Όχι, δεν είναι ψέμα. Ο Ολυμπιακός που μαζί με την Μπαρτσελόνα ήταν οι μόνες ομάδες στην Euroleague που συμπλήρωσαν δέκα σερί σεζόν συμμετοχή στα προημιτελικά της Euroleague, κατά 90%, για πρώτη φορά μετά από το 2005, δεν θα βρίσκεται στα playoffs της διοργάνωσης.

Αυτή η περήφανη και πετυχημένη ομάδα των "ερυθρολεύκων" που την τελευταία τετραετία μετρά τρεις συμμετοχές σε τελικούς Final-Four, έχοντας κατακτήσει δύο Πρωταθλητριών Ευρώπης, είναι με το 1,5 πόδι εκτός. Οι Πειραιώτες, πλέον, δεν κρατούν την τύχη στα χέρια τους και ακόμη και αν νικήσουν την ΤΣΣΚΑ την τελευταία αγωνιστική, θα χρειαστούν συνδυασμούς αποτελεσμάτων, όπως το να νικήσει η (αδιάφορη) Ζάλγκιρις την Μπαρτσελόνα...

Η απογοητευτική εμφάνιση στην Μόσχα και η ξεκάθαρη έλλειψη ενέργειας

Ο Ολυμπιακός στην Μόσχα κόντρα στην Χίμκι ήταν απογοητευτικός και κατώτερος των περιστάσεων, σημειώνοντας μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του στην ιστορία του στην Euroleague, σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι για εκείνον, σε έναν "τελικό". Άθλια εμφάνιση. Η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά παίζει ρόλο και ο τρόπος. Οι Πειραιώτες που είναι μαθημένοι να παλεύουν μέχρι το τέλος, συνηθισμένοι στο να σημειώνουν ανατροπές και γαλουχημένοι να κερδίζουν κρίσιμα παιχνίδια στην Ευρώπη, είχαν... παραδοθεί από το 15' στις ορέξεις των γηπεδούχων, οι οποίοι έπιασαν υψηλή απόδοση. Καμία αντίρρηση πως οι Ρώσοι ήταν εντυπωσιακά εύστοχοι από την περιφέρεια, καθώς είχαν 9/18 τρίποντα (50%) στο ημίχρονο, ολοκληρώνοντας την αναμέτρηση με 14/29 (48.3%), βάζοντας μεγάλα σουτ στην αναμέτρηση, αλλά ήταν και απαράδεκτη η αμυντική συμπεριφορά των φιλοξενούμενων (ειδικά όταν βασικό σου χαρακτηριστικό είναι η άμυνα), εμφανίζοντας κενά, αδυναμίες και κυρίως τεράστια έλλειψη ενέργειας.

Ο τομέας της κούρασης, της ενέργειας και των δυνάμεων, ήταν κάτι που απασχολούσε την ομάδα. Ο Ολυμπιακός μέσα σε έξι μέρες είχε να δώσει τρεις "τελικούς" (με Ρεάλ, Άρη και Χίμκι) και να κάνει δύο ταξίδια (Θεσσαλονίκη, πίσω Αθήνα και μετά Μόσχα). Ο κίνδυνος να μείνει το ντεπόζιτο από... βενζίνη στο τελευταίο ματς ήταν ορατός, καθώς όλοι οι παίκτες των "ερυθρολεύκων" τα είχαν δώσει όλα κόντρα σε Ρεάλ και Άρη, με τους Έλληνες να έχουν και αυξημένο χρόνο συμμετοχής.

