Στην πρώτη περίοδο αυτού που έγινε 76-85 της Αρμάνι στο Νόβγκοροντ, ο Σαμάρντο Σάμιουελς έδωσε 16 πόντους. Στο ημίχρονο, είχε φτάσει τους 27. Τελείωσε με 36 (νέο ρεκόρ σεζόν -μετά τους 34 που είχαν μετρήσει ο Σπανούλης εναντίον του Νεπτούνας και ο Γκάουντλακ, εναντίον της Μπάγερν), για να ρίξει τον Λούκα Βιτάλι των 32π. στο Νο2 των σκόρερ της Αρμάνι -στη σύγχρονη ιστορία της στη Euroleague.

Οι 47 βαθμοί που έφτασε στο σύστημα αξιολόγησης, είναι η 13η καλύτερη επίδοση, από καταβολής Euroleague, ενώ τα 14 δίποντα είναι το νέο ρεκόρ στο ΤΟΡ16 (τελείωσε με 14/16). Εξυπακούεται δε, πως όλα όσα σας είπαμε είναι ρεκόρ καριέρας, για τον σέντερ της Αρμάνι. Ναι, αλλά ποιος είναι ο κύριος;

Γεννήθηκε (1/9/1989) στην Trelawny της Jamaica. Ναι, εκεί που είδε για πρώτη φορά το φως και ο Usain Bolt, με την περιοχή να χαρακτηρίζεται (εύλογα) ως "spriderομάνα".

O Σάμιουελς και να ήθελε, αυτό το σπορ δεν θα μπορούσε να το τιμήσει. Το παιδί πήρε μπόι και ελέω αυτού του γεγονότος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει και τα όνειρα να γίνει ποδοσφαιριστής στην Premier League. Aυτό ήταν το πρώτο του άθλημα. Του άρεσε, διασκέδαζε και γενικά... το 'χε -ήταν ένας ψηλός επιθετικός. "Ήμουν ο καλύτερος παίκτης της γειτονιάς και λάτρευα να βάζω γκολ" είχε εξομολογηθεί πέρυσι, για το κανάλι της Αρμάνι, στο YouTube, όπου σημείωσε και ότι "στο Μιλάνο το ποδόσφαιρο είναι όσο σημαντικό είναι και στη Τζαμάικα και αυτό μου αρέσει". Στην ίδια συνέντευξη, είχε πει πως "ο Μέσι είναι ο ΛεΜπρον Τζέιμς του ποδοσφαίρου". Ας επιστρέψουμε όμως, στο θέμα μας.

Απολάμβανε να βλέπει αγώνες στην τηλεόραση και στα Παγκόσμια Κύπελλα, δεν το κουνούσε ρούπι -ακόμα δεν το κουνά. Η πλήρης αφοσίωση στην ασπρόμαυρη μπάλα, τελείωσε όταν ήταν 12. Ήταν τότε που γνώρισε το μπάσκετ. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.

Πώς όμως, ήλθε σε επαφή με την καλαθόσφαιρα. Ήταν μια μέρα, που όλοι οι γείτονες είχαν μαζευτεί στο ίδιο μέρος, για να παρακολουθήσουν έναν ματς του Patrick Ewing με τους Knicks, στο ΝΒΑ. Επειδή δεν είχε μείνει κανείς, να πάει να παίξει λίγο ποδόσφαιρο, να ξεδώσει, ακολούθησε το πλήθος. Αυτό ήταν. Ένας έρωτας είχε γεννηθεί. Πολύ γρήγορα διαπίστωσε ότι... δεν ήθελε να τελειώσει αυτό που παρακολουθούσε. Έβλεπε τον συμπατριώτη του ( "πάντα τον ακολουθούσα, γιατί τον έβρισκα θεαματικό. Για να είμαι όμως, ειλικρινής, έμαθα πως είναι Τζαμαϊκανός, αφότου είχα πάει στις ΗΠΑ" ομολόγησε πέρυσι. Αυτόματα έγινε και το είδωλο του "ε νώ όταν έψαχνα κολέγιο, ήταν που τον συνάντησα, για πρώτη φορά. Ήθελε να με πείσει να πάω στο δικό του πανεπιστήμιο, το Georgetown. Κάπως έτσι, γίναμε φίλοι. Με το γιο του, είμαστε κολλητοί") να ρίχνει τάπες, να τρέχει, να καρφώνει και είχε μείνει άναυδος. Ήθελε να τα κάνει και αυτός.

