Στη Ρώμη και στον τελικό
Στις 24 Απριλίου 1997 ο Ολυμπιακός "γκρέμισε" τη Ρώμη και την έκτισε ξανά μέσα σε μια βραδιά (video)
Το παρελθόν είναι ένα αχανές δωμάτιο, όπου στοιβάζονται (κυρίως ακατάστατα) οι αναμνήσεις, τα γεγονότα, οι χαρές και οι λύπες που έχουν στιγματίσει τη ζωή ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, μιας παρέας ή μιας σχέσης. Όλα βρίσκονται εκεί. Στην ιστορία. Που διδάσκει τους νέους (εκτός κι αν τα βιβλία του δημοτικού αλλάξουν κατά τις... ορέξεις μιας καθηγήτριας) και θυμίζει στους παλιούς...
Δέκα χρόνια πριν, στις 24 Απριλίου 1997 η Ρώμη βάφτηκε κόκκινη. Πολύ κόκκινη, αρκετά λευκή και ολίγον μπλε, κατά το "μπλαουγκράνα". Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα συναντήθηκαν στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, που ακόμη δεν είχε μάθει ότι το μέλλον τού προόριζε το όνομα "Ευρωλίγκα". Ένα χρόνο μετά την πρώτη κατάκτηση του τροπαίου από ελληνική ομάδα, τον Παναθηναϊκό, και δύο-τρία χρόνια μετά τις πρώτες απόπειρες των ερυθρολεύκων σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα, η ιταλική πρωτεύουσα έγινε ο τόπος, όπου ακόμη και τώρα φαντάζει σαν αυτό της Επαγγελίας.
Από την Ελλάδα και όχι μόνο, κίνησαν περίπου 7.500 Έλληνες φίλαθλοι του Ολυμπιακού, όχι για να δουν το Κολοσσαίο και να περπατήσουν στην αιώνια πόλη, αλλά για να κάνουν πράξη μια ευχή, που είχε δημιουργηθεί από το 1992, χρονιά που ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη δική του ελληνική αυτοκρατορία και έθεσε τις βάσεις για μια μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία.
Άλλωστε, στο Τελ Αβίβ ο Κορνήλιους Τόμπσον, το μπλακ άουτ των ερυθρολεύκων, οι βολές του Ζάρκο Πάσπαλιε και ο... Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έστησαν ανυπέρβλητο εμπόδιο στον Ολυμπιακό και τον έριξαν στο καναβάτσο, δίχως να το καταλάβει κανείς ερυθρόλευκος φίλαθλος. Ακόμη και τώρα, αδυνατεί να πιστέψει κάποιος πως χάθηκε εκείνο το τρόπαιο.
Ένα χρόνο μετά, το 1995, η Ρεάλ Μαδρίτης του Σαμπόνις και του Αρλάουκας (και πάλι ο Ομπράντοβιτς!) ήταν πολύ καλοί για να κάτσουν να χάσουν, σαν τον Ολυμπιακό του 1994 και με συνοπτικές διαδικασίες είπαν κι αυτοί με τη σειρά τους "όχι" στην ελληνική ομάδα.
Όμως, το 1997 ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλο χρόνο για χάσιμο. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και για να ακριβολογήσουμε, είχε μπει στον... ποταμό. Ένα ποτάμι με το όνομα Ντέιβιντ Ρίβερς, που με 26 πόντους στον μεγάλο τελικό του Φάιναλ Φορ οδήγησε την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς στην κορυφή της Ευρώπης. Τότε, ο Ρίβερς είχε ακούσει τα "σχολιανά" του μέχρι να πάει ο Ολυμπιακός στη Ρώμη. Τον είχαν πει "λίγο", ακατάλληλο και του χρέωναν κάθε κακή εμφάνιση της ομάδας.
Το τελευταίο, ήταν πέρα για πέρα σωστό, καθώς όταν ο Ρίβερς έπαιζε καλά, ο Ολυμπιακός απέδιδε καλύτερα. Όταν ο Αμερικανός δεν ήταν σε καλή βραδιά, οι ερυθρόλευκοι είχαν προβλήματα. Μόνο, που στο Φάιναλ Φορ ο Ρίβερς, δεν ήταν καλός. Ήταν εξαιρετικός.
