημα ή δεν τους συμπεριφέρονται, όπως θα ‘πρεπε. Βλέπω και την άλλη όψη του νομίσματος και καταλαβαίνω".
Πότε θα ηρεμήσεις από αυτόν τον καθημερινό πανικό που βιώνεις τις τελευταίες μέρες, για να πας διακοπές; Υπάρχει και η εθνική.
"Οταν ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Είναι επιλογή μου να είμαι στην τσίτα. Πρέπει πρώτα να τελειώσω τις υποχρεώσεις μου και μετά να πάω ήσυχος για διακοπές. Εχω να έρθω καιρό στην Ελλάδα κι έμειναν πίσω πολλά πράγματα. Πρέπει να δω ανθρώπους. Χορηγούς, συνεργάτες, τράπεζα, εφορία. Ενα σωρό πράγματα".
Πώς χαλαρώνεις μετά από μία δύσκολη μέρα;
"Εδώ, μόλις έρθει η Παρασκευή κλείνω το κινητό και το ανοίγω πάλι τη Δευτέρα. Θέλω να πω, το αφήνω στο αυτοκίνητο, στο αθόρυβο να χτυπάει. Τα βράδια κοιτάω τις αναπάντητες και τηλεφωνώ σε αυτούς που πρέπει".
Τις καθημερινές τι κάνεις;
"Ξυπνάω νωρίς. Ξέρω τι έχω να κάνω μπροστά στην μέρα και αναλόγως φτιάχνω το πρόγραμμά μου. Εχει πολύ τρέξιμο μέχρι το απόγευμα. Μετά πηγαίνω σπίτι. Ερχονται φίλοι. Να φάμε. Ηρεμα πράγματα".
Από μουσική;
"Συνήθως ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Ακούσματα συγκεκριμένα δεν έχω. Ανάλογα την περίσταση. Μπορεί να είναι ο Χατζηγιάννης ή τίποτε ξένα".
Τη χρησιμοποιείς σα νανούρισμα;
"Μπα. Για τον ύπνο έχω κάτι καλύτερο. Ελληνικές ταινίες. Γλαρώνω έτσι. Συνήθως βλέπω «Της κακομοίρας» με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Ξέρω και τους διαλόγους. Η τον "Ηλία του 16ου" ή "Μια τρελή , τρελή οικογένεια".
Θυμάσαι καμιά ατάκα;
"Οταν ο Χατζηχρήστος λέει στην ταινία "Της κακομοίρας": "Βρήκες το δρόμο λεβέντη;".
Σε σχέση με την Μόσχα πώς τη βλέπεις την Αθήνα;
"Σίγουρα δεν είναι ακριβότερη. Εδώ είναι μικρότεροι οι δρόμοι, ενώ εκεί έχουν τέσσερεις και πέντε λωρίδες. Υπάρχει τεράστια διαφορά στην παιδεία των οδηγών. Νόμιζα ότι οι Ελληνες είμαστε οι χειρότεροι οδηγοί, αλλά στην Μόσχα μας ξεπέρασαν".
Τι να προσέξει κάποιος που θα πάει για πρώτη φορά στην Μόσχα;
"Σε τι εστιατόριο θα πάει. Μην μπει σε κανένα που χρεώνει 300 ευρώ το κεφάλι και πάθει συγκοπή. Στην Μόσχα αν έχεις λεφτά περνάς καλά. Αν όχι, τότε υπάρχει πρόβλημα. Φαντάσου πως το διαμέρισμα που έμενα μέχρι φέτος δεν ήταν τίποτε φοβερό. Κάτι παραπάνω από 100 τμ. Στον 6ο όροφο κτιρίου. Το ενοίκιο που πλήρωνε η ομάδα ξεπερνούσε τις 6.000 ευρώ! Η μεζονέτα που μου κράτησαν για του χρόνου, αν τελικά μείνω στην ΤΣΣΚΑ, κοστίζει τα τριπλάσια. Τρελλά πράγματα".
