Στο σπίτι του Ντράζεν

Τα τελευταία 21 η Μπιζέρκα Πέτροβιτς δεν έχει, αλλά ούτε και ψάχνει, άλλο τρόπο για να προσδιορίζει χρονικά, τα γεγονότα της ζωής της. Τα χωρίζει, σε όσα της συνέβησαν πριν το μοιραίο απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1993 και σε όσα το ακολούθησαν. Ήταν το απόγευμα που κόπηκε άδοξα και βίαια στα 28, του χρόνια, το νήμα της ζωής του δευτερότοκου γιού της, του Ντραζεν.

Ήταν ο μοναδικός που βγήκε νεκρός από το σμπαραλιασμένο κόκκινο Golf, που οδηγούσε η τότε σύντροφός του, η Γερμανίδα Κλάρα Ζάλαντζι, και είχε εμπλακεί σε εκείνο το καταραμένο δυστύχημα, στον γλιστερό αυτοκινητόδρομο Autobahn 9, στο Ντενκεντορφ της Βαυαρίας. Πίσω καθόταν και μια Τουρκάλα φίλη τους. Κι αυτή βγήκε σώα και αβλαβής.

Από τότε, την "μαμά", όπως την αποκαλώ χαϊδευτικά με την άδειά της, την είχα συναντήσει και τις τέσσερις φορές, στο Ζάγκρεμπ, όπου βρέθηκα για αγώνες ελληνικών ομάδων μπάσκετ. Και τις τέσσερις, την πέτυχα στο "Μιρογκόϊ", το φημισμένο κοιμητήριο της πρωτεύουσας της Κροατίας, να περιποιείται με τρυφερότητα τον τόπο που αναπαύεται ο αδικοχαμένος γιός της.

Ήθελε να τον βρίσκουν καθαρό και με το καντήλι αναμμένο οι χιλιάδες επισκέπτες κάθε ηλικίας, που πέρναγαν από εκεί , για να αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη ενός θρύλου του παγκόσμιου μπάσκετ που έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο προικισμένους γκαρντ που πάτησαν τα παρκέ όλου του κόσμου. Και τις τέσσερις μιλήσαμε πάνω από μισή ώρα.

Στο “Amadeus”

Αυτή ήταν η πέμπτη. Καθόμουν στο "Amadeus" το καφέ που είχε ανοίξει ο Ντραζεν με τα λεφτά της μεταγραφής του στη Ρεαλ και έριχνα ματιές έξω από το παράθυρο. Πότε στο άγαλμα του, που δεσπόζει στην πλατεία που φέρει το όνομά του, πότε στο Μουσείο που βρίσκεται λίγο πιο δεξιά και το έβλεπα πρώτη φορά και πότε στην «σάλα Ντραζεν Πέτροβιτς», την παραδοσιακή έδρα της Τσιμπόνα που πήρε το όνομά του. Όλα σε ακτίνα διακοσίων μέτρων.

Περίμενα να πάει η ώρα 11, για να παρακολουθήσω την πρωινή προπόνηση του Ολυμπιακού, για τον αγώνα της Ευρωλίγκας με την Τσεντεβίτα. Ξαφνικά βλέπω την Μπιζέρκα να μπαίνει μέσα , περιποιημένη στην τρίχα όπως πάντα, και να χαιρετάει και να την χαιρετάνε όλοι. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και η εξέλιξη ήταν εντελώς αυθόρμητη. Μια ζεστή αγκαλιά και ένα σταυρωτό φιλί. "Τι κάνεις, πώς απ’ εδώ;" με ρωτάει, με την βοήθεια της Αλεξάντρας, που είναι το δεξί της χέρι στο Μουσείο και ξέρει καλά Αγγλικά.

"Εσύ πως από εδώ; Κάθε φορά συναντιόμαστε στο Μιρογκόϊ;" της αποκρίθηκα με ερώτηση, περισσότερο αμηχανίας και λιγότερο περιέργειας.

"Φυσικά πάω και στο κοιμητήριο, αλλά πλέον μέρα παρά μέρα Τα τελευταία έξη χρόνια έχω αφοσιωθεί στο Μουσείο . Έχει πολύ δουλειά. Προφανώς δεν το έχεις δει. Πάμε… "

Προσφέρθηκε να κεράσει, της έδειξα τον τελειωμένο espresso και έτσι , το μόνο που κάναμε ήταν να ανέβουμε τα σκαλιά .

