Σπανούλης: "Πήγα στον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό επειδή ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και να ηγηθώ"
Ο Βασίλης Σπανούλης παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στην εκπομπή "Ενώπιος Ενωπίω" και παραδέχθηκε ότι αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό επειδή ήθελε να ανοίξει τα φτερά του, ότι οι "ερυθρόλευκοι" είναι πλέον οικογένειά του, ενώ τόνισε πως ήξερε ότι έπαιρνε ρίσκο αλλά πίστευε στον εαυτό του.
Ο Βασίλης Σπανούλης παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στην εκπομπή του ΑΝΤ1 "Ενώπιος Ενωπίω" με τον Νίκο Χατζηνικολάου και έκανε μία μεγάλη αναδρομή στην καριέρα του και την ζωή του.
Ο "Kill Bill" αναφέρθηκε στην μεγάλη απόφαση που πήρε το 2010, όταν πήγε από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό, λέγοντας ότι ήταν μία συνειδητή απόφαση, παραδέχθηκε ότι είχαν γίνει κάποια πράγματα που δεν του άρεσαν στην τελευταία του σεζόν στους "πράσινους", τόνισε ωστόσο ότι πάνω από όλα ήθελε να ηγηθεί μίας νέας προσπάθειας στους "ερυθρόλευκους". Παράλληλα εξήγησε τους λόγους της αποχώρησής του, ενώ μίλησε και για τα πρώτα βήματά του στο μπάσκετ.
Μεταξύ άλλων ο Σπανούλης δήλωσε:
Για το τι έγινε και αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό: "Ήταν μία συνειδητή απόφαση. Είμαι ένας άνθρωπος που πατάει στην γη. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για εμένα να πάω σε μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός και να ηγηθώ μίας προσπάθειας να επιστρέψει η ομάδα στις επιτυχίες. Το ήθελα πάρα πολύ. Από μικρό παιδί ήθελα να είμαι σε μία ομάδα που ήθελε να ξανανέβει στην κορυφή της Ελλάδας και Ευρώπης.
Ακόμα και όταν ήμουν στο Μαρούσι, πάντα συζητούσα με τον Ολυμπιακό, γιατί ήξερα ότι ο Παναθηναϊκός ήταν ο καλύτερος εκείνη την εποχή, ήταν πρώτος και είχε πάρει ευρωπαϊκά. Οπότε ήθελα να πάω να πετύχω κάτι με τον Ολυμπιακό. Και κάπου η ψυχοσύνθεση με τον Ολυμπιακό με έκανε να θέλω να πάω. Όπου και αν αγωνίζομαι όμως δίνω και την ψυχή μου. Αυτό έκανα και στο Μαρουσι και στον Παναθηναϊκό.
Την τελευταία χρονιά στον Παναθηναϊκό σίγουρα έγιναν κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν, αλλά περισσότερο αυτό που ήθελα ήταν να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω κάτι διαφορετικό. Ήθελα να ηγηθώ μίας ομάδας σαν τον Ολυμπιακό με εκατομμύρια κόσμο. Πίστευα ότι αυτό θα με έκανε να παίξω το καλύτερο μπάσκετ που μπορώ. Ήταν ένα ρίσκο, για εμένα δεν υπάρχει ρίσκο, αλλά μόνο να έχεις αυτοπεποίθηση και να στηρίζεις την επιλογή σου. Και εγώ πίστευα πάρα πολύ σε αυτή την κίνηση".
Για το αν αισθάνεται πιο κοντά στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό: "Χωρίς δεύτερη σκέψη στον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός πλέον είναι σαν οικογένεια. Έχω ζήσει την μισή μου καριέρα στον Ολυμπιακό. Τα παιδιά μου υποστηρίζουν αυτή την ομάδα. Έχω δεθεί με την ομάδα. Όταν είμαι αρχηγός της ομάδας τόσα χρόνια, όταν έχω περάσει την διαδικασία της σχέσης με τον κόσμο, την διοίκηση τους συμπαίκτες μου, έχει ριζώσει στην καρδιά μου και την ψυχή μου.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού είμαι ένας άνθρωπος που δένομαι συναισθηματικα με την ομάδα και τους ανθρώπους. Μόνο αν δεθώ συναισθηματικά με μία ομάδα μπορώ να δώσω το καλύτερο που μπορώ. Είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και πάντα βάζω το συναίσθημα πάνω από όλα" .
Για το τι σημαίνει το μπάσκετ για αυτόν: "Για εμένα το μπάσκετ πάντα ήταν τρόπος ζωής. Γεννήθηκα με αυτό το μικρόβιο, την αγάπη και πάντα ό,τι έκανα στο μπάσκετ έβαζα μπροστά στο συναίσθημα και την αγάπη για το άθλημα.
Το μπάσκετ για εμένα δεν ήταν μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά για όλη την ημέρα. Ακόμα και όταν κοιμόμουν οραματιζόμουν πράγματα. Πάντα προσπαθούσα να γίνω καλύτερος παίκτης και πώς θα γίνω καλύτερος συμπαίκτης".