Συμπτωματικά, ήταν η περίοδος που ψήλωσε. Απότομα. " Ήμουν το ψηλότερο παιδί, στο σχολείο μου και όλοι οι συμμαθητές, μου επέμεναν να δοκιμάσω το μπάσκετ. Το σχολείο μου μόλις είχε αποκτήσει ομάδα μπάσκετ και χρειάζονταν ψηλούς". Στην πρώτη του επαφή, στην πρώτη προπόνηση "το πρώτο που έκανα ήταν να κυνηγήσω αντίπαλο, για να του ρίξω τάπα. Ακόμα θυμάμαι αυτό το άλμα". Οι φίλοι του έπαθαν σοκ.

Τον ρώτησαν πόσο καιρό τους έκρυβε πως παίζει μπάσκετ. " Τους εξήγησα ότι έκανα αυτό που είχα δει στην τηλεόραση". Βέβαια, στην τηλεόραση δεν είδε κάποια εκ των βασικών του αθλήματος, για αυτό και σύντομα θα διαπίστωνε πως δεν ήταν όλα θέμα ενστίκτου. Ότι έπρεπε να δουλέψει. " Στις πρώτες προπονήσεις, δεν έτρεχα πέρα από το κέντρο, γιατί δεν ήξερα τι να κάνω στην επίθεση", είχε ομολογήσει σε παλαιότερη συνέντευξη, όπου πρόσθεσε πως "άρχισα να περνώ ατελείωτες ώρες στο γήπεδο. Είτε έβρεχε, είτε ο ήλιος έκαιγε, εκείνος έκανε αυτό που έπρεπε. Και όταν ουδείς άλλον τον ακολουθούσε, έπαιζε μόνος του.

"Η αλήθεια είναι πως έγινα basketball junkie. Δεν είχαμε τότε ΝΒΑ TV. Μόνο δυο κανάλια. Θυμάμαι να μένω ξύπνιος έως πολύ αργά, μέχρι τις 2 τα ξημερώματα παρ' ό,τι είχα να σηκωθώ στις 6 για το σχολείο, προκειμένου να δω τους Spurs. Μαζί με τη μητέρα μου, ξενυχτούσαμε για να απολαύσουμε την αγαπημένη μας ομάδα και ιδιαίτερα τον Duncan, τον οποίον θαυμάζαμε και οι δύο". Ακολούθως, άλλαξε τη διακόσμηση στο δωμάτιο του. Τις αφίσες των ποδοσφαιριστών, αντικατέστησαν αφίσες NBAers. Σε περίοπτη θέση, ήταν αυτή του Michael Jordan. Παράλληλα, αναζητούσε ό,τι περιοδικό υπήρχε και έγραφε για το μπάσκετ και κρατούσε τα αποκόμματα που τον ενδιέφεραν.

Δυο χρόνια μετά την εκκίνηση (στα 13 του) έπεισε τους γονείς του να δηλώσουν τη συμμετοχή του, σε camp που επρόκειτο να διεξαχθεί στο Kingston. Ήταν το πιο ψηλό παιδάκι. Ήταν και το πιο ακατέργαστο. Αλλά είχε θέληση για μάθηση. Είδε πόσο εύκολη είναι η ζωή, όταν στήνεσαι για να "πάρεις" επιθετικό φάουλ και... υιοθέτησε αυτή τη συνήθεια. Κάποιες φορές βέβαια, το παράκανε. " Σε ένα ματς εναντίον της εθνικής που ήταν σε τουρ, το οποίο διεξήχθη σε ανοιχτό γήπεδο, πήγα να κάνω τα δικά μου και όπως έπεσα, χτύπησα πολύ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως αν μπορώ να πέφτω στο τσιμέντο, προφανώς και δεν θα έχω κανένα θέμα στο παρκέ. Θα ήθελα να ρίχνω τάπες, σε κάθε επίθεση των αντιπάλων. Επειδή όμως, αυτό θα ήταν φύσει αδύνατο, συν του ότι με έκανε προβλέψιμο, βρήκα έναν άλλον τρόπο να σταματώ όποιον ερχόταν προς το μέρος μου".

