Του Τάσου Μαγουλά

Ταξιδεύοντας στο Παρίσι για το φάιναλ φορ του 2010 το μοναδικό ερωτηματικό της διοργάνωσης ήταν ο Ολυμπιακός. Μία ομάδα με ταλέντο, αλλά πολύ καινούργια για να θεωρηθεί φαβορί. Οι ερυθρόλευκοι έφταναν κάπως πιο έμπειροι από το πρώτο τους φάιναλ φορ (για την νέα εποχή) στο Βερολίνο, όμως ακόμα δεν ήταν έτοιμοι ως σύνολο.

Ουσιαστικά όταν κοιτάς από την αρχή έως το τέλος αυτής της διοργάνωσης, βλέπεις ότι οι τότε κυπελλούχοι Ελλάδας, δεν άντεξαν το βάρος της πρόκλησης. Από τον πρώτο μέχρι το τελευταίο της αποστολής έβλεπες ενθουσιασμό, διάθεση, ζέση αλλά και μία γενικότερη συστολή όταν η κουβέντα έφτανε στο αγωνιστικό. Μία από τις ακριβότερες, δικαίως, ομάδες που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη αλλά δεν ήταν ακόμα …ομάδα και της έλειπε, αυτό ή μάλλον αυτοί, που απέκτησε στο εγγύς μέλλον.

Έλειψε ο ηγέτης

Το περίεργο στην ιστορία ήταν ότι περισσότερο ανέτοιμοι για την διοργάνωση φάνηκαν οι πλέον έμπειροι, αυτοί που θα έπρεπε να τραβήξουν τον Ολυμπιακό. Προπονητικό τιμ, ο θριαμβευτής του 2006 και με οκτώ σερί φάιναλ φορ Παπαλουκάς, δεν κατάφεραν να λειτουργήσουν ως πυλώνας συσπείρωσης με αποτέλεσμα δύο κακές εμφανίσεις. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν ήταν έτοιμος, οι ερυθρόλευκοι δεν έδειξαν ποτέ ομάδα με αρχή, τέλος και συγκεκριμένο πλάνο.

Ο Ολυμπιακός χάθηκε κάπου μεταξύ φαβορί λόγω Τσίλντρες, Κλέιζα, Παπαλουκά, Βούισιστς, Μπουρούση, Τεόντοσιτς και αουτσάιντερ απέναντι σε μία ομάδα που έπαιζε μακράν το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη.

Αν μάλιστα ο Τσίλντρες, του οποίου η παρουσία αδικήθηκε λόγω του μεγάλου του συμβολαίου, δεν λειτουργούσε ως ήρωας σε μία από τις πλέον απίστευτες φάσεις σε φάιναλ φορ στον ημιτελικό κόντρα στην Παρτιζάν, θα μιλούσαμε για αποτυχία.

"Δεν παίζονται"

Στην τελευταία προπόνηση πριν από τους τελικούς, άνθρωπος της ομάδας, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση έλεγε σχεδόν με θαυμασμό ότι : «η Μπαρτσελόνα έχει 35 διαφορετικά συστήματα» ενώ δεν πήραμε ποτέ την απάντηση για το πόσα διαθέτει ο Ολυμπιακός. Ήταν σαφές πως αυτός ο Ολυμπιακός όπως διαχειριζόταν κάθε κατάσταση εντός παρκέ, δεν είχε καμία τύχη και τελικά δεν είχε καμία τύχη.

Από την μία μία ενωμένη παθιασμένη Μπαρτσελόνα, που κατέβηκε ως σύλλογος, ως μία γροθιά για να πάρει τον τίτλο, ο Ολυμπιακός αντιπαρέταξε ατομικό ταλέντο, προσπάθεια αλλά παντελή έλλειψη πνευματικής συγκέντρωσης, προετοιμασίας και ομαδικότητας.

Φτάνοντας στον επίλογο του τελικού και με το χειροκρότημα του κόσμου της ομάδας στο τέλος, γίνεται αντιληπτό ότι η ομάδα η οποία στις 2/2/2005 έχανε με 59-110 στην έδρα της από την Εφές, πέντε χρόνια μετά μπορούσε να είναι απογοητευμένη επειδή ηττήθηκε στον τελικό της Ευρωλίγκας. Αυτό το συναίσθημα, αποτέλεσε την πρώτη ευρωπαϊκή επιτυχία του Ολυμπιακού των αδερφών Αγγελόπουλων. Οι τίτλοι ήταν θέμα χρόνου να έρθουν. Χρόνου κι επιλογών.

