Πού 'σαι Θανάση; "Στο Βερολίνο"
Το φάιναλ-φορ είχε πολλά ευτράπελα. Ένα απ΄αυτά ήταν κι ο Θανάσης Κρεκούκιας...
"
Τι εννοείτε κύριε Γιάννη; Αγωνιστικό απολογισμό;» «Τι αγωνιστικό ρε χαβαλέ; Αυτά τα διάβασε ο κόσμος. Γράψε κάτι άλλο, ότι θέλεις, αλλά ο τίτλος θα είναι ένας τρελός στο Βερολίνο!" Δεν γνωρίζω τι ακριβώς υπονοούσε ο αξιότιμος αρχισυντάκτης, αλλά η διαταγή είναι διαταγή. Οπότε πάμε...
Οι πρώτες εντυπώσεις
Ως δημοσιογράφος αυτό ήταν το πρώτο μου Final-4 – δεύτερο συνολικά, αφού ως φίλαθλος είχα δώσει το παρών πριν 13 χρόνια στο «Παλαί ντε Μπερσί», εκεί όπου ο Γιαννάκης είχε σηκώσει την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα μετά το ταψί του Στόγιαν στον Μοντέρο.
Έφτασα στο Βερολίνο την Πέμπτη το μεσημέρι, μετά από ένα ελεεινό ταξίδι με την Αούα (Austrian Airlines) και με ενδιάμεση στάση στη Βιέννη.
Από το αεροδρόμιο κατευθείαν με ταξί στο γήπεδο για να πάρω τη διαπίστευση. Ο ταρίφας, ένας 60άρης Γερμανός, με τα νιμπελούνγκεν αγγλικά του, έπαιξε το ρόλο του φιλόξενου ξεναγού: Ζις ιζ ζι Μπράντενμπούργκερ Τορ, ζατ ιζ ζι Φέρνζεετουρμ κλπ.
Η πρώτη εντύπωση ήταν άριστη. Η πόλη – την οποία είχα επισκεφτεί και το 1985, επί Συμφώνου της Βαρσοβίας και είχα κλάσει πραγματικές μέντες όταν πέρασα στο Ανατολικό Βερολίνο, με τους Στάζι να ανεβαίνουν στο πούλμαν και να σημαδεύουν κάθε έναν μας με ένα οπλοπολυβόλο όση ώρα έλεγχαν τα διαβατήρια – είναι υπέροχη. Απλωμένη, καθαρή, με τεράστιους δρόμους, με ΚΟΚ που εφαρμόζεται, καταπράσινη. Βοήθησε και ο καιρός, λιακάδα με 26 βαθμούς και ένα σωρό Γκερμάνεν να λιάζονται στα αναρίθμητα πάρκα.
Φτάνοντας στο Ο2 World, πήγα στην τέντα που είχαν στήσει οι διοργανωτές για τους δημοσιογράφους και περίμενα τη σειρά μου, όταν ακούστηκε για πρώτη φορά η γνωστή βροντώδης φωνή: " Κύριε Θανάααααση!". Μόλις είχε τελειώσει η συνέντευξη Τύπου των 4 ομάδων και οι Έλληνες είχαν βγει στον προαύλιο χώρο για τσιγάρο.
Όλη η μπασκετοπαρέα παρούσα: Φίλερης, Διαμαντόπουλος, Λαμπίρης, Σκουντής και λοιποί συγγενείς. Με τη διαπίστευση στο χέρι, πήγα προς το μέρος τους, καβλαντίσαμε λίγο και αμέσως μετά βουρ για το ξενοδοχείο. Πλήρης χαλάρωση, φαγητό, μπύρες – άφθονες μπύρες – και ύπνος.
Η άφιξη στο Ο2 World
Την επόμενη μέρα είχαμε δώσει ραντεβού στο Intercontinental, ήπιαμε καφέ και μαζί με τον κύριο Γιάννη πήραμε ένα ταξί για να πάμε στο γήπεδο. "Όου του γουέρλντ» πέταξε στον οδηγό ο Φιλέρης, αλλά μπροστά στην απορία του ταρίφα, επιστράτευσα τα γερμανικά μου. "Ρε, μιλάς γερμανικά και με αφήνεις να κάνω τον καραγκιόζη;", η μομφή του λαμπρού αρχισυντάκτη.
