Πρίντεζης: "Δεν θυμόμουν ούτε ποιος είμαι"
Ο τραυματισμός, η αμνησία και η επιστροφή στο ΣΕΦ. Ο Γιώργος Πρίντεζης σε μια απολαυστική συνέντευξη
-Εχει τύχει να δεις το «dvd» με την επίμαχη φάση;
(γελάει) «Ναι και ειλικρινά... με θαύμασα! Τέτοια συγχρονισμένη κατάδυση με τόσο αρχοντικό στιλ, τόσο υψηλό βαθμό δυσκολίας και τόσο λίγα απόνερα, κάνουν μόνο οι χρυσοί ολυμπιονίκες! Τα κατάφερα, όμως και τώρα που ξεπέρασα τον τραυματισμό μου, μπορώ να προετοιμαστώ με την ησυχία μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου»...
-Είσαι τελείως τρελός; Αυτοσαρκάζεσαι έπειτα από τέτοια πτώση; Είχαμε σοκαριστεί όταν την είδαμε στην τηλεόραση...
«Τι να κάνω; Να κλαίω; Αυτοσαρκάζομαι, γιατί θα μπορούσα να είχα πάθει πολύ χειρότερα από ένα κάταγμα στην ωμοπλάτη. Θα μπορούσα να είχα μείνει ανάπηρος, ακόμη και στον τόπο, τουλάχιστον αυτό μου είχαν πει όταν συνήλθα στο νοσοκομείο οι ιατροί. Τις τελευταίες σαράντα ημέρες, καμιά φορά το φιλοσοφώ και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι, μα όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ανάλογα με την οικονομική κατάστασή του, ασχολούμαστε καθημερινά με μαλακίες. Δεν εκτιμάμε τα σημαντικά αγαθά, αλλά όλα τα πλασματικά. Το κακό είναι ότι πρέπει να πάθεις κάτι για να αναθεωρήσεις κάποιες απόψεις. Δόξα τω Θεώ τώρα είμαι καλά».
-Οι γονείς σου έχουν δει τη φάση;
«Πώς δεν την έχουν δει; Αφού ήταν στην Ισπανία εκείνο το διάστημα μαζί με την κοπέλα μου. Δεν είχαν έλθει φυσικά στη Σεβίλλη, καθώς παίζαμε εκτός έδρας, αλλά ήταν στο σπίτι μου και έβλεπαν το ματς στην τηλεόραση. Φαντάζομαι τι λαχτάρα τράβηξαν όλοι τους. Εκείνοι περισσότερο από μένα, γιατί εγώ ήμουν για αρκετή ώρα αναίσθητος»...
-Τι εννοείς αναίσθητος; Εμείς σε είδαμε να κουνάς ενστικτωδώς τα δάκτυλα των χεριών σου. Προφανώς φοβήθηκες και ήθελες να βεβαιωθείς μήπως είχες πάθει τίποτε χειρότερο...
«Μετά την πτώση, όντως κούνησα τα δάκτυλά μου, αλλά αμέσως λιποθύμησα και έμεινα έτσι για περίπου μισή ώρα. Και μετά έπαθα αμνησία. Στο νοσοκομείο δεν θυμόμουν ούτε ποιος είμαι, ούτε πώς με λένε, ούτε τι είχα πάθει. Επειτα από σχεδόν μια ώρα, άρχισα να ανακτώ την επαφή μου με το περιβάλλον. Λίγες ημέρες αργότερα, όσο υπήρχε το σενάριο της εγχείρισης, ήλθα στην Ελλάδα όχι μόνο για να πάρω μια δεύτερη γνώμη, αλλά για να ακούσω στα ελληνικά τι ακριβώς είχα πάθει από έγκριτους επιστήμονες. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την οδό της θεραπευτικής αγωγής, έγινα καλά και τώρα ανυπομονώ να ξαναπαίξω. Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα με βάλει ο κόουτς Ρενέσες στο ΣΕΦ».
-Μου δίνεις την ασίστ να σε ρωτήσω και μερικά πράγματα για το μπάσκετ. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό αφορά στην πίεση που προφανώς είναι διαφορετική μεταξύ της Ουνικάχα και του Ολυμπιακού.
«Θα σου απαντήσω. Κανένα ματς στην ACB δεν είναι ζωής ή θανάτου. Ούτε πηγαίνουμε να παίξουμε με το μαχαίρι στον λαιμό. Από την άλλη, όμως, δεν αντιμετωπίζουμε χαλαρά τους αγώνες, αλλά έχουμε τη νοοτροπία ότι πάμε για τη νίκη σε όλα τα γήπεδα. Στην Ισπανία υπάρχει η δημιουργική πίεση, όχι η κακή πίεση που υπάρχει στην Ελλάδα και ειδικά στον Ολυμπιακό, που κυνηγάει εδώ και αρκετά χρόνια το πρωτάθλημα».
