Η Ολλανδία χρειάστηκε 26 χρόνια, για να βρει το δρόμο προς το Eurobasket και μόλις μια αγωνιστική, για να γίνει η έκπληξη της ημέρας. Ήταν η ομάδα που υπέγραψε το... σοκ της πρεμιέρας, το 73-72 επί της Γεωργίας, με τον Charlon Kloof να είναι ο ηγέτης αυτής της ιστορίας. Παρεμπιπτόντως, θα τον απολαμβάνουμε την ερχόμενη σεζόν στην ΣΚΡΑΤΣ Basket League, ως παίκτη του Ρεθύμνου, οπότε θα ήταν χρήσιμο να σας πούμε και ποιος είναι ο κύριος. Ξεκινάμε;

Γεννήθηκε στο Paramaribo (στις 20/3 του 1990), πρωτεύουσα του Σουρινάμ ή αλλιώς την πρώην Ολλανδική Γουιάνα που βρίσκεται στη Νότια Αμερική και έχει πληθυσμό 534.189 κατοίκων. Αποτελεί τη μικρότερη σε έκταση χώρα στη Νότια Αμερική, είναι πρώην ολλανδική αποικία και έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1975. Οι γονείς του χώρισαν όταν εκείνος ήταν μικρός, ενώ το ποδόσφαιρο ήταν το πρώτο σπορ με το οποίο ασχολήθηκε. " Ήταν το κύριο σπορ στη χώρα μου" εξηγεί, " και μου άρεσε πραγματικά". Και τότε πώς έκανε τη... στροφή; " Ο εξάδελφος ενός φίλου μου, είχε μετακομίσει από τις ΗΠΑ και όταν τον γνώρισα μου πρότεινε να δοκιμάσω το μπάσκετ. Τα ξαδέλφια μου έπαιζαν μπάσκετ, οπότε ήδη ήξερα το σπορ και σκέφτηκα "γιατί όχι;". Αυτό ήταν".

Από τη μεριά του πατέρα του έχει επτά ετεροθαλή αδέλφια και από την πλευρά της μητέρας του, ένα. Όλα αγόρια. Ως παιδί, ήταν και πρόσκοπος και έτσι ταξίδεψε σε διάφορες χώρες (" έως την Καραϊβική", είχε πει σε συνέντευξη του, το 2011). Από μικρός έμαθε τη γλώσσα της γενέτειρας του " που είναι κάτι μεταξύ ολλανδικών, αγγλικών και ισπανικών" ενώ στην πορεία πρόσθεσε τα ολλανδικά και τα αγγλικά.

Το 2008 μετακόμισε στην Ολλανδία, για να δώσει στον εαυτό του μια καλύτερη ευκαιρία να παίξει στην Division I. Δεν δέχθηκε κανένα τηλεφώνημα από πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, δεν του πρότειναν έστω μια υποτροφία. Είχε όμως, μια άλλη πρόσκληση. Να παίξει για την U20 της χώρας. Δέχθηκε και έγινε πρωταθλητής στη Β' κατηγορία, το 2009. Ένα χρόνο μετά, έπαιξε και στο Eurobasket U20. Στο μεσοδιάστημα, το καλοκαίρι του 2009 ταξίδεψε για τις ΗΠΑ και για το Guilford Technical Community College, που βρίσκεται στη North Carolina, 90 χιλιόμετρα μακριά από το Duke και το North Carolina.

Είχε 53% στα σουτ και μέσους όρους 12π., 2.7 ριμπ., 2.6 ασίστ, με τους Titans. Πάλι όμως, δεν τον ενόχλησε κανείς. " Από εκείνο το σημείο και έπειτα, επικέντρωσα στο να δουλέψω όσο πιο σκληρά μπορώ. Αυτό έκανα πάντα. Δούλευα ατελείωτες ώρες, ανεξάρτητα από το αν ένιωθα καλά ή όχι. Πιστέψτε με, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κερδίσεις κάτι". Επέστρεψε στην Ευρώπη (2010-11), αυτή τη φορά πήγε στην Ισπανία και πιο συγκεκριμένα στην Canarias Basketball Academy. Και πάλι στο μυαλό του, η κυρίαρχη σκέψη ήταν πως ενδεχομένως αυτός να είναι ο δρόμος για την Division I.

