Στογιάκοβιτς: "Όχι τόσο νωρίς πίσω"
Ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς μίλησε για το ΝΒΑ και το ενδεχόμενο να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ
Το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στον (ανανεωμένο) Ελεύθερο Τύπο:
Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς από πολύ μικρός πίστευε πως ό,τι δεν μπορεί να τον σκοτώσει τον κάνει πιο δυνατό. Μέσα σ’ ένα βράδυ η οικογένειά του έχασε τα πάντα. Στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές του 1990. Ξεριζώθηκε από το σπίτι του. Δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε ακόμα πιο πολύ. Ελαμψε στο Βελιγράδι. Στον Ερυθρό Αστέρα. Κατηφόρισε στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 16 ετών. Παρά τους 2 σοβαρούς τραυματισμούς του, συνέχισε να προχωράει στο μονοπάτι που χάραξε.
Οδήγησε τον ΠΑΟΚ στους τελικούς της Α1 το 1998. Προορισμός του; Ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ. Εφτασε εκεί το 1998. Μετά τα 2 πρώτα δύσκολα χρόνια, άρχισε να μεγαλουργεί. Ευτύχησε να παίξει σε 3 «Ολ Σταρ Γκέιμ», ως παίκτης του Σακραμέντο. Να έρθει 1ος στον διαγωνισμό τριπόντων το 2002 και το 2003. Να είναι ο 2ος σκόρερ σε όλο το ΝΒΑ, με μ.ό. 24.2 πόντους (2003- 04). Εκεί που νόμιζε ότι είχε τα πάντα, του τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Οι Κινγκς, με την αποχώρηση του Βλάντε Ντίβατς, έχασαν τη χημεία τους. Ηρθε η «κάτω βόλτα». Ο Πέτζα έγινε ανταλλαγή. Πήγε στην Ιντιάνα το 2006.
Πολλοί νόμιζαν πως το διαμάντι έχασε την λάμψη του. Οχι οι Χόρνετς. Τον «χρύσωσαν» το περασμένο καλοκαίρι. Για να χτίσουν την ομάδα γύρω του. Του έδωσαν τα κλειδιά της ομάδας. Τον «πρόδωσε» η μέση του. Υποβλήθηκε σ’ επέμβαση. Εχασε όλη τη σεζόν. Επεσε.
Αλλά σηκώθηκε. Η Θεσσαλονίκη, «το σπίτι μου», όπως την αποκαλεί, είναι ορμητήριο για το μεγάλο comeback του Πέτζα. Το εξομολογήθηκε μιλώντας αποκλειστικά στον «Ε.Τ.»: « Εδώ δουλεύω σκληρά, για να βρω τον εαυτό μου. Μακάρι να ξεκινούσε αύριο η νέα χρονιά στο ΝΒΑ. Διψάω για μπάσκετ. Την ερχόμενη χρονιά θα δουν όλοι τον Πέτζα που ξέρουν».
Κάθεται στο «γραφείο» του. Στο ιδιοκτησίας του bar restaurant, Garcon. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αγκαλιά με τον γιο του, Αντρέι. Ο κόσμος τον πλησιάζει. Τον χαιρετά. Ενίοτε τον ρωτάει αν όντως σκοπεύει να εμπλακεί στα διοικητικά του (μπασκετικού) ΠΑΟΚ. Απαντά με αμήχανο χαμόγελο. Μας εξηγεί, γιατί δεν μπορεί -όσο παίζει μπάσκετ- όχι απλά ν’ ασχοληθεί, αλλά ούτε να σκεφτεί τον ΠΑΟΚ: «Δεν έχω δείξει τέτοιο ενδιαφέρον. Οχι ότι δεν νοιάζομαι για τον ΠΑΟΚ. Αγαπάω την ομάδα. Αυτή τη στιγμή είμαι εν ενεργεία παίκτης. Εχω μπροστά μου τουλάχιστον 5 χρόνια καλού μπάσκετ. Δεν είναι δυνατόν ν’ ασχοληθώ με τον ΠΑΟΚ, από τη στιγμή που λείπω 8 μήνες τον χρόνο».
Αντιμετωπίζει τη φημολογία με χιούμορ: «Φαίνεται πως είναι μόδα, τις πρώτες μέρες που βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη, να εμπλέκεται τ’ όνομά μου με τον ΠΑΟΚ». Παρακολουθεί τους αγώνες των πλέι οφ της Α1, αλλά είναι απογοητευμένος με το κακό θέαμα. Προτιμά να ξενυχτά για τα πλέι οφ του ΝΒΑ. Εκεί πιστεύει πως οι Σπερς θα στεφθούν πρωταθλητές: «Ο Τιμ Ντάνκαν δείχνει πόσο μεγάλος παίκτης είναι.
Το Σαν Αντόνιο είναι πολύ σοβαρό, για να χάσει το πρωτάθλημα». Δεν κρύβει ότι «τρελαίνεται», που βλέπει τα πλέι οφ από τον καναπέ. Για πρώτη φορά στην καριέρα του στο ΝΒΑ, δεν προκρίθηκε η ομάδα του στα πλέι οφ. Μετά από 8 σερί παρουσίες: «Δεν λένε πως, όταν χάσεις κάτι, το εκτιμάς περισσότερο; Ετσι νιώθω. Αυτό σκέφτομαι κάθε πρωί που ξυπνάω, για να προπονηθώ. Δεν θέλω να ξαναγυρίσω τόσο νωρίς στη Θεσσαλονίκη. Οσο και να την αγαπάω».
Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς από πολύ μικρός πίστευε πως ό,τι δεν μπορεί να τον σκοτώσει τον κάνει πιο δυνατό. Μέσα σ’ ένα βράδυ η οικογένειά του έχασε τα πάντα. Στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές του 1990. Ξεριζώθηκε από το σπίτι του. Δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε ακόμα πιο πολύ. Ελαμψε στο Βελιγράδι. Στον Ερυθρό Αστέρα. Κατηφόρισε στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 16 ετών. Παρά τους 2 σοβαρούς τραυματισμούς του, συνέχισε να προχωράει στο μονοπάτι που χάραξε.
Οδήγησε τον ΠΑΟΚ στους τελικούς της Α1 το 1998. Προορισμός του; Ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ. Εφτασε εκεί το 1998. Μετά τα 2 πρώτα δύσκολα χρόνια, άρχισε να μεγαλουργεί. Ευτύχησε να παίξει σε 3 «Ολ Σταρ Γκέιμ», ως παίκτης του Σακραμέντο. Να έρθει 1ος στον διαγωνισμό τριπόντων το 2002 και το 2003. Να είναι ο 2ος σκόρερ σε όλο το ΝΒΑ, με μ.ό. 24.2 πόντους (2003- 04). Εκεί που νόμιζε ότι είχε τα πάντα, του τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Οι Κινγκς, με την αποχώρηση του Βλάντε Ντίβατς, έχασαν τη χημεία τους. Ηρθε η «κάτω βόλτα». Ο Πέτζα έγινε ανταλλαγή. Πήγε στην Ιντιάνα το 2006.
Πολλοί νόμιζαν πως το διαμάντι έχασε την λάμψη του. Οχι οι Χόρνετς. Τον «χρύσωσαν» το περασμένο καλοκαίρι. Για να χτίσουν την ομάδα γύρω του. Του έδωσαν τα κλειδιά της ομάδας. Τον «πρόδωσε» η μέση του. Υποβλήθηκε σ’ επέμβαση. Εχασε όλη τη σεζόν. Επεσε.
Αλλά σηκώθηκε. Η Θεσσαλονίκη, «το σπίτι μου», όπως την αποκαλεί, είναι ορμητήριο για το μεγάλο comeback του Πέτζα. Το εξομολογήθηκε μιλώντας αποκλειστικά στον «Ε.Τ.»: « Εδώ δουλεύω σκληρά, για να βρω τον εαυτό μου. Μακάρι να ξεκινούσε αύριο η νέα χρονιά στο ΝΒΑ. Διψάω για μπάσκετ. Την ερχόμενη χρονιά θα δουν όλοι τον Πέτζα που ξέρουν».
Κάθεται στο «γραφείο» του. Στο ιδιοκτησίας του bar restaurant, Garcon. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αγκαλιά με τον γιο του, Αντρέι. Ο κόσμος τον πλησιάζει. Τον χαιρετά. Ενίοτε τον ρωτάει αν όντως σκοπεύει να εμπλακεί στα διοικητικά του (μπασκετικού) ΠΑΟΚ. Απαντά με αμήχανο χαμόγελο. Μας εξηγεί, γιατί δεν μπορεί -όσο παίζει μπάσκετ- όχι απλά ν’ ασχοληθεί, αλλά ούτε να σκεφτεί τον ΠΑΟΚ: «Δεν έχω δείξει τέτοιο ενδιαφέρον. Οχι ότι δεν νοιάζομαι για τον ΠΑΟΚ. Αγαπάω την ομάδα. Αυτή τη στιγμή είμαι εν ενεργεία παίκτης. Εχω μπροστά μου τουλάχιστον 5 χρόνια καλού μπάσκετ. Δεν είναι δυνατόν ν’ ασχοληθώ με τον ΠΑΟΚ, από τη στιγμή που λείπω 8 μήνες τον χρόνο».
Αντιμετωπίζει τη φημολογία με χιούμορ: «Φαίνεται πως είναι μόδα, τις πρώτες μέρες που βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη, να εμπλέκεται τ’ όνομά μου με τον ΠΑΟΚ». Παρακολουθεί τους αγώνες των πλέι οφ της Α1, αλλά είναι απογοητευμένος με το κακό θέαμα. Προτιμά να ξενυχτά για τα πλέι οφ του ΝΒΑ. Εκεί πιστεύει πως οι Σπερς θα στεφθούν πρωταθλητές: «Ο Τιμ Ντάνκαν δείχνει πόσο μεγάλος παίκτης είναι.
Το Σαν Αντόνιο είναι πολύ σοβαρό, για να χάσει το πρωτάθλημα». Δεν κρύβει ότι «τρελαίνεται», που βλέπει τα πλέι οφ από τον καναπέ. Για πρώτη φορά στην καριέρα του στο ΝΒΑ, δεν προκρίθηκε η ομάδα του στα πλέι οφ. Μετά από 8 σερί παρουσίες: «Δεν λένε πως, όταν χάσεις κάτι, το εκτιμάς περισσότερο; Ετσι νιώθω. Αυτό σκέφτομαι κάθε πρωί που ξυπνάω, για να προπονηθώ. Δεν θέλω να ξαναγυρίσω τόσο νωρίς στη Θεσσαλονίκη. Οσο και να την αγαπάω».
