Σπανούλη, ήρθε η ώρα του... Γιάννη Βαλαώρα

«Οφου, όφου» κατά πως λέμε και στο χωριό μου….

Για τους αδαείς περί την κρητική διάλεκτο το «όφου» είναι επιφώνημα που δηλώνει δυσανασχέτηση, αγανάκτηση και όλα τα σχετικά τα οποία κολλάνε γάντι στην προκειμένη περίπτωση…

Την περίπτωση της Ισπανίας, εννοώ που όπως έλεγε και ο Ντέιβιντ Μπλατ, επικαλούμενος μια αποφθεγματική αμερικανική έκφραση, «είναι σαν μια μαϊμού που έχει κατσικωθεί στο σβέρκο μας και πρέπει να την πετάξουμε από εκεί»!

Ο Γιάννης και τα... γατάκια του Ιτούδη

Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τις 11 Αυγούστου 2022, όταν η Εθνική, με παρόντα, αλλά… απόντα λόγω συντήρησης τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αντιμετώπισε για τελευταία φορά τους λεγάμενους και επέστρεψε από τη Μαδρίτη με μια ήττα (80-87) που τη χαρακτήριζα διδακτική ελπίζοντας ότι σε μέλλοντα χρόνο τα… γατάκια του Δημήτρη Ιτούδη θα γινόντουσαν λιοντάρια.

Δυο βράδια νωρίτερα, στο ΟΑΚΑ, η ελληνική ομάδα, προεξάρχοντος του «GreekFreak» που είχε σκοράρει 31 πότους, έριξε στο καναβάτσο την γενικώς ακριβοθώρητη (σε αγώνες προετοιμασίας) «Roja» με 86-70 και αυτή υπήρξε η 13^η και εντέλει… γρουσούζικη και πάντως ανακόλουθη νίκη της σε σύνολο 46 αγώνων με τους ακατονόμαστους.

Ο θρόνος και η έκλειψη ηλίου

Ναι, γρουσούζικη, διότι τις προηγούμενες δυο φορές που η Εθνική είχε νικήσει την Ισπανία σε φιλικά ματς πριν από μια μεγάλη διοργάνωση, εντέλει διάνυσε όλο τον δρόμο και ανέβηκε στον θρόνο της Ευρώπης!

Πριν από το προπέρσινο αυγουστιάτικο φεγγάρι η ελληνική ομάδα είχε περάσει μια μακρά φάση ολικής έκλειψης Ηλίου και βαθέος σκότους, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να γίνουν οι κακοί δαίμονες τους οποίους θα προσπαθήσει να ξορκίσει το πρωί της Τρίτης και μάλιστα όχι όπου κι όπου, αλλά στην… καταραμένη τη Λιλ!

Δεν έχω τίποτε προσωπικό με τη Λιλ, ίσα ίσα που προ αμνημονεύτων ετών κόντεψα να μετακομίσω εκεί για να σπουδάσω Δημοσιογραφία, αλλά δεν ξεχνώ!

Ο «Κρανίου τόπος» της Λιλ και τα βήματα του Γιάννη

Δεν ξεχνώ πως η πόλη και το γήπεδο «Πιερ Μορουά» στο οποίο αναμετρώνται οι δυο ομάδες έγιναν πριν από εννέα χρόνια ο δικός μας «Κρανίου τόπος»!

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2015 στον προημιτελικό του EuroΒasket, η Εθνική που μέχρι τότε πήγαινε καβάλα στο άλογο (με 5-0 στο Ζάγκρεμπ και 1-0 στη Λιλ) ηττήθηκε από την Ισπανία με 75-73 και έμεινε εκτός νυμφώνος.

Και ποιος έκανε το τελευταίο σουτ σε εκείνο το θρίλερ, ένα τρίποντο της απελπισίας από τη σέντρα;

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ο οποίος νωρίτερα είχε χρεωθεί δυο φορές με βήματα!

Τους πόντους της Εθνικής σε εκείνο το μοιραίο ματς είχαν σκοράρει οι Καλάθης 14, Πρίντεζης 13, Αντετοκούνμπο 12, Σπανούλης 10, Κουφός 9, Ζήσης 5, Μπουρούσης 5, Σλούκας 3, ενώ αγωνίσθηκαν επίσης ο Καϊμακόγλου και ο Περπέρογλου.

