Ποιος Ομπράντοβιτς; Ο Αταμάν!

Η Αναντολού Εφές τέθηκε εκτός συνέχειας, στη 10η αγωνιστική του ΤΟΡ16. Η Φενέρμπαχτσε έφτασε έως την 12η -και τη συντριβή της από τη Λαμποράλ Κούτσα, στη Βιτόρια.

Η Γαλατασαράι τώρα, είναι προ της πρώτης εμφάνισης -στην ιστορία της- στα play offs, στις δυο συμμετοχές της στη Euroleague. Αλλά και να αποκλειστεί, πάλι καλύτερα θα τα έχει πάει από τις δυο άλλες εκπροσώπους της Τουρκίας στη φετινή κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Ποιος το περίμενε αυτό τον Οκτώβρη; Κανείς! Ή μάλλον, κανείς άλλος πλην του Εργκίν Αταμάν! Αλλά τότε, όλοι τον έλεγαν τρελό...

Από τις 2 Ιουλίου του 2013, οπότε η Φενέρμπαχτσε ανακοίνωσε την πρόσληψη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δεν υπήρχε κάποιος που να ασχολείται με το ευρωπαϊκό μπάσκετ και να ενδιαφέρθηκε για κάτι άλλο, πέραν της επιστροφής του "Ζοτς" στην... αγωνιστική δράση, με την ανάληψη του πάγκο της Φενέρ, που αυτομάτως έγινε φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague. Η πραγματικότητα όμως, ήταν τελείως διαφορετική...

Γαλατασαράι, η οικονομική

Πόσοι περίμεναν το κάζο που έζησε τελικά η Ουλκέρ; Ένας: ο Εργκίν Αταμάν ή αλλιώς ο νέος εθνικός κόουτς της Τουρκίας ή αλλιώς ο πιο επιτυχημένος εκ των προπονητών των εκπροσώπων της γείτονας στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, σε συλλογικό επίπεδο. Πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθείτε τι... τράβηξε φέτος η Γαλατά με τους τραυματισμούς, αλλά και τι θα πάθαιναν άλλοι, στη θέση του Αταμάν. Αλλά αυτός ο τύπος είναι μποέμ. Και ως τέτοιος, κοίταξε μπροστά. Όχι πίσω. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ήταν να αυξήσει το μπάτζετ από 13 σε 15 εκατομμύρια ευρώ, για να γεμίσει κάποιο από τα κενά που δημιουργήθηκαν στο ρόστερ.

Μια που σας είπαμε το μπάτζετ της Γαλατασαράι (σημειωτέον, βρέθηκε στη Euroleague ως πρωταθλήτρια της Τουρκίας, τη σεζόν 2012-2013), να σας πούμε και εκείνο της Φενέρμπαχτσε (25 εκατομμύρια ευρώ), αλλά και εκείνο της Αναντολού Εφές (20 εκατομμύρια ευρώ). Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πως ο Αταμάν... συμφέρει. Τι έκανε όμως, καλά και η Γαλατά δεν τινάχτηκε στον αέρα, τότε που έχασε τρεις βασικούς παίκτες;

Ο 48χρονος κόουτς φημίζεται για τη δυνατότητα που έχει να συνεργάζεται να παίρνει παίκτες που 'χουν χαρακτηριστεί προβληματικοί ως χαρακτήρες και να τους κάνει πρωταγωνιστές. Πώς; Απλά τους αφήνει ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν, στο παρκέ. Δεν έχει τρελές απαιτήσεις (να έχουν το πιο αναπτυγμένο μπασκετικό IQ, να είναι το ίδιο καλοί σε άμυνα και επίθεση κλπ). Έχει τις βασικές και το μόνο που τους ζητά είναι να είναι συνεπείς, σε αυτές, όπως είναι και μονοιασμένοι μεταξύ τους. Μετά... αναλαμβάνει τα υπόλοιπα ο νόμος της ζούγκλας. Δηλαδή, μεταξύ των παικτών κυριαρχεί ο πιο δυνατός και οι άλλοι τον ακολουθούν, συμβιβασμένοι με τη μοίρα τους.

Θα τον λέγατε και... λίγο εγωιστή. Τον Οκτώβριο δήλωσε πως "ναι ξέρω, όλοι ασχολείστε με τον Ομπράντοβιτς. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η Γαλατασαράι θα φτάσει στα play offs της Εuroleague, κάτι που δεν μπορώ να πω για τους άλλους". Τώρα, απλά χαμογελά.