Δεν βαρέθηκες 5 χρόνια μακριά από την Ελλάδα;
"Οχι.Αφού είναι επιλογή μου η ξενιτιά. Εχω συνηθίσει την Μόσχα. Ο κόσμος θα πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη που έχει για την πόλη. Δεν είναι όπως βλέπεαμε στις ταινίες το ’80. Εχει προχωρήσει. Υπάρχει πλούτος. Ξαναστέκεται στα πόδια της η Ρωσία. Θα γίνει υπερδύναμη".
Εχουν έρθει στιγμές που θες να τα μαζέψεις και να γυρίσεις πίσω;
"Ναι. Ειδικά στην αρχή. Υπήρξε και φάση που έψαξα να βρω ιδιωτική πτήση για να φύγω από την Μόσχα και να έρθω λίγο στην Ελλάδα για ν’ αναπνεύσω. Οταν αισθανόμουν εκεί ότι πνιγόμουν. Ομως τα τελευταία χρόνια είμαι εντάξει. Εχω προσαρμοστεί στη νοοτροπία και την κολτούρα τους".
Κάθε καλοκαίρι δεν βαριέσαι τα σήριαλ με το αν θα φύγεις ή θα μείνεις;
"Οχι, γιατί είναι πράγματα που έχουν να κάνουν καθαρά με δουλειά. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια λέμε. Κρίσιμο. Σήριαλ. Δεν είναι για να λέω τέτοια. Τι να πουν κι άλλοι που έχουν σοβαρότερα προβλήματα".
Ποιά θεωρείς πιο ωραία γυναίκα;
"Η Σάλμα Χάγιεκ είναι ωραία γυναίκα. Αλλά κοντή. Μικροκαμωμένη. Την είδε ένα φίλος μου από κοντά και μου το είπε. Στην Μόσχα είχα δει την Fergie των Black Eyed Peas. Είμαστε στο ίδιο μπαρ. Είχε δώσει μία συναυλία. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση κι εντυπωσιάζεσαι. Η πιο παλιά είχα δει την Ελ Μακ Φέρσον. Είναι εντυωπσιακή γυναίκα, αλλά από κοντά χάνει".
Αισθάνεσαι ότι οι γυναίκες σε πλησιάζουν γι’ αυτό που δείχνεις ή γι’ αυτό που είσαι;
"Τώρα που μιλάμε είναι αδύνατον να με πλησιάσουν. Είμαι 10 μέρες στην Αθήνα και δεν έχω βγει καθόλου. Γενικά είμαι λίγο περίεργος σε αυτά. Δεν δίνω δικαιώματα. Δεν ανοίγομαι. Είμαι κοινωνικός, αλλά μέχρι ενός σημείου"
Αλλαξες τρόπο ζωής;
"Αναγκαστικά, επειδή βρέθηκα σε μία ξένη χώρα. Επρεπε να επιβιώσω και το κατάφερα. Η αγάπη για το μπάσκετ μ’ έφερε μέχρι εδώ. Το μπάσκετ εξακολουθεί αν είναι ότι και παλιά: Η ίδια μου η ζωή".
Ποιό είναι το motto σου;
"Αυτό που είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Πως "αν κάποιος άνθρωπος δεν έχει βρει κάτι για το οποίο είναι έτοιμος να πεθάνει, δεν αξίζει να ζει".
Για πόσες μέρες θα μας ταλαιπωρείς ακόμα. ΝΒΑ ή ΤΣΣΚΑ Μόσχας;
"Μακάρι να είχα απάντηση τώρα σε αυτήν την ερώτηση. Θα έκανε πολύ πιο εύκολο το καλοκαίρι μου. Και μεγαλύτερο το διάστημα των διακοπών μου"
Μα δεν θα έπρεπε να είναι εύκολο; Από την μία έχεις τη σιγουριά της ΤΣΣΚΑ. Από την άλλη τις σειρήνες του ΝΒΑ. Τι ποιό ωραίο από το να έχεις επιλογές στην ζωή σου.