-Το ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού το είδες;
«Ε, βέβαια, το είδα. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε πολύ έξυπνα και κατέκτησε δικαιότατα τη νίκη. Ξέρω πολύ καλά πώς δουλεύει η ομάδα στις προπονήσεις και πιστεύω ότι τα αποτελέσματα θα φανούν μετά τον Ιανουάριο. Ξέχωρα από όλα όσα λέγονται στην Ελλάδα, θεωρώ ότι ο εφετινός Ολυμπιακός θα πάρει κάποιο τίτλο. Αυτή είναι η διαίσθησή μου. Το πρόβλημα είναι η απίστευτη πίεση και όλες αυτές οι κατινιές που λέγονται δεξιά και αριστερά για τους παίκτες και τον προπονητή. Αυτή είναι η κακή πίεση, που λέγαμε προηγουμένως. Και αντιστρόφως, αυτό είναι το πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού, ο οποίος δεν βιώνει την παραμικρή πίεση, γιατί έχει κατακτήσει όλα τα πρωταθλήματα».
-Πώς, όμως, μπορεί να αλλάξει αυτή η ατμόσφαιρα γκρίνιας και αφόρητης πίεσης;
«Μόνο εάν αλλάξει η νοοτροπία. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όλοι ότι και δώδεκα... Λεμπρόν Τζέιμς να πάρει ο Ολυμπιακός, οι τέσσερις θα έχουν σπουδαίους αριθμούς στη στατιστική, ενώ οι άλλοι οκτώ θα έχουν 4 πόντους, 2 ριμπάουντ και 2 λάθη. Δεν πάει να πει, όμως, ότι δεν είναι και καλοί παίκτες. Απλά είναι αδύνατο να παίζουν καλά και οι δώδεκα το ίδιο βράδυ».
-Πώς περιμένεις την υποδοχή των οπαδών του Ολυμπιακού προς το πρόσωπό σου;
«Δεν ξέρω τι να περιμένω, θα το αφήσω να έλθει μόνο του. Θα είναι πολύ περίεργο, πάντως, για μένα να μπω στο ΣΕΦ ως αντίπαλος. Κάνω προπονήσεις στο ΣΕΦ από 15 ετών. Το είχα σαν δεύτερο σπίτι μου. Για μένα δεν υπήρχαν ρεπό, ούτε ξεκούραση. Πήγαινα κάθε μέρα εκεί για μια ολόκληρη ζωή. Τους ξέρω όλους, φροντιστές, υπαλλήλους, παίκτες, προπονητές. Θα είναι παράξενο συναίσθημα, αλλά έχω την περιέργεια να το ζήσω»...
(γελάει) «Ναι και ειλικρινά... με θαύμασα! Τέτοια συγχρονισμένη κατάδυση με τόσο αρχοντικό στιλ, τόσο υψηλό βαθμό δυσκολίας και τόσο λίγα απόνερα, κάνουν μόνο οι χρυσοί ολυμπιονίκες! Τα κατάφερα, όμως και τώρα που ξεπέρασα τον τραυματισμό μου, μπορώ να προετοιμαστώ με την ησυχία μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου»...
-Είσαι τελείως τρελός; Αυτοσαρκάζεσαι έπειτα από τέτοια πτώση; Είχαμε σοκαριστεί όταν την είδαμε στην τηλεόραση...
«Τι να κάνω; Να κλαίω; Αυτοσαρκάζομαι, γιατί θα μπορούσα να είχα πάθει πολύ χειρότερα από ένα κάταγμα στην ωμοπλάτη. Θα μπορούσα να είχα μείνει ανάπηρος, ακόμη και στον τόπο, τουλάχιστον αυτό μου είχαν πει όταν συνήλθα στο νοσοκομείο οι ιατροί. Τις τελευταίες σαράντα ημέρες, καμιά φορά το φιλοσοφώ και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι, μα όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ανάλογα με την οικονομική κατάστασή του, ασχολούμαστε καθημερινά με μαλακίες. Δεν εκτιμάμε τα σημαντικά αγαθά, αλλά όλα τα πλασματικά. Το κακό είναι ότι πρέπει να πάθεις κάτι για να αναθεωρήσεις κάποιες απόψεις. Δόξα τω Θεώ τώρα είμαι καλά».
-Οι γονείς σου έχουν δει τη φάση;
«Πώς δεν την έχουν δει; Αφού ήταν στην Ισπανία εκείνο το διάστημα μαζί με την κοπέλα μου. Δεν είχαν έλθει φυσικά στη Σεβίλλη, καθώς παίζαμε εκτός έδρας, αλλά ήταν στο σπίτι μου και έβλεπαν το ματς στην τηλεόραση. Φαντάζομαι τι λαχτάρα τράβηξαν όλοι τους. Εκείνοι περισσότερο από μένα, γιατί εγώ ήμουν για αρκετή ώρα αναίσθητος»...