Ήταν ολοφάνερο από το πρώτο ημίχρονο πως οι "ερυθρόλευκοι" ήταν κουρασμένοι. Δεν είχαν την αξιοζήλευτη ενέργεια που έβγαλαν κόντρα στους Μαδριλένους, δεν είχαν τις απαιτούμενες δυνάμεις, ούτε την χαρακτηριστική σκληράδα στην άμυνα, ούτε και το καθαρό μυαλό. Ακόμη και οι αντιδράσεις τους μέσα στο παιχνίδι ήταν αργές. Οι Ρώσοι έβγαλαν αρκετά ελεύθερα σουτ, με τους φιλοξενούμενους να... κουτουλάνε μεταξύ τους στην περιφερειακή άμυνα (κακές περιστροφές), ενώ ακόμη και μέσα στην ρακέτα οι γηπεδούχοι έβγαζαν τους συμπαίκτες τους αμαρκάριστους ώστε να τελειώσουν τις φάσεις. Δεχόντουσαν σταθερά αρκετούς πόντους σε κάθε δεκάλεπτο (25, 23, 28, 22), ενώ ηττήθηκαν κατά κράτος και στον τομέα των ριμπάουντ (44-30).

Η αδυναμία στα εκτός, αλλά και στο να γυρνάει τα ματς όταν ξεφεύγει η διαφορά

Όταν η διαφορά ξέφυγε και πήγε στο +20 (φτάνοντας ακόμη και στο +36 στο 38') το παιχνίδι είχε... τελειώσει, και αυτή ήταν μία άσχημη εικόνα που ξενίζει. Γιατί; Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας, ήταν πως ανέκαθεν σου έβγαζε μία σιγουριά και μία εμπιστοσύνη, πως εύκολα ή δύσκολα είχε τον τρόπο να γυρίσει ένα ματς. Χρειαζόταν μία καλή περίοδο, ένα καλό πεντάλεπτο για να βρει ρυθμό και έφερνε τα πάνω-κάτω. Τα παραδείγματα πολλά από το πρόσφατο παρελθόν και η ικανότητα του αυτή δημιουργούσε φόβο και στον κάθε αντίπαλο. Στην Μόσχα όμως, αυτό που εισέπραττες ήταν πως και μία ολόκληρη μέρα να έπαιζαν, ο Ολυμπιακός δεν θα κατάφερνε καν να ρίξει την διαφορά κάτω από τους δέκα πόντους. Και το κακό είναι πως αυτό έχει συμβεί στους Πειραιώτες και σε άλλα παιχνίδια τους φέτος, όπως στην Βαρκελώνη, στην Μαδρίτη, στο Κάουνας, ακόμη και με την Μπάμπεργκ στο ΣΕΦ. Ξέφευγε ο αντίπαλος και σύμφωνα με την εικόνα που έβλεπες, έλεγες "δεν πρόκειται να το γυρίσουν ποτέ".

Ο Ολυμπιακός φέτος παρουσίασε μεγάλο πρόβλημα στα εκτός έδρας παιχνίδια του. Το ΣΕΦ ήταν ανέκαθεν η δύναμη του, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια, έδειχνε πάντα χαρακτήρα στις εκτός έδρας αναμετρήσεις του, παίρνοντας πολύτιμα "διπλά". Φέτος, στο TOP-16, σημείωσε την χειρότερη του συγκομιδή μακριά από το "σπίτι" του, μετρώντας 6 ήττες και μόλις 1 νίκη. Εκτός Ελλάδας εμφανίστηκε ιδιαίτερα αδύναμος. Ο μέσος όρος του στην άμυνα (στα εκτός) είναι 82.7 (!) πόντοι και στην επίθεση μόλις 71, όντας τελευταίος (!) στις ασίστ με 13.7. Πήρε το "διπλό" στην Βιτόρια, έκανε αξιόλογη εμφάνιση κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, έχασε μέσα από τα χέρια του ματς στην Γερμανία από την Μπάμπεργκ, παραδόθηκε σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη στο δεύτερο ημίχρονο και ήταν απογοητευτικός σε Κάουνας και Μόσχα κόντρα στην Χίμκι. Καμία αντίρρηση πως οι "ερυθρόλευκοι" βρέθηκαν στον πιο δύσκολο όμιλο στην ιστορία της Euroleague, αλλά ο Ολυμπιακός είσαι, έχεις τρεις συμμετοχές σε τελικούς τα τελευταία τέσσερα χρόνια και έχεις κατακτήσει το τρόπαιο δύο φορές.