Η «DreamTeam» και ο δήμιος Γκασόλ

Ήταν καλή εκείνη η Εθνική: τόσο καλή που θεωρούνταν ως η καλύτερη της τελευταίας 12ετίας, μάλιστα κάποιοι την αποκάλεσαν «Dream Team»!

Ήταν όντως καλή, απλώς αποδείχθηκε πολύ καλύτερος ο γίγας ο Πάου Γκασόλ που μας άλλαξε τον αδόξαστο με 27 πόντους και εννέα ριμπάουντ!

Από τότε, μείναμε μακριά κι αγαπημένοι (σε επίσημες αναμετρήσεις) με τον κακό δαίμονα μας, που τον ξαναβρίσκουμε τώρα, επιθυμώντας σφόδρα και διακαώς να τον ρίξουμε στο κανναβάτσο, όχι τόσο για να βγάλουμε τα απωθημένα και τα σπασμένα μας, αλλά επειδή αυτός ο αγώνας μπορεί να αποδειχθεί το όχημα της πρόκρισης στην οκτάδα του Ολυμπιακού Τουρνουά, με ό,τι αυτό (μπορεί να) συνεπάγεται.

Η μαγαρισμένη νίκη στη Λιουμπλιάνα

Είναι κι αυτά τα απωθημένα και τα πολλαπλά…εγκεφαλικά που προκλήθηκαν από τις μαζεμένες ήττες μας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε μέσα σε αυτή την κατάρα μαγαρίστηκε ακόμη και η μοναδική νίκη μας!!!

Τους ρίξαμε στο κανναβάτσο με σκορ 79-75 στις 12 Σεπτεμβρίου του 2013, στη δεύτερη φάση του EuroBasket στη Λιουμπλιάνα, με τον Βασίλη Σπανούλη να σκοράρει 20 πόντους, αλλά ακόμη κι αυτή η κατά το μάλλον ή ήττον ιστορική και εμβληματική νίκη (μετά από επτά διαδοχικές ήττες) δεν στάθηκε ικανή για να σώσουμε την παρτίδα της πρόκρισης!

Εκείνη η τελευταία νίκη της Εθνικής σε επίσημο αγώνα επί της Ισπανίας έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Μάικ Μπράμου!

Τα χέρια του Σπανούλη και η ντροπή του Μπράμου

Δύο λεπτά και 15 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του αγώνα, με το σκορ στο 68-66, ο έλκων την καταγωγή του από την Αμαλιάδα Ελληνοαμερικανός γκαρντ (για χάρη του οποίου ο Αντρέα Τρινκιέρι παρκάρισε επί 40 λεπτά στον πάγκο τον Στράτο Περπέρογλου) νίκησε όχι μονάχα τον Ρούντι Φερνάντεθ, που πήγε πάνω του, αλλά και την κόρνα η οποία ηχούσε.

Ένα λεπτό αργότερα κι ενώ στο τάιμ άουτ ο Τρινκιέρι είχε ζητήσει από τους παίκτες «puttheballinBilly’shands», αυτή η (ίδια) μπάλα αντί για τα χέρια του Σπανούλη βρέθηκε σε εκείνα του Μπράμου, ο οποίος εξαπέλυσε το τρίποντο που έγινε η σφραγίδα της στοιχειωμένης νίκης και η αποενοχοποίηση της ντροπής!

Η ντροπή, λέει, ντροπή δεν έχει και χαρά στον που την έχει. «Νιώθαμε ντροπιασμένοι για την απόδοση μας και για τις ήττες από την Ιταλία και τη Φινλανδία» ομολόγησε ο Μπράμος ο οποίος μπορεί να μην κατάλαβε γρι τι έλεγαν οι υπόλοιποι έντεκα παίκτες στην συνεδρία που διενεργήθηκε εν κρυπτώ και παραβύστω το προηγούμενο βράδυ, «αλλά και μόνο από το ύφος και τον τόνο της ομιλίας τους, πήρα το μήνυμα».

Πέταξε το... περιστεράκι!

Πριν από αυτή τη νίκη, ο χρόνος έχει σταματήσει στις 26 Ιανουαρίου του 2002 κι από εκεί και πέρα πέταξε το πουλάκι!

Για την ακρίβεια πέταξε το... περιστεράκι, διότι η αμέσως προηγούμενη νίκη της Εθνικής είχε επιτευχθεί στο Περιστέρι με 86-73, στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του EuroBasket της επόμενης χρονιάς, με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε πέσει στην καψούρα και υμνούσε τον νεοσύλλεκτο Αντώνη Φώτση!

Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου του 2003 στη Λεόν, όπου διεξήχθη ο επαναληπτικός αγώνας, η Ισπανία νίκησε με 94-91 και από τότε άρχισε το γαϊτανάκι των αλλεπάλληλων νικών της σε επίσημες αναμετρήσεις, το οποίο τερματίσθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 2013 στη Λιουμπλιάνα.

Ο πόνος στη Σαϊτάμα και το αντίο του Μήτσου

Η αμέσως επόμενη νίκη της «Roja» είναι αυτή που πόνεσε περισσότερο την Εθνική διότι σημειώθηκε στον τελικό του Μουντομπάσκετ, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2006 στη Σαϊτάμα με 70-47 και ενώ είχε προηγηθεί ο θρίαμβος επί των Αμερικανών.

Ακολούθησαν δύο απανωτές ήττες της ελληνικής ομάδας στη Μαδρίτη, στο πλαίσιο του EuroBasket του 2007: με 76-58 στις 7 Σεπτεμβρίου και μετά από οκτώ βράδια με 82-77 στον ημιτελικό της διοργάνωση με τον οποίο θα καταπιαστώ αργότερα και ξεχωριστά για τους προσήκοντες λόγους!

Η επόμενη πράξη ανέβηκε στη σκηνή στις 10 Αυγούστου του 2008, στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού Τουρνουά του Πεκίνου με σκορ 81-66, ενώ η έκτη ήττα γράφτηκε στον ημιτελικό του EuroBasket της επόμενης χρονιάς (19 Σεπτεμβρίου 2009) στο Κατοβίτσε της Πολωνίας με 82-64.

Έναν χρόνο αργότερα, στις 4 Σεπτεμβρίου του 2010, η Ισπανία επικράτησε με 80-72 στον γύρο των «16» του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στην Κωνσταντινούπολη, στον αγώνα ο οποίος έμελλε να αποβεί το «κύκνειο άσμα» στην καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη με την Εθνική!

Ισπανία πες αλεύρι, ο Φάνης σε γυρεύει!

Και όμως δεν ήμασταν πάντοτε πελάτες τους.

Τουναντίον το σκηνικό ήταν διαφορετικό στη δεκαετία του ’90 και μάλιστα έφερε την εξ ορισμού βαριά υπογραφή του Φάνη Χριστοδούλου!

Μετά την άνευ αντικρίσματος ελληνική νίκη στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1984 (90-89), οι Ισπανοί απάντησαν στο Μουντομπάσκετ του 1986 (87-86, Χριστοδούλου 13π.) με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να αστοχεί στο πρόσωρο τελευταίο σουτ επιδιώκοντας να έχει η Εθνική μια επί πλέον επίθεση, στο θριαμβευτικό EuroBasket του 1987 (106-89, Χριστοδούλου 8π.) και στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1988 (91-84, Χριστοδούλου 18π.), αλλά ο τότε παίκτης του Πανιωνίου επιφυλασσόταν δια τα περαιτέρω και υπήρξε ο φυσικός αυτουργός σε τρεις επιγενόμενες σπουδαίες επιτυχίες...

• Στο Μουντομπάσκετ του 1990, στο Μπουένος Αιρες, απόντος του Γκάλη, ο «Μπέμπης» έβαλε 32 πόντους (με 6/9 τρίποντα), οδήγησε την Εθνική στη νίκη με 102-93 και έστειλε τους Ισπανούς στην... κόλαση της (σκαρφαλωμένης στις Άνδεις) Σάλτα.

• Στο EuroBasket του 1993 στην Καρλσρούη η ελληνική ομάδα επικράτησε με 76-75, με τον Χριστοδούλου να βάζει 12 πόντους και με τον Νάσο Γαλακτερό να πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι στη λήξη του αγώνα.

• Στον προημιτελικό του EuroBasket του 1995 στο ΟΑΚΑ ο Φάνης σημείωσε 17 πόντους και η Εθνική άρπαξε τη νίκη με 66-64 και προκρίθηκε στην τετράδα.

• Aπόντος του Χριστοδούλου, ο οποίος μια εβδομάδα νωρίτερα είχε ανακοινώσει την απόσυρση του, η «Επίσημη Αγαπημένη» επιβλήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1998, στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ, με 69-62, δια χειρός του Νίκου Οικονόμου (21π.)