Ο ταξιτζής έχωνε κάθε τρεις και λίγο μπινελίκια, γιατί ήταν Πρωτομαγιά και αρκετοί δρόμοι είχαν κλείσει από την αστυνομία, επειδή γίνονταν πορείες. Τέλος πάντων, μόλις φτάσαμε, πήγαμε στο press room, εκεί όπου εργάζονταν οι δημοσιογράφοι. Οι υπόλοιποι δούλευαν κι εγώ έκοβα βόλτες, χαζεύοντας την εγκατάσταση, η οποία ομολογουμένως είναι εντυπωσιακή.
Μία ώρα πριν τον πρώτο ημιτελικό, μπήκα για πρώτη φορά μέσα στο γήπεδο και έπαθα πλάκα. Τεράστιο, εντυπωσιακό, μοντέρνο και με τον φωτεινό αλά ΝΒΑ πίνακα στην οροφή του. Βρήκαμε τις θέσεις μας, στο πέταλο των Ολυμπιακών και τιμητικά κάθισα στη θέση του Μάνου Μίχαλου.
" Πήγαινε να δεις έξω την άφιξη των δικών μας, μπας και γίνει κανένα παρατράγουδο", διέταξε ο Φιλέρης, με εφοδίασε και με ένα γκάτζετ βίντεο για να τραβήξω πλάνα. Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι οι αστυνομικοί του Βερολίνου είναι όλοι δίμετροι, χτισμένοι και γράφουν πάνω στο μέτωπό τους: Αν κάνεις μαλακία, θα είναι η τελευταία σου. Έξυπνος λαός οι Έλληνες, πήραν πολύ γρήγορα χαμπάρι ότι δεν τους έπαιρνε και έτσι όλα κύλησαν ομαλά.
Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Οι οπαδοί κάθε ομάδας έμπαιναν από διαφορετικές εισόδους μέσα, ενώ έξω από το γήπεδο, εκτός των ένστολων, κυκλοφορούσαν και «θηριοδαμαστές» με κάτι θηρία που τα ονόμαζαν σκύλους και τα οποία έγραφαν με τη σειρά τους στο μέτωπό τους: κάνε τρελίτσες, έχω όρεξη για παιχνιδάκια! Όπως είπα όμως, οι δικοί μας δεν έπεσαν στην παγίδα τους και έτσι ξαναμπήκα μέσα για να δω το Μπαρτσελόνα – ΤΣΣΚΑ.
Ωραίο παιχνίδι, με την αλεπού Μεσίνα να οδηγεί την ομάδα του για τέταρτη σερί χρονιά στον τελικό και τους «πράσινους» και «κόκκινους» να γεμίζουν την ατμόσφαιρα με ότι μπινελίκι μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, δίνοντας έτσι μια πρόγευση για το τι θα ακολουθούσε στο κυρίως μενού και αναγκάζοντας τον δημοσιογράφο της γερμανικής «Frankfurter Allgemeine» να απευθύνει ερώτηση στον κόουτς Πασκουάλ της Μπαρτσελόνα: " Ποια είναι η άποψή σας για το γεγονός ότι στη διάρκεια ενός τόσο ενδιαφέροντος ημιτελικού, το μισό γήπεδο – οι δικοί μας δηλαδή – είχε ως μοναδική ασχολία την ανταλλαγή ύβρεων;".
Η ώρα πέρασε και έφτασε η στιγμή για τη μεγάλη μάχη. Το Ο2 World είχε πλέον γεμίσει, ενώ έκαναν την εμφάνισή τους εντός αγωνιστικού χώρου και τα γερμανικά τανκς, συγνώμη τα γερμανικά ΜΑΤ ήθελα να πω. Παναγία μου, σκέφτηκα, τι είναι τούτο; Θυμάστε τον Ρώσο στο Ρόκυ 4 που πλακώνει στο ξύλο όποιον βρει μπροστά του; Κάπως έτσι έμοιαζαν όλοι τους.
Μιλάμε για σιδερόφραχτους ιππότες, όχι αστεία. Τους βλέπεις και παγώνει το αίμα σου. Μέσος όρος ύψους τα τρία μέτρα και η εξάρτυση του καθενός πρέπει να ξεπερνούσε τα 100 κιλά. Αυτοί δεν έγραφαν τίποτα στο μέτωπό τους και αυτό ήταν το χειρότερο.
Μια δημοσιογράφος Ισπανίδα έκανε το λάθος να σταθεί δίπλα σε έναν από δαύτους για να τη βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία. Ο τύπος απλά κάτι γάβγισε και την κοίταξε άγρια. Η δικιά μας μόνο τα κλάματα που δεν έβαλε και εξαφανίστηκε.