Κάπως έτσι ξεκίνησε άλλη μια κουβέντα που κράτησε 45 λεπτά, που δεν κατάλαβα πως πέρασαν. Με φόντο τα αναμνηστικά από τα κατορθώματα του "Μότσαρτ" ή "γιού του διαβόλου" ή όπως αλλιώς τον φώναζαν οι άλλοι. Για εκείνη ήταν απλά... "ο άγγελός μου. Όσο κι αν ψάχνω δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη που να εκφράζει ακριβώς τι ήταν, είναι και θα είναι για μένα ο Ντραζεν, ακόμη κι αν δεν γινόταν αυτός που έγινε".

"Είναι κάπου μακριά και θα γυρίσει"

Από τη μία, με προσοχή τακτοποιημένες, οι αποδείξεις μιας δοξασμένης καριέρας που δεν τελείωσε, από την άλλη οι φράσεις μιας μητέρας που από "ευλογημένη" κατέληξε να βιώνει την απόλυτη τραγωδία: Να κηδέψει το παιδί της.

"Καταλαβαίνεις, τέτοια απώλεια δεν ξεπερνιέται. Όμως εγώ βρήκα τον εαυτό μου δουλεύοντας για εκείνον, κάθε μέρα. Η ιδέα του Μουσείου μου ήρθε στο κοιμητήριο. Νιώθοντας την λατρεία τόσων πολλών και διαφορετικών ανθρώπων για το παιδί μου. Όλα αυτά τα χρόνια νομίζω ότι είναι κάπου μακριά και μια μέρα θα γυρίσει να μας ξαναδεί και να τον ξαναδούμε".

"Θυμάμαι πόσο με γαλήνεψε η φράση ενός Έλληνα ψυχολόγου που μου μετέφερε ο Στόγιαν (Βράνκοβιτς) την εποχή που έπαιζε στην Ελλάδα: ο Ντραζεν έβγαζε τόσο δυνατή φλόγα , που το κερί της ζωής του έλιωσε γρήγορα. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι από μικρός βιαζόταν να τα κάνει όλα, λες και ήξερε και ήθελε να τα προλάβει".

"Ξέρεις τι με ρωτάνε οι περισσότεροι Έλληνες μόλις μπαίνουν; Αν όντως θα πήγαινε στον Παναθηναϊκό, όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες. Η απάντηση είναι ότι ήθελε να υπογράψει γιατί το είχε αποφασίσει".

"Στη πόλη μας, το Σίμπενικ, υπάρχουν ακόμη κάποιες φωτογραφίες και αντικείμενα από τα παιδικά του χρόνια Πέρυσι, τα τοποθετήσαμε σε ένα δωμάτιο και κάθε καλοκαίρι το ανοίγουμε για τον κόσμο που περνάει από το σπίτι".

"Κάθε φορά που μου λείπει βλέπω dvd από παιχνίδια του. Στην τύχη , δεν με ενδιαφέρει ποιο. Όταν είμαι στις μαύρες μου βλέπω τον τελικό του κυπελλούχων του 1989, Ρεαλ-Καζέρτα που έγινε στην Αθήνα. Ο Ντραζεν 62 πόντους, ο βραζιλιάνος Οσκάρ που έπαιζε στην ιταλική ομάδα 44, λες και έπαιζαν μονό. Αυτά που έκανε παραμένουν μαγικά, σχεδόν απίστευτα Ήταν ένας καλλιτέχνης του μπάσκετ".

"Αυτό το μενταγιόν που φοράω (μου το δείχνει) μου το έκανε δώρο η Τσιμπόνα την ημέρα που έδωσε το όνομα του παιδιού μου στο γήπεδό της. Από τη μία είναι το κεφάλι του Ντραζεν και από την άλλη ανάγλυφο το κλειστό".

"Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο άντρας μου, ο Γιόλε, είναι παράλυτος από την μία πλευρά, εξαιτίας ενός εγκεφαλικού. Εκείνος είναι πιο εσωστρεφής από μένα και όλο τον πόνο τον κρατάει μέσα του".

