March Madness. The Big Dance. Final Four.

Είναι λέξεις που ακούμε, διαβάζουμε πάντοτε τέτοια εποχή κάθε χρόνο. Είτε είσαι fan του κολεγιακού μπάσκετ, είτε όχι, ξέρεις πολύ καλά σε τι αφορούν, που παραπέμπουν. Για τον μέσο basketball fan των ΗΠΑ ο ερχομός του Μαρτίου σημαίνει αυτομάτως την αντίστροφη μέτρηση για το Τελικό Τουρνουά του NCAA. Η άφιξη του Απριλίου, δε, συνοδεύεται πάντα από δύο μαγικές λέξεις: Final Four.

Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού το ΝΒΑ κάνει στην άκρη τέτοια εποχή. Το κολεγιακό μπάσκετ περνάει στο προσκήνιο. Η March Madness. Το Final Four. Το Τελικό Τουρνουά διαρκεί περίπου τρεις εβδομάδες και αποτελεί ένα από τα πιο εμπορικά αθλητικά γεγονότα στις ΗΠΑ. Το 2016 το NCAA έκανε τζίρο 1 δις δολάρια (αριθμός-ρεκόρ) από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις πωλήσεις των εισιτηρίων , τους χορηγούς και τις τηλεοπτικές διαφημίσεις καθ' όλη τη διάρκεια του Τελικού Τουρνουά.

Για το φετινό τουρνουά υπολογίζει ότι θα έχει έσοδα περίπου 900 εκατομμύρια δολάρια, αριθμός που αντιστοιχεί στο 90% των ετήσιων εσόδων του Οργανισμού. Το τηλεοπτικό συμβόλαιο που υπέγραψε το NCAA με το CBS και το Turner πριν από επτά χρόνια (2010) έχει συνολική διάρκεια 14 χρόνια και θα του αποφέρει συνολικές απολαβές 10,8 δις δολάρια. Τον Απρίλιο του 2016 επεκτάθηκε για άλλα οκτώ χρόνια, μέχρι το 2032, για άλλα 8,8 δις.

Το Τελικό Τουρνουά είναι τόσο δημοφιλές στις ΗΠΑ, που τα τηλεοπτικά δικαιώματα σήμερα είναι 4.535% ακριβότερα απ' ότι πριν από πριν 30 χρόνια (1987). Είναι τόσο δημοφιλές που η Ενωση Αμερικανικών Παιχνιδιών υπολόγιζε πριν από την έναρξη του τουρνουά ότι περίπου 9,2 δις δολάρια θα ποντάρονταν κατά τη διάρκεια αυτού. Το 2015 μία μέση τηλεοπτική διαφήμιση 30 δευτερολέπτων για τον Τελικό κόστιζε 1,5 εκατομμύριο δολάρια. Το 2005 ξοδεύονταν 479 εκατομμύρια δολάρια για διαφημίσεις και το 2014 το νούμερο υπερδιπλασιάστηκε (1,13 εκατομμύρια δολάρια).

Όλοι αυτοί οι αριθμοί δείχνουν πρόδηλα τη δυναμική την τεράστια δυναμική που έχει το κολεγιακό μπάσκετ στις ΗΠΑ. Τι είναι αυτό όμως που το κάνει τόσο δημοφιλές και αγαπητό στο φίλαθλο κοινό; Από πού απορρέει η δυναμική του; Το Sport24.gr επιχείρησε να απομονώσει πέντε λόγους που συμβαίνει αυτό. Πέντε λόγους που κάνουν το κολεγιακό μπάσκετ τόσο μοναδικό στις ΗΠΑ.

1. Η ατμόσφαιρα, το πάθος

Όσοι σκέφτεστε “αμερικανικό μπάσκετ” και έχετε στο μυαλό σας το... “de-fense” που ακούγεται στα γήπεδα του ΝΒΑ, πλανάστε πλάνην οικτρά. Το κοινό στους αγώνες του κολεγιακού μπάσκετ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που παρακολουθεί ΝΒΑ -συμπεριλαμβανομένων και των Playoffs. Στο NCAA οι φίλαθλοι “ζουν” το παιχνίδι και δημιουργούν καταπληκτική, γεμάτη ενέργεια ατμόσφαιρα. Είναι φίλοι. Συμμαθητές. Παθιασμένοι. Εκδηλωτικοί. Τρελαίνονται όταν χάνουν. Τρελαίνονται όταν κερδίζουν. Τρελαμένοι γενικώς... Δείτε το video.

