Ο "ινδιάνος", στα 45 του πλέον, μίλησε στην εφημερίδα "VETO" για την τιμή που του γίνεται, για την υπερομάδα των Σικάγο Μπουλς, αλλά και τις ευχάριστες αναμνήσεις που έχει από την Ελλάδα.
Όταν ρωτήθηκε για το αν θα μπορούσε να παίζει ακόμα, ήταν αφοπλιστικός: "Αστειεύεσαι έτσι; Προτιμώ να απολαμβάνω τον ήλιο της Φλόριντα, να πηγαίνω την οικογένεια βόλτες με το σκάφος και να παίζω γκολφ. Το σώμα μου είναι καταπονημένο από τόσα χρόνια μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Ξέρεις, κάθε πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι, μου παίρνει μισή ώρα. Οι κλειδώσεις μου τρίζουν σαν χαλασμένες πόρτες (γέλια)".

Όπως όμως τονίζει, όλα όσα έκανε στην καριέρα του, άξιζαν πραγματικά: "Κάθε λεπτό προπόνησης, κάθε σταγόνα ιδρώτα και αίματος άξιζε και με το παραπάνω. Γιατί τώρα κοίτα τι έχω ν' αναπολώ. Κατακτήσαμε 6 πρωταθλήματα στο Σικάγο και μαζί με την "Ντριμ Τιμ" του 1992, βοηθήσαμε να γίνει γνωστό το ΝΒΑ σε όλο τον κόσμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι όλες οι ομάδες των Μπουλς με τις οποίες κατακτήσαμε πρωτάθλημα, αλλά ιδιαίτερα εκείνη της σεζόν 1995-96, με τις 72 νίκες στην κανονική περίοδο, είναι η καλύτερη που πάτησε ποτέ σε γήπεδο μπάσκετ. Είχαμε τον κορυφαίο παίκτη, σκόρερ και αμυντικό όλων των εποχών, τον Μάικλ (Τζόρνταν), τον κορυφαίο ριμπάουντερ στο πρόσωπο του Ρόντμαν, τον "λευκό Μάτζικ", δηλαδή τον Τόνι Κούκοτς και μία σειρά από ικανότατους ρολίστες, είτε τον Χάρπερ και τον Κερ στα γκαρντ, τον Λόνγκλεϊ στους ψηλούς, οι οποίοι μαζί με μένα φτιάχναμε την απόλυτη ομάδα. Καθοδηγούμενοι όλοι μας από μία ιδιοφυία των πάγκων, τον Φιλ Τζάκσον. Αν μπαίναμε σε μία μηχανή του χρόνου και μπορούσαμε να παίξουμε με όλες τις σπουδαίες ομάδες, τους Σέλτικς το 1960, τους Λέικερς τη δεκαετία του '70 αλλά και του '80, τους Σπερς το 2000, θα τους νικούσαμε όλους. Πίστεψε με".

Ο Πίπεν θεωρεί ευλογία το ότι βρέθηκε να παίζει μαζί με τον Τζόρνταν: "Όταν έφτασα στο Σικάγο, ήμουν ένας άσημος νεαρός από το Άρκανσο και ο Μάικλ ήδη είχε μέσο όρο 50 πόντους ή κάτι τέτοιο (γέλια). Παίζοντας αντίπαλός του σε κάθε προπόνηση και αντιγράφοντας την τρομερή του δίψα για δουλειά, έγινα κι εγώ ο καλύτερος που θα μπορούσα. Την τελευταία τριετία στους Μπουλς, όταν επέστρεψε στην ενεργό δράση, είχαμε φτιάξει το "Breakfast Club", εγώ, ο Μάικλ και ο Ρον Χάρπερ. Πηγαίναμε στο σπίτι του Μάικλ στις 6 το πρωί, μαζί με τον γυμναστή μας, Τιμ Γκρόβερ και κάναμε για δύο ώρες προπόνηση. Μετά παίρναμε πρωινό και στις 9:30 ήμασταν στο "Μπέρτο Σέντερ" για να προπονηθούμε με τους Μπουλς. Στην προπόνηση χτίζονται οι παίκτες και οι ομάδες. Ποτέ και κανείς δεν έγινε μεγάλος μόνο μέσα από τα παιχνίδια. Το τέλειο απαιτεί χιλιάδες ώρες προπονήσεων, κι εμείς το καταφέραμε".

Όσον αφορά στους παίκτες που αγωνίζονται τώρα στο NBA, ο "ινδιάνος" τόνισε: "Υπάρχουν παίκτες όπως ο ΛεΜπρόν (Τζέιμς), ο Κόμπι (Μπράιαντ), ο Ντουάιτ Χάουαρντ, ο Πολ Πιρς, που συνεχίζουν την παράδοση των μεγάλων παικτών. Υπάρχει άφθονο ταλέντο και πραγματικά είναι συναρπαστικό το πρωτάθλημα. Του δίνει και μία άλλη πινελιά η παρουσία σπουδαίων Ευρωπαίων παικτών, όπως ο Πέτζα (Στογιάκοβιτς), ο Ντιρκ (Νοβίτσκι) ή ο Γκασόλ".

Τέλος, ο Πίπεν μίλησε και για τις αναμνήσεις του από τις δυο του επισκέψεις στην Ελλάδα, το 1999 και το 2000: "Πάντα έχει ένα ξεχωριστό μέρος η Ελλάδα στην καρδιά μου. Πέρασα υπέροχα και στην Αθήνα, στο καζίνο της Σύρου (γέλια) και στη Μύκονο. Ένιωσα όμως και τον πόνο σας όταν το 1999 ήρθα μία ή δύο μέρες μετά τον μεγάλο σεισμό. Είχα πάει τότε στην περιοχή και μαζί με τη Nike δώσαμε χρήματα για την ανακατασκευή ενός γηπέδου μπάσκετ. Στενοχωρήθηκα πολύ και είχα ακυρώσει όλες τις εκδηλώσεις για τότε. Ελπίζω αυτό το καλοκαίρι, μετά την ένταξή μου στο Basketball Hall of Fame τον Αύγουστο, να πάρω την οικογένειά μου και να ξαναέρθω στην Ελλάδα".