Ως Ιταλός και λατινομαθής, ο Ετορε Μεσίνα (πρέπει να) γνωρίζει καλά αυτό που είπε ο αρχηγός των Γαλατών, Βρέννος προς τους Ρωμαίους το 390 προ Χριστού...

Vae victis, πάει να πει ουαί τοις ηττημένοις.

Εδώ βεβαίως υπάρχει άλλη μια προσέγγιση: εκείνη την οποία είχε εκφράσει με αγοραίο τρόπο ο συχωρεμένος ο (παράγων του Παγκρατίου και μέλος του ΔΣ της ΕΟΚ) Νίκος Βαφάκης.

Ο χαμένος, λέει, είναι χειρότερος από τον γα@@@νο!

Ουδέν αληθέστερον τούτου, διότι και οι δυο χαμένοι των χθεσινών ημιτελικών ήταν στ’ αλήθεια χειρότεροι από τους… ακατονόμαστους

Εδώ Βερολίνο, λοιπόν.

Όχι δεν τρελάθηκα, ούτε μέθυσα, όπως ο Φρανκ Σινάτρα που όντας σκνίπα από το Jack Daniels σε μια ξαπλώστρα του Αστέρα Βουλιαγμένης θαρρούσε πως βρίσκεται στο Μεξικό και ‘όλο τον διόρθωνε ο Βασίλης Ευαγγελινός.

Ποιο Jack Daniels, με τόσο σκληρή καραντίνα που επικρατεί στην Κολωνία, νερό και πολύ μού είναι.

Νερό και μάλιστα eau de Cologne, αμ πώς;

Η ΚΟΠΙΑ ΤΟΥ 2009

Επίτηδες ανακάτεψα το Βερολίνο, διότι οι δυο χθεσινοί ημιτελικοί μοιάζουν βγαλμένοι από το καρμπόν εκείνων που παίχθηκαν στο Final 4 του 2009.

Τότε η συνολική διαφορά στα ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός (84-82) και TΣΣΚΑ-Μπαρτσελόνα (82-78) αποτυπώθηκε στους έξι πόντους, ενώ χθες η μπίλια έκατσε στους πέντε.

ΤΣΣΚΑ - Εφές 86-89 και Μπαρτσελόνα-Αρμάνι Μιλάνο 84-82, τι δεν καταλαβαίνεις;

Ουαί τοις ηττημένοις, το δίχως άλλο.

Ουαί και αλί, αλί και τρισαλί διότι και στις δυο περιπτώσεις οι χαμένοι ένιωσαν πως η νίκη γλίστρησε μέσα από τα χέρια τους για ένα σουτ που δεν μπήκε.

Και ποιοι, διάβολε, έκαναν αυτό το σουτ που δεν μπήκε;

Αυτοί που ούτως ή άλλως οδήγησαν την κούρσα των σκόρερς στα δυο ματς και τρόπον τινά εθεωρούντο υπεράνω πάσης υποψίας: ο Γουίλ Κλάιμπερν και ο Κέβιν Πάντερ…

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΙΝΑ

Σχετικό βεβαίως είναι αυτό, διότι, διάβολε, όλα τα σουτ μπαίνουν και όλα χάνονται, οπότε εάν ο Μεσίνα έπρεπε να αυτοκτονήσει θα το είχε διαπράξει εδώ και δώδεκα χρόνια.

Αναφέρθηκα νωρίς το πρωί στα διατρέξαντα στον πρώτο ημιτελικό και τώρα θα καταπιαστώ με τον δεύτερο που έβαλε τον δόλιο τον Μεσίνα στο ίδιο τριπάκι με τον Ιτούδη...

Το πάλεψαν αμφότεροι απέναντι στα θεωρούμενα ως φαβορί, ανακάτεψαν την τράπουλα όταν βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση, συνέπεσαν στην επιλογή του small ball, αλλά ένιωσαν και οι δυο να χαντακώνονται από αυτό το ρημάδι το τελευταίο σουτ.

Δεν εννοώ το καθ’ όλα άστοχο (ως επιλογή και αποτέλεσμα) σουτ του Ντάρουν Χίλιαρντ, αλλά το αμέσως προηγούμενο του Κλάιμπερν, όσο για τον δεύτερο ημιτελικό, η μπάλα δεν έκανε το χατίρι του Κέβιν Πάντερ που μέχρι τότε τα έβαζε όλα ασάλιωτα.

