Στα σαράντα χρόνια της παρουσίας του Jim Boeheim στον πάγκο του, το Syracuse εξελίχθηκε σε ένα από τα κορυφαία μπασκετικά προγράμματα του NCAA. Όχι άδικα, αφού είχε συχνή παρουσία στη March Madness, έστελνε διαρκώς παίκτες στο ΝΒΑ, μα πάνω απ όλα δημιούργησε μία ιστορία που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Γεμάτη επιτυχίες, διακρίσεις και υστεροφημία για όσους παίκτες φόρεσαν τη φανέλα του.

Παρά τη σταθερή παρουσία τους στην "Τρέλα του Μαρτίου", οι "Orange" κατάφεραν μόλις μια φορά να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου. Τη μοναδική χρονιά που ο Carmelo Anthony αγωνίστηκε στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Ήταν το 2003, τότε που το Syracuse έμοιαζε πιο ικανό από ποτέ να τα καταφέρει, να "σπάσει το ρόδι" και να "γράψει ιστορία".

Το παιχνίδι με το Kansas ήταν το τελευταίο που έμενε μέχρι να μπει στο πάνθεον της Madness. Κι ο "Melo" ο παίκτης που περίμεναν όλοι να κάνει το βήμα μπροστά. Το έκανε, είναι η αλήθεια, αλλά δεν έφτανε. Χρειαζόταν κάτι ακόμη. Τον Hakim Warrick, ας πούμε. Ο φόργουορντ/σέντερ του Ολυμπιακού πρωταγωνίστησε στη φάση του τελικού, με την τάπα που έκανε στο 1.5'' για το φινάλε, με αποτέλεσμα να γίνει το πρόσωπο των ημερών.

Το τι έζησε, πως το έζησε και γιατί το έζησε, το κατέγραψε ο ίδιος σε ένα γράμμα που έδωσε προς δημοσίευση. Το Sport24.gr το βρήκε και σας το παρουσιάζει:

Το μόνο νούμερο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι το μηδέν. Τόσους πόντους επιτρέψαμε στον αντίπαλο να πετύχει στα τελευταία δευτερόλεπτα του National Championship game. Τόσες ήταν και οι αμφιβολίες που είχαμε για το αν θα κερδίσουμε τελικά. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό το νούμερο είδα όταν όλα είχαν τελειώσει. Ήταν πλέον αλήθεια. Κάπως έτσι είναι όταν το Madness ξεκινάει πραγματικά.

Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να είμαστε καν εκεί. Ήμασταν αουτσάιντερ και αφότου είχαμε χάσει στο NCAA Tournament της προηγούμενης χρονιάς κανείς δεν περίμενε πολλά από εμάς. Είχαμε όμως δύο freshmen, τον Καρμέλο Άντονι και τον Τζέρι ΜακΝαμάρα, οι οποίοι από τότε που τότε που πάτησαν το πόδι τους στο παρκέ του Syracuse ήξερα ότι θα μας βοηθήσουν να φτιάξουμε μία καλή ομάδα γιατί δεν ήταν οι τυπικοί freshmen.

Πολλοί αμφέβαλαν για εμάς εξαιτίας της απειρίας μας -ξεκινήσαμε με δύο πρωτοετείς τους Μέλο και Τζέρι, δύο δευτεροετείς (περιλαμβανομένου κι εμένα) και μόλις έναν τελειόφοιτο- όμως νομίζω ότι αυτό ήταν η μεγαλύτερη μας δύναμη. Ήμασταν πολύ νέοι και άπειροι για να καταλάβουμε τη βαρύτητα αυτού που κάναμε. Οι στιγμές δεν μπορούσαν να είναι πολύ μεγάλες για εμάς γιατί δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε πόσο μεγάλες στιγμές είναι.

Ακόμα κι όντας στο Νο. 3 οι περισσότεροι ειδικοί δεν πίστευαν ότι είχαμε ελπίδα να βρεθούμε στο Final Four. Όταν κερδίσαμε το φαβορί, Oklahoma με 16 πόντους στο Elite Eight, τότε είδαν αυτό που εμείς ξέραμε όλο αυτό τον καιρό: δεν ήμασταν ικανοί απλά να βρεθούμε στο Final Four αλλά μπορούσαμε να το κατακτήσουμε.