Για το πότε ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το μπάσκετ: "Όταν ήμουν 8-9 χρονών και πήγαινα στο δημοτικό, όλη η τάξη έπαιζε ποδόσφαιρο. Έπαιζα και εγώ, αλλά ασυναίσθητα έπαιζα και λίγο μπάσκετ, ενώ κανείς δεν έπαιζε. Από μικρός είχα κάποιες κινήσεις έμφυτες, που δεν μου έμαθε κανείς και τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχει μία ωραία σχέση με την πορτοκαλί μπάλα.
Άρχισα να παίζω σιγά-σιγά και 12 χρονών πήγα σε μία ομάδα, λεγόταν ΕΑΛ, και δεν με έβαζαν να παίξω και τσατίστηκα και έφυγα. Είπα στην μητέρα μου ότι θα παίζω έξω στο σχολείο, μου αρέσει περισσότερο. Την επόμενη χρονιά, 13 χρονών, πήγα στον Γυμναστικό σύλλογο Λάρισας, μία εξαιρετική ακαδημία, όπου μου έδωσαν την ελευθερία να αρχίσω να δείχνω το ταλέντο μου".
Για την αποχώρησή του από τα παρκέ και αν ήταν μία εύκολη απόφαση: "Για πολλούς αθλητές δεν είναι εύκολο, πολλά παιδιά έχουν ψυχολογικά προβλήματα με αυτό, αφού σου λείπει η προβολή και είσαι μόνος σου. Για εμένα δεν ίσχυε αυτό. Είμαι ένας άνθρωπος πολύ συνειδητοποιημένος σε όλες μου τις επιλογές. Το δούλευα αυτό στο μυαλό μου και όταν το κάνεις αυτό, κάποια στιγμή υπάρχουν κάποια περιστατικά που σε οδηγούν σε αυτή την απόφαση.
Πολλές φορές τα έβαλα και με την φύση, γιατί ενώ ήμουν τυχερός και δεν είχα τραυματισμούς στην καριέρα μου, στο τέλος η υπερβολική προπόνηση που έκανα και τα πολλά λεπτά συμμετοχής είχαν ως αποτέλεσμα να έχω κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς. Τα έβαλα με την φύση, ο εγωισμός και το πάθος μου με το μπάσκετ με έκανε να τα ξεπεράσω αυτά.
Εγώ είμαι ένας παίκτης και άνθρωπος που θέλει να είναι πρωταγωνιστής, με την καλή έννοια, θέλω να είμαι στην πρώτη γραμμή. Από την στιγμή που αυτό δεν γινόταν να συμβεί, συν ότι το σώμα μου άρχισε να με προδίδει, ήταν μία απόφαση που πήρα. Είμαι περήφανος που πήρα αυτή την απόφαση. Είμαι γεμάτος. Δεν έχω κενά στην ψυχή μου και το μυαλό μου και πραγματικά απολαμβάνω την ζωή μου".
Για το ποιον θα διάλεγε στο δίλημμα "Γκάλης-Γιαννάκης" και σε ποιον από τους δύο πιστεύει ότι είναι πιο κοντά σε στυλ παιχνιδιού και νοοτροπία: "Καταρχήν είναι τιμή μου που μπαίνω στην ίδια συζήτηση με αυτούς τους θρύλους. Είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάσκετ. Με τιμάει το γεγονός.
Ο Γιαννάκης κοιτούσε πιο πολύ να είναι και οι γύρω του καλά. Ο Γκάλης ήταν ένα εκπληκτικό ταλέντο που όμοιό του δύσκολα θα βγει στα γήπεδα. Είχε ένα δολοφονικό ένστικτο, σε σκότωνε με το σκοράρισμα. Είχε έναν τρόπο να σκοράρει που ακόμα και τώρα δύσκολα τα βλέπεις. Ήταν 20-30 χρόνια μπροστά από την εποχή του. Θεωρώ ότι έχω πάρει χαρακτηριστικά και από τους δύο. Βέβαια να ξαναπώ ότι είναι μεγάλη τιμή να μπω σε αυτή την συζήτηση. Ο Γκάλης μπορούσε να πάρει ένα πρωτάθλημα μόνος του. Ο Γιαννάκης ήταν επίσης ένα τρομακτικό ταλέντο που θυσίασε τον εαυτό του για να συνεργαστεί με τον Γκάλη".
Για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς: "Ήταν ένας δάσκαλος. Μία τεράστια ηγετική φυσιογνωμια και προσωπικότητα. Ένας άρχοντας της ζωής. Την ζούσε την ζωή του όπως ήθελε. Ένας πολύ απαιτητικός και σκληρός άνθρωπος, αλλά και πολύ δοτικός και φιλόξενος αν του άρεσες και ήσουν πειθαρχημένος και εργασιομανής.
Με τον Ντούντα χτίσαμε μία εκπληκτική σχέση που έμεινε και αφού έφυγε από τον Ολυμπιακό. Πάντα όταν ερχόταν στην Αθήνα πηγαίναμε να τα πούμε για καφέ ή σε ταβέρνα. Κάναμε μπασκετικές συζητήσεις. Αναλύαμε παιχνίδια και παίκτες. Ήμουν τυχερός και ευλογημένος που τον είχα προπονητή αλλά και σαν ένα μεγάλο αδελφό, έναν πατέρα έξω από το μπάσκετ, που με συμβούλευε. Έχω κερδίσει πάρα πολλά πράγματα από αυτόν".
