Ο Ντέιβιντ Μπλατ γεννήθηκε στη Βοστώνη τον Μάη του 1959, λίγες εβδομάδες μετά το δεύτερο πρωτάθλημα της δυναστείας των Σέλτικς στο NBA. Μεγαλώνοντας στην μητρόπολη της Μασαχουσέτης και μαθαίνοντας για τα τρομερά επιτεύγματα της θρυλικής ομάδας του Ρεντ Άουερμπαχ, θα ήταν αδύνατο να μην νιώσει έλξη για το πράσινο χρώμα και το τριφύλλι.

Ο θάνατος του Μπιλ Ράσελ ήταν για τον 63χρονο προπονητή και νυν παράγοντα της Μακάμπι Τελ Αβίβ ένα ισχυρό ταρακούνημα, διότι "ήταν ένα είδωλο για μένα ως παιδί. Ήταν ένας τρομερός ηγέτης κι αυτό με έλκυε ως παιδί. Το ένιωθα, τον έβλεπα ως πρότυπο".

Άλλωστε και παρά την έλλειψη των σημερινών τεχνολογικών μέσων ο Μπλατ δεν έχανε παιχνίδι των Κελτών. Είχε βρει τον κατάλληλο τρόπο. "Καθόμουν στο δωμάτιό μου μ' ένα μικρό ραδιόφωνο. Κολλούσα πάνω του το αυτί μου και άκουγα τα παιχνίδια των Σέλτικς και όλα τα επιτεύγματα του Ράσελ. Συνδέθηκα πραγματικά μαζί του. Γι' αυτόν έγραψα το πρώτο κείμενό μου στην τέταρτη τάξη του σχολείου".

Αργότερα ο Μπλατ κατάλαβε πως ο Ράσελ δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος αθλητής. Ήταν κάτι άλλο, κάτι πολύ παραπάνω. Πρώτα απ' όλα "δεν τον ένοιαζαν τα στατιστικά, αλλά τον ένοιαζε πώς θα πετύχει η ομάδα". Επίσης "ήταν σύμβολο για τα ίσα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ήταν ένας από τους πρώτους αθλητές που με τις δημόσιες ενέργειές του φρόντισε να έρθουν στο φως, ειδικά σε ό,τι είχε να κάνει με τους μαύρους. Δεν φοβόταν να σηκωθεί και να πει αυτό που σκεφτόταν". Κι αυτό στις ΗΠΑ μετράει πια πολύ περισσότερο από τους πόντους, τα ριμπάουντ, τις ασίστ και τα (έντεκα) δαχτυλίδια.

Μάλιστα ο Μπλατ είχε την ευτυχία να συναντήσει τον Ράσελ μια φορά, ενόσω δούλευε στους Κλίβελαντ Καβαλίερς. "Ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου στο μπάσκετ. Ήταν απλός, ένας χαρακτήρας που πάντα εκτιμούσα και λάτρευα. Πάντα προσπαθούσα να είμαι σαν αυτόν".