Πληρώνει τις "γκέλες", ναι στην αυτοκριτική, όχι στην απαξίωση

Αν χάσει ο Ολυμπιακός φέτος την πρόκριση στα προημιτελικά (που όπως όλα δείχνουν θα την χάσει), δεν θα την χάσει επειδή ηττήθηκε στην Μόσχα από την Χίμκι. Θα την χάσει επειδή υπέστη δύο ήττες-σοκ και εκτός προγράμματος καταρχάς από την Μπάμπεργκ στο ΣΕΦ και ακολούθως στο Κάουνας από την Ζάλγκιρις. Αυτά τα δύο ματς αν είχε πάρει (αφήστε την ήττα στην Γερμανία που ήρθε στο τέλος) θα ήταν στο 8-5 και θα διεκδικούσε ακόμη και την πρωτιά στον όμιλο. Τώρα όμως είναι με το 1,5 πόδι εκτός συνέχειας. Οι Πειραιώτες αυτές τις γκέλες και αυτά τα λάθη πληρώνουν. Και είναι εντυπωσιακό το πως κατόρθωσαν να κυριαρχήσουν απέναντι σε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Χίμκι και Λαμποράλ στο ΣΕΦ και βρέθηκαν να χάνουν από τους Γερμανούς έως και με +25 στο "σπίτι" τους, γνωρίζοντας την ήττα στο τέλος.

Η στιγμή είναι δύσκολη για τον Ολυμπιακό, αλλά σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές απαιτείται ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Ναι στην αυτοκριτική (από τους πρωταγωνιστές) και στην καλοπροαίρετη κριτική, όχι στην απαξίωση, στους αφορισμούς και στην εκμηδένιση προσώπων. Όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν έγινε ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο όταν οδήγησε την ομάδα πέρσι στην κατάκτηση του πρωταθλήματος (με 3-0) και στον τελικό του Final-Four της Μαδρίτης, έτσι δεν είναι και τώρα τυχαίος. Προφανώς και έχει κάνει και λάθη φέτος, τόσο στην διαχείριση του ρόστερ και στο χτίσιμο της ομάδας, όσο και από πλευράς τακτικής (δίνοντας έμφαση στην άμυνα σε σημείο εμμονής, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την επίθεση, με την ομάδα να μην τρέχει στο τρανζίσιον όσο θα ήθελε) με τον ίδιο να έχει αναλάβει και την ευθύνη για τα αρνητικά αποτελέσματα. Οι Πειραιώτες μέσα στην σεζόν στην Euroleague έχουν παίξει κατά διαστήματα καλό μπάσκετ, έχουν δείξει καλά δείγματα γραφής, σημείωσαν ορισμένες μεγάλες νίκες (όπως και μεγάλες ήττες), αλλά δεν είχαν την επιθυμητή διάρκεια, εμφανίζοντας αδυναμίες, βιώνοντας και αρκετές ατυχίες.