Έσβησε κάθε κακή κριτική, αποσιώπησε κάθε επικριτή του και σχεδόν "στοίχειωσε" τη θέση του πλέι μέικερ. Ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, που ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει τους Μαρκί Πέρι, Τάιους Έντνι και Σκούνι Πεν, οι συγκρίσεις γίνονται δίχως δεύτερη σκέψη, με τον "ποταμό" να βγαίνει νικητής. Εκ του αποτελέσματος, αλλά νικητής...
Φυσικά και ο Ρίβερς δεν ήταν μόνος του. Όλοι όσοι βρίσκονταν εκείνη την εποχή στον Ολυμπιακό, είχαν και έχουν μερίδιο για την επιτυχία του τριπλ κράουν. Άπαντες έβαλαν το λιθαράκι τους στο "χρυσό" 1997. Παίκτες, προπονητές, διοίκηση, όλο το τιμ. Διότι, οι επιτυχίες (και οι αποτυχίες) ανήκουν σε ομάδες και σε μεγάλες "παρέες".
Δέκα χρόνια. Όχι ένα, ούτε δύο. Δέκα. Σε αυτή τη δεκαετία, ο Ολυμπιακός αναζητά το γιατρικό του. Ψάχνει το δρόμο του, τον βρίσκει, τον χάνει πάλι. Από εκείνο το βράδυ μέχρι σήμερα, οι ερυθρόλευκοι έχουν κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας του 2002 και τίποτα άλλο. Στην Ευρώπη, προσπάθησε για άλλη μια διετία να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο, αλλά στη συνέχεια επήλθε η κατάρρευση με "πάτο" τη χρονιά 2004-05, όταν ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να προκαλέσει τον σεβασμό των αντιπάλων του.
Τα τελευταία δύο χρόνια, η ελληνική ομάδα δείχνει να ανανπνέει με σταθερό ρυθμό, έστω κι αν τα φετινά εκατομμύρια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου δεν αποδείχθηκαν πανάκεια και εισιτήριο για το Φάιναλ Φορ της Αθήνας. Πέρυσι και φέτος, ο Ολυμπιακός έφτασε ένα βήμα πριν τους "4", αλλά στο τέλος στραβοπάτησε. Πέρυσι στραβοπάτησε, φέτος... στραβολαίμιασε.
Πολλοί, που προφανώς αρέσκονται σε συγκυρίες και συμπτώσεις, περίμεναν ότι δέκα χρόνια μετά τη Ρώμη, ο Ολυμπιακός θα την "έκτιζε" ξανά. Μόνο, που η Ρώμη τελικά όχι μόνο δεν κτίζεται σε μία ημέρα, αλλά ούτε και σε δέκα χρόνια. Σε έντεκα; Ποιος ξέρει; Σε έντεκα μπορεί...
Ίβκοβιτς, Τόμιτς και Τάρλατς θυμούνται...
Στην εκπομπή Κόκκινα Καλάθια, που είναι αφιερωμένη στο μεγάλο θρίαμβο του Ολυμπιακού, μίλησαν οι Ντούσαν Ίβκοβιτς, Μίλαν Τόμιτς και Ντράγκαν Τάρλατς.
Ο πρώην προπονητής του Ολυμπιακού, είπε: "Εμείς αλλάζουμε, ο Ολυμπιακός όχι. Ότι εγώ προσέφερα στο μπάσκετ μου το έδωσε πίσω πιο πολύ. Έτσι και στον Ολυμπιακό. Έμειναν πολύ φίλοι από τότε, πέρασαν δέκα χρόνια, αλλά οι αναμνήσεις είναι ακόμα πολύ φρέσκιες. Συναισθήματα υπάρχουν πάντα, είμαι επαγγελματίας και είμαι σ’ άλλη ομάδα αλλά ο Ολυμπιακός είναι πάντα στην καρδιά μου όπως κι όλες οι ομάδες που έχω δουλέψει, ίσως ο Ολυμπιακός κάτι παραπάνω απ’ όλες.
Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν. Κάποια καθοριστικά παιχνίδια υπήρχαν τον Ιανουάριου και στις αρχές Φεβρουαρίου. Όταν η ομάδα ρόλαρε, έπρεπε να παίξουμε όλα τα παιχνίδια με μειονέκτημα έδρας. Απ’ όλες αυτές τις νίκες δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Είχα μια πολύ καλή ομάδα, που πήρε εύκολα τις πληροφορίες που δίναμε. Δυστυχώς δεν έπρεπε να χαλάσει αυτή η ομάδα. Έπρεπε να συνεχίσει. Και μην ξεχνάτε ότι αυτή η ομάδα έπαιζε με ένα ξένο.
Χαίρομαι να πηγαίνει ο Ολυμπιακός καλά για τους φιλάθλους και τον κ. Σωκράτη που είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι".
Τόμιτς: "Το μυστικό ήταν ότι ήμασταν μια οικογένεια"
- Ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σου ως αθλητής;
- Για κάθε αθλητή που παίζει σ’ αυτό το επίπεδο είναι να κατακτήσει αυτό το τρόπαιο. Το όνειρό μου ήταν να σηκώσει ο Ολυμπιακός αυτή την κούπα. Αυτό είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στην καριέρα μου.
- Μπαίνοντας στο ΣΕΦ, ποιο παιχνίδι σου έρχεται στο μυαλό από το 1997;
- Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όταν κερδίσαμε και πήγαμε στη Ρώμη. Αυτό ήταν το παραπάνω βήμα.
- Θεωρείς ότι το παιχνίδι στο ΣΕΦ ήταν πιο σημαντικό ή στο ΟΑΚΑ;
- Σίγουρα στο ΟΑΚΑ γιατί σπάσαμε την έδρα, αλλά πιο δύσκολο ήταν στο ΣΕΦ γιατί στο γήπεδό τους κερδίσαμε πολύ εύκολα κι εδώ είχαμε το άγχος.
- Μπαίνοντας στο γήπεδο και βλέποντας τόσο κόσμο το περιμένατε;
- Φτάνοντας στον τελικό το περιμέναμε γιατί μιλούσαμε με την Ελλάδα και μας έλεγαν ότι ετοιμάζονται τσάρτερ. ¶λλο να το περιμένεις όμως κι άλλο να το βλέπεις. Ήταν τρομερό. Σαν να παίζαμε στο σπίτι μας.
- Επιστροφή στην Ελλάδα με το τρόπαιο. Υποδοχή ηρώων. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
- Το περίμενα αυτό. Αυτό είναι το γλυκό μετά το φαγητό. Όλοι οι αθλητές περιμένουν να δουν τους φιλάθλους χαρούμενους ξέροντας ότι εσύ τους έχεις προσφέρει αυτό το τρόπαιο.
- Στον τελικό του κυπέλλου με τον Απόλλωνα, ο αρχηγός τότε της ομάδας, ο Γιώργος Σιγάλας είχε σηκώσει ψηλά το χέρι και είχε φωνάξει το πρώτο. Το είχατε συζητήσει μεταξύ σας; Υπήρχε στο μυαλό σας;
- Στον Γιώργο βγήκε αυθόρμητα αυτό και είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Εκείνη τη στιγμή που το σήκωσε, του ήρθε απλά στο μυαλό…
- Η σεζόν ήταν περίεργη. Η χρονιά ξεκίνησε με ήττες και γκρίνια. Ο Ολυμπιακός έχασε ακόμα κι από τον ΒΑΟ. Στα μισά της χρονιάς, όλα αλλάζουν. Ο κ. Ίβκοβιτς σε ρίχνει δίπλα στον Ντέιβιντ Ρίβερς, όλοι λένε ότι ήταν αυτό το μυστικό. Το ότι μπήκε φρένο στον Ρίβερς, ο Ολυμπιακός κατέκτησε την Ευρωλίγκα και ο Ρίβερς ανδείχτηκε καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη. Ήταν τελικά αυτό το μυστικό;
- Όπως σ’ όλα τα αθλήματα, όχι μόνο στο μπάσκετ δεν μπορεί μια ομάδα να πηγαίνει συνέχεια καλά. Στην αρχή της Ευρωλίγκα χάσαμε το πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ από την Άλμπα. Όλοι έλεγαν τότε τι ομάδα είναι αυτή; Μετά είχαμε κάποια καλά αποτελέσματα, μετά πάλι κάποιες ήττες όπως αυτή από τον ΒΑΟ. Η μαγκιά του προπονητή είναι να βλέπει κάποια πράγματα και να τα αλλάζει για να πηγαίνει η ομάδα προς το καλύτερο. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο ότι πέρασα εγώ στο πλευρό του Ρίβερς. Κάτι έβλεπε ο κ. Ίβκοβιτς. Δεν νομίζω όμως ότι ήταν αυτός ο λόγος που πήραμε το ευρωπαϊκό. Ήμασταν μια οικογένεια τότε με πολλές δυνατές προσωπικότητες. Αυτό ήταν το μυστικό. Ότι όλοι, οι παίκτες, το σταφ, η διοίκηση ήμασταν μια οικογένεια.
