Τα 5 χρόνια των Αγγελόπουλων στην ΚΑΕ Ολυμπιακός

Το καλοκαίρι του 2004 ο μπασκετικός Ολυμπιακός βρισκόταν σε μια κατάσταση που δεν αντεχόταν ούτε από τους... εχθρούς του ("θέλουμε έναν δυνατό Ολυμπιακό" έλεγαν ακόμη και στον Παναθηναϊκό όπου έπαιζαν μόνοι τους για αρκετά χρόνια, χωρίς αντίπαλο), που έβλεπαν τους ερυθρόλεκους στην 8η θέση του πρωταθλήματος, απαξιωμένους, χωρίς σταθερή διοίκηση, χωρίς άνθρωπο να βγει "μπροστά", αφού ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε αποφασίσει να αφήσει την ομάδα (τουλάχιστον όσον αφορά την ενασχόλησή του με αυτήν), με -ορισμένους- παίκτες που τη δεκαετία του '90 θα έψαχναν προσκλήσεις για να δουν ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, τον Μίλαν Τόμιτς να παίζει... παγκό-τερμα ως παίκτης και προπονητής, τον Ερασιτέχνη να μην μπορεί να αναλάβει ευθύνες και τον κόσμο σε απόγνωση. Κάποιος έπρεπε να σώσει την ομάδα. Κάποιος έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Μέχρι τότε τα όνοματα "Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος" ήταν άγνωστα στο ευρύ κοινό. Μπορεί ο πατέρας τους Κωνσταντίνος να ήταν και να παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας, με επώνυμο που κουβαλάει ιστορία αιώνων και μαρτυράει ευεργεσίες σε κάθε είδους κοινωνικό τομέα της Ελλάδας, αλλά τα παιδιά του δεν ήταν "διάσημα". Βασικά, επειδή το ήθελαν. Ο τρόπος με τον οποίο είχαν μεγαλώσει στο Ψυχικό δεν "επέτρεπε" άσκοπη δημοσιότητα, κοσμική ζωή και φωτογραφίες σε περιοδικά χωρίς λόγο, αφορμή και νόημα. Όσοι, βέβαια, έζησαν τον Ολυμπιακό των 90's, θυμούνται δύο αδέρφια να δίνουν το "παρών" σε κάθε αγώνα της ομάδας, να ακολουθούν τις ομάδες του Ιωαννίδη και του Ίβκοβιτς στα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς και τα Φάιναλ Φορ, αλλά πάντα με την ιδιότητα του φιλάθλου (σε κάθε Φάιναλ Φορ, εκτός από το Μόναχο, στο οποίο ο Παναγιώτης δεν πήγε επειδή υπηρετούσε στο Πολεμικό Ναυτικό και δεν τον άφησαν να βγει από τη χώρα!).

Εκείνο, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2004 άνθισε (γιατί πάντα υπήρχε η ιδέα στο μυαλό τους, αφού είχαν έτσι κι αλλιώς το οικονομικό υπόβαθρο, αλλά και το όνειρο από το 1996 ενώ ήταν μόλις 20 και κάτι ετών) η σκέψη να αναλάβουν εκείνοι τον Ολυμπιακό και να τον βγάλουν από το περιθώριο, τα χρέη (γιατί είχαν πέσει μεγάλα "φαγοπότια" επί εποχή... Γενικών Διευθυντών και παρατρεχάμενων) και να δώσουν πάλι αίγλη στο όνομα της ομάδας. Ο Παναγιώτης Φασούλας έκανε το... date με τον Σωκράτη Κόκκαλη, με τον τελευταίο να βλέπει πολύ ζεστά τους Αγγελόπουλους στην ΚΑΕ Ολυμπιακός. Έστω και αν στην αρχή, δεν είχε αποφασίσει να τους δώσει μετοχές, αλλά μόνο το μάνατζμεντ. Όμως, τα δύο αδέρφια, δεν αρνήθηκαν την πρόκληση και λίγο μετά τα 30 τους, αποφάσισαν να μπουν μπροστά, να βάλουν χρήματα με το καλημέρα και ας επρόκειτο απλά για μια "συμφωνία κυρίων" ανάμεσα στην οικογενειά τους και τον Κόκκαλη, χωρίς μετοχές (το δεύτερο καλοκαίρι περάσαν στο μοίρασμα των μετοχών), χωρίς εγγυήσεις για το μέλλον. Ίσως, αυτό, να μην έχει γίνει ποτέ ξανά. Να δεχθεί κάποιος να βάλει εκατομμύρια, γιατί απλά αγαπάει την ομάδα του.