"Κάθε φορά που επέστρεφε σπίτι, είτε από την Μαδρίτη , είτε από τις ΗΠΑ, είτε από ταξίδι της Εθνικής, ο Ντραζεν μου έφερνε ένα δώρο. Μικρό ή μεγάλο. Σε όλους έφερνε. Το πιο μεγάλο μου το φύλαγε για έκπληξη και μου το έδωσε την βραδιά που κατέκτησε με την Ρεαλ στην Ισπανία, το “Copa del’ Ray” (το «κύπελλο του βασιλιά» ) του 1989. Ήταν μια πανάκριβη γούνα που μου τη φόρεσε το βράδυ στο γλέντι και μου είπε: εσύ είσαι η δική μου βασίλισσα".

"Δεν τον έδειρα ούτε μια φορά"

Ο Ντραζεν, "έφυγε" στα 28 του χρόνια. Πάνω στην ακμή του. Έτσι όλοι θα τον θυμούνται για τις ασύλληπτες ντρίπλες του, το δαιμονισμένο σουτ του, τη γλώσσα που έβγαζε λες και ήθελε να κοροϊδέψει τον άμοιρο που είχε αναλάβει να τον μαρκάρει. Για την μαμά θα είναι πάντα παιδί.

"Ήταν τόσο ήσυχος που δεν χρειάστηκε να τον δείρω ούτε μία φορά γιατί ποτέ δεν έκανε ζημιές. Ήταν τόσο ευφυής που τα κατάφερνε το ίδιο καλά και στα σπορ και στα μαθήματα. Ένας λόγος που πήρε μεταγραφή από την Σιμπένκα στην Τσιμπόνα ήταν για να σπουδάσει στη Νομική. Πολλές φορές σταμάταγα και τον παρακολουθούσα, γιατί μάθαινα από αυτόν".

"Από μένα ο Ντραζεν πήρε την ενέργεια και την υπερκινητικότητα . Από τον μπαμπά του πήρε την υπομονή και την επιμονή. Ο Ατσο έμοιασε μόνο σε μένα και έκανε σκανταλιές, γι αυτό τους τις… έβρεχα που και που".

"Ήξερα τα πάντα γι αυτόν. Με έπαιρνε και μου μιλούσε με τις ώρες. Από τις ΗΠΑ μου διάβαζε ακόμη και τη στατιστική του σε κάθε αγώνα. Μας ήθελε κοντά του και μας καλούσε σε όλους τους μεγάλους αγώνες. Αντίθετα ο μεγάλος μου γιός ήταν πιο εσωστρεφής".

"Την Αθήνα την αγαπούσαμε και την αγαπάμε όλοι μας γιατί εκεί ο Ντράζεν στέφθηκε και πρωταθλητής Ευρώπης με την Τσιμπόνα (το 1985 κερδίζοντας την Ρεαλ στον τελικό) και κυπελλούχος Ευρώπης με την Ρεαλ (το 1989 κερδίζοντας την Καζέρτα)".

"Το βράδυ του τελικού των πρωταθλητριών, στο πάρτι για την κατάκτηση του τίτλου, ήμασταν όλοι και έλειπε ο Ντράζεν. Θορυβήθηκα και έτρεξα στο δωμάτιό του. Η πόρτα του ήταν κλειστή και από μέσα άκουγα ομιλίες. Άρχισα να την κλωτσάω και να φωνάζω. Φοβήθηκαν και μου άνοιξαν. Μου είπε εκ των υστέρων ότι ήταν μια ελληνίδα δημοσιογράφος η οποία μπήκε στο δωμάτιο και τον κλείδωσε. Δεν μου εξήγησε ποτέ αν το έκανε για να του πάρει συνέντευξη ή για να τον ρίξει στο κρεβάτι. Εγώ πάντως τους είδα ντυμένους".

"Ο Ατσο ήταν το ίνδαλμά του"

Ο Ντραζεν ήταν το καμάρι των Πέτροβιτς. Πολλοί θα πίστευαν ότι ο μεγάλος του αδελφός, ο Ατσο (νυν προπονητής της Τσεντεβίτα), θα ήταν γεμάτος κόμπλεξ, παρότι κι αυτός δεν πέτυχε λίγα στην καριέρα του.