2. Το μπάσκετ (του προπονητή)

Στην Αμερική εάν θέλεις να δεις θέαμα, βλέπεις ΝΒΑ. Εάν θέλεις να δεις μπάσκετ, βλέπεις NCAA. Το κολεγιακό είναι το μπάσκετ του προπονητή . Σε αυτό το πρωτάθλημα αυτοί είναι οι σταρ, όχι οι παίκτες. Αυτοί χρυσοπληρώνονται και όχι οι παίκτες -που δεν παίρνουν δολάριο ζωγραφιστό. Το μπάσκετ, δε, βασίζεται περισσότερο στα βασικά του στοιχεία, στην ομαδικότητα, στην κυκλοφορία της μπάλας, στην άμυνα. Κάθε παιχνίδι μοιάζει και με μία παρτίδα σκάκι 40 αγωνιστικών λεπτών. Κάθε κατοχή μοιάζει και με ξεχωριστικό παιχνίδι. Διαφορετικό μπάσκετ. Όμορφο μπάσκετ.

3. Οι κόντρες

Υπάρχουν κάποιες κόντρες μεταξύ ορισμένων κολεγίων, οι οποίες είναι έντονες, έχουν κατά βάση τοπικό χαρακτήρα και σέρνουν πίσω τους ιστορίες ετών. Καμία δεν είναι μεγαλύτερη από αυτήν του Duke και του North Carolina, δύο κολεγίων που απέχουν 24 χιλιόμετρα το ένα από το άλλο. Ή αυτή μεταξύ του Kentucky και του Louisville. Στην αρχή του φετινού Τουρνουά ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου στο Kansas State προσέφερε δωρεάν γεύμα σε όλους τους φοιτητές του πανεπιστημίου εάν Wildcats απέκλεισαν το Kansas. Οι αναμετρήσεις μεταξύ του UCLA και της Arizona, δε, έχουν πίσω τους ιστορία πολλών ετών, όπως και αυτές του Xavier με το Cincinnati, δύο πανεπιστήμια που κονταροχτυπιούνται από το 1946. ΚΑΘΕ χρόνο.

4. Τα νοκ άουτ παιχνίδια

Όσο ωραίο κι αν είναι να βλέπεις τις κορυφαίες ομάδες ενός πρωταθλήματος να αναμετρώνται πολλές φορές μεταξύ τους, τα νοκ άουτ παιχνίδια έχουν τη δική τους “μαγεία”. Πάντα θα συμβαίνει αυτό. Αυτό το... μία και έξω είναι που συναρπάζει, εξιτάρει όλους τους φιλάθλους στον πλανήτη. Αυτός, λοιπόν, είναι ένας κύριος λόγος που το Τελικό Τουρνουά είναι τόσο δημοφιλές. Όλη η διαδικασία, από την κατάρτιση των brackets, τα 32 παιχνίδια του πρώτου διημέρου και τα 16 του επόμενου, μέχρι τους “Sweet Sixteen”, τους “Elite Eight” και φυσικά την κορύφωση της March Madness, το Final Four. Μία γιορτή από την αρχή μέχρι το τέλος.

5. Το “δέσιμο” μεταξύ αθλητών-κολεγίων

Το κολεγιακό μπάσκετ δεν είναι επάγγελμα. Δεν μετρούν τα χρήματα. Το συναίσθημα παίζει κυρίαρχο ρόλο, πριν και (πρωτίστως) μετά τους αγώνες. Οι σχέσεις μεταξύ παικτών, και προπονητών δεν είναι επαγγελματικές, αλλά οικογενειακές. Οι σχέσεις μεταξύ κοινού και ομάδας είναι αμφίδρομες. Οι αθλητές θα μπορούν πάντοτε να επιστρέφουν στα κολέγια τους 10 και 15 χρόνια μετά και να αποθεώνονται σαν ήρωες. Οι προπονητές θα είναι πάντοτε “βασιλιάδες” στα πανεπιστήμια τους. Τις νίκες τις πανηγυρίζουν με... water guns και μπουγέλα . Οι ήττες συνοδεύονται από λίμνες δακρύων . Το NCAA δεν είναι επάγγελμα. Ούτε θέαμα. Και γι αυτό θα είναι πάντοτε πιο ρομαντικό.