Όταν ο Mark Schmidt, κόουτς των Bonnies πήγε στην Ολλανδία για να αναζητήσει έναν ψηλό, έφτασε στα αφτιά του πως κυκλοφορεί ένας εντυπωσιακός γκαρντ, που του ταίριαζε γάντι. Κάποιος που θα μπορούσε να καλύψει το κενό του Ogo Adegboye. " Η ακαδημία της Canarias προτιμάται από πολλά παιδιά, στην ανατολική Ευρώπη. Δεν υπήρχε ένας που να μην μου είπε το όνομα του Kloof, εξ όσων μίλησα", ομολόγησε ο Schmidt και κάπως έτσι μπήκε στη διαδικασία να πάει να δει ποιος είναι αυτός ο τύπος. Τον έπεισε πως το St. Bonaventure μπορεί να γίνει το όχημα μου, για καλύτερα πράγματα. Ότι μοιράζονταν την ίδια ιστορία: αυτής του να ξεπερνάς τα εμπόδια, με σκληρή δουλειά.

Παράλληλα με την Canarias, είχε μετάσχει σε τουρνουά National Prep School, στο Seton Hall και το Rhode Island. Στο πρώτο, τον Φεβρουάριο του 2011, είχε αναδειχθεί ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες του event, σύμφωνα με το ESPN. Οι άλλοι δύο ήταν από το Syracuse (Michael Carter-Williams) και το Duke (Alex Murphy). Το Providence, το LaSalle και το South Alabama του πρότειναν να γίνει δικός τους, αλλά εκείνος είχε αποφασίσει πού θα πάει. "Μόλις άκουσα για το St. Bonaventure, έκανα την έρευνα μου και αποφάσισα πως αυτό είναι το μέρος που θέλω να πάω".

Aπό παγκίτης, έγινε ηγέτης -σε μια σεζόν

Ο Schmidt ακόμα θυμάται μια συζήτηση που είχαν, την εποχή που προσπαθούσε να τον πείσει να πάει στο St. Bonaventure. Είχε ζητήσει από τον ντροπαλό και γλυκομίλητο παίκτη να του πει σε ποια θέση νιώθει άνετα. "Όπου με χρειάζεται η ομάδα" είχε απαντήσει. " Αν με θες να σκοράρω, μπορώ να το κάνω. Αν θες να πάρω ριμπάουντ, από τη θέση του γκαρντ, πίστεψε με. Μπορώ να το κάνω και αυτό. Αν θες έναν στόπερ, είμαι εδώ για εσένα. Νιώθω άνετα, όταν κάνω οτιδήποτε χρειάζεται η ομάδα μου, για να νικήσουμε".

Έδωσε στο κολέγιο του έναν συνδυασμό (αθλητικής φύσεως, ικανοτήτων και μεγέθους, με το άνοιγμα των χεριών του να είναι όσο και το ύψος του -191 εκατοστά) που είχε χρόνια να δει. Στην ανακοίνωση του, ο προπονητής του θα έλεγε πως " πήραμε έναν αθλητικό γκαρντ, με έφεση στο σκοράρισμα, ο οποίος παίζει και καλή άμυνα. Σπάνια βρίσκεις γκαρντ με τα προσόντα του και τη σωματοδομή του, που να μπορεί και να φτάσει στο καλάθι. Είναι γρήγορος, επιθετικός, δυνατός και σπρώχνει την μπάλα. Επιπροσθέτως, είναι και εξαιρετικό παιδί. Είναι λίγο μεγαλύτερος από τους άλλους, πιο ώριμος και έχει παίξει πολύ μπάσκετ. Τόσο που να αναγνωρίζει την ευκαιρία που του δίνεται. Πιστεύω ότι ταιριάζει σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Να παίξει με τον τρόπο που θέλουμε να παίξουμε".