Από το Χαλάνδρι και τον Μωραϊτη ως τον Ολυμπιακό, μόνιμα μαζί

Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος δεν συγκαταλέγονται στα αδέρφια που βλέπουν ο ένας ανταγωνιστικά τον άλλον. Από τότε που μεγάλωναν στο Χαλάνδρι, πήγαιναν σχολείο στο Μωραϊτη (μαζί με τον Πέτρο Κόκκαλη και τον Γιάννη Μώραλη, με τους οποίους έχουν εξαιρετικές σχέσεις ακόμη και τώρα) και εν συνεχεία στις -πάνω στα οικονομικά- σπουδές τους (με μεταπτυχιακά και οι δύο στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στη διοίκηση επιχειρήσεων, ο Παναγιώτης απόφοιτος του Deree College και ο Γιώργος της ΑΣΟΕΕ) οι δύο "συνεχιστές" του ονόματος "Αγγελόπουλος" βαδίζουν μαζί. Και δίπλα, δίπλα. Μάλιστα, παρότι ο Γιώργος δεν έχει επίσημα θέση στην ΚΑΕ (προς το παρόν, αφού μετά την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου, αυτό αναμένεται να αλλάξει) ο Παναγιώτης δεν δέχεται ότι "δουλεύει" μόνος του για το καλό του Ολυμπιακού και συχνά ξεκαθαρίζει ότι το σωστό είναι "οι Αγγελόπουλοι" και όχι "ο Αγγελόπουλος", πείθοντας άπαντες ότι τα δύο αδέρφια λειτουργούν σαν ένα και στα καλά (μεταγραφές κλπ.) και στα άσχημα (το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει κατακτήσει ακόμη επί των ημερών τους τίτλο).

Όταν η "τρέλα" γίνεται μόνιμη απασχόληση

Το πάθος τους για τον Ολυμπιακό τους οδηγεί δίχως φρένα. Όταν στις 28 Σεπτεμβρίου 2004 οριστικοποιήθηκε η ενασχόλησή τους με την ΚΑΕ, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος (που στις 29/9/2004 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος) μοίραζε διαρκείας σε γνωστούς, φίλους αλλά και υπαλλήλους της ΚΑΕ Ολυμπιακός! Από τότε, μαζί με τον αδελφό του ξοδεύουν ατελείωτες ώρες για τα θέματα της ομάδας, ξενυχτάνε σε μεταγραφικές περιόδους για να βρίσκονται σε επικοινωνία με τις ΗΠΑ, μαθαίνουν και διαβάζουν τα πάντα που αφορούν τον Ολυμπιακό στα ΜΜΕ καθημερινά, δίνουν το παρών στις προπονήσεις και πετάνε ακόμη και 47 ώρες για να δουν ένα ματς! Ναι, όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε με την Τάου στη Βιτόρια πέρυσι, όπου προκρίθηκε στο Φάιναλ Φορ (και εκείνοι μπήκαν μέσα στο γήπεδο για πανηγυρίσουν) πέταξαν από τη Σεούλ μέχρι την Ισπανία, αλλάζοντας πτήσεις και αεροπλάνα σαν τους τρελούς για να προλάβουν! Μάλιστα, πολλοί απορούν "πότε ασχολούνται με τις επιχειρήσεις τους, τη Χαλυβουργική και την Arcadia;". Διαρκώς, αλλά έχουν και έμπιστους ανθρώπους σε καίριες θέσεις, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργήσει χρόνο, για να τον αφιερώνουν στον Ολυμπιακό.

Όταν ο μπασκετικός Ολυμπιακός δεινοπαθούσε...