Κοιτώντας στο μέλλον, δύο χρόνια μετά, δεν έμεινε ούτε ένας παίκτης από αυτή την ομάδα για να σηκώσει τρόπαιο στην Πόλη με εξαίρεση Παπανικολάου και Σλούκα που βρίσκονταν στην αποστολή. Ο Ολυμπιακός είχε ακολουθήσει σωστό σκεπτικό γενικά για την επιστροφή στην κορυφή, έχασε στις λεπτομέρειες καθώς δεν ζύγισε σωστά το θέμα του ηγέτη. Ως αποτέλεσμα η ομάδα του 2010 να μην διαθέτει εκείνον τον παίκτη που στα δύσκολα θα βγει μπροστά, θα τραβήξει τους άλλους, θα κάνει οτιδήποτε χρειάζεται. Όχι μόνο…παίκτη.

Θρίαμβος του Λαπόρτα

Αντίθετα η Μπαρτσελόνα κτίζοντας γύρω από τον Ναβάρο με υπομονή και προσεκτικές κινήσεις, έφτασε στην κορύφωσή της.

Δεν ήταν η καλύτερη ομάδα στην ιστορία, αλλά σίγουρα έπαιξε για δύο σερί χρονιές τρομερό μπάσκετ κατακτώντας έναν τίτλο. Εκείνο που θριάμβευσε έστω για ένα βράδυ ήταν η προσπάθεια του Ζοάν Λαπόρτα να περάσει το μήνυμα του barcelonismo σε όλη την Ευρώπη. Με την …εισβολή κατά την διάρκεια του αγώνα των σούπερ σταρ της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα, που έκαναν σαν μικρά παιδιά σε κάθε καλάθι, αλλά και την διάθεση να μιλήσει πολύ στα μέσα των «αδερφών»(μην ξεχνάμε την άποψή ότι οι Καταλανοί κατάγονται από τους προγόνους μας) Ελλήνων, ήταν και γι αυτόν η κορύφωση.

Λίγο μετά τόσο ο ίδιος όσο και η συγκεκριμένη ομάδα άρχισαν να φθίνουν.

Παρίσι η πόλη του… ποντικιού

Στο διάστημα της διεξαγωγής του φάιναλ φορ γίνονταν εκτεταμένα έργα στο μετρό του Παρισιού με αποτέλεσμα η πόλη του φωτός να χάνει την λάμψη από το πολύ…ποντίκι. Όπου πήγαινες να φας όλο και κάποιο ποντίκι θα τάιζε η Γαλλίδα στο διπλανό τραπέζι. Το τί φωνή ακουγόταν στα εστιατόρια κοντά στο γήπεδο και τον Σηκουάνα από τους Έλληνες οι οποίοι περισσότερο περνούσαν την ώρα πάνω στις καρέκλες, και χωρίς «ώπα», παρά καθισμένοι.

Ημιτελικοί

Μπαρτσελόνα-ΤΣΣΚΑ Μόσχας 64-54

Μπαρτσελόνα: Μπαζίλε, Ρούμπιο 10 (2), Λάκοβιτς 3 (1), Ναβάρο 10 (2), Βάσκεθ 11, ΕνΝτόνγκ 9, Μόρις 2, Λόρμπεκ 7 (1), Μάικλ 8, Γκριμάου 4

ΤΣΣΚΑ Μόσχας: Σμόντις, Σισκάουσκας 19 (2), Χόλντεν 7 (1), Μενσά-Μπονσού, Πονκράσοφ 2, Βορόντσεβιτς, Λάνγκντον 12 (2), Κάουν 9, Κριάπα 5 (1), Πλάνινιτς.

Παρτίζαν-Ολυμπιακός 80-83

Παρτιζάν: Ρόμπερτς 5, ΜακΚάλεμπ 21, Κέτσμαν 11, Μιλόσεβιτς , Ράσιτς 5, Μπόζιτς 8, Μάριτς 17, Βέσελι 13, Ντέκιτς, Βράνιες.

Ολυμπιακός: Παπαλουκάς 10, Πεν, Τσίλντρες 17, Βασιλόπουλος, Μπουρούσης 9, Κλέιζα 19, Μαυροκεφαλίδης, Μπέβερλι, Τεόντοσιτς 15, Σχορτσανίτης 11.

Μικρός τελικός: ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Παρτίζαν 90-88

Τελικός: Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός 86-68

Μπαρτσελόνα: Μπαζίλε 6 (2), Ρούμπιο 9 (1), Ναβάρο 21 (4), Βάσκεθ 6, Ν’ Ντονγκ 7, Μόρις 8 (1), Σάδα 7 (1), Λόρμπεκ 8 (2), Μάικλ 14 (2), Γκριμάου.

Ολυμπιακός: Παπαλουκάς 12, Πεν, Τσίλντρες 12 (3), Βούισιτς 2, Βασιλόπουλος, Μπουρούσης 9 (1), Χαλπερίν, Κλέιζα 13 (1), Μαυροκεφαλίδης 1, Μπέβερλι, Τεόντοσιτς 10 (1), Σχορτσανίτης 6.