"Με τρώει αυτή η ιστορία.Ψυχικά. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Που θα είμαι του χρόνου. Γνωρίζω τι θέλω. Εχω κατασταλλάξει. Εχω ταξινομήσει τις προτεραιότητές μου".
Με ποιά σειρά;
"Επιθυμώ να πάω να παίξω στο ΝΒΑ. Είναι αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου"
Δεν σ’ εμποδίζει κανείς να πας.
"Μα δεν είναι το θέμα να πάω για τουρισμό. Η να πάθω κατάθλιψη, αγωνιζόμενος σε μία ομάδα που φεύγει 50 ή 60 φορές την σεζόν ηττημένη. Οσες δηλαδή ήττες έχω κάνει με την ΤΣΣΚΑ, που λέει ο λόγος, από το 2002".
Αρα θέλεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
"Μπορεί. Μα είναι κακό να έχω φιλοδοξίες; Να θέλω να παίξω κι εκεί σε καλή ομάδα. Ισως να φταίει το ότι καλόμαθα στην ΤΣΣΚΑ με τους τίτλους, τις νίκες και τη δόξα. Για μένα στόχος είναι η κορυφή. Είτε μείνω εδώ, είτε πάω στο ΝΒΑ. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με άλλη ιδέα. Γι’ αυτό και ψάχνω για μία ομάδα στο ΝΒΑ, που θα μπορέσει να καλύψει τις φιλοδοξίες μου".
Και το οικονομικό φυσικά.
"Οχι τόσο. Ξέρω από τώρα πως αν τελικά κάνω το βήμα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, θα χάσω οικονομικά. Θα ικανοποιήσω όμως την περιέργειά μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν δεν έρθουν τα πράγματα όπως τα θέλω, ότι θα μείνω με το γιατί".
Και πέρυσι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Αλλά τελικά έμεινες στην ΤΣΣΚΑ.
"Αφού δεν βρέθηκε ομάδα να με καλύψει. Τι να κάνω; Να πάω στο ΝΒΑ, έτσι για βολτούλα; Αυτό δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ. Γι’ αυτό είπα όχι και συνέχισα στην ΤΣΣΚΑ. Μην ξεχνάς ότι δεν είμαι 25 ετών. Αλλά 30. Καλώς ή κακώς το παράθυρο με τις ευκαιρίες θ’ αρχίσει να κλείνει".
Την Ελλάδα τη σνομπάρεις;
"Προς Θεού. Ομως γιατί να έρθω πίσω; Για να πάω σε κάποιο γήπεδο και να με βρίσουν; Είδες τι έγινε στο φάιναλ φορ στην Αθήνα. Ξέρεις τι είναι όλα αυτά τα χρόνια που παίζω στη Ρωσία, να πηγαίνω στις αντίπαλες έδρες και μετά τους αγώνες να με περιμένουν πιτσιρίκια φορώντας της φανέλλα μου; Υποστηρίζουν τους αντιπάλους, αλλά αναγνωρίζουν την αξία μου.
Αυτό το έμαθαν και τα υπόλοιπα παιδιά της εθνικής που παίζουν στο εξωτερικο. Το συνήθισαν και τους αρέσει. Η Ελλάδα, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, δεν είναι μέσα στα επαγγελματικά μου πλάνα".
Γιατί ενώ έφυγες ως «αποτυχημένος» από την Ελλάδα, πέτυχες στο εξωτερικό. Οπως συμβαίνει συνέχεια σε όλους τους χώρους. Τελικά τρώει η πατρίδα τα παιδιά της;
"Ετσι φαίνεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει. Ισως υπάρχουν άλλες προοπτικές στο εξωτερικό. Η αξιοκρατία. Το σίγουρο είναι πως αποκλείεται να είχα αυτήν την εξέλιξη αν έπαιζα ακόμα εδώ. Στο εξωτερικό βρήκα τον εαυτό μου. Κι έζησα πράγματα που μάλλον δεν θα τα βίωνα στην Ελλάδα".