Θέλετε ένα rewind; Είστε σίγουροι ότι αντέχετε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας το ρόστερ που είχε ο Ολυμπιακός εκείνο το καλοκαίρι κατά το οποίο οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να αναλάβουν τις τύχες της ομάδας; Διαβάστε ονόματα και κρίνετε μόνοι σας: Μισιακός, Όβτσινα, Βούκσεβιτς, Ζορόσκι, Ποστέλ, Παπανικολόπουλος, Καλαμπόκης, Τόμιτς, Σκλάβος, Γιούρκοβιτς, Αγαδάκος, Γκούλιας, Μαρκί Πέρι. Σε αυτούς προστέθηκαν οι Νόρντγκααρντ, Κορωνιός, Γκόρενς, Ρότζερ Μέισον, ενώ μην ξεχνάμε και τον Γιώργο Πρίντεζη. Τα σχόλια νομίζω, ότι είναι περιττά. Εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός δεν προκαλούσε φόβο. Εν μέρει -με βάση και τις επιδόσεις του εντός γηπέδου- προκαλούσε ακόμη και τον... οίκτο!

Στη συνέχεια η πρόοδος ήταν γεωμετρική...


Το σίγουρο είναι ότι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος έπιασαν από νωρίς δουλειά στα μεταγραφικά ντιλ και προσπαθούσαν κάθε καλοκαίρι να ανεβάσουν ένα σκαλοπάτι την ομάδα, τουλάχιστον σε επίπεδο ρόστερ. Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τις προσθήκες και τις κινήσεις τους.

Τη σεζόν 2005-06 μετακομίζουν στο Λιμάνι ο Τάιους Έντνι με τις δόξες του 1999 (ως ο καλύτερος τότε πλέι μέικερ της Ευρωλίγκα) και ο Κουίνσι Λιούις που αποτελούν το δίδυμο των Αμερικανών. Στους κοινοτικούς ο Άντρια Ζίζιτς, ο Ρενάλντας Σεϊμπούτις, ο Εουρέλιους Ζουκάουσκας (που τραυματίστηκε με το καλημέρα) και ο ταχύτατος -αλλά ως εκεί- Ιβάν Κόλιεβιτς συμπληρώνουν τους ξένους της ομάδας. Προσθέστε την απόκτηση των Σοφοκλή Σχορτσανίτη, Παναγιώτη Βασιλόπουλου, Μανώλη Παπαμακάριου, Νίκου Μπάρλου και Δημήτρη Καλαϊτζίδη και θα διαπιστώσετε ότι από τότε οι ερυθρόλευκοι ξεκινούν τη δημιουργία ενός ελληνικού κορμού με παρόν και μέλλον υπάρχουν από την προηγούμενη σεζόν οι Αγαδάκος και Πρίντεζης). Η συγκεκριμένη ομάδα έχει αγωνιστικό μπάτζετ κάτι παραπάνω από 4 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και όμως "καταφέρνει" να αποκλειστεί στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ εκτός έδρας, με ένα χαμένο σουτ του Παπαμακάριου.

Τη σεζόν 2006-07 οι Αμερικανοί αλλάζουν και έρχονται ο Σκούνι Πεν και ο Άλεξ Άκερ (ο πρώτος ως γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, ο δεύτερος ως μεγάλο prospect του ΝΒΑ), ενώ ο Πειραιάς ταρακουνιέται για τα καλά με την απόκτηση του Άρβιντας Ματσιγιάουσκας έναντι 9 εκατομμυρίων ευρώ για 4 χρόνια. Το τι ακολούθησε, το ξέρετε καλά. Αλλά σαν κίνηση παραμένει εκρηκτική. Από εκεί πέρα φοράνε τα ερυθρόλευκα ο Χένρι Ντόμερκαντ, ο Ράιαν Στακ (που δεν έπιασε), ο Βρίμπιτσα Στεφάνοφ και ο Νταμίρ Μουλαομέροβιτς. Στους Έλληνες, οι Παπαμακάριος, Μπάρλος, Βασιλόπουλος και Σχορτσανίτης παρεμένουν και υποδέχονται τον Γιάννη Μπουρούση και τον Χρήστο Χαρίση. Ο ελληνικός κορμός βελτιώνεται ακόμη περισσότερο.