Οι απουσίες των Γιανγκ-Λοτζέσκι και το ρίσκο στο "4" που δεν του βγήκε

Οι τραυματισμοί φέτος αναμφίβολα επηρέασαν την ομάδα. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα ρόλων, ένα κομμάτι παζλ και η απουσία του Πάτρικ Γιανγκ, ο οποίος τον Νοέμβρη τέθηκε νοκ-άουτ για το υπόλοιπο της σεζόν, κόστισε στους Πειραιώτες. Ποτέ δεν ήρθε ισάξιος του αντικαταστάτης, ποτέ δεν βρέθηκε το κατάλληλο "κομμάτι" και αυτό άλλωστε δεν ήταν και εύκολο να συμβεί μεσούσης της σεζόν. Η ομάδα χτίστηκε με δύο αθλητικούς σέντερ (Χάντερ και Γιανγκ) και προχώρησε ουσιαστικά με έναν για αρκετό καιρό, με τον Τζέιμς να εξελίσσεται σε βιαστική επιλογή και τον Ουόρικ σε λύση ανάγκης. Ήταν πλήγμα για τους "ερυθρόλευκους" και η επί σειρά εβδομάδων απουσία του πολύτιμου Ματ Λοτζέσκι, του κορυφαίου σουτέρ του ρόστερ, ο οποίος μπορούσε να δώσει σημαντικές λύσεις στο επιθετικό κομμάτι. Ειδικά φέτος που οι Πειραιώτες έδωσαν σε μεγάλο (έως και υπερβολικό) βαθμό βαρύτητα στην άμυνα, η ομάδα είχε μεγάλη ανάγκη την συνέπεια του "Βέλγου" στον τομέα του σκορ, τόσο στο σετ-παιχνίδι, όσο και σε καταστάσεις αιφνιδιασμού. Η ομάδα χωρίς εκείνον έμοιαζε αρκετές φορές στατική και προβλέψιμη στον τρόπο ανάπτυξη της στην επίθεση και υπήρχαν αρκετά ματς που "διψούσε" για το σταθερά καλό του περιφερειακό σουτ.

Ο Ολυμπιακός έκανε και ορισμένα λάθη φέτος και στην διαμόρφωση του ρόστερ. Πήρε και κάποια ρίσκα που δεν του βγήκαν. Το καλοκαίρι επέλεξε να μην αντικαταστήσει τον Μπρεντ Πέτγουεϊ, αποφασίζοντας η ομάδα να προχωρήσει στο "4" με τον "βασικό" Γιώργο Πρίντεζη, συν τους Δημήτρη Αγραβάνη και Μιχάλη Τσαϊρέλη από πίσω. Ποσοτικά, ναι, είναι τρεις παίκτες στην θέση του πάουερ-φόργουορντ. Ποιοτικά όμως μπορούσε αυτή η "τριάδα" να βγάλει την χρονιά σε επίπεδο Euroleague; Η άποψη μας ήταν εξ αρχή πως όχι, κάτι που φάνηκε και στην πράξη. Ο Τσαϊρέλης είναι κυρίως εκτός αποστολής, ο Αγραβάνης δεν παίζει για διάφορους λόγους, με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να βλέπει την "αδυναμία" και να τοποθετεί στο "4" τον Ιωάννη Παπαπέτρου (που είναι "3άρι" και προσπαθεί να προσαρμοστεί στον νέο του ρόλο) για να καλύψει το "κενό" πίσω από τον εντυπωσιακό φέτος Πρίντεζη, ο οποίος κάνει την σεζόν της ζωής του, νικώντας αντιπάλους, ακόμη και τραυματισμούς.

Οι αλλαγές επηρέασαν την ομοιογένεια και τις ισορροπίες στην ομάδα

Έχουμε αναφέρει πως οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος, για πρώτη φορά στα χρονικά που βρίσκονται στην διοίκηση της ομάδας, έκαναν τέσσερις μεταγραφικές κινήσεις (Τζέιμς, Τζόνσον-Όντομ, Παπανικολάου, Ουόρικ) κατά την διάρκεια μιας σεζόν, σημειώνοντας την δική τους υπέρβαση με βάσει το διαθέσιμο μπάτζετ που υπάρχει. Φώναξαν "παρών" τέσσερις φορές. Υπήρξε όμως μεγάλη καθυστέρηση στον αντικαταστάτη του Πάτρικ Γιανγκ στο ρόστερ. Ήρθε ο Σον Τζέιμς για έναν μήνα, αποχωρώντας στην συνέχεια γιατί δεν του άρεσε που δεν έπαιζε (ήταν κάπως αργός, αλλά είναι μία απορία το γιατί δεν έπαιζε) και στην συνέχεια οι ερυθρόλευκοι άργησαν αρκετά να πάρουν "ψηλό", αποκτώντας τον Χακίμ Ουόρικ λίγες ώρες πριν εκπνεύσει η διορία! Αποτέλεσμα; Ο παίκτης ακόμη προσαρμόζεται στην ομάδα, ενώ δεν είναι και "καθαρόαιμο" 5άρι. Ήταν καθαρά μία λύση ανάγκης μέσα σε μία αγορά εκείνο το διάστημα με ελάχιστες καλές επιλογές.