Τι σου είναι όμως η ρουφιάνα η τύχη;

Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΧΙΓΚΙΝΣ

Η Μπαρτσελόνα που επιστρέφει σε τελικό του Final 4 μετά από έντεκα χρόνια, λυτρώθηκε in extremis από το pull up jumper του Κόρι Χίγκινς, που εμφανίσθηκε ως ο αναπάντεχος Νυμφίος εν τω μέσω της νυκτός.

Ο φιλιότσος του Μάικλ Τζόρνταν είχε κάνει από νωρίς τέσσερα φάουλ, βρισκόταν παρκαρισμένος στον πάγκο και κανείς δεν ξέρει εάν θα επέστρεφε και κυρίως εάν θα αναλάμβανε το τελευταίο σουτ, εφόσον δεν τραυματιζόταν ο Νικ Καλάθης.

Αλλά, διάβολε, είναι γνωστό πως το «what if» δεν έχει πέραση και χρησιμεύει μονάχα για να αμπελοφιλοσοφούμε!

Αμ αυτό πάλι με τον Νικ.

Με το σκορ στο 59-67 κι ενώ οι Λομβαρδοί είχαν στριμώξει στα σχοινιά τους Καταλανούς και έτρεχαν ένα σερί 25-8, ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους έκανε νεύμα στον Καλάθη για να σηκωθεί από τον πάγκο και να επιστρέψει...

Ο ΑΛΛΟΣ ΚΑΛΑΘΗΣ

Τον είχε βγάλει νωρίτερα όταν ο πρώην συμπαίκτης του (και τρόπον τινά μαθητής του) στον Παναθηναϊκό έκανε ένα λάθος και του έκλεψαν την μπάλα έξω από τη γραμμή του τρίποντου.

Άλλος Καλάθης έφυγε από το ματς, άλλος Καλάθης ξαναγύρισε.

Με το που επέστρεψε έβαλε οκτώ μαζεμένους πόντους, οδήγησε την Μπαρτσελόνα σε ένα σερί 13-4 και στο come back για το 72-71 και όταν τραυματίσθηκε , ενώ απέμεναν τρία λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, τον Σάρας τον έζωσαν πάλι τα φίδια.

Ο Λεάντρο Μπολμάρο έκανε μια… ποικιλία (με ένα airball σε floater) και εντέλει η λύτρωση και η σωτηρία επήλθαν δια χειρός Χίγκινς, μετά το άστοχο σουτ του Πάντερ, ο οποίος νωρίτερα είχε σκοράρει το τρίποντο της ισοφάρισης στους 82 πόντους.

Αφότου σκόραρε ο γιος του περαστικού από τον Ολυμπιακό Ροντ Χίγκινς απέμεναν οκτώ δέκατα του δευτερολέπτου και ο Μεσίνα είχε ένα τάιμ άουτ.

To είχε ο δόλιος, αλλά προφανώς δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου... Ζαχαρία και όταν ακούσθηκε η κόρνα της λήξης, δεν πανηγύριζε ο Μεσίνα, αλλά ο Γιασικέβιτσους.

ΑΛΛΟΥΝΟΥ... ΙΜΑΜΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ!

Το εάν θα πανηγυρίσει και αύριο το βράδυ ο «Big Saras», αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...

Αλλουνού παπά και αλλουνού… ιμάμη που τον λένε Εργκίν Αταμάν.

Ο Αταμάν, χωρίς τις ανταύγειες στα μαλλιά, πλέον, θέλει να γίνει Ζέλικο στη θέση του Ζέλικο, υπό την έννοια ότι ο Ομπράντοβιτς είναι ο μόνος προπονητής που έχει οδηγήσει μια τουρκική ομάδα στο θρόνο της Ευρωλίγκας: τη Φενέρμπαχτσε το 2017 στον τελικό με τον Ολυμπιακό στην Κωνσταντινούπολη.

Αλλά, διάβολε, ο Αταμάν δεν είναι ρούκουνας, όπως είχε πει πριν από 22 χρόνια ο Γιώργος Καλαφατάκης για τον Ρούμπεν Πάτερσον.