Αφότου νικήσαμε το Texas στο Final Four αντιμετωπίσαμε το Kansas σε παιχνίδι του εθνικού πρωταθλήματος. Είχαν μόλις κερδίσει το Marquette με 33 πόντους και ήμασταν το μεγάλο αουτσάιντερ, όμως βγήκαμε από τα αποδυτήρια "καυτοί". Τους αιφνιδιάσαμε για τα καλά. Προηγηθήκαμε με 18 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Ήταν, όμως, σκληροί, ομάδα έμπειρη οπότε ξέραμε ότι θα επανέλθουν. Έπρεπε απλά να κρατήσουμε.

Στο δεύτερο ημίχρονο πάλεψαν, όπως περιμέναμε, και με 13,5 δευτερόλεπτα να απομένουν προηγούμασταν με 3 πόντους. Τότε ήταν που πήγα στη γραμμή των βολών.

Μπορώ να παγώσω τη στιγμή, νομίζω. Είχα 66,7% στις βολές μέσα στη σεζόν και αν πετύχαινα τουλάχιστον μία από τις δύο και θα γινόταν μετά ένα παιχνίδι "δύο κατοχών".

Έχασα την πρώτη.

Και οι δύο ομάδες είχαν χάσει μερικές ελεύθερες βολές, όμως εγώ είχα τις πιο κρίσιμες βολές του αγώνα. Την έβαζα και έστελνα το σκορ στους 4 πόντους. Την έχανα και ο κόουτς Boeheim είχε γυρίσει ήδη όλους τους παίκτες πίσω για να παίξουν άμυνα κι όχι για να πάρουν ένα κρίσιμο ριμπάουντ. Το Kansas είχε την ευκαιρία για ένα σουτ που θα ισοφάριζε το παιχνίδι.

Το σουτ πήγε καλά κι ένιωθα καλά, όμως γύρισε στη στεφάνη και βγήκε έξω.

Δεν είχα χρόνο για να νιώθω θυμωμένος. Το Kansas αμέσως πέταξε τη μπάλα μπροστά κι εγώ έπρεπε να γυρίσω στην άμυνα. Κλήθηκα να παίξω εκτός θέσης, καθώς προσπαθήσαμε να κλείσουμε το τρίποντο κι έτσι όταν το Kansas γύρισε τη μπάλα στέλνοντας την στη γωνία του τριπόντου, εγώ ήμουν ήμουν ακόμα κάτω στη ρακέτα και προσπαθούσα να προσαρμοστώ.

Το μόνο που θυμάμαι είναι να κοιτάω στη γωνία και να βλέπω τον Μάικλ Λι ελεύθερο και να σκέφτομαι "No way..."

Δεν πίστευα ότι έχω καμία ελπίδα να την μπλοκάρω. Ήμουν ακόμα κάτω από τη στεφάνη κι αυτός ήταν στη γραμμή του τριπόντου. Ήθελα απλά να βρεθώ κοντά για να του δυσκολέψω το σουτ - ίσως να βάλω το χέρι μου και να τον ακουμπήσω λίγο. Όταν πλησίασα, όμως, συνειδητοποίησα ότι είχα καλύψει αρκετή απόσταση με μόλις δύο βήματα, οπότε σε αυτό το δέκατο του δευτερολέπτου έβγαλα από τη σκέψη μου ότι δεν θα τον φτάσω και σκεφτόμουν ότι πρέπει να αποφύγω να του κάνω φάουλ.

Έπιασα όλη τη μπάλα.

Μετά το μπλοκ κοίταξα πάνω στο ρολόι και χοροπηδώντας σκέφτηκα "Αυτό είναι το παιχνίδι!". Είχαν ακόμα 1,5 δευτερόλεπτο, όμως δεν σήμαινε κάτι. Το Kansas δεν θα προλάβαινε να βγάλει ένα καλό σουτ κι αυτό έγινε.

Κοίταξα ξανά το ρολόι. Μηδενικά.

Ήμασταν πρωταθλητές.