Κακά τα ψέμματα, όσο και να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση, ο Ολυμπιακός αυτήν την στιγμή έχει στο ρόστερ του τέσσερα "3άρια": Λοτζέσκι, Παπανικολάου, Στρόμπερι και Παπαπέτρου. Ο Παπανικολάου προέκυψε στην πορεία και καλώς έκανε η διοίκηση και τον επανέφερε στο ρόστερ, γιατί αποτελεί κομμάτι της ιστορίας της ομάδας και μέλος του βασικού κορμού των επιτυχιών. Ο Στρόμπερι έδειξε πως μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα σαν σμολ-φόργουορντ (κυρίως στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα) παρά στο "2" (δεν αποκτήθηκε παίκτης με τα χαρακτηριστικά του αποχωρήσαντα Σλούκα), θέση στην οποία μπήκε ο Τζόνσον-Όντομ κυρίως για να προσφέρει σκορ, βγάζοντας εκτός ροτέισον τον Αθηναίου. Με όλες αυτές τις αλλαγές, οι οποίες με καλό σκοπό έγιναν, είχαν ως αποτέλεσμα να επηρεάσουν την χημεία και την ομοιογένεια της ομάδας μεσούσης της σεζόν, χαλώντας και τις ισορροπίες. Άλλοι παίκτες μπερδεύτηκαν, άλλοι έχασαν τον ρυθμό τους και άλλοι προσπαθούσαν και εμπεδώσουν και πάλι τον ρόλο τους. Όλα αυτά ήταν λογικό να επηρεάσουν την αγωνιστική λειτουργία της ομάδας. Πέρσι έφτασε έως και τον τελικό της Μαδρίτης δίχως να κάνει ούτε μία αλλαγή στο ρόστερ της.

Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία και το πρωτάθλημα

Όπως δήλωσε εύστοχα ο Γιώργος Πρίντεζης στον SPORT24 RADIO 103,3, " κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία ". Δεν γίνεται κάθε χρόνο να σημειώνεις υπερβάσεις, δεν είναι εφικτό κάθε σεζόν να κατατροπώνεις αντιπάλους με μεγαλύτερα μπάτζετ, δεν είναι εύκολο κάθε καλοκαίρι να αλλάζεις παίκτες και η ομάδα να συνεχίσει να έχει το ίδιο μέταλλο, την ίδια χημεία. Θα υπάρξουν και απώλειες, θα έρθουν και αποτυχίες. Αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι πως ανέβασε πάρα πολύ ψηλά τον πήχη και... καλόμαθε τον φίλαθλο κόσμο της στις μεγάλες επιτυχίες, κάνοντας να μοιάζει εύκολο και προσιτό το να συμμετάσχεις σε τελικό Final-Four. Δεν είναι όμως έτσι.

Ο πιθανός αποκλεισμός από τα playoffs της Euroleague θα είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο σοκ για τους Πειραιώτες, μοιάζει με πρωταπριλιάτικο ψέμα, αλλά δεν είναι. Ο διαφαινόμενος αποκλεισμός είναι προ των πυλών, αλλά αυτό δεν θα πρέπει να επηρεάσει την ομάδα ενόψει της συνέχειας, καθώς ο μεγάλος στόχος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και οι Πειραιώτες έχουν να κατακτήσουν για δεύτερη σερί χρονιά τον συγκεκριμένο τίτλο από το μακρινό 1997.