Η σπίθα στα μάτια και η ατάκα του Γκάλη

Το τι θα συμβεί τώρα στη Λιλ δεν το ξέρω και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αισιοδοξώ, να ελπίζω, να προσδοκώ, να εύχομαι ακόμη και να προσεύχομαι ώστε να επιβεβαιωθεί η ατάκα του Βασίλη Σπανούλη, που βλέπει, λέει τη σπίθα στα μάτια των παικτών.

Από το... μάτι και το στόμα του και στου Θεού το αυτί!

Βεβαίως για να στήσω μια γέφυρα από το 1987 έως το 2024, το ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο το τι βλέπει ο προπονητής της Εθνικής στα μάτια των δικών μας παικτών…

Βεβαίως πριν από την έναρξη του αγώνα θα είναι σκυμμένος στις σημειώσεις και στο πινακάκι του και δεν ξέρω πόσο λειτουργεί εκείνη την ώρα η περιφερειακή όραση του, αλλά μπορεί να αναθέσει σε κάποιον συνεργάτη του να δει τα μάτια των Ισπανών παικτών…

Αυτά τα μάτια (όχι των Ισπανών, αλλά των Ιταλών) είχε δει ο Νίκος Γκάλης στις 10 Ιουνίου του 1987 στο ΣΕΦ, ενώ έκαναν ζέσταμα πριν από τον προημιτελικό του EuroBasket και δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι θα ξορκίζαμε τους δαίμονες!

Ναι, δαίμονες μας ήταν τότε οι Ιταλιάνοι και μάλιστα χειρότεροι από τους Σπανιόλους.

Η «σφαγή» στη Μαδρίτη και το «adios» του Ρούντι

Μας στοιχειώνουν λοιπόν οι τελευταίοι ηγεμόνες του αθλητισμού και μάλιστα για τα καλά…

Αμ το άλλο;

Όποτε δεν μπορούσαν να μας τιθασεύσουν με το καλό και με το δίκαιο, μας λήστευαν με το κακό, με το άδικο και με το στανιό και μ’ αυτά και μ’ εκείνα τους βλέπουμε και θέλουμε να λοξοδρομήσουμε, αλλά νισάφι πια!

Στη Λιλ η Εθνική βρίσκει απέναντι της την ομάδα που αποτελεί το… Σοβιέτ του μπάσκετ (και όχι μόνο), ενώ θα αποχαιρετήσει κιόλας τον Ρούντι Φερνάντεθ ο οποίος λόγω αρχαιότητας, ενίοτε και λόγω άκομψης συμπεριφοράς έχει συμβληθεί όσο κανείς άλλος με τη στοιχειωμένη ιστορία μας.

Το 13-33, ο «Kill-Bill» και η ώρα του Βαλαώρα!

Αρχής γενομένης από τις 18 Οκτωβρίου του 1951 στην Αλεξάνδρεια (47-49) και σε σύνολο 46 αγώνων οι Ισπανοί έχουν τη μερίδα του λέοντος με σκορ 33-13 το οποίο σε ό,τι αφορά τις μεγάλες διοργανώσεις επιμερίζεται σε 4-10 σε EuroBasket, 2-3 σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 0-3 σε Προολυμπιακά Τουρνουά και 0-1 σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ιδού λοιπόν ξανά η Λιλ, ιδού και το πήδημα!

Ιδού και ο Βασίλης Σπανούλης που θα θυμάται και πάντως θα έχει ακούσει ένα σύνθημα το οποίο δονούσε τη σεζόν 1987-88 τη Λάρισα, ελέω της κατάκτησης του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος και μπορεί λόγω εντοπιότητος να το χρησιμοποιήσει adhoc…

«Ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα»!

«Podemos», λοιπόν. Μπορούμε.

«Venceremos». Θα νικήσουμε.

«No pasarán», όπως φώναξε προς το συγκεντρωμένο πλήθος των Ισπανών κομμουνιστών η Ντολόρες Ιμπαρούρι Γκόμεθ, έξω από ένα οχυρό της Μαδρίτης στις 18 Ιουλίου του 1936.

Τότε είπαν αυτοί το «δεν θα περάσουν», τώρα ας το βροντοφωνάξουμε και ας το κάνουμε πράξη εμείς.

Εάν πάλι, σώνει και καλά, η υπόθεση πρέπει να εμπλουτιστεί και με ένα αρχαιοελληνικό ηρωικό στοιχείο το ‘χω έτοιμο...

«Ή ταν ή επί τας»!