"Να ξέρετε ότι ο Άτσο δεν ζήλεψε ούτε στιγμή τη δόξα του μικρού. Τον Ντραζεν τον έβλεπε, σαν πατέρας. Και αναγνώριζε ότι έγινε σπουδαιότερος παίκτης από εκείνον που είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Μάλιστα τον επιβράβευε και τον παραδεχόταν γιατί δούλευε δέκα φορές πιο σκληρά από εκείνον".

"Ο Ατσο ήταν το μοναδικό ίνδαλμα που είχε ο Ντραζεν. Ήθελε να τον αντιγράφει. Τον ακολουθούσε στο ποδόσφαιρο , στο τένις, μόνο που κατάφερνε να γίνεται καλύτερος παντού. Λες και ήταν ο πήχης που ήθελε πάντα να ξεπερνάει".

"Για μένα οι πιο σημαντικοί , απ’ όλους τους τίτλους που κατέκτησε ο Ντραζεν στην καριέρα του ήταν δυο. Ο ένας ήταν όταν στα 15 του ανακηρύχθηκε καλύτερος παίκτης της Γιουγκοσλαβίας σε επίπεδο Παίδων. Αυτή ήταν η αρχή. Ο άλλος ήταν το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας που κατέκτησε με την Σιμπένκα, το 1983, με προπονητή τον Βλάντο Τζούροβιτς.

Στα 17 του ήταν ο ηγέτης της και με δυο δικές του βολές την οδήγησε σε μια αξέχαστη νίκη επί της Μπόσνα στον τελικό. Όμως μετά από 16 ώρες η Ομοσπονδία αφαίρεσε τον τίτλο από την Σιμπένκα και τον έδωσε στην Μπόσνα επικαλούμενη αντικανονική διαιτησία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θύμωσε όταν το έμαθε".

Οι καλύτεροι του φίλοι, με τους οποίους έχω ακόμη επαφή είναι ο Στοϊκο Βρανκοβιτς, που έκανε τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος, ο προπονητής Νέβεν Σπάχια και ο τενίστας Γκόραν Ιβανίσεβιτς. Όλος ο κόσμος συγκινήθηκε όταν ο Γκοραν κατέκτησε το Ουϊμπλετον του και αφιέρωσε το τρόπαιο στον Ντραζεν, δείχνοντας τον ουρανό. Μας ξάφνιασε. Ετσι του βγήκε. Μάλιστα είχε πει ότι μπασκετμπολίστες σαν τον Ντραζεν γεννιούνται κάθε 100 χρόνια. Στην υποδοχή του στο Σπλιτ, εμφανίστηκε φορώντας μια φανέλα των Νετς.

Ο άλλοτε πρόεδρος της ΔΟΕ, Χουαν Αντόνιο Σαμαρανγκ έκλαψε μόλις έμαθε για τον θάνατο του Ντραζεν. Ήρθε και στο Μουσείο μαζί με τον Ζακ Ρόγκ το 2007. Το πρώην πρόεδρος της FIBA Τζόρτζ Κίλλιαν είχε πει: το μπάσκετ και ο Ντραζεν είναι πολίτες όλου του κόσμου γιατί δεν έχουν σύνορα".

Μια μέρα , ήρθε στο Μιρογκόι ένας παππούς με τον εγγονό του. Του έδειξε τον τάφο, του εξήγησε ποια ήμουν και μου είπε: Μη στενοχωριέσαι. Ο Ντραζεν είναι παιδί όλων μας, εσύ απλά τον γέννησες. Δεν πρέπει να κλαίμε πια , αλλά να τον έχουμε ως παράδειγμα στα παιδιά για να μάθουν πως αν θέλουν κάτι και κοπιάσουν, μπορούν να το πετύχουν ".

• Η πρώτη μπάλα. Δώρο από τον μεγάλο αδελφό του, την ημέρα που ο Ντραζεν έγινε 5 χρονών, δηλαδή στις 22 Οκτωβρίου του 1969.