Σεξ χωρίς βία
Τέλος πάντων, ο ελληνικός ημιτελικός άρχισε και οι δικοί μας – και απλάκωτοι και ατσίγαροι – ξέσπασαν με απίστευτης ποικιλίας και ανεπανάληπτης αισθητικής συνθήματα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Το Ο2 World πλημμύρισε σεξ, τη στιγμή που μπροστά στα μάτια μας εκτυλισσόταν ένα φανταστικό γκραν γκινιόλ ματς με στιγμές μεγάλου μπάσκετ.
Αυτά βέβαια ήταν ψιλά γράμματα για τους περισσότερους και στο άκουσμα της κόρνας της λήξης τα ντεσιμπέλ από τα ουρλιαχτά συνοδεύτηκαν από τις χαρακτηριστικές χειρονομίες: οι νικητές ξεχώρισαν το μεσαίο τους δάχτυλο και το κουνούσαν στους ηττημένους, οι οποίοι δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου και απάντησαν με όλα τους τα δάχτυλα σε πλήρη ανάπτυξη.
Δυο ώρες αργότερα, Λαμπίρης και Φιλέρης έγραφαν ακόμα, ενώ ο απελπισμένος Διαμαντόπουλος τους εκλιπαρούσε να τελειώνουν και να πάνε στο πούλμαν για να φύγουμε. Λίγο αργότερα, ο Παντελής – μέσα στο πούλμαν πλέον – κατέβαζε θεούς και δαίμονες κάνοντας όλους τους υπόλοιπους να παραληρούν από τα γέλια. Τελικά οι δυο καθυστερημένοι φάνηκαν στο βάθος – ο Λαμπίρης αλαφροπατώντας και ο Φιλέρης καπνίζοντας ατάραχος – και στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο έγινε …το χάος.
Το διάλειμμα του Σαββάτου
Κλαίγοντας από τα γέλια, πήγαμε – μαζί με τον Λεμονίδη – σε ένα κιόσκι και διαλύσαμε λουκάνικα, πατάτες και μπύρες, ενώ λίγο αργότερα έφτασε – ήρεμος πλέον – και ο Παντελής, έφαγε και συνέχισε προς αναζήτηση παγωτού! Το μεσημέρι του Σαββάτου πήγαμε στη συνέντευξη Τύπου Μεσίνα και Ομπράντοβιτς, ενώ οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από τον τελικό του Κυπέλλου μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού. Ο Λαμπίρης απειλούσε τον Παντελή με τη φράση «βρισκόμαστε στο 90’, κεφαλιά ο Μπλάνκο και γκοοοοολ», ενώ στην αίθουσα catering του Ο2 World αφίχθη για πρώτη φορά Apfelkuchen (μηλόπιτα) και σήμανε γενικό προσκλητήριο.
Μετά το απαραίτητο προσκύνημα στο απόλυτο γερμανικό γλυκό, είδαμε λίγο την προπόνηση του Ολυμπιακού, τον Γιαννάκη να σουτάρει τρίποντα (12 στα 15 μέτρησα και υποκλίθηκα) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Οι υπόλοιποι θα πήγαιναν στο γκαλά – και καλά – ενώ εγώ βρήκα την ησυχία μου και τον χρόνο να κάνω μια βόλτα και κάνα ψώνιο πριν γυρίσω στο ξενοδοχείο για τον τελικό του Κυπέλλου.
Τα του τελικού τα ξέρετε, μην τα ξαναλέμε. Ξενύχτησα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή βλέποντας το ματς – συγνώμη, τη ματσάρα – από το λατρεμένο myP2P και στο 1500ο πέναλτι ευχαρίστησα το Θεό που δεν έπαιζε ο Παναθηναϊκός, γιατί δε θα το είχα γλιτώσει το έμφραγμα.
Μετά είδα και κάτι στιγμιότυπα από το ελ κλάσικο και κοιμήθηκα τραγουδώντας τον ύμνο της Μπαρτσελόνα. «Έλα στο ξενοδοχείο στις 11 το πρωί να πάμε καμιά βόλτα στην πόλη», μου είχε πει ο κύριος Γιάννης το Σάββατο, έτσι την Κυριακή τον πήρα τηλέφωνο για να ακούσω το – αναμενόμενο μεταξύ μας – «κοιμάμαι κύριε Θανάαααση». Τέσσερις ώρες αργότερα συναντηθήκαμε όλοι μαζί και ξεκινήσαμε για το γήπεδο.
