Φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον άνθρωποι που συνδέθηκαν (και) με το έπος του Εurobasket του ’87…

Έφυγε πρώτη η Υπουργός του ’87, η Μελίνα Μερκούρη...

Την ακολούθησε ο Πρωθυπουργός του ’87, ο Ανδρέας Παπανδρέου...

Ύστερα, ο έφορος της ομάδας του ’87, ο Πέτρος Καπαγέρωφ, χώρια οι υπόλοιποι διοικητικοί παράγοντες της ΕΟΚ, εκείνη την εποχή, όπως ο Νότης Μαστρογιάννης και ο Απόστολος Τασούλας...

Έπειτα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ’87, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης...

Πριν από δυόμισι χρόνια, ο προπονητής του ’87, ο Κώστας Πολίτης...

Και χθες, ο Υφυπουργός του ’87, ο Σήφης Βαλυράκης, αφήνοντας την τελευταία πνοή του, κοντά στο Νησί των Ονείρων, εκεί στην Ερέτρια, όπου οπλίσθηκε με το ψαροντούφεκο του και βγήκε για κατάδυση με το φουσκωτό σκάφος του...

Γλίτωσε από χούντες, φυλακές και βασανιστήρια, θα μπορούσε να δραπετεύσει ακόμη κι από το Αλκατράζ ή το Γκουαντάναμο, στεκόταν αγέρωχος σε όλα τα μετερίζια, αλλά το πεπρωμένο του έγραφε ότι θα χάσει τη ζωή του κολυμπώντας....

Ποιος, αυτός που κάποτε σε μια από τις αποδράσεις του κατάπιε τα νερά για να φτάσει από την Κέρκυρα μέχρι την Αλβανία, αλλά δυστυχώς εδώ επιβεβαιώνεται εκείνη η μακάβρια παροιμία που λέει «Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει»!

ΤΙΜΙΟΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, ΓΕΝΝΑΙΟΣ

«Ήταν σύντροφος, συναγωνιστής, συνοδοιπόρος» μου είπε σήμερα το πρωί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος...

«Καθαρός άνθρωπος, τίμιος, δημοκράτης και πολύ γενναίος. Δεν έκανε εκπτώσεις στα φρονήματα και στις ιδέες του, δεν έβαζε όρια στους αγώνες του όπου κι αν τους έδωσε» συνέχισε ο πρόεδρος της ΕΟΚ, που μοιράστηκε μαζί με τον εκλιπόντα την πρώτη μεγάλη στιγμή του ελληνικού μπάσκετ και του αθλητισμού μας...

Ο Σήφης Βαλυράκης εξελέγη για τρίτη φορά βουλευτής Χανίων το 1985 και ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έχρισε Υφυπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, με Υπουργό τη Μελίνα Μερκούρη...

Εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε αναλάβει τη διοργάνωση του Eurobasket και ως αρμόδιος Υφυπουργός ο Χανιώτης πολιτικός, βρισκόταν θέσει στα μέσα και στα έξω, αλλά προτίμησε τα έξω και όχι τα μέσα!

Τι εννοώ;

Ιδού η εξήγηση δια στόματος Βασιλακόπουλου...

«Είχαμε συστήσει τότε μια Οργανωτική Επιτροπή, στην οποία ήταν επικεφαλής ο Σήφης, ως αρμόδιο Υφυπουργός. Εμφανίσθηκε λοιπόν στην πρώτη συνεδρίαση, μαζί με τον ΓΓΑ Δημήτρη Σαρρή, που είχε αντικαταστήσει σε αυτή τη θέση τον Κίμωνα Κουλούρη, κάθισε αμίλητος και ύστερα πήρε τον λόγο και είπε κάτι που φανέρωνε ότι δεν παρίστανε τον ξερόλα και είχε την αίσθηση του μέτρου.

«ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ»

«Κύριοι, εμείς είμαστε πολιτικοί και δεν θα μπλεχτούμε στα πόδια σας. Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να πετύχει η διοργάνωση, αλλά την αφήνουμε σε εσάς που ξέρετε τι πρέπει να γίνει και σας εμπιστευόμαστε. Το είπε αυτό, μετά από λίγη ώρα έφυγε και δεν ανακατεύτηκε ποτέ με τα οργανωτικά θέματα».

