Μετά από περίπου 10 χρόνια ο ΚΑΟΔ αγωνίστηκε και πάλι στην Α1 και ο Δραμινός τεχνικός, Ραδής Θεοδωρίδης βρέθηκε στο πλευρό του Φώτη Τακιανού στην Α2.

Μιλώντας στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ (sepk.gr) για το μπάσκετ στην πόλη της Δράμας, για τη νέα προσπάθεια που ξεκινάει στη πόλη του, ενώ μοιράστηκε τους προβληματισμούς του όσον αφορά την παραγωγή νέων παικτών.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

Για το μπάσκετ στη περιοχή της Δράμας: "Άσχετα από το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή έχουμε μία ομάδα στην Α1 (ΚΑΟΔ), μία στη Γ' εθνική (Τιτάνες) και μία στην Α2 γυναικών (Τιτάνες) νομίζω ότι δεν πάμε καλά. Στην Α1 υπήρχε μόνο ένας Δραμινός παίκτης, ο Φώτης Στυλίδης, με λίγα λεπτά συμμετοχής. Πριν την άνοδο στην Α1 υπήρχε πάλι μόνο ο Στυλίδης και όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύουμε στις ακαδημίες δεν καταφέραμε να βγάλουμε ένα αθλητή υψηλού επιπέδου. Αυτό δείχνει κάτι. Έχουμε να βγάλουμε αθλητή από την εποχή του Γαϊτάνη και του Κατσούλη. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι λόγοι που δεν έχουμε παραγωγή. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι με τις ακαδημίες ασχολούνται άνθρωποι που δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα μόνο και μόνο για οικονομικούς λόγους".

Για τη νέα προσπάθεια που ξεκινάει: "Με αφορμή αυτά που είπα πριν για τις ακαδημίες αποφάσισα να δημιουργήσω μία ακαδημία μπάσκετ, τον Απόλλωνα Δράμας, με σκοπό τη μύηση των παιδιών στα μυστικά του αθλήματος. Είναι μία σκέψη που υλοποιείται μετά από πολλά χρόνια προβληματισμού και έντονης αναζήτησης στη ρίζα του κακού.Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι το γηπεδικό και αναγκαστικά στη Δράμα θα πρέπει να γυρίσουμε στα ανοικτά γήπεδα με ότι αυτό συνεπάγεται. Το καλό είναι ότι ακόμα το μπάσκετ ζει και αναπνέει δυνατά στη καρδιά του Δραμινού που ακόμα δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για το άθλημα και σπρώχνει τα παιδιά του προς τον υγιή αθλητισμό".

Για τη πρώτη χρονιά του ΚΑΟΔ στην Α1: "Αγωνιστικά νομίζω ότι πήγε πολύ καλά και σώθηκε εύκολα. Ο κόουτς Καλαφατάκης μαζί με το τιμ του πήγαν πολύ καλά, παρ' όλο που η ομάδα άργησε πολύ να στηθεί.Αυτό που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση είναι ότι την ομάδα δεν την αγκάλιασε όσο θα μπορούσε ο κόσμος. Το γήπεδο γέμιζε μόνο στα μεγάλα παιχνίδια. Έπαιξε ρόλο ότι η τοπική κοινωνία δεν έβλεπε ντόπιους στο ρόστερ".