Ημέρα τελικού
Πρώτα παρακολουθήσαμε τον μικρό τελικό, μια σαχλαμάρα της FIBA που κρατάει και κάποια στιγμή θα πρέπει να καταργηθεί. Οι οπαδοί ξανάρχισαν το δικό τους βιολί, μόνο που αυτή τη φορά το πράγμα χόντρυνε, αφού είχαμε προσωπικές αναφορές σε Παπαλουκά, Γιαννάκη και Μπουρούση.
Ο τελευταίος δεν άντεξε και παρά λίγο να την πληρώσει ένας βλάκας που μετά τη λήξη του παιχνιδιού είχε το θράσος να απειλήσει τον Έλληνα σέντερ, με αποτέλεσμα να βρεθεί στα χέρια του Γιάνναρου και να σωθεί χάρη στην επέμβαση των σεκιούριτι. Εκεί ακούστηκαν και οι αποδοκιμασίες – όχι ιδιαίτερα μεμονωμένες για να είμαστε ειλικρινείς – σε βάρος του Βασιλόπουλου, ο οποίος είδε και τα δυο ματς όρθιος, σα θηρίο μέσα σε κλουβί.
Και μετά έφτασε η ώρα του μεγάλου τελικού. Με τα δυο τόσο διαφορετικά ημίχρονα. Και βέβαια με τις εκατέρωθεν βρισιές και κατάρες στο ζενίθ. Τον Παναθηναϊκό να προσφέρει για 20 λεπτά απλόχερα ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά ρεσιτάλ στην ιστορία των τελικών της Ευρωλίγκας και όλους τους υπόλοιπους να κοιτάζουν αποσβολωμένοι, ανίκανοι να πιστέψουν το ανηλεές μαστίγωμα των πράσινων στις πλάτες των Ρώσων.
Ακόμα και οι γνωστές και μη εξαιρετέες Ρωσίδες των πρώτων καθισμάτων είχαν χάσει το χρώμα τους, το οποίο όμως ξαναβρήκαν στο δεύτερο ημίχρονο, όταν άρχισε το ροκάνισμα της διαφοράς από τους Τσεσεκάδες με την πολύτιμη βοήθεια των γκρίζων.
Τελικά ήταν γραφτό και αυτό το ματς να κριθεί στο τελευταίο σουτ, ενώ δυο λεπτά μετά τη λήξη ο Φιλέρης μου είπε ότι είχα ασπρίσει. Κάπου εκεί ξαναβρήκα τη φωνή μου και ομολογώ ότι απόλαυσα τις στιγμές της απονομής, με κορυφαία εκείνη που ο Δημητράκης φώναξε δίπλα του το ιερό τοτέμ για να σηκώσουν μαζί την πέμπτη κούπα.
Στις πράσινες κερκίδες επικρατούσε η απόλυτη παράκρουση, ενώ τα γερμανικά τανκς – που περιέγραψα νωρίτερα – δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Γύρω στις 3 ώρες μετά τη λήξη του τελικού οι μοναδικοί δημοσιογράφοι που έγραφαν ακόμα, ήταν ο Λαμπίρης με τον Φιλέρη.
Κάπου εκεί ήρθε ο υπεύθυνος του γηπέδου και τους παρακάλεσε να τελειώνουν, ενώ απ’ έξω ο Διαμαντόπουλος είχε αρχίσει να ξαναφορτώνει επικίνδυνα, αφού για μια ακόμη φορά, το πούλμαν τους περίμενε για να πάνε στο αεροδρόμιο.
Αντί επιλόγου
Πέρασα ένα υπέροχο τριήμερο στο Βερολίνο. Όλα ήταν όμορφα: ο καιρός, η πόλη, το γήπεδο, η διοργάνωση, οι εθελοντές, οι υπεύθυνοι, τα κορίτσια της Εφές, τα παιχνίδια, η εξέλιξή τους, οι παίκτες, οι προπονητές, η κατάληξη της κούπας, οι μπύρες, η μηλόπιτα, τα λουκάνικα, το ξενοδοχείο, η εξυπηρέτηση, ο ατελείωτος χαβαλές, ο Παντελής Διαμαντόπουλος, ο Γιάννης Λαμπίρης και φυσικά ο Γιάννης Φιλέρης.