Εχεις βάλει χρονικά όρια; Πόσες μέρες ακόμα θα κάνεις υπομονή; Πότε θα πάρεις την τελική απόφαση;
"Μου έχει βάλει η ΤΣΣΚΑ. Μέχρι τις 10 με 15 Ιουλίου. Ελπίζω να μην τραβήξει μέχρι τότε. Μακάρι να έληγε η ιστορία, σήμερα. Να ξέρω που θα παίζω και να φύγω για διακοπές. Εχω προτάσεις από καμιά δεκαριά ομάδες του ΝΒΑ. Ομως προτεραιότητα έχω δώσει στο Μαϊάμι, το Κλίβελαντ, το Ντάλας, το Σαν Αντόνιο και το Ντητρόιτ".
Κι αν «τσακίσει» πάλι το όνειρο του ΝΒΑ;
"Κανένα πρόβλημα. Δεν θ’ αλλάξει τίποτε. Δεν θα σημάνει το τέλος του χρόνου. Θα είμαι στην ΤΣΣΚΑ και θα κυνηγήσω την κατάκτηση του φάιναλ φορ της Μαδρίτης το 2008. Την ΤΣΣΚΑ θα την αφήω μόνο για το ΝΒΑ. Οι άνθρωποι μου έχουν φερθεί άψογα. Ακόμα και τώρα που δεν ξέρω αν θα μείνω, είναι στο πλευρό μου".
Η τύχη σε βοήθησε για να φτάσεις μέχρι εδώ;
"Ναι και συνεχίζει να το κάνει. Δεν μπορείς να φτάσεις ψηλά χωρίς τύχη. Είναι απαραίτητη. Για μένα τύχη είναι πως έχω γευτεί πράγματα που άνθρωποι με περισσότερο ταλέντο από μένα, δεν μπόρεσαν να γευθούν. Τόσες επιτυχίες. Κι αν σκεφτείς ότι αυτές και οι διακρίσεις ήρθαν την τελευταία διετία, τότε μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα τι εννοώ όταν λέω για την τύχη".
Στο σχολείο ήσουν καλός μαθητής;
"Ναι. Πάντα πάνω από το μέτριο. Η αν θες τον μέσο όρο. Του 17".
Που είχες κλίση;
"Στα φυσικομαθηματικά. Θετικής κατεύθυνσης. Με τα φιλολογικά δεν σκάμπαζα και πολλά πράγματα"
.
Πότε άρχισες να συνειδητοποιείς ότι το μπάσκετ θ’αποτελέσει τ’ όχημα προς την κορυφή;
"Οταν ξεκίνησα, δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτε απ’ όλα αυτά. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε πριν μία πενταετία δεν θα χώραγε ο νους μου αυτά τα κατορθώματα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε όταν ο Λευτέρης Καλογήρου, ο προπονητής μου στον Εθνικό Ελληνορώσων, μου έδωσε ν α καταλάβω πως με σκληρή σουλειά μπορείς να κάνεις όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα. Από μεταγραφή σε μεταγραφή. Ομάδα σε ομάδα. Ενιωθα ότι πλησιάζω σε κάτι καλό".
Κοιτάς πιο μακριά από το μπάσκετ;
"Αλοίμονο. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Το έχω στο αίμα μου. Αυτό όμως δεν μ’ εμποδίζει να βλέπω και να κρίνω για το τι συμβαίνει γύρω μου".
Ποιό θεωρείς το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή;
"Την ανεργία. Γιατί ταλαιπωρεί κυρίως τους νέους. Επειδή είχαν κάποιοι χρόνια μία δουλειά και ξαφνικά λόγω ανακατατάξεων βρέθηκαν στο δρόμο. Ανεργοι. Πρόβλημα βέβαια εχουν και άνθρωποι στα 45 ή 50 τους. Δεν είναι εύκολο να ξαναβρουν δουλειά. Με προβληματίζουν οι αλλαγές στο κλίμα. Φέτος οι αρκούδες στην Ρωσία δεν έπεσαν ή άρχγησαν να πέσουν σε χειμέρια νάρκη. Ελπίζω απλά να έγινε μία φορά και να έτυχε. Διαφορετικά είναι ανησυχητικό. Και για μας τους ανθρώπους και για το βασίλειο των ζώων. Για όλη την ισοροπία του πλανήτη".
