Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και ο Ετόρε Μεσίνα δεν θέλησαν να πάρουν θέση. Βλέπετε, έχουν μια ντουζίνα παίκτες για να "κανακεύουν" και να επικροτούν ή να τους τα ψάλλουν, οπότε δεν θα ήταν πρέπον να ξεχωρίσουν ακόμη και τους αντικειμενικά πιο σημαντικούς παίκτες των ομάδων τους. Ωστόσο, ο τελικός της 6ης Μαϊου δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τη μάχη των δύο κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη. Οι κόουτς έχουν δίκιο: "Οι ομάδες παίζουν κι όχι οι παίκτες", αλλά μίστερ και... μίστερ, ο Παναθηναϊκός και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας διαθέτουν δύο παίκτες-προσωπικότητες που είναι μια ομάδα μόνοι τους.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι τοποθετήσεις των δύο παικτών, που δέχθηκαν αμφότεροι σχετικές ερωτήσεις. Ο παίκτης της ΤΣΣΚΑ τόνισε χαρακτηριστικά ότι "για εσάς τους δημοσιογράφους έχει σημασία όλο αυτό. Όχι για εμάς τους παίκτες. Τόσο εγώ, όσο και ο Δημήτρης μίλησαμε για το συγκεκριμένο θέμα και πιστεύω ότι σας καλύψαμε. Άλλωστε, την Κυριακή πολλοί Έλληνες διεθνείς θα είναι στο παρκέ, όχι μόνο εμείς δύο και εκτός των άλλων καλώς ή κακώς σε τρεις μήνες θα είμαστε και πάλι συμπαίκτες στην Εθνική".

Από την πλευρά του ο Διαμαντίδης, ήταν κι αυτός κατηγορηματικός: " Στον τελικό δεν παίζουν ο Θοδωρής κι εγώ, αλλά ο Παναθηναϊκός με την ΤΣΣΚΑ γι' αυτό και δεν υπάρχει χώρος για τέτοια θέματα. Το μόνο που έχει σημασία είναι το ποιος θα νικήσει και θα κατακτήσει το τρόπαιο".


Θοδωρής Παπαλουκάς και Δημήτρης Διαμαντίδης. Αν δεν σας αρέσει η σειρά, να το πάμε και ανάποδα: Δημήτρης Διαμαντίδης και Θοδωρής Παπαλουκάς. Τα τελευταία χρόνια με τις προσωπικές επιτυχίες τους και κυρίως με τα μετάλλια που κρέμασαν στο στήθος τους με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας σε Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ, κατέφεραν να αποτελέσουν ένα δίδυμο σταρ κι ας "προσπαθεί" ο παίκτης του Παναθηναϊκού να πείσει όλους μας ότι είναι αντι-σταρ. Είναι, όσον αφορά τη νοοτροπία του. Αλλά στα μάτια του κόσμου, λάμπει περισσότερο κι από το τρόπαιο που θα διεκδικήσει με τους πράσινους. Σαν διαμάντι. Κλισέ, αλλά έτσι είναι...

Το δίλημμα ανάμεσα σε δύο παίκτες δεν γεννήθηκε τώρα. Υπάρχε από παλιά. Και για να μην πάμε σε εποχές, που ο υπογράφων δεν είχε δει το φως του ήλιου, θα δώσουμε το παράδειγμα των Γιατζόγλου και Κορωναίου και φυσικά του Γκάλη και του Γιαννάκη. Μύθικές μορφές, ακόμη μυθικότερες διαφωνίες (μας) για το ποιος είναι καλύτερος, ποιος έχει ταλέντο, ποιος θα νικούσε σε ένα προσωπικό... μονό. Κουβέντες να γίνονται δηλαδή. Όχι μόνο στα καφενεία, αλλά και στα γραφεία.