Μοναδική παραφωνία σε όλη αυτή τη γιορτή, ο κοκκινοπράσινος οχετός όχι από τη μειοψηφία, αλλά από τη θλιβερή πλειοψηφία των Ελλήνων οπαδών. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή – λέμε τώρα – θα χειροκροτούν την ομάδα τους τραγουδώντας υγιή συνθήματα και απολαμβάνοντας το μπάσκετ ως άθλημα και όχι ως πόλεμο.
Οι πρώτες εντυπώσεις
Ως δημοσιογράφος αυτό ήταν το πρώτο μου Final-4 – δεύτερο συνολικά, αφού ως φίλαθλος είχα δώσει το παρών πριν 13 χρόνια στο «Παλαί ντε Μπερσί», εκεί όπου ο Γιαννάκης είχε σηκώσει την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα μετά το ταψί του Στόγιαν στον Μοντέρο.
Έφτασα στο Βερολίνο την Πέμπτη το μεσημέρι, μετά από ένα ελεεινό ταξίδι με την Αούα (Austrian Airlines) και με ενδιάμεση στάση στη Βιέννη.
Από το αεροδρόμιο κατευθείαν με ταξί στο γήπεδο για να πάρω τη διαπίστευση. Ο ταρίφας, ένας 60άρης Γερμανός, με τα νιμπελούνγκεν αγγλικά του, έπαιξε το ρόλο του φιλόξενου ξεναγού: Ζις ιζ ζι Μπράντενμπούργκερ Τορ, ζατ ιζ ζι Φέρνζεετουρμ κλπ.
Η πρώτη εντύπωση ήταν άριστη. Η πόλη – την οποία είχα επισκεφτεί και το 1985, επί Συμφώνου της Βαρσοβίας και είχα κλάσει πραγματικές μέντες όταν πέρασα στο Ανατολικό Βερολίνο, με τους Στάζι να ανεβαίνουν στο πούλμαν και να σημαδεύουν κάθε έναν μας με ένα οπλοπολυβόλο όση ώρα έλεγχαν τα διαβατήρια – είναι υπέροχη. Απλωμένη, καθαρή, με τεράστιους δρόμους, με ΚΟΚ που εφαρμόζεται, καταπράσινη. Βοήθησε και ο καιρός, λιακάδα με 26 βαθμούς και ένα σωρό Γκερμάνεν να λιάζονται στα αναρίθμητα πάρκα.
Φτάνοντας στο Ο2 World, πήγα στην τέντα που είχαν στήσει οι διοργανωτές για τους δημοσιογράφους και περίμενα τη σειρά μου, όταν ακούστηκε για πρώτη φορά η γνωστή βροντώδης φωνή: " Κύριε Θανάααααση!". Μόλις είχε τελειώσει η συνέντευξη Τύπου των 4 ομάδων και οι Έλληνες είχαν βγει στον προαύλιο χώρο για τσιγάρο.
Όλη η μπασκετοπαρέα παρούσα: Φίλερης, Διαμαντόπουλος, Λαμπίρης, Σκουντής και λοιποί συγγενείς. Με τη διαπίστευση στο χέρι, πήγα προς το μέρος τους, καβλαντίσαμε λίγο και αμέσως μετά βουρ για το ξενοδοχείο. Πλήρης χαλάρωση, φαγητό, μπύρες – άφθονες μπύρες – και ύπνος.
Η άφιξη στο Ο2 World
Την επόμενη μέρα είχαμε δώσει ραντεβού στο Intercontinental, ήπιαμε καφέ και μαζί με τον κύριο Γιάννη πήραμε ένα ταξί για να πάμε στο γήπεδο. "Όου του γουέρλντ» πέταξε στον οδηγό ο Φιλέρης, αλλά μπροστά στην απορία του ταρίφα, επιστράτευσα τα γερμανικά μου. "Ρε, μιλάς γερμανικά και με αφήνεις να κάνω τον καραγκιόζη;", η μομφή του λαμπρού αρχισυντάκτη.
Ο ταξιτζής έχωνε κάθε τρεις και λίγο μπινελίκια, γιατί ήταν Πρωτομαγιά και αρκετοί δρόμοι είχαν κλείσει από την αστυνομία, επειδή γίνονταν πορείες. Τέλος πάντων, μόλις φτάσαμε, πήγαμε στο press room, εκεί όπου εργάζονταν οι δημοσιογράφοι. Οι υπόλοιποι δούλευαν κι εγώ έκοβα βόλτες, χαζεύοντας την εγκατάσταση, η οποία ομολογουμένως είναι εντυπωσιακή.