Πώς αιθάνεσαι όταν είσαι ανάμεσα σε συνομήλικούς σου; Που έχουν μία φυσολογική δουλειά και που δεν πρόκειται να βγάλουν ούτε σε δέκα ζωές τα χρήματα που βγάζεις;
"Κάτι παραπάνω από τυχερός. Η τριβή με απλούς ανθρώπους με κρατά με τα πόδια στο έδαφος. Υπάρχουν συνομήλικοί μου που τραβάνε κουπί 13 και 14 ώρες την ημέρα, για έναν μισθό που δεν φτάνει για τις ανάγκες μιας οικογένειας. Και από πάνω τους μιλάνε άσχημα ή δεν τους συμπεριφέρονται, όπως θα ‘πρεπε. Βλέπω και την άλλη όψη του νομίσματος και καταλαβαίνω".
Πότε θα ηρεμήσεις από αυτόν τον καθημερινό πανικό που βιώνεις τις τελευταίες μέρες, για να πας διακοπές; Υπάρχει και η εθνική.
"Οταν ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Είναι επιλογή μου να είμαι στην τσίτα. Πρέπει πρώτα να τελειώσω τις υποχρεώσεις μου και μετά να πάω ήσυχος για διακοπές. Εχω να έρθω καιρό στην Ελλάδα κι έμειναν πίσω πολλά πράγματα. Πρέπει να δω ανθρώπους. Χορηγούς, συνεργάτες, τράπεζα, εφορία. Ενα σωρό πράγματα".
Πώς χαλαρώνεις μετά από μία δύσκολη μέρα;
"Εδώ, μόλις έρθει η Παρασκευή κλείνω το κινητό και το ανοίγω πάλι τη Δευτέρα. Θέλω να πω, το αφήνω στο αυτοκίνητο, στο αθόρυβο να χτυπάει. Τα βράδια κοιτάω τις αναπάντητες και τηλεφωνώ σε αυτούς που πρέπει".
Τις καθημερινές τι κάνεις;
"Ξυπνάω νωρίς. Ξέρω τι έχω να κάνω μπροστά στην μέρα και αναλόγως φτιάχνω το πρόγραμμά μου. Εχει πολύ τρέξιμο μέχρι το απόγευμα. Μετά πηγαίνω σπίτι. Ερχονται φίλοι. Να φάμε. Ηρεμα πράγματα".
Από μουσική;
"Συνήθως ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Ακούσματα συγκεκριμένα δεν έχω. Ανάλογα την περίσταση. Μπορεί να είναι ο Χατζηγιάννης ή τίποτε ξένα".
Τη χρησιμοποιείς σα νανούρισμα;
"Μπα. Για τον ύπνο έχω κάτι καλύτερο. Ελληνικές ταινίες. Γλαρώνω έτσι. Συνήθως βλέπω «Της κακομοίρας» με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Ξέρω και τους διαλόγους. Η τον "Ηλία του 16ου" ή "Μια τρελή , τρελή οικογένεια".
Θυμάσαι καμιά ατάκα;
"Οταν ο Χατζηχρήστος λέει στην ταινία "Της κακομοίρας": "Βρήκες το δρόμο λεβέντη;".
Σε σχέση με την Μόσχα πώς τη βλέπεις την Αθήνα;
"Σίγουρα δεν είναι ακριβότερη. Εδώ είναι μικρότεροι οι δρόμοι, ενώ εκεί έχουν τέσσερεις και πέντε λωρίδες. Υπάρχει τεράστια διαφορά στην παιδεία των οδηγών. Νόμιζα ότι οι Ελληνες είμαστε οι χειρότεροι οδηγοί, αλλά στην Μόσχα μας ξεπέρασαν".