Από τις 3 έως τις 14 Ιουνίου του ’87, ο Σήφης Βαλυράκης δεν έλειψε ούτε μια μέρα από τις εξέδρες του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, όπου βεβαίως δέσποζε η φιγούρα της (προϊσταμένης του) Μελίνας.

Παρών στην εξέδρα, στα αποδυτήρια, στη δεξίωση μετά τη λήξη της διοργάνωσης, πάντοτε διακριτικός και χωρίς ποτέ να επιδιώκει να κλέψει την παράσταση...

Ο συχωρεμένος ο Βαλυράκης δέθηκε με τον αθλητισμό, τον αγάπησε, τον βοήθησε και τον υποστήριξε κατά την μπόρεση του...

Το πέρασμα του από το Υφυπουργείο Αθλητισμού συνέπεσε με μια εποχή που η Ελλάδα (του... βαθέος ΠΑΣΟΚ, για να μην ξεχνιόμαστε) προσπαθούσε να δημιουργήσει και να παγιώσει το αθλητικό αποτύπωμα της σε όλα τα επίπεδα.

Εκτός από το Eurobasket 1987, ο Βαλυράκης συνέδεσε επίσης τη θητεία του με τη διοργάνωση του 1ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου Εφήβων και Νεανίδων, ωστόσο το όραμα του ήταν πολύ μεγαλύτερο!

Ο ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑΣ

Στην πραγματικότητα ήταν αυτός που εάν δεν οραματίσθηκε, σίγουρα πρωτοστάτησε στο όραμα της ανάληψης των (επετειακών, ελέω της εκατονταετηρίδας) Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 και μάλιστα ανήγαγε αυτό τον στόχο σε στόχο ζωής.

Το ‘βαλε αμέτι μουχαμέτι να διεξαχθούν οι Centennial Olympic Games στο αρχαίο και στο σύγχρονο λίκνον τους , ταξίδεψε πολλές φορές στη Λωζάνη, συνήψε καλές σχέσεις με τον τότε πρόεδρο της ΔΟΕ Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ και χρησιμοποίησε ως πιλότο την αντίστοιχη διοργάνωση του 1992...

«Θυμάμαι ότι το 1988 τον ακολουθήσαμε μαζί με τον Αργύρη Κοκκινάκη και τον Στέλιο Μαρκάκη σε ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη, όπου τον συνόδευε και ο διαπρεπής αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Γεώργιος Κανδύλης. Ο στόχος του ήταν να κάνει μια εμβριθή αυτοψία στο πώς άλλαξε και πόσο αναβαθμίσθηκε η Βαρκελώνη λόγω της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό ακριβώς ήθελε να συμβεί και με την Αθήνα» θυμάται ο συνάδελφος Δημήτρης Δοντάς, ο οποίος τότε κάλυπτε το λεγόμενο κυβερνητικό ρεπορτάζ στο αθλητικό τμήμα της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ».

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΑ...ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΤΣΙΚΟΦ

«Έβαλε την υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο τραπέζι και την κατέστησε προτεραιότητα στην ατζέντα του» υπερθεματίζει ο νυν πρόεδρος του ΠΣΑΤ Γιάννης Θεοδωρακόπουλος ο οποίος είχε κιόλας την ευθύνη του Γραφείου Τύπου στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις εκείνης της εποχής.

«Είχε πάθος και ήταν πολύ δημιουργικός» συνεχίζει. «Συν τοις άλλοις απέπνεε μεγάλο σεβασμό λόγω των πολιτικών αγώνων και της ανδρείας του, ενώ διέθετε και καλλιτεχνικές ευαισθησίες, επηρεασμένος από τη σύζυγο του, τη σπουδαία ζωγράφο Μίνα Βαλυράκη».

Α και κάτι ακόμα: επί ημερών του ως Υφυπουργού αθλητισμού, την περίοδο 1987-88, έσκασε στα χέρια του η βόμβα με την περιβόητη υπόθεση Τσίγκοφ και την από πάσης απόψεως ιστορική κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής από τη Λάρισα.

Photo Credits: Eurokinissi