Τη σεζόν 2007-08 οι μεταγραφές είναι περισσότερες και ακόμη μεγαλύτερες. Αμερικανοί ο "γκάνερ" Λιν Γκριρ και ο "γκάνγκστερ" Κιντέλ Γουντς, ενώ την... τριάδα συμπληρώνει ο Μαρκ Τζάκσον. Α, συν τον Ρόντρικ Μπλάκνεϊ που είχε κοινοτικό διαβατήριο. Από εκεί και πέρα ο Σεϊμπούτις επιστρέφει από το Μαρούσι όπου έπαιξε δανεικός, επιστρέφει στην Ελλάδα ο Ιάκωβος Τσακαλίδης (ένα από τα... χρηματικά λάθη των Αγγελόπουλων, αφού ο "Τζέικ" έπαιρνε 1.6 εκατομμύρια ευρώ για το... τίποτα), ο ελληνικός κορμός διανθίζεται με τους Λουκά Μαυροκεφαλίδη, Κώστα Βασιλειάδη και Παναγιώτη Καυκή, ενώ η Ζελέζνικ δίνει το μεγαλύτερο ταλέντο της, Μίλος Τεόντοσιτς, στον οποίο ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος λέει "θα γίνεις το πλέι μέικερ της επόμενης δεκαετίας" και εκείνος φέτος έγινε ο καλύτερος άσος του Ευρωμπάσκετ!

Τη σεζόν 2008-09 το ΝΒΑ παθαίνει σοκ από την "κλοπή" του Τζος Τσίλντρες, ο Θοδωρής Παπαλουκάς επιστρέφει στην ομάδα της καρδιάς του ονειρικά επιτυχημένος στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Νίκολα Βούιτσιτς αφήνει την Μακάμπι Τελ Αβίβ, ο Γιοτάμ Χαλπερίν επίσης, ενώ η Ζελέζνικ λέει "ναι" και στην πρόταση των Αγγελόπουλων για τον Ζόραν Έρτσεγκ. Προσθέστε, την επένδυση στον Κώστα Σλούκα και τον Χ΄'αρη Γιαννόπουλο, τον επαναπατρισμό του Ίαν Βουγιούκα, τον Τζανίρο Πάργκο Ιανουάριο μήνα και θα φτάσετε στο συμπέρασμα ότι αυτό ήταν το πιο "παραγωγικό" καλοκαίρι των Αγγελόπουλων από τότε που έπιασαν... Λιμάνι. Όμως, ούτε αυτή τη φορά πανηγύρισαν κάποιον τίτλο.

Γι' αυτό και τη σεζόν 2009-10 αλλάζουν ρότα. Τέλος οι υπεραξίες, τέλος η διάλυση των ρόστερ. Ο Τσίλντρες παραμένει, ο Γκριρ φεύγει και στη θέση του έρχεται ο Βον Ουέιφερ. Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι ένας ακόμη Έλληνας στην ομάδα, ο Μαυροκεφαλίδης επιστρέφει από το Μαρούσι, ο Λίνας Κλέιζα αφήνει το ΝΒΑ, ο Πάτρικ Μπέβερλι κάνει... την έκπληξη και οι Αγγελόπουλοι το ίδιο. Ενώ έχουν αρχίσει οι προπονήσεις για τη νέα σεζόν, εκείνοι συνεχίζουν τα "δικά τους" και αποκτούν από τον Άρη τον Κώστα Παπανικολάου. Εκτός από την επένδυση που γίνεται στο μεγαλύτερο ελληνικό ταλέντο αυτή τη στιγμή, ο Ολυμπιακός κερδίζει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια τον Παναθηναϊκό σε μια διεκδίκηση παίκτη και οι Αγγελόπουλοι ρεφάρουν για κάτι που δεν είχαν σχέση οι ίδιοι, δηλαδή την απώλεια του Δημήτρη Διαμαντίδη για... μερικές χιλιάδες δολάρια.

Η παράνοια έγινε ιός και έφτασε στις ΗΠΑ

Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι με τις κινήσεις τους και τις προσδοκίες που έχουν για το μέλλον του Ολυμπιακού, έχουν προκαλέσει... ανησυχία στο ΝΒΑ (πρόσφατα η ιστοσελίδα hoopsworld τους ανέδειξε στο Νο39 της λίστας με τους ανθρώπους που επηρεάζουν το παγκόσμιο μπάσκετ) όπου έχουν γραφτεί τα πάντα. Κάποια αληθοφανή, κάποια βάσιμα και κάποια τρελά. Δηλαδή (κλικάρετε για να θυμηθείτε):

Για τον

Για τον

Για τον

Για τον

Για τον

Για τον

Για τον

Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος ήξερε πολύ καλά τι έλεγε στη συνέντευξή του στους New York Times, όταν τόνισε ότι " μπορεί να έρθει ένας πραγματικά μεγάλος παίκτης του ΝΒΑ στην Ευρώπη, αλλά όχι για άλλη ομάδα, μόνο για τον Ολυμπιακό". Διαβάστε όλο το κείμενο σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη και δείτε πιο κάτω το αφιέρωμα του ESPN στον έναν εκ των ηγετών της ΚΑΕ Ολυμπιακός.

