Σαν την Ζαλγκίρις καμιά τους!

Η τελευταία διετία ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως η δυσκολότερη στην ιστορία της Ζαλγκίρις Κάουνας. Η πάλαι ποτέ κραταιά "Βασίλισσα της Βαλτικής", η οποία στο... χείλος του millenium απέδωσε ολοκληρωτικό μπάσκετ, φτάνοντας στην κορυφή της Ευρώπης το 1999 - απέκλεισε μάλιστα στα ημιτελικά του Final -4 του Μονάχου τον Ολυμπιακό - αντιμετώπισε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Τη σεζόν που διανύουμε, όμως φαίνεται ότι κάτι άρχισε να... κινείται στον σύλλογο, καθώς η ομάδα κατάφερε να πάρει την πρόκριση για το top-16 της Ευρωλίγκα και να βρεθεί για ακόμα μία φορά μεταξύ των "μεγάλων" του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ολοι πλέον στην Ζαλγκίρις του Ηλία Ζούρου περιμένουν το πρώτο ματς της δεύτερης φάσης απέναντι στην Βαλένθια.

Την τύχη, πάντως των Λιθουανών δεν την είχαν αντίστοιχες ομάδες, οι οποίες κατάφεραν να πιουν το νέκταρ της επιτυχίας από το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης, αλλά τα οικονομικά τους προβλήματα λειτούργησαν ανασταλτικά ως προς διατήρηση των κεκτημένων ή, της παραμονής τους σε υψηλό επίπεδο.

Η πρώτη δύναμη

Η αρχή έγινε με την ASK Ρίγα. Οι Λετονοί επί Σοβιετικής Ένωσης κυριάρχησαν τα πρώτα χρόνια της σύστασης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (1958-60), καθώς έφτασαν σε τρεις διαδοχικές κατακτήσεις. Ο "δάσκαλος" Αλεκσάντερ Γκομέλσκι διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο ένα ρόστερ που ως αιχμή του είχε τον Γιάν Κράμις και επέβαλε το ολοκληρωτικό παιχνίδι της Ρίγα. Οτι αρχίζει, όμως ωραία τελειώνει με πόνο λένε...

Το καθεστώς άλλαξε την πολιτική του, προτίμησε να ενισχύσει οικονομικά την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με αποτέλεσμα αργά, αλλά σταθερά η Ρίγα να χάσει την αίγλη και την δυναμική της.

Βαρέζε Express!

Τη δεκαετία του 70' η Βαρέζε αποτέλεσε την μία και μοναδική υπερδύναμη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διαφορετικά από την στιγμή βρέθηκε σε εννέα διαδοχικούς τελικούς της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978), κατακτώντας πέντε φορές τον τίτλο! Κάπου εκεί τελειώνουν και οι ένδοξες μέρες του Ντίνο Μένεγκιν και της παρέας του.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η Βαρέζε θα έχει παθητικό ρόλο τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ιταλία με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ακόμα και στον υποβιβασμό, λόγω οικονομικών προβλημάτων, προτού επιστρέψει στην Serie A.

Τρέισερ, Philips... Armani

Τρέισερ Μιλάνο, Philips πείτε την όπως θέλετε! Η μεγάλη ομάδα από την πόλη της Βόρειας Ιταλίας, η οποία αντιμετώπισε τον Αρη - στην πρώτη τελική φάση που διεξήχθη υπό την μορφή Final-4 το 1988- στον ημιτελικό της Γάνδης κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο δύο διαδοχικές χρονιές (1987, 1988).

Το εξαιρετικό μπάσκετ που απέδιδε μαζί με τον Μπομπ ΜακΑντού στο ρόστερ της την ανέδειξαν ως μία δύναμη στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η συνέχεια δεν ήταν σε καμία περίπτωση ανάλογη. Ο σύλλογος δεν αντιμετώπισε μεγάλα οικονομικά προβλήματα, αλλά η σύγχρονη έκδοση της Τρέισερ, η Armani δεν είναι σε θέση να συγκριθεί ή να ταυτιστεί με το δικό της ένδοξο παρελθόν.

Γιουγκο - σίφουνας

Ηρθε σαν τυφώνας, σάρωσε τα πάντα μέσα σε μια τριετία και εν συνεχεία διαλύθηκε μέσα σε κλίμα πλήρης οικονομικής και όχι μόνο αποσύνθεσης που ταλάνιζε την Σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία. Η Γιουγκοπλάστιγκα έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ, σκόρπιζε τον τρόμο στο διάβα της και έφτασε σε τρεις διαδοχικές κατακτήσεις σε ισάριθμες χρονιές (1989, 1990, 1991).

Με παίκτες όπως οι Ντίνο Ράτζα, Τόνι Κούκοτς και προπονητές τους Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και Ζέλικο Παβλίσεβιτς η Γιουγκοπλάστιγκα αποτελεί την πραγματικότητα που έγινε όνειρο και το όνειρο που όλοι οι μπασκετόφιλοι ελπίζουν να γίνει ξανά πραγματικότητα.

Άμυνα γρανίτης

Η Λιμόζ έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης στο Final-4 του ΣΕΦ το 1993, επικρατώντας στον τελικό της Μπενετόν Τρεβίζο με 59-55. Η ομάδα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, η οποία δίχασε την μπασκετική κοινή γνώμη, λόγω του μπάσκετ που απέδιδε - πολλοί υποστήριξαν ότι κατέστρεφε το άθλημα, ενώ κάποιοι άλλοι ότι διέθετε εξαιρετική αμυντική λειτουργία - κατάφερε από το ζενίθ να πιάσει... ναδίρ λίγα χρόνια αργότερα.

Η έλλειψη οικονομικών πόρων οδήγησε τον σύλλογο στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας (Pro B), όπου δεν έκατσε για πολύ, καθώς επέστρεψε και πάλι στα μεγάλα σαλόνια.