Σουτ και δείπνο

Σε ένα ρόστερ που αν μη τι άλλο διαθέτει πλήρη περιφέρεια (και παίκτες που θα τους λέγατε και "καλαθομηχανές"), έχει καταφέρει να βρει το χώρο του -και το ρόλο του-, κυρίως χάρη στο σουτ του. Βέβαια, ο Τζέισι Κάρολ μπορεί και βοηθά ποικιλοτρόπως, αλλά αν φημίζεται για κάτι είναι για τις δυνατότητες του ως σκόρερ.

Προς της τρίτης εμφάνισης σε ΤΟΡ16 της Euroleague, το Weekly Show της Euroleague του ζήτησε να γυρίσει στο περυσινό ματς με την ΤΣΣΚΑ (στις 31/1), στο οποίο είχε σκοράρει 31 πόντους, σε 28' συμμετοχής.

" Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με έκανε να συνεχίζω, αλλά έβαλα ένα, έβαλα δύο, απέκτησα αυτοπεποίθηση και ένιωσα ότι θα τα βάλω όλα". Τα έβαλε... σχεδόν όλα. " Ελπίζεις πως αυτό θα σου συμβαίνει κάθε βράδυ, αλλά... δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Είμαι χαρούμενος που έκανα ό,τι έκανα εκείνο το βράδυ".

Από μικρός συνήθιζε να αφιερώνει (και) τα καλοκαίρια του στην τέχνη του. Δηλαδή, σε καθημερινές προπονήσεις που μεταξύ πολλών άλλων είχαν και από 400 έως 600 σουτ την ημέρα. " Ήμουν τυχερός γιατί όταν ήμουν μικρός, είχα έναν προπονητή που μου έμαθε πως αυτό που μετράει είναι το τρίπτυχο game's shots, game's spots and game's speed. Mε δίδαξε ότι ο καλύτερος τρόπος για να μάθω κάτι ήταν η επανάληψη. Έκανα λοιπόν, σουτ υπό τις όποιες συνθήκες, με προσποίηση, από το πικ εντ ρολ, τα πάντα κάποιες εκατοντάδες φορές τη μέρα".

Το σουτ για τον Κάρολ, είναι σαν την τεχνολογία. Διαρκώς εξελίσσεται, για αυτό και εκείνος νιώθει πως έχει ακόμα να μάθει πράγματα. "Όταν πρωτοήλθα στην Ισπανία, παρακολουθούσα το στιλ του Ναβάρο γιατί μου άρεσε πολύ. Δουλεύει πολύ καλά με τις αποστάσεις. Τώρα, στη Ρεάλ παρακολουθώ τον Ρούντι, ο οποίος με εντυπωσιάζει με τα όσα μπορεί να κάνει όταν ο χώρος που του δίνουν είναι πολύ λίγος".

Έως τώρα, έχει ακούσει διάφορα από τους προσωπικούς του αντιπάλους. "Κάνουν ό,τι μπορούν για να σε βγάλουν από το παιχνίδι σου. Μιλούν, σπρώχνουν, σε πατούν, σε κρατούν. Για όλα βέβαια, υπάρχει και ένα όριο".

Αν νιώθει κάπου υποχρεωμένος είναι " στους ψηλούς της ομάδας μας, για τις βοήθειες που μας δίνουν. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήταν ο Ρέγιες να με "βγάζει" ελεύθερο, ο Μπουρούσης ή ο Σλότερ. Τα λατρεύω αυτά τα παιδιά και τους χρωστάω αμέτρητα δείπνα, ως κεράσματα για "ευχαριστώ"".