Η συνέντευξη του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στο ESPN



Το μάρκετινγκ, το σήμα και το γήπεδο

Για τους Αγγελόπουλους η λειτουργία μιας ΚΑΕ δεν φαίνεται μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, αλλά και έξω από αυτές. Επί των ημερών τους, ο μπασκετικός Ολυμπιακός απέκτησε και πάλι μάρκετινγκ, προωθητικές ενέργειες, χορηγικές συμφωνίες που πολλαπλασιάζονται, σωστή διαχείριση των εισιτηρίων διαρκείας, διαγωνισμούς για τον κόσμο που πάει στο γήπεδο, προσφορές, πρωτοποριακές ώρες διεξαγωγής (στις 12.00 το μεσημέρι), παρουσίαση ομάδας στα πρότυπα του ΝΒΑ (που αλλάζει και δεν είναι η ίδια κάθε φορά), καινούριο παρκέ υψηλότατων προδιαγραφών και νέο σήμα. Το τελευταίο προκάλεσε και αντιδράσεις, αφού θεωρήθηκε ότι ενέργησαν εις βάρος της ιστορίας και της ενότητας του συλλόγου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πήραν την απόφαση μόνοι τους. Συζήτησαν με τον Σωκράτη Κόκκαλη, συμφώνησαν και εν συνεχεία προχώρησαν στην υλοποίησή του, με στόχο να δημιουργηθούν ξεχωριστά προϊόντα που θα πωλούνται στις μπουτίκ του ΣΕΦ και στο μέλλον στο νέο γήπεδο που θα ανήκει στον Ολυμπιακό. Αυτό είναι από τα μεγάλα πρότζεκτ τους. Να κτίσουν ένα γήπεδο διαφορετικό, με έντονες τις επιρροές από το ΝΒΑ, άκρως μπασκετικό και ταιριαστό με τη δυναμική της ομάδας. Ήδη, εδώ και αρκετό καιρό κάνουν συζητήσεις, μελετούν χώρους και προσπαθούν να φέρους εις πέρας και αυτή την αποστολή τους, ώστε να αλλάξει μια και καλή σελίδα η ομάδα. Βέβαια, ξέρουν πολύ καλά, ότι η σελίδα -κυρίως- θα αλλάξει όταν ο Ολυμπιακός επιστρέψει στην κορυφή.

Το μπάσκετ είναι η ζωή τους...

Αμφότεροι παίζουν μπάσκετ σε κάθε ευκαιρία. Ειδικά ο Παναγιώτης είναι ικανός να αφήσει δουλειές και υποχρεώσεις για ένα διπλό, ενώ αν πιάσει μπάλα την ώρα της προπόνησης του Ολυμπιακού θα κάνει σίγουρα ένα σουτ για να "δοκιμάσει" το χέρι του, ενώ συμμετέχουν πάντα στα οικογενειακά διπλά με τους ρεπόρτερ της ομάδας. Ο Γιώργος είναι παίκτης "εργαλείο" που κάνει πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο και πιο γρήγορος από τον αδερφό του. Ο Παναγιώτης, από την άλλη, έχει την επίθεση... στο αίμα του. Αριστερόχειρας, με έφεση στο τρίποντο, είναι ικανός να σουτάρει (και να ευστοχήσει) ακόμη και με παίκτη κρεμασμένο πάνω του, ενώ κάνει ένα περίεργο fade away σουτ, που ωστόσο βρίσκει αρκετές φορές το στόχο. Α, και λάτρης των στατιστικών. Μπορεί να βγάλει ακόμη και tendex χωρίς κομπιουτεράκι! Αν και κατέχει την τεχνολογία πολύ καλά, αφού μπορεί να πληκτρολογήσει ένα SMS πιο γρήγορα και από τη σκιά του (και από ό,τι σουτάρει).