-Τι εννοείς αναίσθητος; Εμείς σε είδαμε να κουνάς ενστικτωδώς τα δάκτυλα των χεριών σου. Προφανώς φοβήθηκες και ήθελες να βεβαιωθείς μήπως είχες πάθει τίποτε χειρότερο...
«Μετά την πτώση, όντως κούνησα τα δάκτυλά μου, αλλά αμέσως λιποθύμησα και έμεινα έτσι για περίπου μισή ώρα. Και μετά έπαθα αμνησία. Στο νοσοκομείο δεν θυμόμουν ούτε ποιος είμαι, ούτε πώς με λένε, ούτε τι είχα πάθει. Επειτα από σχεδόν μια ώρα, άρχισα να ανακτώ την επαφή μου με το περιβάλλον. Λίγες ημέρες αργότερα, όσο υπήρχε το σενάριο της εγχείρισης, ήλθα στην Ελλάδα όχι μόνο για να πάρω μια δεύτερη γνώμη, αλλά για να ακούσω στα ελληνικά τι ακριβώς είχα πάθει από έγκριτους επιστήμονες. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την οδό της θεραπευτικής αγωγής, έγινα καλά και τώρα ανυπομονώ να ξαναπαίξω. Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα με βάλει ο κόουτς Ρενέσες στο ΣΕΦ».
-Μου δίνεις την ασίστ να σε ρωτήσω και μερικά πράγματα για το μπάσκετ. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό αφορά στην πίεση που προφανώς είναι διαφορετική μεταξύ της Ουνικάχα και του Ολυμπιακού.
«Θα σου απαντήσω. Κανένα ματς στην ACB δεν είναι ζωής ή θανάτου. Ούτε πηγαίνουμε να παίξουμε με το μαχαίρι στον λαιμό. Από την άλλη, όμως, δεν αντιμετωπίζουμε χαλαρά τους αγώνες, αλλά έχουμε τη νοοτροπία ότι πάμε για τη νίκη σε όλα τα γήπεδα. Στην Ισπανία υπάρχει η δημιουργική πίεση, όχι η κακή πίεση που υπάρχει στην Ελλάδα και ειδικά στον Ολυμπιακό, που κυνηγάει εδώ και αρκετά χρόνια το πρωτάθλημα».
-Το ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού το είδες;
«Ε, βέβαια, το είδα. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε πολύ έξυπνα και κατέκτησε δικαιότατα τη νίκη. Ξέρω πολύ καλά πώς δουλεύει η ομάδα στις προπονήσεις και πιστεύω ότι τα αποτελέσματα θα φανούν μετά τον Ιανουάριο. Ξέχωρα από όλα όσα λέγονται στην Ελλάδα, θεωρώ ότι ο εφετινός Ολυμπιακός θα πάρει κάποιο τίτλο. Αυτή είναι η διαίσθησή μου. Το πρόβλημα είναι η απίστευτη πίεση και όλες αυτές οι κατινιές που λέγονται δεξιά και αριστερά για τους παίκτες και τον προπονητή. Αυτή είναι η κακή πίεση, που λέγαμε προηγουμένως. Και αντιστρόφως, αυτό είναι το πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού, ο οποίος δεν βιώνει την παραμικρή πίεση, γιατί έχει κατακτήσει όλα τα πρωταθλήματα».
-Πώς, όμως, μπορεί να αλλάξει αυτή η ατμόσφαιρα γκρίνιας και αφόρητης πίεσης;
«Μόνο εάν αλλάξει η νοοτροπία. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όλοι ότι και δώδεκα... Λεμπρόν Τζέιμς να πάρει ο Ολυμπιακός, οι τέσσερις θα έχουν σπουδαίους αριθμούς στη στατιστική, ενώ οι άλλοι οκτώ θα έχουν 4 πόντους, 2 ριμπάουντ και 2 λάθη. Δεν πάει να πει, όμως, ότι δεν είναι και καλοί παίκτες. Απλά είναι αδύνατο να παίζουν καλά και οι δώδεκα το ίδιο βράδυ».
-Πώς περιμένεις την υποδοχή των οπαδών του Ολυμπιακού προς το πρόσωπό σου;
«Δεν ξέρω τι να περιμένω, θα το αφήσω να έλθει μόνο του. Θα είναι πολύ περίεργο, πάντως, για μένα να μπω στο ΣΕΦ ως αντίπαλος. Κάνω προπονήσεις στο ΣΕΦ από 15 ετών. Το είχα σαν δεύτερο σπίτι μου. Για μένα δεν υπήρχαν ρεπό, ούτε ξεκούραση. Πήγαινα κάθε μέρα εκεί για μια ολόκληρη ζωή. Τους ξέρω όλους, φροντιστές, υπαλλήλους, παίκτες, προπονητές. Θα είναι παράξενο συναίσθημα, αλλά έχω την περιέργεια να το ζήσω»...