• Στον νικηφόρο τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών κόντρα στην Ρεαλ, ο Ντραζεν με τη φανέλα της Τσιμπόνα , σκόραρε 39 πόντους και πήρε την μπάλα του αγώνα στο σπίτι του.

• Το αγαπημένο του ατομικό τρόπαιο. Καλύτερος παίκτης της Γιουγκοσλαβίας , στην κατηγορία Παίδων, σε ηλικία 15 ετών(1979)

• Πίσω από το απολυτήριο του Γυμνασίου, με τον μεγάλο έρωτα της σύντομης ζωής του: την Ρενάτα από τα χρόνια του Σίμπενικ. Με την Κλάρα , η οποία οδηγούσε το μοιραίο Golf, "ήταν απλά ενθουσιασμένος" θυμάται η μαμά. Η Κλάρα είναι πλέον παντρεμένη με τον νυν μανατζερ της Γερμανικής Εθνικής ποδοσφαίρου και άλλοτε διεθνή, Ολιβερ Μπιρχοφ.

• Ανατριχιαστικό: Η πρώτη ταυτότητα του Ντραζεν ως Γιουγκοσλάβου πολίτη, έχει ημερομηνία έκδοσης 07/06/1983. Ακριβώς μετά από δέκα χρόνια (07/06/1993) σκοτώθηκε!!!

• Κατά την επίσκεψή του στο Μουσείο, το 2007, ο Χ.Α Σάμαρανγκ, έβγαλε από το πέτο του την καρφίτσα και την ακούμπησε πάνω στο ανώτατο δίπλωμα της ΔΟΕ, που απονεμήθηκε στον Ντραζεν μετά θάνατον.

• Το 1995 μπροστά από το Ολυμπιακό Μουσείο της Λωζάνης φιλοτεχνήθηκε άλλο ένα άγαλμά του "Μότσαρτ".

• Και ο χρόνος σταμάτησε εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Το χρυσό ρολόι που φορούσε στο ατύχημα δεν καταστράφηκε. Οι δείκτες σταμάτησαν και έμειναν καρφωμένοι στις 5 και 20.

• "Μότσαρτ" τον "βάφτισε" ο ιταλός αθλητικογράφος Ενρίκο Καμπάνα. Του άρεσε, γι αυτό και έδωσε το όνομα του μεγάλου μουσουργού στο καφέ που άνοιξε το 1988, με ένα ποσό από τα χρήματα που πήρε για να μεταγραφεί στην Ρεαλ.

• Ένα πόστερ του, από εντυπωσιακή φάση ενός αγώνα του, με την φανέλα των Νετς, στολίζει τον τοίχο του “Amadeus”

• Με την μαμά Μπιζέρκα στο πλευρό του πανηγυρίζει την κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών (1985) με την Τσιμπόνα, στο ΣΕΦ .

• Με αυτή τη φανέλα, της Σιμπένκα, ομάδα της γενέτειράς του που ο ίδιος οδήγησε σε 2 τελικούς Κόρατς, άρχισε να συνθέτει τις πρώτες μπασκετικές ραψωδίες του. Το «4» ήταν ο αγαπημένος του αριθμός και τον προτιμούσε.

• Την μοναδική φορά που πρόλαβαν και τον κάλεσαν σε ALL STAR GAME του ΝΒΑ ήταν για έναν διαγωνισμό τριπόντων το 1993: "Πόσο καλά σουτάρω το βλέπετε στο πρωτάθλημα. Θα έλθω όταν με φωνάξετε για το παιχνίδι" απάντησε.

• Μιάμιση ώρα πέρναγε κάθε μέρα πάνω σε αυτό το ποδήλατο. Στην πρώτη του ομάδα στο ΝΒΑ , τους Πόρτλαντ Τρέϊλ Μπλέϊζερς, ήταν ο μοναδικός λευκός και ήθελε να δυναμώσει τα πόδια του για να ανταγωνίζεται τους εκρηκτικούς μαύρους συμπαίκτες του.

• Στους Nets βρήκε το χέρι του και το χαμόγελο του

• Πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο επισκέπτονται το Μουσείο κάθε χρόνο. Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες που γράφουν τις σκέψεις τους κάνοντας ακόμη και συγκρίσεις με τον Γκάλη.

• Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς, δίπλα σε ένα εμπνευσμένο ζωγραφικό πίνακα, που ακόμη βρίσκεται σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο, στον δεύτερο όροφο στο οποίο "μπαίνουν ελάχιστοι καλοί φίλοι".

• Από το "κρυφό δωματιάκι" έβγαλε και μας έδειξε την φόρμα με την οποία έκανε ζέσταμα στον αλησμόνητο τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά της Βαρκελώνης μεταξύ της Κροατίας και της πρώτης –άρα αυθεντικής- Dream Team των ΗΠΑ.

• Ο μεγάλος αδελφός, ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς, μιλά αντ’ αυτού, την ημέρα που ο Ντραζεν Πέτροβιτς έγινε μέλος του HALL OF FAME του NBA.

• Τέσσερα χρόνια ήταν ο καλύτερος σουτέρ του πρωταθλήματος με ποσοστά καλύτερα από τον Μάϊκλ Τζόρνταν και τον Ρέτζι Μίλερ.

• Το αναμνηστικό που πρόσφερε στην οικογένεια ο Παναθηναϊκός, που ήταν έτοιμος, αλλά δεν πρόλαβε να τον εντάξει στην δύναμή του. "Να δώσετε πολλούς χαιρετισμούς στην οικογένεια Γιαννακόπουλου, είναι εξαιρετικοί άνθρωποι" ήταν το μήνυμα της Μπιζέρκα.

• Η αξέχαστη υποδοχή στο Ζάγκρεμπ για την κατάκτηση του πρωταθλητριών το 1985.

• Με την Εθνική Κροατίας πανηγύρισε την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992. Με την Εθνική Σερβίας, εκτός των άλλων, κατέκτησε ένα ασημένιο (Σεουλ 1988) και ένα χάλκινο (Λος Άντζελες 1984) . Χρυσά φόρεσε στο Παγκόσμιο του 1990 (Μπουένος Άϊρες (1990) και στο Ευρωμπάσκετ του 1999 (Ζάγκρεμπ).

• Η φανέλα που θυμίζει την είσοδό του στο “Hall of Fame” με την τάξη του 2002.

• Η ρομαντική περίοδος της Σιμπένκα. Το μπρούτζινο αγαλματίδιο στη μέση αναπαριστά τον "Ζούτκα", την μασκότ της Γιουγκοπλάστικα, αλλά με το φουντωτό μαλλί του Ντραζεν. Ένα αγαπημένο δώρο από την ομάδα του Σπλιτ. Πάνω δεξιά, το μετάλλιο του πρωταθλητή των 16 ωρών. Δεν το επέστρεψε κανείς και η Ομοσπονδία έβγαλε άλλα να δώσει στην Μπόσνα.

• Το βιβλιάριο φοιτητή της Νομικής του Ζάγκρεμπ, όπου ξεχώριζε και για τις Ακαδημαϊκές επιδόσεις του.

• Το κεφάλαιο Ρεαλ. Για χάρη του και για να πάρει μεταγραφή από την Τσιμπόνα στην «βασίλισσα», η Ομοσπονδία αναγκάστηκε (με το αζημίωτο βέβαια) και άλλαξε το νόμο που απαγόρευε στους Γιουγκοσλάβους να παίζουν στο εξωτερικό αν δεν συμπλήρωναν το 28ο έτος της ηλικίας τους.

• Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς με το δεξί της χέρι, την Αλεσάντρα, στη ρεσεψιόν του Μουσείου. Η είσοδος τιμάται 10 Kunas (περίπου1,3 ευρώ).

• Η πρόσοψη του Μουσείου, το οποίο εγκαινιάστηκε στις 7 Ιουνίου του 2006, στην 13η επέτειο από το θάνατό του. Την οργάνωση του έχει το ίδρυμα "Νταζεν Πέτροβιτς" με την συνεργασία της Κροατικής Κυβέρνησης, της πόλης του Ζάγκρεμπ, και του Κροατικού Μουσείου Αθλητισμού. Το ενίσχυσαν με την συμμετοχή τους γνωστοί αρχιτέκτονες (Ρούσαν και Μπίλιτς)

Το κείμενο και οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στις 7 Ιουνίου του 2012.