Στο συγκεκριμένο camp, φυσικά και βρίσκονταν "κατάσκοποι" από τις ΗΠΑ. Ένας εξ αυτών (από το Our Savior New American School, μικρό ιδιωτικό σχολείο, στο στο Long Island της Νέας Υόρκης) του πρόσφερε υποτροφία. Θα έμενε στο σπίτι του πάστορα. Έπρεπε να συμφωνήσουν φυσικά, οι γονείς του. Ο πατέρας του, Roan οδηγός ταξί και η μητέρα του, Jacqueline είχαν ένα θέμα να αποδεχθούν πως ο μικρός τους (έχει ένα μεγαλύτερο αδελφό, τον Leon και μια μικρότερη αδελφή, τη Samanta) θα τους αφήσει, νωρίτερα του αναμενόμενου. Είδαν όμως, πόσο πολύ το ήθελε, βεβαιώθηκαν πως θα ήταν ασφαλής και έδωσαν το ΟΚ -περισσότερο για να 'χει μια καλή ευκαιρία να φτιάξει τη ζωή του. Η Jacqueline τον αποχαιρέτησε, λέγοντας τους "σε εμπιστευόμαστε. Αρκεί να μας υποσχεθείς πως θα μας κάνεις υπερήφανους".

Πήρε το δισάκι του και στα 14 βρέθηκε στο Long Island, με τις πρώτες ημέρες να είναι κάπως ιδιαίτερες. Έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της καθημερινότητας του " αλλά όλα έγιναν πιο απλά, όταν άρχισα να παίζω μπάσκετ. Τότε δεν μου έλειπε τόσο πολύ το σπίτι μου". Σε ματς με το St.Benedict's High School, τον είδε ο Dan Harley (γιος του Bob Hurley και αδελφός του πάλαι ποτέ σταρ στο Duke, Booby Harley) και μολονότι το Our Savior New American School έχασε και τα δυο ματς, ζήτησε τον Σάμιουελς.

Δεν σκέφτηκε πριν συμφωνήσει να μετακομίσει στο καθολικό σχολείο, στους κοιτώνες του οποίου είχαν ζήσει οι JR Smith, Tristan Tompson και άλλοι. Ως τελειόφοιτος του high school (2007-08), βρέθηκε στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος (το St. Benedict's είχε ρεκόρ 24-1) και... με το βραβείο του "Παίκτη της χρονιάς" που απένειμε η USA Today, στα χέρια. Είχε κατά μ.ο 24.2π., 10.7 ριμπ. και 2.7 τάπες. Ο Hurley είχε δηλώσει πως " ο JR Smith είναι ο πιο ταλαντούχος παίκτης που κοουτσάρισα ποτέ. Ο Σαμάρντο είναι ο καλύτερος".

Δεν ήταν ένα και δύο τα κολέγια που τον ήθελαν. Μεταξύ αυτών ήταν το Νorth Carolina, το Connecticut, το Florida και το Georgetown. Το πρώτο ήταν κατά πολλούς το φαβορί για να τον αποκτήσει. Θα είχε όμως, μπροστά του τον Tyler Hansbrough. Σκέφτηκε και το Florida -γιατί του το πρότεινε ο κόουτς του στο high school, ένεκα της παρουσίας του Billy Donovan στον πάγκο και της γνωστής δουλειάς που είχε κάνει με τον Al Horhord και τον Joakim Noah. Διάλεξε το Louisville και να δουλέψει με τον Rick Pitino. Επ' αυτού, σχολίασε λίγα χρόνια μετά πως " το να παίζεις υπό τις οδηγίες του, είναι εξωπραγματικό. Πραγματικά πιστεύω ότι με προετοίμασε, για όσα έβλεπε πως θα έλθουν προς το μέρος μου. Είναι σκληρός κόουτς, απαιτεί πολλά από εσένα. Δεν με έχει ξαναπιέσει ποτέ προπονητής, όπως ο Pitino. Ξέρει πώς να παίρνει το καλύτερο από εσένα, πώς να σε επηρεάζει".

Το καλοκαίρι του 2008 επέστρεψε στην πατρίδα του, για να εκπροσωπήσει το έθνος και μετά έγινε Cardinal, για να δώσει ως πρωτοετής 11.8π. ανά αγώνα (έγινε ο 7ος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου), 4.9 ριμπ., 1.3 τάπες. Παράλληλα, ήταν στο Νο4 της Big East, σε ποσοστό στα εντός παιδιάς (57.8%) και όλα αυτά, σε 25.1'' ανά αγώνα. Ως δευτεροετής, οι αριθμοί του ήταν15.3 π. και 7 ριμπ. 1.1 τάπες 29.3 λεπτά'' και το Louisville έφτασε το 31-6, ενώ μπήκε και στους Elite Eight του NCAA. Οι... σειρήνες του ΝΒΑ είχαν αρχίσει να ακούγονται. Ο Pitino του είχε επισημάνει ότι τον υπολογίζει και για την τρίτη του χρονιά. Έμαθε από τη USA Today (όπου είχε δώσει συνέντευξη η μητέρα του Σάμιουελς) πως θα δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ του 2010.

