Παπανικολάου: "Το θέμα είναι να μη σταματήσουν εδώ"
Ο Δημήτρης Παπανικολάου συμβουλεύει μέσω του SPORT 24 τον Κώστα Παπανικολάου και τους υπόλοιπους εφήβους
Το 1995 ο Δημήτρης Παπανικολάου αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής με την Εθνική ομάδα των εφήβων. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα ένας άλλος Παπανικολάου, ο Κώστας, κρεμά στο στήθος του το ασημένιο μετάλλιο σε ένα ακόμα παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων. Η δυναστεία των Παπανικολάου ζει, βασιλεύει και θα βασιλεύει στο ελληνικό μπάσκετ για αρκετά χρόνια ακόμα απ’ ό,τι φαίνεται.
«Εντάξει, το όνομα δεν είναι και τόσο σπάνιο. Υπάρχουν πολλοί Παπανικολάου στην Ελλάδα», λέει χαμογελώντας στο SPORT 24 ο Δημήτρης, που δεν έχει καμία σχέση συγγένειας με τον Κώστα. Θέλει όμως, όπως όλοι μας, να τον δει να προοδεύει και να γίνεται μεγάλος και τρανός: «Δεν τον έχω παρακολουθήσει πολύ, έχω όμως ακούσει τα καλά λόγια που λέγονται γι’ αυτόν. Αυτό που ξέρω είναι πως πρέπει να έχει το μυαλό του πηγμένο για να αντέξει στην καριέρα του».
Μυαλό. Η μαγική λέξη. Διότι εκεί που είναι σήμερα ο Κώστας και οι συμπαίκτες του στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου ήταν πριν 14 χρόνια ο Δημήτρης. Πήρε κι αυτός πρωτάθλημα Ευρώπης, μετά πήρε και το παγκόσμιο πρωτάθλημα με τον Ρετζιά, τον Κακιούζη, τον Χατζή, τον Καράγκουτη, τον Καλαϊτζή και τα άλλα παιδιά και είχε τις ίδιες ανησυχίες με αυτές που πιθανώς έχουν σήμερα ο Κώστας, ο Σλούκας, ο Παππάς, ο Κασελάκης και τα άλλα τρομερά… μωρά του 2009. Η διαφορά είναι ότι ο Δημήτρης έχει δει τη συνέχεια του έργου. Και γνωρίζει ότι μεγαλύτερη αξία από το ταλέντο έχει το μυαλό.
-Αλήθεια, τι λέει σε σένα αυτή η μεγάλη επιτυχία των σημερινών εφήβων;
«Είναι σημαντικό το ότι η ομοσπονδία και το αναπτυξιακό της πρόγραμμα λειτουργούν σωστά βγάζοντας μία ακόμα ελπιδοφόρα φουρνιά παικτών. Από την άλλη πάλι αυτό εμένα δεν μου λέει απολύτως τίποτα! Διότι το θέμα είναι αυτά τα παιδιά να μην σταματήσουν εδώ. Αυτά τα μετάλλια και τα κύπελλα θα τα κουβαλούν μαζί τους σε όλη τους τη ζωή. Όμως δεν πρέπει να σταματήσουν εδώ».
-Εσείς κουβαλάτε τα εφηβικά κατορθώματά σας;
«Πώς δεν τα κουβαλάμε; Το 1995 πήραμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα αήττητοι και κερδίζαμε κάθε αντίπαλο με 32 πόντους διαφορά. Νικήσαμε τις ΗΠΑ, που είχαν παίκτες οι οποίοι τώρα παίζουν στο ΝΒΑ. Σ’ αυτή την ηλικία όλα τούτα είναι φοβερά και μένουν. Όμως πιο σημαντικό από αυτά είναι να μπαίνουν οι βάσεις για να κάνεις καριέρα».
-Ποιες είναι αυτές οι βάσεις;
«Προσοχή στη σωματοδομή. Δεν πρέπει τα παιδιά να στηρίζονται μόνο στα προσόντα που τους έχει δώσει ο Θεός, η μαμά τους κι ο μπαμπάς τους! Χρειάζεται δουλειά για να αντέξεις στο χρόνο. Κι ο χρόνος είναι πολύς. Παίκτες σαν τον Παπαλουκά, τον Ντικούδη και άλλους έγιναν γνωστοί πιο αργά, όχι μέσω των μικρών εθνικών ομάδων. Υπάρχει χρόνος πολύς μέχρι να ολοκληρωθεί η καριέρα ενός καλαθοσφαιριστή. Και καμιά φορά η επιτυχία στις μικρές ηλικίες μπορεί να είναι παγίδα».