Τάρλατς: "Φταίει... ο Φασούλας"
Τέλος, ο "Τάκι" δήλωσε: "Αν ο Ολυμπιακός κρατήσει τις βάσεις, τότε μπορεί να δημιουργηθεί και πάλι η ομάδα του ’97. Θέλει πολύ δουλειά και υποδομή. Εμείς το πετύχαμε όχι μόνο γιατί είχαμε καλούς παίκτες, αλλά γιατί προετοιμαζόμασταν για πολλά χρόνια. Δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ήμασταν μια παρέα μέσα κι έξω από το γήπεδο και γι’ αυτό… φταίει ο Παναγιώτης ο Φασούλας που ως πιο μεγάλος και πιο έμπειρος μας κράτησε μαζί. Εμείς τον ακολουθήσαμε. Αυτή η χρονιά ήταν η κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου.
Η στιγμή που ανατριχιάσαμε όλοι ήταν όταν παιζόταν ακόμα ο μικρός τελικός και ήρθε κάποιος και μας είπε ότι δεν θα πιστέψουμε αυτό που θα δούμε γιατί το γήπεδο ήταν όλο κόκκινο. Πήγαμε στη φυσούνα για να δούμε κι εκεί νιώσαμε ότι θα κερδίσουμε σίγουρα τον τελικό.
Να μείνει ο κόσμος κοντά στην ομάδα και να πιστεύουν σ’ ένα καλύτερο αύριο. Ότι ο Ολυμπιακός θα γίνει πάλι ο καλύτερος. Αυτή η αγάπη πρέπει να μεταφερθεί και στους παίκτες. Εμείς όσους ξένους κι αν είχαμε την αγαπήσαμε πολύ την ομάδα και γι’ αυτό είχαμε τόσες επιτυχίες"
Παρακολουθήστε στιγμές από τον μεγάλο τελικό του Φάιναλ Φορ της Ρώμης...
Δέκα χρόνια πριν, στις 24 Απριλίου 1997 η Ρώμη βάφτηκε κόκκινη. Πολύ κόκκινη, αρκετά λευκή και ολίγον μπλε, κατά το "μπλαουγκράνα". Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα συναντήθηκαν στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, που ακόμη δεν είχε μάθει ότι το μέλλον τού προόριζε το όνομα "Ευρωλίγκα". Ένα χρόνο μετά την πρώτη κατάκτηση του τροπαίου από ελληνική ομάδα, τον Παναθηναϊκό, και δύο-τρία χρόνια μετά τις πρώτες απόπειρες των ερυθρολεύκων σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα, η ιταλική πρωτεύουσα έγινε ο τόπος, όπου ακόμη και τώρα φαντάζει σαν αυτό της Επαγγελίας.
Από την Ελλάδα και όχι μόνο, κίνησαν περίπου 7.500 Έλληνες φίλαθλοι του Ολυμπιακού, όχι για να δουν το Κολοσσαίο και να περπατήσουν στην αιώνια πόλη, αλλά για να κάνουν πράξη μια ευχή, που είχε δημιουργηθεί από το 1992, χρονιά που ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη δική του ελληνική αυτοκρατορία και έθεσε τις βάσεις για μια μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία.
Άλλωστε, στο Τελ Αβίβ ο Κορνήλιους Τόμπσον, το μπλακ άουτ των ερυθρολεύκων, οι βολές του Ζάρκο Πάσπαλιε και ο... Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έστησαν ανυπέρβλητο εμπόδιο στον Ολυμπιακό και τον έριξαν στο καναβάτσο, δίχως να το καταλάβει κανείς ερυθρόλευκος φίλαθλος. Ακόμη και τώρα, αδυνατεί να πιστέψει κάποιος πως χάθηκε εκείνο το τρόπαιο.