Εντός παρκέ ομοιότητες και διαφορές

Πόσο μοιάζουν και πόσο διαφέρουν οι δύο παίκτες; Αναλόγως πως κι από ποια πλευρά θα το δει ο καθένας. Αγωνιστικά, οι ομοιότητές τους είναι πολλές, αλλά και οι διαφορές τους ιδιαίτερες. Αμφότεροι έχουν ένα μοναδικό ταλέντο, που τους κάνει περιζήτητους, όχι σε προπονητές και προέδρους ομάδων, αλλά σε παίκτες. Ποιος δεν θέλει για συμπαίκτη του έναν εκ των δύο ή ακόμη και τους δύο; Διότι, από τότε που ο Παναγιώτης Γιαννάκης "τόλμησε" να τους βάλει μαζί στο παρκέ για λογαριασμό της Εθνικής ομάδας αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, ότι δύο ομοιόμορφοι παίκτες ταιριάζουν, αρκεί ο καθένας να θέλει το "πάντρεμα". Και τότε, οι υπόλοιποι τρεις που βρίσκονται μαζί τους στο παρκέ, καααθονται και περιμένουν. Τι; Ασίστ, τι άλλο;

Βλέπουν γήπεδο, διατηρούν την ψυχραμία τους ακόμη κι όταν τα δύσκολα γίνονται ακατόρθωτα, μιλάνε διαρκώς στους συμπαίκτες τους, είναι σε διαρκή επικοινωνία με τους προπονητές τους, κάνουν όλες τις δουλειές μέσα στο γήπεδο. Συμφέρουν κιόλας; Ε, αυτό είναι δουλειά των "αφεντικών" τους. Κι από τη στιγμή που οι Γιαννακόπουλοι και ο Κουσένκο θέλουν να δίνουν 1.6 και 2.5 εκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα, εμάς ποσώς μας νοιάζει. Δικά μας είναι;

Ακόμη ένα στοιχείο που τους φέρνει σε παράλληλη πορεία, είναι το ΝΒΑ. Οι δυο τους έχουν απασχολήσει ομάδες πέρα από τον Ατλαντικό, αλλά κανείς τους δεν έχει κάνει το άλμα. Καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Παπαλουκάς επειδή ήθελε να πάει σε ομάδα που πρωταγωνιστεί και όχι ως... κομπάρσος και ο Διαμαντίδης επειδή πιστεύει ότι ο ίδιος δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει! Η άποψή μας, είναι ότι και οι δύο έχουν θέση στο πρωτάθλημα του ΝΒΑ, αλλά με κάθε επίγνωση της ακόλουθης φράσης "η αντίληψη που έχουν για το μπάσκετ δεν ταιριάζει με το I Love this Game. Οι δυο τους είναι λάτρεις του... Imagine the Game.

Οι μέσοι όροι των δύο παικτών στη φετινή Ευρωλίγκα

Παπαλουκάς: 24 λεπτά, 9.3 πόντους (70.6% βολές, 64% δίποντα, 34% τρίποντα), 3.3 ριμπάουντ, 5.3 ασίστ, 1.8 κλεψίματα, 2.3 λάθη, 2.8 κερδισμένα φάουλ.
Διαμαντίδης: 29 λεπτά, 8.6 πόντους (77.4% βολές, 50% δίποντα, 44% τρίποντα), 3.9 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 2.2 κλεψίματα, 2.3 λάθη, 3.2 κερδισμένα φάουλ).

Τα περισσότερα λεπτά του Διαμαντίδη οφείλονται φυσικά στο γεγονός, ότι ο Παπαλουκάς μπαίνει στους αγώνες ως αλλαγή. Αυτό θα έπρεπε να το "ζηλεύει" ο Διαμαντίδης, καθώς από τη στιγμή που στην Καστοριά οι κολλητοί του τον φωνάζουν "Τόνι" κατά το "Τόνι Κούκοτς", θα έπρεπε να είναι και ο 6ος παίκτης του Παναθηναϊκού, ρόλο με τον οποίο ο Κροάτης καθιερώθηκε στους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Αλλά, αν το προτείνει κάποιος στον Ομπράντοβιτς, θα αντιδράσει σχετικά και κατάλληλα. Θα γίνει "ταύρος".

Εκτός γηπέδων versus...

