Το SPORT 24 επιχειρεί μια αναδρομή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας παρουσιάζοντας τα δικά του βραβεία...

Το βραβείο... Ρόκι Μπαλμπόα (ή Απόλο Κριντ, Κλάμπερ Λανγκ, Ιβάν Ντράγκο ακόμη και Χαλκ Χόγκαν! ): Goes to... Άντερσον Βαρεχάο. Για την αντιαθλητική αγκωνιά του στον Νίκο Ζήση. Ο σέντερ των Καβς σημάδεψε, ο δικός μας ερχόταν με φόρα και το αποτέλεσμα; Τριπλό κάταγμα ζυγωματικού και απουσία από την υπόλοιπη διοργάνωση. Που θα πάει; Όλο και κάποιον αγκώνα θα βρει κι αυτός ο Βραζιλιάνος μπροστά του.

Το βραβείο cult συνήθειας: Στους Νεοζηλανδούς που δεν ξεκινούν το παιχνίδι αν δεν χορέψουν τον παραδοσιακό χορό των Μαορί ("Χάκα")! Οι αντίπαλοι ψαρώνουν κι αυτοί παίρνουν τα πάνω τους... Με διαφορά η πιο cult ομάδα του τουρνουά!

Το βραβείο... Λάρι Μπερντ: Το μοιράζονται από κοινού Νίκος Ζήσης και Σιπένγκ Ουάνγκ. Ο πρώτος εκτέλεσε στο μηδέν τους Αυστραλούς (έχοντας προηγουμένως πάρει... ασίστ τρίποντο από τον Φώτση που ισοφάρισε), ενώ ο δεύτερος έστειλε την Κίνα στους "16" ακριβώς στη λήξη του αγώνα με τους Σλοβένους. Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο κι ο Αντρές Νοτσιόνι στον ημιτελικό, αλλά το δικό του σουτ βρήκε σίδερο.

Το βραβείο... one-man-show: Και πάλι στον Ντιρκ Νοβίτσκι. Στο ματς που κρινόταν η δεύτερη θέση του ομίλου ο άσος των Μάβερικς απλά σημείωσε 47 πόντους και άρπαξε 16 ριμπάουντ. Οι Ανγκολέζοι ακόμη προσπαθούν να μάθουν πως έχασαν αυτό το παιχνίδι από τα χέρια τους. Ο Νοβίτσκι "καθάρισε" στο τέλος του κανονικού αγώνα, της πρώτης και της δεύτερης παράτασης, με τους Γερμανούς να ισοφαρίζουν και τις τρεις φορές, πριν πάρουν τη νίκη μετά από 55 αγωνιστικά λεπτά.

Το βραβείο... γκαντεμιάς: Το πήρε στα χέρια (μαζί με το πόδι) ο Πο Γκασόλ. Ο γενειοφόρος σέντερ της Ισπανίας τραυματίστηκε στο 5ο μετατάρσιο του αριστερού ποδιού στο 37' του ημιτελικού. Έτσι αναγκάστηκε να παρακολουθήσει τον τελικό από τον πάγκο, ανήμπορος να βοηθήσει. Τουλάχιστον έχει κι ένα χρυσό μετάλλιο για να ξεχαστεί.

Το βραβείο της εξέδρας: Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν Αφρικάνοι να χορεύουν κι οι Ιάπωνες ήταν κάτι παραπάνω από ξενέρωτοι. Οπότε η επικράτηση των "Πελαργών" στη μάχη της εξέδρας ήταν εύκολη υπόθεση.

Το βραβείο MC Hammer: Στους Ιάπωνες διοργανωτές για τις μουσικές τους προτιμήσεις. Τα τραγούδια που ακουγόντουσαν στο ημίχρονο και στα τάιμ-άουτ θύμισαν πάρτι δημοτικού (Apollo 440, You can't touch this, Two Unlimited και πάει λέγοντας)....

Το βραβείο της χειρότερης χωρίστρας: Goes to... Γκέντριους Γκούστας. Όχι μόνο απέτυχε (σ.σ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία περί αυτού) να καλύψει το κενό του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, αλλά μας ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω με το κούρεμα του. Γλυμμένο μαλλί και χωρίστρα λογιστή της δεκαετίας του '50.

Το βραβείο της μεγαλύτερης απογοήτευσης: Η κριτική επιτροπή δυσκολεύτηκε πολύ μετά από τις τόσες κακές εμφανίσεις του Πάμπλο Πριτζιόνι (Αργεντινή) και του Εντ Κότα (Παναμά). Το χειρότερο είναι ότι αμφότεροι θεωρούνται από τους καλύτερους πλέι-μέικερ της Ευρωλίγκα. Ο Πριτζιόνι είχε 0.9 πόντους με 9% στα σουτ εντός πεδιάς, ενώ μοίρασε σχεδόν 2.0 τελικές πάσες. Μιλάμε για έναν παίκτη που πέρσι είχε περισσότερες από 6 ασίστ και μια θέση στην καλύτερη 10άδα της Ευρωλίγκα! Όσο για τον Κότα; Τέλειωσε το τουρνουά με 3.4 πόντους 0% στα τρίποντα, 1.6 ασίστ κι άλλα τόσα λάθη!