Αυτή ήταν η απόφαση που "πλήγωσε" τις πιθανότητες του να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ. Δεν επελέγη μεν, με τους Cavs δε να τον καλούν στο Summer League και να του δίνουν συμβόλαιο, για 3 χρόνια και 2.3 εκάτ. δολ. Δεν ήταν όλα εγγυημένα. Η μεγαλύτερη στιγμή του ήταν όταν "χρέωσε" τον Carmelo Anthony με δυο φάουλ, στα τελευταία 1.32'' ματς εναντίον των Knicks -το οποίο "πήρε" το Cleveland. Επιτυχία που πανηγυρίστηκε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, στην Τζαμάικα!

Στις 2 Μαρτίου του 2011, έκανε δυο ρεκόρ καριέρας (23π. και 10 ριμπ.), εναντίον του παιδικού του ινδάλματος, Tim Duncan σε ματς που κάλυψε το κενό του Antwan Jamison και έγινε για πρώτη φορά starter (" ακόμα και σήμερα πιστεύω πως αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου", σχολίασε πρόσφατα), στην επιστροφή του από τη D-League, όπου πέρασε ένα μήνα. Θα επέστρεφε στην αναπτυξιακή λίγκα, αυτή τη φορά για να μείνει καιρό.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 έγινε... ανάδοχος του αθλητικού προγράμματος που "έτρεχε" το πρώτο του σχολείο (Muchett High School) και διέθεσε εκατοντάδες χιλιάδες δολαρίων, για να αποκτήσουν τα παιδιά υλικό (μπασκέτες, μπάλες κλπ.). Οι υποχρεώσεις του δεν του επέτρεψαν να παραβρεθεί στην... τελετή παράδοσης (της επιταγής). Τον κάλυψαν οι -υπερήφανοι- γονείς του.

Η περιπέτεια του στη D-League συνεχίστηκε και από τους Erie BayHawks ("συνεργάτη" τότε των Cavs και από το 2014 των Magic) πήγε, κατά 12 κιλά ελαφρύτερος (θυσία που έκανε για τη δουλειά)- στις 28/12 του 2012 στους Canton Charge (affiliated με τους Cavaliers), ενώ στις 17/1 του 2013 βρέθηκε στους Reno Bighorns (των Kings). Όταν τον άφησαν και αυτοί ελεύθερο (δυο μήνες αργότερα) το πήρε απόφαση και είπε στον εκπρόσωπο του να του βρει δουλειά εκτός συνόρων. Στις 13 Απριλίου του 2013, υπέγραψε για δύο μήνες (και για 50.000 δολ. στο σύνολο) με τη Hapoel Jerusalem. Εκεί τον εντόπισε ο Λούκα Μπάνκι και τον κάλεσε στην Αρμάνι, το καλοκαίρι του 2013. Τα νούμερα αυτού του συμβολαίου, ήταν λίγο διαφορετικά. Υπέγραψε για 1.000.000 δολ. και δυο χρόνια.

Το καλοκαίρι του 2013 δοκίμασε άλλη μια φορά, μήπως και βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ (μέσω του summer league, όπου εμφανίστηκε με τους Clippers -ομάδα που είχε "δώσει" τη θέση του στους Matt Barnes, Jared Dundy και Reggie Bullock) και όταν αυτό δεν προέκυψε, δεσμεύτηκε με τους Ιταλούς.

Στις πρώτες του δηλώσεις, είχε εξηγήσει πως θα λάτρευε να γίνει NBAer "αλλά έχω και μια οικογένεια να ταΐσω" και δεσμεύτηκε ότι θα βοηθά τη Μιλάνο να νικά. Αυτό βέβαια, που έκανε εναντίον της Νίζνι δεν το έχει ξανακάνει. Τώρα που έγινε η αρχή, όλα μπορούν να συμβούν. Παρεμπιπτόντως, το καλοκαίρι μένει ελεύθερος.