Μία ώρα πριν τον πρώτο ημιτελικό, μπήκα για πρώτη φορά μέσα στο γήπεδο και έπαθα πλάκα. Τεράστιο, εντυπωσιακό, μοντέρνο και με τον φωτεινό αλά ΝΒΑ πίνακα στην οροφή του. Βρήκαμε τις θέσεις μας, στο πέταλο των Ολυμπιακών και τιμητικά κάθισα στη θέση του Μάνου Μίχαλου.
" Πήγαινε να δεις έξω την άφιξη των δικών μας, μπας και γίνει κανένα παρατράγουδο", διέταξε ο Φιλέρης, με εφοδίασε και με ένα γκάτζετ βίντεο για να τραβήξω πλάνα. Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι οι αστυνομικοί του Βερολίνου είναι όλοι δίμετροι, χτισμένοι και γράφουν πάνω στο μέτωπό τους: Αν κάνεις μαλακία, θα είναι η τελευταία σου. Έξυπνος λαός οι Έλληνες, πήραν πολύ γρήγορα χαμπάρι ότι δεν τους έπαιρνε και έτσι όλα κύλησαν ομαλά.
Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Οι οπαδοί κάθε ομάδας έμπαιναν από διαφορετικές εισόδους μέσα, ενώ έξω από το γήπεδο, εκτός των ένστολων, κυκλοφορούσαν και «θηριοδαμαστές» με κάτι θηρία που τα ονόμαζαν σκύλους και τα οποία έγραφαν με τη σειρά τους στο μέτωπό τους: κάνε τρελίτσες, έχω όρεξη για παιχνιδάκια! Όπως είπα όμως, οι δικοί μας δεν έπεσαν στην παγίδα τους και έτσι ξαναμπήκα μέσα για να δω το Μπαρτσελόνα – ΤΣΣΚΑ.
Ωραίο παιχνίδι, με την αλεπού Μεσίνα να οδηγεί την ομάδα του για τέταρτη σερί χρονιά στον τελικό και τους «πράσινους» και «κόκκινους» να γεμίζουν την ατμόσφαιρα με ότι μπινελίκι μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, δίνοντας έτσι μια πρόγευση για το τι θα ακολουθούσε στο κυρίως μενού και αναγκάζοντας τον δημοσιογράφο της γερμανικής «Frankfurter Allgemeine» να απευθύνει ερώτηση στον κόουτς Πασκουάλ της Μπαρτσελόνα: " Ποια είναι η άποψή σας για το γεγονός ότι στη διάρκεια ενός τόσο ενδιαφέροντος ημιτελικού, το μισό γήπεδο – οι δικοί μας δηλαδή – είχε ως μοναδική ασχολία την ανταλλαγή ύβρεων;".
Η ώρα πέρασε και έφτασε η στιγμή για τη μεγάλη μάχη. Το Ο2 World είχε πλέον γεμίσει, ενώ έκαναν την εμφάνισή τους εντός αγωνιστικού χώρου και τα γερμανικά τανκς, συγνώμη τα γερμανικά ΜΑΤ ήθελα να πω. Παναγία μου, σκέφτηκα, τι είναι τούτο; Θυμάστε τον Ρώσο στο Ρόκυ 4 που πλακώνει στο ξύλο όποιον βρει μπροστά του; Κάπως έτσι έμοιαζαν όλοι τους.
Μιλάμε για σιδερόφραχτους ιππότες, όχι αστεία. Τους βλέπεις και παγώνει το αίμα σου. Μέσος όρος ύψους τα τρία μέτρα και η εξάρτυση του καθενός πρέπει να ξεπερνούσε τα 100 κιλά. Αυτοί δεν έγραφαν τίποτα στο μέτωπό τους και αυτό ήταν το χειρότερο.
Μια δημοσιογράφος Ισπανίδα έκανε το λάθος να σταθεί δίπλα σε έναν από δαύτους για να τη βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία. Ο τύπος απλά κάτι γάβγισε και την κοίταξε άγρια. Η δικιά μας μόνο τα κλάματα που δεν έβαλε και εξαφανίστηκε.
Σεξ χωρίς βία
Τέλος πάντων, ο ελληνικός ημιτελικός άρχισε και οι δικοί μας – και απλάκωτοι και ατσίγαροι – ξέσπασαν με απίστευτης ποικιλίας και ανεπανάληπτης αισθητικής συνθήματα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Το Ο2 World πλημμύρισε σεξ, τη στιγμή που μπροστά στα μάτια μας εκτυλισσόταν ένα φανταστικό γκραν γκινιόλ ματς με στιγμές μεγάλου μπάσκετ.