-Πότε ήταν πιο δύσκολα; Τότε για σας ή τώρα γι’ αυτά τα παιδιά;
«Τότε είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους ελληνοποιημένους Γιουγκοσλάβους κι ένα σωρό άλλους παικταράδες, καθώς το μπάσκετ ήταν το νούμερο ένα άθλημα στην Ελλάδα. Σήμερα είναι πιο εύκολα τα πράγματα γι’ αυτά τα παιδιά. Δεν υπάρχει η πίεση που υπήρχε τότε ούτε οι ομάδες έχουν τα μεγάλα μπάτζετ που είχαν τότε. Τώρα οι ομάδες διαθέτουν λιγότερα χρήματα, άρα περισσεύει περισσότερος χρόνος και πιο πολλές ευκαιρίες για τα νέα παιδιά».
-Νιώθεις ότι όλοι εσείς οι παίκτες εκείνης της ομάδας του 1995 είχατε πορεία αντάξια των προσδοκιών που γεννήσατε με τις επιτυχίες σας;
«Πολλοί από εμάς κάναμε και κάνουμε ακόμα καριέρα στην Α1, κάτι που έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο. Η αλήθεια είναι πάντως πως σ’ εκείνη την ηλικία θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει σωστότερες βάσεις για να αντέξουμε περισσότερο στην καριέρα μας».
-Τι εννοείς;
«Στην Ελλάδα δυστυχώς οι παίκτες παίρνουν καλά χρήματα από μικροί. Γίνονται νωρίς εκατομμυριούχοι και επαναπαύονται. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να μάθουν μπάσκετ για να επιβιώσουν μέχρι τα 30 τους. Για να αντέξουν τις αδικίες και τους τραυματισμούς, που είναι μέσα στο πρόγραμμα, για να αντέξουν την πίεση, που στα ελληνικά γήπεδα είναι πολύ μεγάλη. Τα παιδιά, λοιπόν, αυτής της Εθνικής εφήβων, θα πρέπει να έχουν κυρίως πηγμένο μυαλό για να γίνουν ολοκληρωμένοι παίκτες και να μπορέσουν κάποια στιγμή να ενισχύσουν την Εθνική ανδρών και να αγωνιστούν και σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και-γιατί όχι-και του ΝΒΑ».
-Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ξεκίνημά τους είναι καλό, έτσι;
«Οπωσδήποτε κάθε επιτυχία είναι καλή. Όμως είναι λάθος να κυνηγάμε τώρα το αποτέλεσμα. Το θέμα είναι να μπουν οι βάσεις για μια καλή καριέρα. Πολλά παιδιά που έχουν το ταλέντο και τις προδιαγραφές για να κάνουν κάτι καλό θυσιάζονται παίζοντας σε λάθος θέσεις μόνο και μόνο για να εξυπηρετούνται σκοπιμότητες των παιδικοεφηβικών τμημάτων. Κι αυτό ουσιαστικά τα καταστρέφει».
«Εντάξει, το όνομα δεν είναι και τόσο σπάνιο. Υπάρχουν πολλοί Παπανικολάου στην Ελλάδα», λέει χαμογελώντας στο SPORT 24 ο Δημήτρης, που δεν έχει καμία σχέση συγγένειας με τον Κώστα. Θέλει όμως, όπως όλοι μας, να τον δει να προοδεύει και να γίνεται μεγάλος και τρανός: «Δεν τον έχω παρακολουθήσει πολύ, έχω όμως ακούσει τα καλά λόγια που λέγονται γι’ αυτόν. Αυτό που ξέρω είναι πως πρέπει να έχει το μυαλό του πηγμένο για να αντέξει στην καριέρα του».
Μυαλό. Η μαγική λέξη. Διότι εκεί που είναι σήμερα ο Κώστας και οι συμπαίκτες του στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου ήταν πριν 14 χρόνια ο Δημήτρης. Πήρε κι αυτός πρωτάθλημα Ευρώπης, μετά πήρε και το παγκόσμιο πρωτάθλημα με τον Ρετζιά, τον Κακιούζη, τον Χατζή, τον Καράγκουτη, τον Καλαϊτζή και τα άλλα παιδιά και είχε τις ίδιες ανησυχίες με αυτές που πιθανώς έχουν σήμερα ο Κώστας, ο Σλούκας, ο Παππάς, ο Κασελάκης και τα άλλα τρομερά… μωρά του 2009. Η διαφορά είναι ότι ο Δημήτρης έχει δει τη συνέχεια του έργου. Και γνωρίζει ότι μεγαλύτερη αξία από το ταλέντο έχει το μυαλό.