Ένα χρόνο μετά, το 1995, η Ρεάλ Μαδρίτης του Σαμπόνις και του Αρλάουκας (και πάλι ο Ομπράντοβιτς!) ήταν πολύ καλοί για να κάτσουν να χάσουν, σαν τον Ολυμπιακό του 1994 και με συνοπτικές διαδικασίες είπαν κι αυτοί με τη σειρά τους "όχι" στην ελληνική ομάδα.
Όμως, το 1997 ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλο χρόνο για χάσιμο. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και για να ακριβολογήσουμε, είχε μπει στον... ποταμό. Ένα ποτάμι με το όνομα Ντέιβιντ Ρίβερς, που με 26 πόντους στον μεγάλο τελικό του Φάιναλ Φορ οδήγησε την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς στην κορυφή της Ευρώπης. Τότε, ο Ρίβερς είχε ακούσει τα "σχολιανά" του μέχρι να πάει ο Ολυμπιακός στη Ρώμη. Τον είχαν πει "λίγο", ακατάλληλο και του χρέωναν κάθε κακή εμφάνιση της ομάδας.
Το τελευταίο, ήταν πέρα για πέρα σωστό, καθώς όταν ο Ρίβερς έπαιζε καλά, ο Ολυμπιακός απέδιδε καλύτερα. Όταν ο Αμερικανός δεν ήταν σε καλή βραδιά, οι ερυθρόλευκοι είχαν προβλήματα. Μόνο, που στο Φάιναλ Φορ ο Ρίβερς, δεν ήταν καλός. Ήταν εξαιρετικός.
Έσβησε κάθε κακή κριτική, αποσιώπησε κάθε επικριτή του και σχεδόν "στοίχειωσε" τη θέση του πλέι μέικερ. Ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, που ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει τους Μαρκί Πέρι, Τάιους Έντνι και Σκούνι Πεν, οι συγκρίσεις γίνονται δίχως δεύτερη σκέψη, με τον "ποταμό" να βγαίνει νικητής. Εκ του αποτελέσματος, αλλά νικητής...
Φυσικά και ο Ρίβερς δεν ήταν μόνος του. Όλοι όσοι βρίσκονταν εκείνη την εποχή στον Ολυμπιακό, είχαν και έχουν μερίδιο για την επιτυχία του τριπλ κράουν. Άπαντες έβαλαν το λιθαράκι τους στο "χρυσό" 1997. Παίκτες, προπονητές, διοίκηση, όλο το τιμ. Διότι, οι επιτυχίες (και οι αποτυχίες) ανήκουν σε ομάδες και σε μεγάλες "παρέες".
Δέκα χρόνια. Όχι ένα, ούτε δύο. Δέκα. Σε αυτή τη δεκαετία, ο Ολυμπιακός αναζητά το γιατρικό του. Ψάχνει το δρόμο του, τον βρίσκει, τον χάνει πάλι. Από εκείνο το βράδυ μέχρι σήμερα, οι ερυθρόλευκοι έχουν κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας του 2002 και τίποτα άλλο. Στην Ευρώπη, προσπάθησε για άλλη μια διετία να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο, αλλά στη συνέχεια επήλθε η κατάρρευση με "πάτο" τη χρονιά 2004-05, όταν ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να προκαλέσει τον σεβασμό των αντιπάλων του.
Τα τελευταία δύο χρόνια, η ελληνική ομάδα δείχνει να ανανπνέει με σταθερό ρυθμό, έστω κι αν τα φετινά εκατομμύρια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου δεν αποδείχθηκαν πανάκεια και εισιτήριο για το Φάιναλ Φορ της Αθήνας. Πέρυσι και φέτος, ο Ολυμπιακός έφτασε ένα βήμα πριν τους "4", αλλά στο τέλος στραβοπάτησε. Πέρυσι στραβοπάτησε, φέτος... στραβολαίμιασε.
Πολλοί, που προφανώς αρέσκονται σε συγκυρίες και συμπτώσεις, περίμεναν ότι δέκα χρόνια μετά τη Ρώμη, ο Ολυμπιακός θα την "έκτιζε" ξανά. Μόνο, που η Ρώμη τελικά όχι μόνο δεν κτίζεται σε μία ημέρα, αλλά ούτε και σε δέκα χρόνια. Σε έντεκα; Ποιος ξέρει; Σε έντεκα μπορεί...