Αυτά βέβαια ήταν ψιλά γράμματα για τους περισσότερους και στο άκουσμα της κόρνας της λήξης τα ντεσιμπέλ από τα ουρλιαχτά συνοδεύτηκαν από τις χαρακτηριστικές χειρονομίες: οι νικητές ξεχώρισαν το μεσαίο τους δάχτυλο και το κουνούσαν στους ηττημένους, οι οποίοι δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου και απάντησαν με όλα τους τα δάχτυλα σε πλήρη ανάπτυξη.
Δυο ώρες αργότερα, Λαμπίρης και Φιλέρης έγραφαν ακόμα, ενώ ο απελπισμένος Διαμαντόπουλος τους εκλιπαρούσε να τελειώνουν και να πάνε στο πούλμαν για να φύγουμε. Λίγο αργότερα, ο Παντελής – μέσα στο πούλμαν πλέον – κατέβαζε θεούς και δαίμονες κάνοντας όλους τους υπόλοιπους να παραληρούν από τα γέλια. Τελικά οι δυο καθυστερημένοι φάνηκαν στο βάθος – ο Λαμπίρης αλαφροπατώντας και ο Φιλέρης καπνίζοντας ατάραχος – και στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο έγινε …το χάος.
Το διάλειμμα του Σαββάτου
Κλαίγοντας από τα γέλια, πήγαμε – μαζί με τον Λεμονίδη – σε ένα κιόσκι και διαλύσαμε λουκάνικα, πατάτες και μπύρες, ενώ λίγο αργότερα έφτασε – ήρεμος πλέον – και ο Παντελής, έφαγε και συνέχισε προς αναζήτηση παγωτού! Το μεσημέρι του Σαββάτου πήγαμε στη συνέντευξη Τύπου Μεσίνα και Ομπράντοβιτς, ενώ οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από τον τελικό του Κυπέλλου μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού. Ο Λαμπίρης απειλούσε τον Παντελή με τη φράση «βρισκόμαστε στο 90’, κεφαλιά ο Μπλάνκο και γκοοοοολ», ενώ στην αίθουσα catering του Ο2 World αφίχθη για πρώτη φορά Apfelkuchen (μηλόπιτα) και σήμανε γενικό προσκλητήριο.
Μετά το απαραίτητο προσκύνημα στο απόλυτο γερμανικό γλυκό, είδαμε λίγο την προπόνηση του Ολυμπιακού, τον Γιαννάκη να σουτάρει τρίποντα (12 στα 15 μέτρησα και υποκλίθηκα) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Οι υπόλοιποι θα πήγαιναν στο γκαλά – και καλά – ενώ εγώ βρήκα την ησυχία μου και τον χρόνο να κάνω μια βόλτα και κάνα ψώνιο πριν γυρίσω στο ξενοδοχείο για τον τελικό του Κυπέλλου.
Τα του τελικού τα ξέρετε, μην τα ξαναλέμε. Ξενύχτησα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή βλέποντας το ματς – συγνώμη, τη ματσάρα – από το λατρεμένο myP2P και στο 1500ο πέναλτι ευχαρίστησα το Θεό που δεν έπαιζε ο Παναθηναϊκός, γιατί δε θα το είχα γλιτώσει το έμφραγμα.
Μετά είδα και κάτι στιγμιότυπα από το ελ κλάσικο και κοιμήθηκα τραγουδώντας τον ύμνο της Μπαρτσελόνα. «Έλα στο ξενοδοχείο στις 11 το πρωί να πάμε καμιά βόλτα στην πόλη», μου είχε πει ο κύριος Γιάννης το Σάββατο, έτσι την Κυριακή τον πήρα τηλέφωνο για να ακούσω το – αναμενόμενο μεταξύ μας – «κοιμάμαι κύριε Θανάαααση». Τέσσερις ώρες αργότερα συναντηθήκαμε όλοι μαζί και ξεκινήσαμε για το γήπεδο.
Ημέρα τελικού
Πρώτα παρακολουθήσαμε τον μικρό τελικό, μια σαχλαμάρα της FIBA που κρατάει και κάποια στιγμή θα πρέπει να καταργηθεί. Οι οπαδοί ξανάρχισαν το δικό τους βιολί, μόνο που αυτή τη φορά το πράγμα χόντρυνε, αφού είχαμε προσωπικές αναφορές σε Παπαλουκά, Γιαννάκη και Μπουρούση.