Φενέρμπαχτσε, η αποφασισμένη

Αυτή ήταν η πέμπτη διαδοχική σεζόν που η Φενέρμπαχτσε ξόδεψε τουλάχιστον 20 εκατομμύρια ευρώ, για να... κάνει κάτι στην Ευρώπη. Και τι έκανε; Μια τρύπα στο νερό. Η μεγαλύτερη στιγμή, ήταν της σεζόν 2007-08, οπότε έφτασε στα προημιτελικά της Euroleague, υπό τις οδηγίες του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Πέραν τούτου, τίποτα. Σε εθνικό επίπεδο, ο τελευταίος τίτλος ήταν το φετινό President's Cup, ενώ προ αυτού υπήρχε το κύπελλο της σεζόν 2012-2013 και νωρίτερα το νταμπλ της αγωνιστικής περιόδου 2010-2011, οπότε και πάλι κόλλησαν οι Τούρκοι στο ΤΟΡ16 της Euroleague.

Εν αντιθέσει με την Εφές, τα χρήματα της Φενέρ προκύπτουν από τα ταμεία του club (απ' όπου συντηρούνται όλα τα τμήματα, με πρώτο το ποδοσφαιρικό) και άρα όλοι λογοδοτούν στον πρόεδρο, Αζίζ Γιλντιρίμ. Όποιος δεν κάνει τη δουλειά του, αποχωρεί. Βέβαια, σε όλους προσφέρεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα.

Συνήθως, είναι διετές και κάπως έτσι, από το 2000-2001 έως και το καλοκαίρι του 2013 εμφανίστηκαν επτά κόουτς (2000-01 Νιχάτ Ιζίτς, 2001-04 Μουράτ Οζγκούλ, 2004-07 Αϊντίν Ερς, 2007-09 Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, 2010 Ερτουγκρούλ Ερντογκάν, 2010-2012 Νέβεν Σπάχια, 2012-2013 Σιμόνε Πιανιτζάνι). Ναι, ο Πιανιτζάνι ήταν η εξαίρεση του κανόνα και υπήρχε λόγος: δεν κατάφερε να επιβληθεί στους παίκτες, με τους έχοντες γνώση να θυμούνται ακόμα το βρίσιμο του Ομέρ Ονάν προς τον Ιταλό, έπειτα από την ήττα στη Σιένα.

Κλέιζα, το μεγαλύτερο λάθος

Πάμε όμως, στα φετινά. Όσοι παρακολουθούν τη Φενέρ (σε λαϊκή βάση είναι περισσότεροι από 20 εκατομμύρια άνθρωποι) δεν ξετρελάθηκαν με το ρόστερ που εμφάνισε ο Ομπράντοβιτς, με τους δημοσιογράφους να τονίζουν πως όλοι οι παίκτες που προστέθηκαν το καλοκαίρι, ήταν επιλογές του. Ο Ιμπραήμ Κουτλουάι δεν δίστασε να πει στον "αέρα" του NTVSpor (όπου τελεί χρέη σχολιαστή) πως ο Ζόριτς δεν επαρκεί, ενώ σχολιάστηκε δυσμενώς και η προσθήκη του Πιέρ Τζάκσον, τη στιγμή που χρειαζόταν ένας πόιντ γκαρντ ικανός να αναμορφώσει το σύνολο.

Οι κακές γλώσσες εστίασαν στην εξωγηπεδική ζωή των Μπογκντάνοβιτς, Πρέλντζιτς και Κλέιζα (παρεμπιπτόντως, ο Λιθουανός φέτος θα πάρει 3 εκάτ. ευρώ από τη Φενέρμπαχτσε και 2 εκάτ. δολ. από το ΝΒΑ), εξηγώντας πως ο τελευταίος ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Ομπράντοβιτς. Ο δημοσιογράφος με τον οποίον μιλήσαμε, μας διαβεβαίωσε ότι όσο περνούσαν οι μήνες, οι Τούρκοι παίκτες έδειχναν να φοβούνται να πάρουν πρωτοβουλία στο παρκέ, να φοβούνται να κάνουν το λάθος.

Ο "Ζοτς" έχει 1+1 στο συμβόλαιο του (μετά το καλοκαίρι του 2014) και ο Γιλντιρίμ του 'χει απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο Μιρσάντ Τουρκσάν εν τω μεταξύ, έλεγε από το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας πως οι απαιτήσεις αυτής της σεζόν δεν είναι και τρελές, διότι όλοι γνωρίζουν την πραγματικότητα, μαζί και ότι φέτος ο Ομπράντοβιτς επρόκειτο να "χτίσει" αυτό που θα δούμε στην πορεία.