Ίβκοβιτς, Τόμιτς και Τάρλατς θυμούνται...
Στην εκπομπή Κόκκινα Καλάθια, που είναι αφιερωμένη στο μεγάλο θρίαμβο του Ολυμπιακού, μίλησαν οι Ντούσαν Ίβκοβιτς, Μίλαν Τόμιτς και Ντράγκαν Τάρλατς.
Ο πρώην προπονητής του Ολυμπιακού, είπε: "Εμείς αλλάζουμε, ο Ολυμπιακός όχι. Ότι εγώ προσέφερα στο μπάσκετ μου το έδωσε πίσω πιο πολύ. Έτσι και στον Ολυμπιακό. Έμειναν πολύ φίλοι από τότε, πέρασαν δέκα χρόνια, αλλά οι αναμνήσεις είναι ακόμα πολύ φρέσκιες. Συναισθήματα υπάρχουν πάντα, είμαι επαγγελματίας και είμαι σ’ άλλη ομάδα αλλά ο Ολυμπιακός είναι πάντα στην καρδιά μου όπως κι όλες οι ομάδες που έχω δουλέψει, ίσως ο Ολυμπιακός κάτι παραπάνω απ’ όλες.
Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν. Κάποια καθοριστικά παιχνίδια υπήρχαν τον Ιανουάριου και στις αρχές Φεβρουαρίου. Όταν η ομάδα ρόλαρε, έπρεπε να παίξουμε όλα τα παιχνίδια με μειονέκτημα έδρας. Απ’ όλες αυτές τις νίκες δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Είχα μια πολύ καλή ομάδα, που πήρε εύκολα τις πληροφορίες που δίναμε. Δυστυχώς δεν έπρεπε να χαλάσει αυτή η ομάδα. Έπρεπε να συνεχίσει. Και μην ξεχνάτε ότι αυτή η ομάδα έπαιζε με ένα ξένο.
Χαίρομαι να πηγαίνει ο Ολυμπιακός καλά για τους φιλάθλους και τον κ. Σωκράτη που είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι".
Τόμιτς: "Το μυστικό ήταν ότι ήμασταν μια οικογένεια"
- Ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σου ως αθλητής;
- Για κάθε αθλητή που παίζει σ’ αυτό το επίπεδο είναι να κατακτήσει αυτό το τρόπαιο. Το όνειρό μου ήταν να σηκώσει ο Ολυμπιακός αυτή την κούπα. Αυτό είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στην καριέρα μου.
- Μπαίνοντας στο ΣΕΦ, ποιο παιχνίδι σου έρχεται στο μυαλό από το 1997;
- Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όταν κερδίσαμε και πήγαμε στη Ρώμη. Αυτό ήταν το παραπάνω βήμα.
- Θεωρείς ότι το παιχνίδι στο ΣΕΦ ήταν πιο σημαντικό ή στο ΟΑΚΑ;
- Σίγουρα στο ΟΑΚΑ γιατί σπάσαμε την έδρα, αλλά πιο δύσκολο ήταν στο ΣΕΦ γιατί στο γήπεδό τους κερδίσαμε πολύ εύκολα κι εδώ είχαμε το άγχος.
- Μπαίνοντας στο γήπεδο και βλέποντας τόσο κόσμο το περιμένατε;
- Φτάνοντας στον τελικό το περιμέναμε γιατί μιλούσαμε με την Ελλάδα και μας έλεγαν ότι ετοιμάζονται τσάρτερ. ¶λλο να το περιμένεις όμως κι άλλο να το βλέπεις. Ήταν τρομερό. Σαν να παίζαμε στο σπίτι μας.
- Επιστροφή στην Ελλάδα με το τρόπαιο. Υποδοχή ηρώων. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
- Το περίμενα αυτό. Αυτό είναι το γλυκό μετά το φαγητό. Όλοι οι αθλητές περιμένουν να δουν τους φιλάθλους χαρούμενους ξέροντας ότι εσύ τους έχεις προσφέρει αυτό το τρόπαιο.
