Όχι, το θέαμα που προς το παρόν βλέπουμε δεν είναι εντυπωσιακό. Ναι, δεν μπορεί να βρει αντίδοτο στις χαλαρές, χωρίς αυτοσυγκέντρωση εκκινήσεις που κάνει σχεδόν σε κάθε ματς. Όχι, η… τριγωνική επίθεση δεν αποδίδει 100% και ναι, αυτός δεν είναι ο καλύτερος Ολυμπιακός που θα έπρεπε να είναι με βάση τα ονόματα που έχει στο ρόστερ του.
Αλλά…

… κερδίζει! Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα, στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όπου η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη ψάχνει και ψάχνεται και οι παίκτες προσπαθούν να βρουν τους ρόλους τους. Όχι μόνο οι καινούριοι, αλλά και οι παλαιότεροι που λόγω της πληθώρας λύσεων παίζουν λιγότερο ή έχουν διαφορετικές από πέρυσι αρμοδιότητες.

Και το θετικό (καθώς και αισιόδοξο για τη συνέχεια) είναι ότι ο Ολυμπιακός νικάει με… σύστημα και υπομονή. Δηλαδή, αντιδρά ψύχραιμα στα δικά του λάθη, επιστρατεύει την άμυνά του όταν πρέπει να μειώσει ή να ανακτήσει την πρωτοπορία στο σκορ και συμπεριφέρεται ως ομάδα που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο (να κινείται διαρκώς με ή χωρίς την μπάλα για παράδειγμα), απλώς χρειάζεται λίγο ακόμη χρόνο για να το βρει.

Ωστόσο, η ομαδικότητα που παρουσιάζει, οι πολλαπλές λύσεις στην επίθεση, το ελληνικό στοιχείο που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο (Μπουρούσης, Πρίντεζης και Βασιλόπουλος κάνουν πολλές δουλειές, άλλες φανερές κι άλλες όχι), η παρουσία του Θοδωρή Παπαλουκά και ο μέσος όρος ύψους και ταλέντου μέσα ή τέλος πάντων κοντά στη ρακέτα, είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που κάνουν ευοίωνο το μέλλον του Ολυμπιακού.

Το κεφάλαιο Τσίλντρες



Ο Τζος Τσίλντρες έχει έναν περίεργο δικό του τρόπο να βάζει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι πάνω από 15 πόντους χωρίς να το καταλαβαίνει ο κόσμος. Πλάκα-πλάκα μπορεί να μην το καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος ή ο Παναγιώτης Γιαννάκης! Αλλά, όντως, ο Αμερικανός είναι αθόρυβα αποτελεσματικός. Μπορεί να περάσουν τρεις επιθέσεις χωρίς να… ακουμπήσει την μπάλα και ξαφνικά να βάλει έξι μαζεμένους πόντους είτε σε αιφνιδιασμό, είτε επειδή «διάβασε» το μυαλό του Παπαλουκά που τον «ψάχνει» διαρκώς», είτε από προσωπική ενέργεια που καταλήγει ή στο καλάθι ή στη γραμμή των βολών.

Το μακρινό σουτ του δεν είναι «λεφτά στην τράπεζα», αλλά ο Τσίλντρες το ξέρει και δεν… ξοδεύει πολλά τέτοια, αφήνοντας αυτή τη δουλειά σε άλλους (όπως τον Γκριρ και τον Χαλπερίν) που την κάνουν καλύτερα. Και αυτό ίσως να είναι και το πιο θετικό στοιχείο του Αμερικανού (πέραν φυσικά ότι για.. afro-man παίζει άμυνα): ότι δεν χαλάει το παιχνίδι του Ολυμπιακού για να κερδίσει λίγο παραπάνω χειροκρότημα από τον κόσμο. Το έχει έτσι κι αλλιώς.

Αρχηγός σαν… παλιός


Ο «Τεό» όσο περνάει ο καιρός και παίρνει παιχνίδια πάνω του γίνεται και πιο… Παπαλουκάς. Μαθαίνει τις καλές και τις κακές των συμπαικτών του και προσπαθεί να εκμεταλλεύεται μόνο τις πρώτες, ενώ είναι φανερό πως μετά την αγρ-ανάπαυση του Σεπτεμβρίου έχει ολοένα και περισσότερες ανάσες. Με τον Παπαλουκά στο παρκέ το παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι σαφές. Τρέξιμο στην κάθε καλή ευκαιρία, μετρημένες και ζυγισμένες επιθέσεις στο 5 εναντίον 5 και δύο σίγουρα χέρια (σε συνδυασμό με γρήγορη και πολλαπλή σκέψη) όταν μια επίθεση (ή και αρκετές παραπάνω) κολλάει.

Μπουρούσαρος…


Μερικές φορές νομίζεις ότι κατά λάθος… ψήλωσε τόσο πολύ. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το σουτ, που είναι πάντα «διαθέσιμο», αλλά και με τον τρόπο που αμύνεται ή πολλές φορές. Ο Μπουρούσης έχει μια ενέργεια που μοιάζει αστείρευτη σε πολλά ματς και τη διακρίνεις σε περιπτώσεις που κόβει, παίρνει ριμπάουντ και φεύγει –πρώτος- στον αιφνιδιασμό του Ολυμπιακού ταυτόχρονα.

Η παρουσία του αυτή την περίοδο είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη, καθώς ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης είναι νοκ άουτ και κάπως ντεφορμέ, ενώ ο Νίκολα Βούιτσιτς δεν έχει βρει την απαιτούμενη σταθερότητα στο παιχνίδι του. Οπότε ο Μπουρούσης αναπληρώνει τα κενά με το παραπάνω. Σε ό,τι αφορά πάντως τον Βούιτσιτς, ο Κροάτης «έχει» σε μεγάλες ποσότητες το άθλημα. Και δεν περίμενε εμάς, για να το πούμε. Μην το παρακάνουμε κιόλας.

Τι περιμένουμε να δούμε ακόμη:



Τον Ζόραν Έρτσεγκ πιο... ελεύθερο. Ο Σέρβος είναι ακόμη σε περίοδο προσαρμογής, αν και σε κάθε φάση που δείχνει να ξεχνάει ότι είναι «νέος», βλέπουμε ένα πληθωρικό ταλέντο ικανό για όλα.

Τον καλό εαυτό του Μίλος Τεόντοσιτς. Προς το παρόν φέτος, προσπαθεί να κάνει περισσότερα πράγματα από όσα πρέπει. Και κάπου εκεί, χάνεται…

Τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη σε καλή κατάσταση. Χωρίς σχόλια.

Τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο πιο δραστήριο στην επίθεση, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ντρίμπλες και «περάσματα» στο 5 εναντίον 5. Ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού συνεχίζει να αποτελεί το βασικό όπλο της ερυθρόλευκης άμυνας, αλλά λείπει κάτι στην επίθεση…

Ακόμη πιο γρήγορο παιχνίδι από τον Ολυμπιακό. Είναι εμφανές ότι η ομάδα έχει πολλές δυνατότητες σε ανοιχτό γήπεδο. Αλλά αυτό απαιτεί ακόμη καλύτερο ρυθμό σε άμυνα και επίθεση, σε μεγαλύτερο διάστημα των αγώνων. Δεν γίνεται με on & off η δουλειά.

Αλλά είπαμε. Ο Ολυμπιακός κερδίζει. Και όχι κατά τύχη...

Φάσεις από το ματς με τη Μάλαγα