-Αλήθεια, τι λέει σε σένα αυτή η μεγάλη επιτυχία των σημερινών εφήβων;
«Είναι σημαντικό το ότι η ομοσπονδία και το αναπτυξιακό της πρόγραμμα λειτουργούν σωστά βγάζοντας μία ακόμα ελπιδοφόρα φουρνιά παικτών. Από την άλλη πάλι αυτό εμένα δεν μου λέει απολύτως τίποτα! Διότι το θέμα είναι αυτά τα παιδιά να μην σταματήσουν εδώ. Αυτά τα μετάλλια και τα κύπελλα θα τα κουβαλούν μαζί τους σε όλη τους τη ζωή. Όμως δεν πρέπει να σταματήσουν εδώ».
-Εσείς κουβαλάτε τα εφηβικά κατορθώματά σας;
«Πώς δεν τα κουβαλάμε; Το 1995 πήραμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα αήττητοι και κερδίζαμε κάθε αντίπαλο με 32 πόντους διαφορά. Νικήσαμε τις ΗΠΑ, που είχαν παίκτες οι οποίοι τώρα παίζουν στο ΝΒΑ. Σ’ αυτή την ηλικία όλα τούτα είναι φοβερά και μένουν. Όμως πιο σημαντικό από αυτά είναι να μπαίνουν οι βάσεις για να κάνεις καριέρα».
-Ποιες είναι αυτές οι βάσεις;
«Προσοχή στη σωματοδομή. Δεν πρέπει τα παιδιά να στηρίζονται μόνο στα προσόντα που τους έχει δώσει ο Θεός, η μαμά τους κι ο μπαμπάς τους! Χρειάζεται δουλειά για να αντέξεις στο χρόνο. Κι ο χρόνος είναι πολύς. Παίκτες σαν τον Παπαλουκά, τον Ντικούδη και άλλους έγιναν γνωστοί πιο αργά, όχι μέσω των μικρών εθνικών ομάδων. Υπάρχει χρόνος πολύς μέχρι να ολοκληρωθεί η καριέρα ενός καλαθοσφαιριστή. Και καμιά φορά η επιτυχία στις μικρές ηλικίες μπορεί να είναι παγίδα».
-Πότε ήταν πιο δύσκολα; Τότε για σας ή τώρα γι’ αυτά τα παιδιά;
«Τότε είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους ελληνοποιημένους Γιουγκοσλάβους κι ένα σωρό άλλους παικταράδες, καθώς το μπάσκετ ήταν το νούμερο ένα άθλημα στην Ελλάδα. Σήμερα είναι πιο εύκολα τα πράγματα γι’ αυτά τα παιδιά. Δεν υπάρχει η πίεση που υπήρχε τότε ούτε οι ομάδες έχουν τα μεγάλα μπάτζετ που είχαν τότε. Τώρα οι ομάδες διαθέτουν λιγότερα χρήματα, άρα περισσεύει περισσότερος χρόνος και πιο πολλές ευκαιρίες για τα νέα παιδιά».
-Νιώθεις ότι όλοι εσείς οι παίκτες εκείνης της ομάδας του 1995 είχατε πορεία αντάξια των προσδοκιών που γεννήσατε με τις επιτυχίες σας;
«Πολλοί από εμάς κάναμε και κάνουμε ακόμα καριέρα στην Α1, κάτι που έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο. Η αλήθεια είναι πάντως πως σ’ εκείνη την ηλικία θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει σωστότερες βάσεις για να αντέξουμε περισσότερο στην καριέρα μας».
-Τι εννοείς;
«Στην Ελλάδα δυστυχώς οι παίκτες παίρνουν καλά χρήματα από μικροί. Γίνονται νωρίς εκατομμυριούχοι και επαναπαύονται. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να μάθουν μπάσκετ για να επιβιώσουν μέχρι τα 30 τους. Για να αντέξουν τις αδικίες και τους τραυματισμούς, που είναι μέσα στο πρόγραμμα, για να αντέξουν την πίεση, που στα ελληνικά γήπεδα είναι πολύ μεγάλη. Τα παιδιά, λοιπόν, αυτής της Εθνικής εφήβων, θα πρέπει να έχουν κυρίως πηγμένο μυαλό για να γίνουν ολοκληρωμένοι παίκτες και να μπορέσουν κάποια στιγμή να ενισχύσουν την Εθνική ανδρών και να αγωνιστούν και σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και-γιατί όχι-και του ΝΒΑ».
-Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ξεκίνημά τους είναι καλό, έτσι;
«Οπωσδήποτε κάθε επιτυχία είναι καλή. Όμως είναι λάθος να κυνηγάμε τώρα το αποτέλεσμα. Το θέμα είναι να μπουν οι βάσεις για μια καλή καριέρα. Πολλά παιδιά που έχουν το ταλέντο και τις προδιαγραφές για να κάνουν κάτι καλό θυσιάζονται παίζοντας σε λάθος θέσεις μόνο και μόνο για να εξυπηρετούνται σκοπιμότητες των παιδικοεφηβικών τμημάτων. Κι αυτό ουσιαστικά τα καταστρέφει».