- Στον τελικό του κυπέλλου με τον Απόλλωνα, ο αρχηγός τότε της ομάδας, ο Γιώργος Σιγάλας είχε σηκώσει ψηλά το χέρι και είχε φωνάξει το πρώτο. Το είχατε συζητήσει μεταξύ σας; Υπήρχε στο μυαλό σας;
- Στον Γιώργο βγήκε αυθόρμητα αυτό και είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Εκείνη τη στιγμή που το σήκωσε, του ήρθε απλά στο μυαλό…
- Η σεζόν ήταν περίεργη. Η χρονιά ξεκίνησε με ήττες και γκρίνια. Ο Ολυμπιακός έχασε ακόμα κι από τον ΒΑΟ. Στα μισά της χρονιάς, όλα αλλάζουν. Ο κ. Ίβκοβιτς σε ρίχνει δίπλα στον Ντέιβιντ Ρίβερς, όλοι λένε ότι ήταν αυτό το μυστικό. Το ότι μπήκε φρένο στον Ρίβερς, ο Ολυμπιακός κατέκτησε την Ευρωλίγκα και ο Ρίβερς ανδείχτηκε καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη. Ήταν τελικά αυτό το μυστικό;
- Όπως σ’ όλα τα αθλήματα, όχι μόνο στο μπάσκετ δεν μπορεί μια ομάδα να πηγαίνει συνέχεια καλά. Στην αρχή της Ευρωλίγκα χάσαμε το πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ από την Άλμπα. Όλοι έλεγαν τότε τι ομάδα είναι αυτή; Μετά είχαμε κάποια καλά αποτελέσματα, μετά πάλι κάποιες ήττες όπως αυτή από τον ΒΑΟ. Η μαγκιά του προπονητή είναι να βλέπει κάποια πράγματα και να τα αλλάζει για να πηγαίνει η ομάδα προς το καλύτερο. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο ότι πέρασα εγώ στο πλευρό του Ρίβερς. Κάτι έβλεπε ο κ. Ίβκοβιτς. Δεν νομίζω όμως ότι ήταν αυτός ο λόγος που πήραμε το ευρωπαϊκό. Ήμασταν μια οικογένεια τότε με πολλές δυνατές προσωπικότητες. Αυτό ήταν το μυστικό. Ότι όλοι, οι παίκτες, το σταφ, η διοίκηση ήμασταν μια οικογένεια.
Τάρλατς: "Φταίει... ο Φασούλας"
Τέλος, ο "Τάκι" δήλωσε: "Αν ο Ολυμπιακός κρατήσει τις βάσεις, τότε μπορεί να δημιουργηθεί και πάλι η ομάδα του ’97. Θέλει πολύ δουλειά και υποδομή. Εμείς το πετύχαμε όχι μόνο γιατί είχαμε καλούς παίκτες, αλλά γιατί προετοιμαζόμασταν για πολλά χρόνια. Δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ήμασταν μια παρέα μέσα κι έξω από το γήπεδο και γι’ αυτό… φταίει ο Παναγιώτης ο Φασούλας που ως πιο μεγάλος και πιο έμπειρος μας κράτησε μαζί. Εμείς τον ακολουθήσαμε. Αυτή η χρονιά ήταν η κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου.
Η στιγμή που ανατριχιάσαμε όλοι ήταν όταν παιζόταν ακόμα ο μικρός τελικός και ήρθε κάποιος και μας είπε ότι δεν θα πιστέψουμε αυτό που θα δούμε γιατί το γήπεδο ήταν όλο κόκκινο. Πήγαμε στη φυσούνα για να δούμε κι εκεί νιώσαμε ότι θα κερδίσουμε σίγουρα τον τελικό.
Να μείνει ο κόσμος κοντά στην ομάδα και να πιστεύουν σ’ ένα καλύτερο αύριο. Ότι ο Ολυμπιακός θα γίνει πάλι ο καλύτερος. Αυτή η αγάπη πρέπει να μεταφερθεί και στους παίκτες. Εμείς όσους ξένους κι αν είχαμε την αγαπήσαμε πολύ την ομάδα και γι’ αυτό είχαμε τόσες επιτυχίες"
Παρακολουθήστε στιγμές από τον μεγάλο τελικό του Φάιναλ Φορ της Ρώμης...