Φώτσης και Σχορτσιανίτης

Εξηγούμαι: η Ελληνική ομάδα εμφανίστηκε σε αυτό το τουρνουά κατώτερη του αναμενόμενου. Φάνηκε τελικά πως οι απουσίες των Φώτση και Σχορτσιανίτη στοίχισαν πάρα πολύ στο αγωνιστικό οικοδόμημα, αφού αποδείχτηκε πως «πειράχτηκε» η βάση του. Αυτοί οι δυο παίκτες δίνουν τρομερή φυσική δύναμη στους Έλληνες αλλά και πολλά εύκολα καλάθια – ο Σοφοκλής κυρίως με καρφώματα και ο Αντώνης κυρίως από μέση απόσταση. Η έλλειψή τους αποδιοργάνωσε αρκετά τον επιθετικό μηχανισμό της ομάδας και ανέτρεψε πολλά συστήματα και αυτοματισμούς που ήταν βασισμένοι πάνω σε σχήματα με τη δική τους συμμετοχή.

Έτσι στην πορεία της διοργάνωσης αποδείχτηκε μέσα από τις εμφανίσεις της Ελληνικής ομάδας πως έλειπε το ελεύθερο στοιχείο στο παιχνίδι, η αλεγρία που λέμε εμείς οι Ισπανοί. Οι Έλληνες δεν χάρηκαν τόσο πολύ φέτος παίζοντας μπάσκετ, όσο πριν ένα χρόνο στην Ιαπωνία. Δεν πέρασαν τόσο ωραία μέσα στο παρκέ όσο άλλες φορές. Και αυτό έπρεπε να το διαχειριστεί σωστά ο Γιαννάκης πριν τον ημιτελικό, αν δεν ήθελε να επαναληφθεί το αποτέλεσμα της δεύτερης φάσης.

Η περσινή Ελλάδα

Έστησε λοιπόν την ομάδα του, όχι για να παίξει κλεφτοπόλεμο όπως ίσως θα περίμεναν πολλοί, αλλά την έριξε μέσα στον αγωνιστικό χώρο με αυτά τα συστήματα που εφαρμόζονταν πέρυσι (και εξαιτίας της απουσίας των δυο που προαναφέραμε είχαν εγκαταλειφθεί στα φετινά παιχνίδια) αιφνιδιάζοντας και τον Πέπου και τους Ισπανούς παίκτες που άλλα περίμεναν και άλλα τους εμφανίστηκαν.

Για πρώτη φορά φέτος ξαναθυμηθήκαμε την μεγάλη ομάδα που απολαύσαμε πέρυσι. Και μην γελιέστε. Δεν πρόκειται για την ψυχή του νικητή, γιατί αυτή την κουβαλάει συνεχώς μαζί της η Ελλάδα. Αν δεν υπήρχε αυτή, πολύ απλά οι Έλληνες δεν θα έπαιζαν ημιτελικό. Χθες είδαμε ξανά κυκλοφορία, παγίδες, πικ εντ ρολ, ποικιλία στην οργάνωση και έναν τεράστιο παίκτη, τον Σπανούλη, που σε αρκετές στιγμές φαινόταν κυριολεκτικά βγαλμένος από το ΝΒΑ. Εκεί που την πάτησε η Ελλάδα, ήταν πως επιθετικά δεν ξεχώρισε κανένας άλλος. Αν ο Παπαλουκάς είχε χθες την απόδοση που είχε εναντίον της Σλοβενίας, η Ισπανία θα είχε τελειώσει και τώρα θα λέγαμε άλλα.

Από την άλλη μεριά, οι Ισπανοί ευτύχησαν να βρεθούν σε φοβερή μέρα από άποψη ευστοχίας – κυρίως στα τρίποντα και τις βολές – κάτι που τους κράτησε μέσα στο ματς. Υπέφεραν όμως μέχρι να ακουστεί η κόρνα της λήξης. Η γνώμη μου είναι πως αυτή τη στιγμή, με αυτές τις ομάδες, η Ισπανία είναι καλύτερη από την Ελλάδα. Επαναλαμβάνω όμως, αναφέρομαι μόνο σε αυτό το τουρνουά. Η Ελλάδα απόψε μου θύμισε πολύ τον τρόπο που μας είχε αντιμετωπίσει πέρυσι η Αργεντινή. Και νομίζω πως λίγο έλειψε να φύγουμε ηττημένοι από το γήπεδο.

Η Ισπανία ένιωσε φόβο για πρώτη φορά στο Ευρωμπάσκετ

Αξίζουν συγχαρητήρια στον Έλληνα προπονητή που είχε το «θράσος» να πει στους παίκτες του – και να τους πείσει για αυτό – πως έχουν όλες τις δυνατότητες να στερήσουν από την Ισπανία το μεγάλο της όπλο, το ολοκληρωτικό χαρούμενο μπάσκετ δηλαδή, και να τη στήσουν στον τοίχο. Μόνο η Ελλάδα έκανε την Ισπανία να φοβηθεί στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Η ήττα από τη Κροατία ήταν αδιάφορη και περισσότερο οφείλεται σε σαχλαμάρες των Ισπανών παικτών, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Όμως χθες οι παίκτες μας είδαν τον αποκλεισμό να περνάει μπροστά από τα μάτια τους. Γι’ αυτό αυτή η πρόκριση έχει και μεγαλύτερη αξία για αυτούς. Ήταν μια διδακτική πρόκριση για τώρα και για το μέλλον.

Κατά τα άλλα, ο Γκασόλ στάθηκε στο ύψος του, το ίδιο και ο Ναβάρο, ενώ πολύτιμη ήταν και η προσφορά του Χιμένεθ στο μαρκάρισμα του Παπαλουκά. Από τους Έλληνες ο Σπανούλης ήταν διαστημικός, ενώ πολύ καλή εμφάνιση έκανε οργανωτικά και αμυντικά ο Διαμαντίδης.

Αυτοί που σίγουρα δε στάθηκαν στο ύψος τους ήταν οι διαιτητές, οι οποίοι έκαναν λάθη σε βάρος και των δυο ομάδων και κατάφεραν να εκνευρίσουν τους παίκτες. Αρνητική εντύπωση μού προκάλεσε η τοποθέτηση των δημοσιογράφων της «Marca», οι οποίοι έγραψαν για σφαγή της Ισπανίας από τους διαιτητές και δήθεν βρώμικο παιχνίδι της Ελληνικής ομάδας. Σαχλαμάρες, για να μην πω κάτι χειρότερο. Έτσι κι αλλιώς όμως, γίνονται αφόρητοι λαϊκιστές κάθε φορά που πρόκειται να υπερασπιστούν μια Ισπανική Εθνική ομάδα.

Κλείνοντας θέλω να πω πως η Ελλάδα, ακόμα και σε ένα «περίεργο» για αυτήν Ευρωμπάσκετ, έδειξε για μια ακόμα φορά τον χαρακτήρα της, μπήκε στην τετράδα, μπορεί και να φύγει με ένα μετάλλιο από την Ισπανία και απέδειξε πως η ομάδα που πέρυσι μας χάρισε ένα από τα καταπληκτικότερα ματς στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ σκορπίζοντας κυριολεκτικά τους Αμερικάνους – ως μισός Ρώσος θα σας εκμυστηρευτώ πως η χαρά που ένιωσα εκείνο το βράδυ δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια – είναι ζωντανή, παρούσα και έτοιμη για μια λαμπρή συνέχεια.