Κεφάλαιο "δημοσιότητα", Τύπος και βία

Συνέντευξη σε εγχώριο μέσο δεν έχουν δώσει ποτέ. Έχουν κάνει τοποθετήσεις σε συντεύξεις Τύπου και στις παρουσιάσεις της ομάδας κάθε χρόνο, έχουν μιλήσει μετά από επιτυχίες όπως την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ του Βερολίνου όπου ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος είπε "για τέτοιες στιγμές και νίκες ζούμε", ενώ πάλι ο Παναγιώτης έχει πει σε πηγαδάκι δημοσιογράφων ότι "εμείς πληρώνουμε τον Τσίλντρες και όλους τους παίκτες. Τα βάζετε εσείς από την τσέπη σας και ενδιαφέρεστε αν αξίζουν ή όχι τα χρήματα;". Συνεντεύξεις όμως, δεν δίνουν και πολλές φορές το δικαιολογούν, λέγοντας ότι δεν έχουν κάτι να πουν, δεν είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές, αν και υπάρχει η αίσθηση ότι τις αποφεύγουν επειδή είναι ρεαλιστές και το βλέπουν κάπως παράδοξο να βγαίνουν και να μιλάνε, όταν ο Ολυμπιακός ακόμη προσπαθεί να επιστρέψει στην κορυφή. Επί της ουσίας, βέβαια, δεν μιλάνε στα ΜΜΕ, γιατί δεν είναι άνετοι απέναντι στη δημοσιότητα και αυτό ήταν ένα από τα ψυχολογικά εμπόδια που κλήθηκαν να ξεπεράσουν, για να αποφασίσουν να αναλάβουν τον Ολυμπιακό.

Παράλληλα, δεν συνηθίζουν και τις ανακοινώσεις. Καλά, οκ. Ανακοινώσεις ως ΚΑΕ Ολυμπιακός έχουν βγει πολλές τα τελευταία χρόνια για διάφορα θέματα βίας, διαιτητών κλπ., αλλά ανακοίνωση με το όνομα του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου έχει εκδοθεί μόνο μία. Αυτή . Εξαίρεση η ανακοίνωση του Παναγιώτη Αγγελόπουλου μετά την παραίτησή του από τον Ερασιτέχνη. Επίσης μια φορά είχαν καλέσει τον κόσμο να είναι κόσμιος σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (τελικά έγιναν τα επεισόδια με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Σκουντή και τις καρεκλιές που μάζευε ο Φιλέρης). Ωστόσο, έχουν στείλει και εξώδικα προς δημοσιογράφους και αθλητικές εφημερίδες, όταν άρθρα και δημοσιεύματα θεώρησαν πως κάνουν κακό στον Ολυμπιακό και στηρίζονταν σε ψέμματα, γεγονός που προκάλεσε έκπληξη αφού ουδέποτε πριν δεν είχαν δείξει τέτοια "επιθετικότητα". Όμως, παρά αυτή την "επιθετική" τους στάση σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση τη βία.

Στο πολύκροτο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, όπου έπεσε φωτοβολίδα στον πάγκο των πρασίνων και έγινε της... τρελής, δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που έβλεπαν και -στην κυριολεξία- αναγκάστηκαν (εκείνες τις στιγμές ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος φαινόταν από μακριά, ότι αισθανόταν άσχημα και άβολα για την εικόνα του γηπέδου) να κατέβουν στον αγωνιστικό χώρο και μαζί με τον Γιαννάκη να πάρουν το μικρόφωνο για να ηρεμήσουν τους οπαδούς. Ήταν η πρώτη φορά που έκαναν πράγματα που... κοροϊδεύουν, αλλά έπρεπε να το κάνουν και μάλιστα τους είχε προτρέψει ο Παναγιώτης Φασούλας που καθόταν δίπλα τους στις θέσεις των επισήμων. Επίσης, όταν βλέπετε τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο να μην κάθεται ή να φεύγει στο ημίχρονο από τη θέση του (πλέον) δίπλα στο παρκέ, σημαίνει ότι δεν του αρέσει το θέαμα στις κερκίδες. Για εκείνον και τον αδερφό του είναι σημαντικός στόχος η δημιουργία ενός μπασκετικού κοινού που όμως θα κουνάει το γήπεδο του Ολυμπιακού πέρα δώθε με τον παλμό του. Και όχι με τις πέτρες του.