Τι να προσέξει κάποιος που θα πάει για πρώτη φορά στην Μόσχα;
"Σε τι εστιατόριο θα πάει. Μην μπει σε κανένα που χρεώνει 300 ευρώ το κεφάλι και πάθει συγκοπή. Στην Μόσχα αν έχεις λεφτά περνάς καλά. Αν όχι, τότε υπάρχει πρόβλημα. Φαντάσου πως το διαμέρισμα που έμενα μέχρι φέτος δεν ήταν τίποτε φοβερό. Κάτι παραπάνω από 100 τμ. Στον 6ο όροφο κτιρίου. Το ενοίκιο που πλήρωνε η ομάδα ξεπερνούσε τις 6.000 ευρώ! Η μεζονέτα που μου κράτησαν για του χρόνου, αν τελικά μείνω στην ΤΣΣΚΑ, κοστίζει τα τριπλάσια. Τρελλά πράγματα".
Δεν βαρέθηκες 5 χρόνια μακριά από την Ελλάδα;
"Οχι.Αφού είναι επιλογή μου η ξενιτιά. Εχω συνηθίσει την Μόσχα. Ο κόσμος θα πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη που έχει για την πόλη. Δεν είναι όπως βλέπεαμε στις ταινίες το ’80. Εχει προχωρήσει. Υπάρχει πλούτος. Ξαναστέκεται στα πόδια της η Ρωσία. Θα γίνει υπερδύναμη".
Εχουν έρθει στιγμές που θες να τα μαζέψεις και να γυρίσεις πίσω;
"Ναι. Ειδικά στην αρχή. Υπήρξε και φάση που έψαξα να βρω ιδιωτική πτήση για να φύγω από την Μόσχα και να έρθω λίγο στην Ελλάδα για ν’ αναπνεύσω. Οταν αισθανόμουν εκεί ότι πνιγόμουν. Ομως τα τελευταία χρόνια είμαι εντάξει. Εχω προσαρμοστεί στη νοοτροπία και την κολτούρα τους".
Κάθε καλοκαίρι δεν βαριέσαι τα σήριαλ με το αν θα φύγεις ή θα μείνεις;
"Οχι, γιατί είναι πράγματα που έχουν να κάνουν καθαρά με δουλειά. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια λέμε. Κρίσιμο. Σήριαλ. Δεν είναι για να λέω τέτοια. Τι να πουν κι άλλοι που έχουν σοβαρότερα προβλήματα".
Ποιά θεωρείς πιο ωραία γυναίκα;
"Η Σάλμα Χάγιεκ είναι ωραία γυναίκα. Αλλά κοντή. Μικροκαμωμένη. Την είδε ένα φίλος μου από κοντά και μου το είπε. Στην Μόσχα είχα δει την Fergie των Black Eyed Peas. Είμαστε στο ίδιο μπαρ. Είχε δώσει μία συναυλία. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση κι εντυπωσιάζεσαι. Η πιο παλιά είχα δει την Ελ Μακ Φέρσον. Είναι εντυωπσιακή γυναίκα, αλλά από κοντά χάνει".
Αισθάνεσαι ότι οι γυναίκες σε πλησιάζουν γι’ αυτό που δείχνεις ή γι’ αυτό που είσαι;
"Τώρα που μιλάμε είναι αδύνατον να με πλησιάσουν. Είμαι 10 μέρες στην Αθήνα και δεν έχω βγει καθόλου. Γενικά είμαι λίγο περίεργος σε αυτά. Δεν δίνω δικαιώματα. Δεν ανοίγομαι. Είμαι κοινωνικός, αλλά μέχρι ενός σημείου"
Αλλαξες τρόπο ζωής;
"Αναγκαστικά, επειδή βρέθηκα σε μία ξένη χώρα. Επρεπε να επιβιώσω και το κατάφερα. Η αγάπη για το μπάσκετ μ’ έφερε μέχρι εδώ. Το μπάσκετ εξακολουθεί αν είναι ότι και παλιά: Η ίδια μου η ζωή".
Ποιό είναι το motto σου;
"Αυτό που είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Πως "αν κάποιος άνθρωπος δεν έχει βρει κάτι για το οποίο είναι έτοιμος να πεθάνει, δεν αξίζει να ζει".