" Είδα πως το σχολείο γίνεται καλύτερο" είπε στη δεύτερη χρονιά του, οπότε έφτασε η παρέα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, στην Atlantic 10, για πρώτη φορά στην ιστορία του Πανεπιστημίου, "οι παίκτες γινόμασταν καλύτεροι και μαζί το ρεκόρ μας. Αποδείχθηκε ότι όλοι δουλεύαμε σκληρά, προς ένα στόχο. Είχαμε το ίδιο "θέλω". Να δουλεύουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, για να γίνουμε καλύτερα". Ένιωσε πως ανήκει. Παρ' όλα αυτά, δεν άλλαξε τακτική. Συνέχισε να περνά ατελείωτες ώρες στο γήπεδο, να ζητά συμβουλές για το πώς μπορεί να γίνει καλύτερος. Ξεκίνησε με το jump shot και την πάσα. Μετά τις προπονήσεις, παρακολουθούσε videos με τους μάστερ του είδους, διάβαζε συστήματα, τα μελετούσε και μετά... τα έβαζε στο παρκέ. " Στο μυαλό μου είχα έξι μαθήματα. Το έκτο ήταν το μπάσκετ" είχε ομολογήσει, "ήθελα να είμαι σίγουρος πως μπορώ να γίνω ηγέτης. Έμαθα να καταλαβαίνω καλύτερα τι να περιμένω, τι πρέπει να φέρω στην ομάδα, για να γίνουμε επιτυχημένοι. Στην πρώτη μου σεζόν, κυρίως έπρεπε να νιώσω το σύστημα και τι μου ζητούσαν, μαζί και το επίπεδο ανταγωνισμού. Στη δεύτερη, πέρασα στο επόμενο επίπεδο".

Όταν οι ειδικοί τον προσπερνούσαν, ήξερε ότι κάποια ημέρα θα βρει τον τρόπο να τους δείξει πως έκαναν λάθος. Όταν λοιπόν, του δόθηκε η ευκαιρία να παίξει στην Division Ι ήξερε πως τότε ήταν που άρχιζαν τα καλύτερα. " Δεν πήγα με μικρές προσδοκίες. Δεν θα μου ήταν αρκετό να κάθομαι στον πάγκο ή απλά να φορώ τη φανέλα. Ήθελα να βοηθώ την ομάδα μου να πάει εκεί που ήθελε". Αν το έκανε; Μέχρι που έγινε αρχηγός, βασικός point guard και ηγέτης. Πήρε και πτυχίο στα οικονομικά.

Χαρά του να παίζει άμυνα στην μπάλα

Από νωρίς ήξερε πως το ύψος του μπορεί να γίνει πλεονέκτημα στη θέση του " ειδικά στην άμυνα, στα ριμπάουντ. Σε ό,τι αφορά την άμυνα πάνω στην μπάλα, που είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά μου, ήταν ένας από τους τρόπους που είχα για να διασφαλίσω πως θα έχω μια θέση στο ρόστερ. Στην επίθεση μπορεί να είμαι... εκτός μια μέρα. Στην άμυνα, ποτέ. Αυτό που μου αρέσει να κάνω, είναι να βλέπω στα στατιστικά παίκτες να έχουν 10-15 λιγότερους πόντους, στα παιχνίδια τους εναντίον μας. Να ιδρώνουν για να βάλουν καλάθι".

Στην πρώτη του σεζόν στους Bonnies, ξεκίνησε από τον πάγκο, γρήγορα είδε τα λεπτά συμμετοχής του να αυξάνονται κατακόρυφα, ώσπου έγινε starter. Πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό; " Καθόλου. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτή η διαδρομή μπορεί να σε αγχώσει. Να αυξήσει την πίεση που νιώθεις. Αλλά αυτό δεν ισχύει με εμένα. Ανέκαθεν ήμουν οπαδός της σκληρής δουλειάς και πάντα προσπαθώ να βγάζω τη μεγαλύτερη ενέργεια που μπορώ. Είτε λοιπόν, έμπαινα ως αλλαγή, είτε ξεκινούσα, έπρεπε να έχω ενέργεια στο πικ. Άρα, ουσιαστικά δεν άλλαξε κάτι στο μυαλό μου". Δεν παρέλειψε να πει πως " ο κόουτς αξίζει συγχαρητήρια που είχε τον τρόπο να μας κρατήσει όλους επικεντρωμένους στο στόχο. Να κάνει ό,τι χρειαστεί, ώστε να μη ξεχαστούμε. Μάθαμε να είμαστε αλτρουιστές και να βάζουμε το "εμείς" κάτω από το "εγώ". Κάπως έτσι, η παρέα του έγινε από καλή ομάδα, σε εξαιρετική. "Ο Coach Schmidt είναι άνθρωπος με χιούμορ που λατρεύει να μας λέει αστεία και ιστορίες. Είναι και ο πιο υπομονετικός προπονητής που έχω συναντήσει ποτέ και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη μου".