Το βραβείο της πιο συγκινητικής στιγμής: Απονέμεται στον Πεπού Χερνάντες. Την παραμονή του τελικού έχασε τον πατέρα του. Δεν το είπε σε κανέναν... Μετά τη λήξη του τελικού ξέσπασε σε λυγμούς, αφιερώνοντας του το χρυσό μετάλλιο. "Για σένα πατέρα"... ήταν οι μόνες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του για το συγκεκριμένο θέμα. Συλλυπητήρια...

Το βραβείο best... χαρακίρι: Στον Τζιανλούκα Μπαζίλε και τη Λιθουανία. Την ώρα που η ομάδα του Αντάνας Σιρέικα επιχειρούσε τη δική της "αυτοκτονία" χαρίζοντας το παιχνίδι, η "σκουάντρα ατζούρα" είπε "όχι ευχαριστώ". Με άλλα λόγια: ο Τζιανλούκα Μπαζίλε αστόχησε σε τρεις βολές στη λήξη κι οι Ιταλοί επέστρεψαν σπίτια τους.

Το βραβείο του χειρότερου κουρέματος: Στον Τζεφ Βάρεμ. Γενικότερα οι Νιγηριανοί μπορούν να καυχιούνται ότι έκαναν τις τραγικότερες στυλιστικές επιλογές. Από το μούσι του Αβοζόμπι, στα ράστα του Νουόζου. Αποκορύφωμα, ωστόσο, ήταν το μαλλί του γκαρντ της Ορτέζ, που έχοντας ζηλέψει τη δόξα του συμπατριώτη του ποδοσφαιριστή Ταρίμπο Ουέστ, βάλθηκε να σκορπίσει γέλιο. Για αυτό και λάνσαρε δύο κοτσιδάκια!

Το βραβείο "η απορία του Μουντομπάσκετ": Ξέρει κανείς γιατί οι Ιάπωνες υποστήριζαν τους Αμερικάνους στον ημιτελικό με την Ελλάδα; Μα είναι δυνατόν;

Το βραβείο Θεόδωρου Αγγελόπουλου: Στους λιγότερο αμφίρροπους προημιτελικούς στην ιστορία των Μουντομπάσκετ. Η Αργεντινή νίκησε 25 πόντους την Τουρκία, η Ισπανία 22 τη Λιθουανία, η Αμερική 20 τη Γερμανία κι η Ελλάδα 17 τη Γαλλία.

Το βραβείο... Ρέτζι Μίλερ: Στα χέρια του Λάρι Αγιούζο. Ο Πορτορικάνος γκαρντ (που στο παρελθόν είχε περάσει ένα φεγγάρι από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας) είχε 22/35 σουτ έξω από τα 6.25. Όχι μόνο έβαλε τα περισσότερο από κάθε άλλον στη φάση των ομίλων, αλλά σούταρε συνολικά με 63%!

Το βραβείο McDonalds: Σε δύο από τους καλύτερους πελάτες των φαστ-φουντ: στον Πέρο Κάμερον της Νέας Ζηλανδίας και στον Έρικ Καρντένας του Παναμά. Κι οι δύο ξεπερνούν τα 150 κιλά! Μόνο που ο πρώτος ξέρει και πολυ μπάσκετ...

Το βραβείο μεγαλύτερης έκπληξης:
Στην Αφρική! Η Ανγκόλα κι η Νιγηρία έπαιξαν πολύ καλό μπάσκετ στη φάση των ομίλων και τερμάτισαν στην 3η θέση του Α' και του Β' γκρουπ. Αμφότεροι έχασαν δύσκολα στους "16", αλλά κέρδισαν με το σπαθί τους το χειροκρότημα.

Το βραβείο καλύτερου πανηγυρισμού: Το διεκδίκησαν οι Αμερικάνοι με τον στρατιωτικό τους χαιρετισμό, αλλά το κέρδισαν οι Έλληνες που παραλίγο να γκρεμίσουν τη "Σούπερ Σαϊτάμα Αρένα" μετά το τέλος του ημιτελικού.

Το βραβείο της καλύτερης ατάκας: Στη συμπαθέστατη μαμά του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. "Είδα τον Γιάο Μινγκ να σπρώχνει το μικρό μου και τρόμαξα"... Μικρό; Σπρώχνει; Τρόμαξα;

Το βραβείο... George Mason (από το ομώνυμο κολέγιο που αποτελεί πλεόν συνώνυμο του αουτσάιντερ... φονέα των γιγάντων): Στην Τουρκία! Οι γείτονες έπαιξαν με πολύ πάθος, αποδίδοντας ποιοτικό μπάσκετ. Κι αυτός ο Ερντογάν... Όλα μέσα!

Το βραβείο "'Ενα μεγάλο ευχαριστώ": Στην Εθνική Ελλάδος. Ρεκόρ 8-1, ασημένιο μετάλλιο, νίκη επί των Αμερικάνων κι ακόμη περισσότερες αξέχαστες στιγμές.

Το βραβείο "ποιος περιμένει τώρα": Σε όλους εμάς που θα πρέπει να κάνουμε υπομονή ως το καλοκαίρι του 2007 για να δούμε ξανά την "επίσημη αγαπημένη"...