Ο τελευταίος δεν άντεξε και παρά λίγο να την πληρώσει ένας βλάκας που μετά τη λήξη του παιχνιδιού είχε το θράσος να απειλήσει τον Έλληνα σέντερ, με αποτέλεσμα να βρεθεί στα χέρια του Γιάνναρου και να σωθεί χάρη στην επέμβαση των σεκιούριτι. Εκεί ακούστηκαν και οι αποδοκιμασίες – όχι ιδιαίτερα μεμονωμένες για να είμαστε ειλικρινείς – σε βάρος του Βασιλόπουλου, ο οποίος είδε και τα δυο ματς όρθιος, σα θηρίο μέσα σε κλουβί.
Και μετά έφτασε η ώρα του μεγάλου τελικού. Με τα δυο τόσο διαφορετικά ημίχρονα. Και βέβαια με τις εκατέρωθεν βρισιές και κατάρες στο ζενίθ. Τον Παναθηναϊκό να προσφέρει για 20 λεπτά απλόχερα ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά ρεσιτάλ στην ιστορία των τελικών της Ευρωλίγκας και όλους τους υπόλοιπους να κοιτάζουν αποσβολωμένοι, ανίκανοι να πιστέψουν το ανηλεές μαστίγωμα των πράσινων στις πλάτες των Ρώσων.
Ακόμα και οι γνωστές και μη εξαιρετέες Ρωσίδες των πρώτων καθισμάτων είχαν χάσει το χρώμα τους, το οποίο όμως ξαναβρήκαν στο δεύτερο ημίχρονο, όταν άρχισε το ροκάνισμα της διαφοράς από τους Τσεσεκάδες με την πολύτιμη βοήθεια των γκρίζων.
Τελικά ήταν γραφτό και αυτό το ματς να κριθεί στο τελευταίο σουτ, ενώ δυο λεπτά μετά τη λήξη ο Φιλέρης μου είπε ότι είχα ασπρίσει. Κάπου εκεί ξαναβρήκα τη φωνή μου και ομολογώ ότι απόλαυσα τις στιγμές της απονομής, με κορυφαία εκείνη που ο Δημητράκης φώναξε δίπλα του το ιερό τοτέμ για να σηκώσουν μαζί την πέμπτη κούπα.
Στις πράσινες κερκίδες επικρατούσε η απόλυτη παράκρουση, ενώ τα γερμανικά τανκς – που περιέγραψα νωρίτερα – δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Γύρω στις 3 ώρες μετά τη λήξη του τελικού οι μοναδικοί δημοσιογράφοι που έγραφαν ακόμα, ήταν ο Λαμπίρης με τον Φιλέρη.
Κάπου εκεί ήρθε ο υπεύθυνος του γηπέδου και τους παρακάλεσε να τελειώνουν, ενώ απ’ έξω ο Διαμαντόπουλος είχε αρχίσει να ξαναφορτώνει επικίνδυνα, αφού για μια ακόμη φορά, το πούλμαν τους περίμενε για να πάνε στο αεροδρόμιο.
Αντί επιλόγου
Πέρασα ένα υπέροχο τριήμερο στο Βερολίνο. Όλα ήταν όμορφα: ο καιρός, η πόλη, το γήπεδο, η διοργάνωση, οι εθελοντές, οι υπεύθυνοι, τα κορίτσια της Εφές, τα παιχνίδια, η εξέλιξή τους, οι παίκτες, οι προπονητές, η κατάληξη της κούπας, οι μπύρες, η μηλόπιτα, τα λουκάνικα, το ξενοδοχείο, η εξυπηρέτηση, ο ατελείωτος χαβαλές, ο Παντελής Διαμαντόπουλος, ο Γιάννης Λαμπίρης και φυσικά ο Γιάννης Φιλέρης.
Μοναδική παραφωνία σε όλη αυτή τη γιορτή, ο κοκκινοπράσινος οχετός όχι από τη μειοψηφία, αλλά από τη θλιβερή πλειοψηφία των Ελλήνων οπαδών. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή – λέμε τώρα – θα χειροκροτούν την ομάδα τους τραγουδώντας υγιή συνθήματα και απολαμβάνοντας το μπάσκετ ως άθλημα και όχι ως πόλεμο.