" Το "πακέτο" του και η θέληση του δεν αποτυπώνονται στα DVD" είχε πει ο Phil Martelli, κόουτς του St. Joseph, μετά τις δυο ήττες από τους Bonnies σε δέκα ημέρες. " Είναι μυώδης, δυνατός και παίζει πολύ physical" πρόσθεσε ο Chris Mack, του Xavier "κάνει εξαιρετική δουλειά, όταν αμύνεται στην μπάλα. Τα κάνει όλα μόνος του. Δεν χρειάζεται βοήθεια". Ένα άλλο καλό, είναι πως δεν κάνει φάουλ. Είχε 1.7 ανά αγώνα... που το λέτε και τίποτα. Ο assistant coach του κολεγίου του, David Moore, αρκέστηκε στο " έχει φτάσει στο σημείο που ξέρει πού να πάει, ξέρει που πρέπει να στείλει την μπάλα και να παίζει σε full ταχύτητα. Είναι ένας από τους πιο γρήγορους παίκτες που υπάρχουν εκεί έξω". Ο ίδιος θα εξηγούσε πως " το γεγονός ότι έμαθα τους συμπαίκτες μου, ήταν ο λόγος της επιτυχίας. Η χημεία βοήθησε πολύ. Όσο περνούσε ο καιρός, μάθαμε ο ένας τον άλλον, τι αρέσει στον καθένα".

Όταν έφυγε από το Πανεπιστήμιο, είχε παίξει 94 ματς, είχε 42.9% στα εντός παιδιάς, 32.1% στα τρίποντα, 71.6% στις βολές, 310 ασίστ και 173 λάθη, ενώ ρεκόρ καριέρας ήταν οι 24π. στο 73-72 επί του Louisiana Tech. Πιο αναλυτικά, η πρόοδος του φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.

2011-2012: 32 παιχνίδια: 6.4π., 2.1 ριμπ., 2.7 ασίστ, FG%: 48.4%, 3PT%: 37.3%, FT%: 65.8%

2012-2013: 29 παιχνίδια: 5.3π., 1.7 ριμπ., 2.0 ασίστ, FG%: 45.0%, 3PT%: 33.3%, FT%: 66.7%

2013-2014: 33 παιχνίδια: 11.8π., 3.6 ριμπ., 5.0 ασίστ, 1.2 κλεψ., FG%: 50.5%, 3PT%: 28.6%, FT%: 76.8%

Μόλις τελείωσε με το πανεπιστήμιο, ζήτησε από τον εκπρόσωπο του να του βρει δουλειά. Αυτή που προέκυψε από την Τουρκία, ήταν αυτή που τον ιντριγκάρισε περισσότερο. Πήγε στην Istanbul DISI και υπέγραψε εκεί το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Πριν μετακομίσει στην Τουρκία, πήγε στη γενέτειρα του, για να διοργανώσει καμπ για κορίτσια και μικρές ηλικίες. Το αυτό έκανε και φέτος το καλοκαίρι, πριν φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο. Αλλά τι έκανε με την Istanbul; Σε 25 ματς, είχε 19.1π., 2.6 ριμπ., 1.5 κλεψ. ανά αγώνα, μόνο δυο φορές δεν σκόραρε διψήφιο αριθμό πόντων. Εκεί τον εντόπισε το Ρέθυμνο και... με τη μεσολάβηση του Roeland Schaftenaar δέχθηκε να έλθει στην Ελλάδα. Μετά το Eurobasket φυσικά, όπου προφανώς και δεν θέλει να αρκεστεί στους 22 πόντους της πρεμιέρας.