Έχει κι ελόγου του τα παράσημα του που θέλει να τα αβγατίσει και να πετύχει κιόλας ένα –θαρρώ- μοναδικό και σε κάθε περίπτωση σπανίζον ρεκόρ: ένα Grand Slam με τέσσερα διαφορετικά ευρωπαϊκά τρόπαια, καθώς ήδη έχει στο παλμαρέ του το Κύπελλο Σαπόρτα με τη Σιένα το 2002, το Eurochallegne με την Μπεσίκτας το 2012 και το Eurocup με τη Γαλατασαράι το 2016.

ΣΑΡΑΣ, ΔΙΑΟΛΟΥ ΚΑΛΤΣΑ!

Απέναντι του θα βρει μια διαόλου κάλτσα!

Το 2003 στο Palau San Jordi ο Σάρας ήταν ένας από εκείνους, οι οποίοι στοιχήθηκαν πίσω από τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και ξόρκισαν τους δαίμονες που κατέτρυχαν τους Καταλανούς από γεννησιμιού τους και γινόντουσαν το… ανάθεμα στον Αίτο Ρενέσες.

Τα κατοπινά χρόνια ο Γιασικέβιτσους ρούφηξε άλλες τρεις φορές το νέκταρ από το ιερό δισκοπότηρο της Ευρωλίγκας: δυο απανωτές με τη Μακάμπι το 2004 στο Τελ Αβίβ και το 2005 στη Μόσχα και μία με τον Παναθηναϊκό, το 2009 στο Βερολίνο.

Εκείνη στο Βερολίνο μάλιστα την απαθανάτισα με την κάμερα μέσα στο πούλμαν της αποστολής των Πρασίνων στον γυρισμό από την O2 Arena στο ξενοδοχείο.

Τα γράφω όλα αυτά, διότι μετά από 12 χρόνια ο Σάρας ξαναγυρίζει σε έναν τελικό της Ευρωλίγκας, αυτή τη φορά όχι με σορτσάκι και με φανέλα, αλλά με κοστούμι και γραβάτα προσβλέποντας σε ένα ρεκόρ που επίσης σπανίζει.

Να γίνει δηλαδή μόλις ο τέταρτος προπονητής/προπονητής που θα κατακτήσει τον τίτλο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών έχοντας τον ήδη στο παλμαρέ του ως παίκτης…

Γιατί τον χαρακτήρισα προπονητή/προπονητή;

Διότι χωρίς αυτή τη διευκρίνιση, οι λεγάμενοι είναι πέντε.

Ο ΔΙΠΛΟΣ ΠΡΑΚΤΩΡ ΜΠΕΛΟΦ

Σε μια ξεχωριστή κατηγορία ανήκει ο συχωρεμένος ο Σεργκέι Μπέλοφ, ο οποίος οδήγησε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην κατάκτηση του τίτλου το 1969 στη Βαρκελώνη και το 1971 στην Αμβέρσα, όπου σκόραρε 24 πόντους και ταυτόχρονα εκτελούσε εκτάκτως και χρέη κόουτς.

Ο λόγος; Ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι αναγκάσθηκε να μείνει στη Μόσχα λόγω ενός γραφειοκρατικού προβλήματος, για το οποίο επί πολλά έτη οργίαζαν οι φήμες.

Ο πρώτος δισυπόστατος πρωταθλητής Ευρώπης υπήρξε ο Αρμένιος Αρμενάκ Αλατσατσιάν ο οποίος κατέκτησε τρεις τίτλους ως παίκτης της ΤΣΣΚΑ (1961, 1963, 1965) και έναν ως προπονητής το 1969 πάλι με τη ρωσική ομάδα.

Στα χνάρια του βάδισε ο Ισπανός Λόλο Σάινθ ο οποίος το διέπραξε με τη Ρεάλ Μαδρίτης τέσσερις φορές ως παίκτης (1964, 1965, 1967, 1968) και δυο ως προπονητής (1978, 1980).

Τη σκυτάλη σε αυτό το αλισβερίσι πήρε ο Σβέτισλαβ Πέσιτς που στέφθηκε πρωταθλητής με την Μπόσνα Σαράγεβο το 1979 και επέστρεψε στο θρόνο το 2003 από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα.

Από τότε εμφανίσθηκαν και κάμποσοι άλλοι προπονητές που είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης ως παίκτες και σημάδεψαν το ίδιο επίτευγμα, αλλά αστόχησαν, μεταξύ αυτών ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Μάικ Ντ’ Αντόνι και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς.

Κατόπιν όλων αυτών, ιδού η Κολωνία, ιδού και το πήδημα.