Εφές, η πολυσυλλεκτική

Είναι τώρα, μια δεκαετία που η Αναντολού Εφές προσπαθεί να ζήσει το όνειρο της ευρωπαϊκής διάκρισης, αλλά πάντα μένει όνειρο. Πέραν του Κόρατς που είχε κατακτήσει το 1996, δεν έχει να θυμηθεί κάτι άλλο. Η τελευταία φορά που πήρε το εθνικό πρωτάθλημα ήταν τη σεζόν 2008-09 και μετά την αλλαγή του ονόματος (το 2011 από Εφές Πίλσεν έγινε Αναντολού Εφές -διότι απαγορεύτηκαν στην Τουρκία οι διαφημίσεις αλκοολούχων ποτών και τσιγάρων σε αθλητικές εταιρίες) έχει πανηγυρίσει ένα κύπελλο (2009) και δυο President's Cup (2009, 2010).

Για να κάνουμε μια μεγάλη ιστορία, μικρή από την αγωνιστική περίοδο 2006-07 έως και το καλοκαίρι του 2014, η Εφές έχει δώσει 155.000.000 ευρώ. Αν ήθελαν κάτι παραπάνω; Προφανώς. Γιατί δεν το πήραν; Οι πληροφορίες από... απέναντι αναφέρουν ότι το πρόβλημα αυτής της ομάδας δεν είναι καθαρά αγωνιστικό, αλλά... ιδεολογίας. Ένα από τα παραδείγματα που μας έδωσαν, ήταν ότι είχαν την τακτική να πετούν λεφτά.

Δηλαδή, να σπαταλούν περιουσίες για παίκτες που θα μπορούσαν να πουν το "ναι" και με λιγότερα, όπως και να πληρώνουν μεγάλα buy outs για περιπτώσεις που δεν πρόκειται να κάνουν τη διαφορά (π.χ, για τον Σαβάνοβιτς, έδωσαν buy out 1.5 εκάτ. ευρώ). Επίσης, ο Ενγκίν Οζερχούν, GM του συλλόγου, είναι αμετακίνητος, παρά τις διαδοχικές αποτυχίες. Γιατί; Διότι είναι φίλος του προέδρου, Τουντσάι Οζιλχάν, δηλαδή του 9ου πλουσιότερου Τούρκου (έχει περιουσία 1.6 δισεκατομμύρια δολάρια και βρίσκεται στο Νο654 της λίστας του Forbes), προέδρου της Anatolu Holding.

Η υπομονή με τους προπονητές, δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει αυτόν τον "εταιρική σύλλογο" όπως μας τον χαρακτήρισαν, επισημαίνοντας και ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει βάση φιλάθλων (δεν φτάνουν το εκατομμύριο). Την τελευταία χιλιετία την ξεκίνησαν με τον Εργκίν Αταμάν, πριν τον απολύσουν μεσούσης της περιόδου και πάρουν τον Οκτάι Μαχμουτί, ο οποίος "έβγαλε" και τη σεζόν 2006-07.

Μετά... άρχισε το "φύγε εσύ, έλα εσύ", με τον Ντέιβιντ Μπλατ, τη σεζόν 2007-08, τον Εργκίν Αταμάν (2008-09, 2009-2010), τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς (2010-2011) που έδωσε τη σκυτάλη στον Ουφούκ Σαρίτσα (2010-2011), ο οποίος στη μέση της σεζόν 2011-2012 παραχώρησε τη θέση του στον Ηλία Ζούρο, πριν επιστρέψει ο Μαχμουτί (2012-2013), για να απολυθεί (ξανά) φέτος και να προσληφθεί ο Βαγγέλης Αγγέλου. Αυτός με τη σειρά του, θα δώσει την καρέκλα στον Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Ίβκοβιτς, η τελευταία ευκαιρία

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο "Ντούντα" είναι η τελευταία προσπάθεια της διοίκησης (που χάνει κάθε χρόνο εκατομμύρια ευρώ) να επιτύχει κάτι. Αν και ο Ίβκοβιτς τελειώσει τη σεζόν, χωρίς διάκριση δεν αποκλείεται να αποφασίσουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι το τέλος του project, με ενδεχόμενη τη συγχώνευση με άλλο κλαμπ, όπως για παράδειγμα την Καρσίγιακα ή την Μπεσίκτας.