Για την Ιστορία να αναφερθεί ότι και των δύο τα ονόματα έχουν μπλεχθεί με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Αγωνιστικά και μεταγραφικά ή ακριβέστερα με βάση τις κατά καιρούς φήμες. Ο μεν Παπαλουκάς έπαιξε στον Ολυμπιακό (αλλά για τους γνωστούς και χιλιοειπωμένους λόγους) αποχώρησε ξαφνικά και συνδέθηκε με τον Παναθηναϊκό το προηγούμενο καλοκαίρι, όπως ανέφεραν κάποια δημοσιεύματα, που ουδέποτε επαληθεύτηκαν.

Ο δε Διαμαντίδης εδώ και τρία χρόνια γαλουχείται ως ο νέος μεγάλος ηγέτης του Παναθηναϊκού, αλλά προ μηνών και ενώ επρόκειτο να ανανεώσει το συμβόλαιό του με τους πράσινους (όπως και έκανε) ακούστηκε ότι ο Ολυμπιακός πήγε να μπει σφήνα. Ακούστηκε. Τίποτα παραπάνω...

Πού εντοπίζεται η μεγαλύτερη ομοιότητα και συγχρόνως διαφορά τους; Στο χαρακτήρα τους. Επειδή, ανάμεσα σε δύο καλά παιδιά, δεν υπάρχει "καλύτερο", θα πούμε ότι και οι δύο είναι χαρακτήρες που αποτελούν υπόδειγμα για όσους θέλουν να ασχολούνται με το μπάσκετ από το οποιοδήποτε πόστο. Ευγενικοί, με σωστή και υγιής νοοτροπία εντός της κεφαλής τους και με αρχές που φυσικά πηγάζουν από τις οικογένειές τους, τις οποίες υπεραγαπούν και οι δυο τους.

Δεν είμαι όμως και "κλώνοι". Οπότε, ακόμη και στις εσωτερικές πτυχές του εαυτού τους, διαφέρουν και ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλο (στις εξωτερικές και οι δύο την έχουν την... μυτούλα τους). Ο Παπαλουκάς είναι με διαφορά πιο προσιτός, αλλά δεν είναι "γραφικός", ενώ ο Διαμαντίδης είναι πιο απόμακρος, αλλά δεν είναι "σνομπ" και ψώνιο. Ντροπαλός και ταπεινός είναι οι πλέον σωστές λέξεις για την περίπτωσή του.

Ο "Τεό" είναι πιο δημοσιογραφικός, αλλά ο Διαμαντίδης δεν αποφεύγει τα ΜΜΕ. Απλά δεν αισθάνεται άνετα. Τώρα τελευταία έχει χαλαρώσει, αλλά για να γίνει... Παπαλουκάς έχει δρόμο ακόμη, τον οποίο δεν διατίθεται να διανύσει λόγω της ψυχοσύνθεσής τους. Άλλωστε, για τον "Τεό", ο Λάζαρος Παπαδόπουλος έχει πει με μεγάλη δόση πλάκας ότι είναι ο "κύριος δημόσιες σχέσεις".

Συμπέρασμα μην περιμένετε...

Ο καθένας βγάζει τα δικά του και οι προτιμήσεις είναι διαφορετικές. Η μόνη βεβαιότητα είναι, ότι από την εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη είναι η πρώτη φορά, που δύο παίκτες συνδέονται (και συγκρίνονται) τόσο πολύ μεταξύ τους, αλλά με τη διαφορά ότι εκτός από την Εθνική ομάδα δεν έχουν παίξει πουθενά αλλού ως συμπαίκτες, παρότι όλες οι ομάδες της Ευρώπης θα ήθελαν τον κορυφαίο Ευρωπαίο παίκτη του 2006 και τον καλύτερο αμυντικό της Ευρωλίγκα (και Έλληνα μπασκετμπολίστα σύμφωνα με την ψηφοφορία του ΠΣΑΤ).

Την Κυριακή ένας από τους δύο θα προσθέσει και τον τίτλο "πρωταθλητής Ευρώπης". Ναι, ο Παπαλουκάς τον έχει ήδη, αλλά λένε πως "ένα ίσον κανένα". Άρα, ο Διαμαντίδης που ακόμη δεν έχει γευτεί το τρόπαιο της Ευρωλίγκα το θέλει περισσότερο; Κοιτά που μπλέξαμε σε δίλημμα πάλι...