Η υπομονή και επιμονή τους

Πολλές φορές έχουν επιδείξει εκτεταμένα όρια υπομονής και επιμονής σε περιπτώσεις προπονητών (όπως ο Πίνι Γκέρσον που έβλεπαν ότι δεν... τράβαγε αλλά τον στήριζαν με αποτέλεσμα ο Ισραηλινός να δηλώσει πρόσφατα ότι "οι Αγγελόπουλοι είναι τζέντλεμεν") και γενικά αποδεικνύουν ότι δεν παίρνουν αποφάσεις εν βρασμώ ψυχής και τρικυμία εν κρανίω! Είναι της άποψης ότι οι προπονητές θέλουν χρόνο για να αποδώσουν και όχι βεβιασμένες κινήσεις, κάτι που αποδεικνύει και η επιλογή τους να στηρίξουν και φέτος τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που με τη σειρά του όπου σταθεί και όπου βρεθεί τους εξυμνεί για το ήθος και το όραμα που έχουν. Η επιμονή τους, μάλιστα, δεν έχει γίνει αρκετά αντιληπτή στον κόσμο του Ολυμπιακού, που φέτος το καλοκαίρι θεώρησαν ότι "ξενέρωσαν" και δεν θα στήριζαν οικονομικά την ομάδα όπως άλλες φορές, την ώρα που οι ίδιοι οι Αγγελόπουλοι αδυνατούσαν να πιστέψουν μια τέτοια άποψη, αφού όπως λένε μεταξύ τους και στον κύκλο τους "θα μείνουμε στον Ολυμπιακό για πολλές δεκαετίες!". Ποιον άλλον έχουν στηρίξει; Θέλει και ερώτημα; Τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, τον οποίο έχουν συγχωρήσει για τις αμαρτίες του πολλάκις, τον έστειλαν στην Ελβετία πληρώνοντας οι ίδιοι το ειδικό θεραπευτικό κέντρο, τον περίμεναν να επιστρέψει δριμύτερος και τώρα που ο "Σόφο" ανεβαίνει, νιώθουν δικαιωμένοι και σχεδόν ευτυχισμένοι.

Αντί επιλόγου...

Στα πέντε χρόνια που ο Ολυμπιακός βρίσκεται στα χέρια των Αγγελόπουλων, η αλλαγή στην ΚΑΕ και τη φήμη της ομάδας είναι τεράστια. Πλέον οι μάνατζερ θέλουν να δουλεύουν με τους ερυθρόλευκους (παλιότερα για χρόνια είχαν ξεχάσει και το όνομα τους), οι παίκτες από την Ευρώπη περιμένουν ή παίζουν κάθε καλοκαίρι το "διαπραγματευτικό χαρτί" του Ολυμπιακού για να ανεβάσουν τις μετοχές τους, ενώ ο κόσμος πιστεύει πραγματικά ότι η επιστροφή της ομάδας στην κορυφή του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν θα αργήσει. Αυτή είναι και η "αποτυχία" τους ως τώρα. Έχουν αλλάξει τα πάντα στον Ολυμπιακό, αγωνιστικά και διοικητικά, αλλά δεν έχουν καταφέρει να πανηγυρίσουν έναν τίτλο. Όμως, όταν ξεκίνησαν αυτή την πορεία ήταν 31 και 30 ετών (ο Παναγιώτης είναι ο μεγαλύτερος), και τώρα μόλις 36 και 35 ετών. Έριξαν ζαριές, κάποιες κέρδισαν, κάποιες έχασαν, αλλά συνεχίζουν (με τις εικασίες περί συνολικών εξόδων να λένε ότι έχουν χαλάσει περίπου 100 εκατομμύρια για τον Ολυμπιακό, αλλά η αλήθεια βρίσκεται μερικές δεκάδες πιο κάτω) και παραδέχονται ακόμη και οι ίδιοι ότι κάθε χρόνο που περνάει, μαθαίνουν ολοένα και περισσότερα, αυξάνοντας τις εμπειρίες τους. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Γιαννακόπουλοι χρειάστηκαν και αυτοί αρκετά χρόνια για να κτίσουν τον Παναθηναϊκό και το ίδιο συνέβη με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, τότε αυτά τα πέντε χρόνια μοιάζουν με μια φυσιολογική πίστωση χρόνου προς τους Αγγελόπουλους.

Βέβαια, ξέρουν πολύ καλά ότι όσο πιο γρήγορα επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή τόσο το καλύτερο και δεν κρύβουν ότι βιάζονται για να το ζήσουν. Και αφού θα έχουν πραγματοποιήσει το "παιδικό" τους όνειρο, θα συνεχίσουν για να κάνουν πράξη, τα όνειρα που έχουν για τον Ολυμπιακό, τώρα που μεγάλωσαν...