Θες πόιντ γκαρντ; Πας Γαλλία
Ο Τζάκσον πήγε στην Μπαρτσελόνα, ο Ερτέλ στην Εφές, ο ΝτεΚολό είχε προτιμηθεί νωρίτερα από την ΤΣΣΚΑ, ενώ η Φενέρμπαχτσε είχε ζητήσει τον Ντιό από τη Στρασμπούρ (αλλά... δεν). Ο Βενσάν Κολέ εξηγεί στο Euroleague Greece τι έγινε με τους Γάλλους γκαρντ.
Παραδοσιακά, οι ψηλοί (οι τύποι που υψώνονται άνω των 210 εκατοστών) ήταν αυτοί που είχαν πέραση. Που ήταν στις λίστες όλων των ομάδων, που παρακολουθούνταν από όλον τον πλανήτη. Αριθμητικά ήταν ανέκαθεν λιγότεροι, οπότε... ήταν και περιζήτητοι -και με εγγυημένη δουλειά. Η εξέλιξη προσδιόριζε και τον αριθμό στην επιταγή. Όλα αυτά ίσχυσαν και φέτος, πριν την εκκίνηση της σεζόν. Μετά, η φάση άλλαξε. Τι ζήσαμε;
Έγινε μια στροφή στους πόιντ γκαρντ. Η Μπαρτσελόνα αναγκάστηκε να ψάξει λόγω τραυματισμών, η Εφές λόγω... ανάγκης, ομοίως και η Φενέρμπαχτσε και η Γαλλία έγινε ο απόλυτος προορισμός. Να σημειωθεί βέβαια, εδώ πως η ΤΣΣΚΑ είχε ανοίξει το δρόμο, όταν έπεισε τον Νάντο ντε Κολό να διακόψει (ή να αφήσει) το ΝΒΑ και να γυρίσει στην Ευρώπη, ενώ ο Φαμπιάν Κοζέρ υπάρχει εδώ και χρόνια στο ρόστερ της Λαμποράλ Κούτσα.
Ο Τομάς Ερτέλ, ο Αντουάν Ντιό και ο Έντουϊν Τζάκσον έγιναν τα πιο hot ονόματα της ηπείρου, με τον δεύτερο να είναι ο μόνος που δεν μετακόμισε -διότι η Στρασμπούρ αρνήθηκε τη σχετική πρόταση της Φενέρμπαχτσε και έτσι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποτάθηκε στον Νίκο Ζήση.
Ο Τζάκσον ξεκίνησε την πορεία του ως "άσος", αλλά στη συνέχεια -και λόγω ανταγωνισμού- έγινε "δυάρι" -που στο βιογραφικό του μπορείτε να διαβάστε ότι παίζει και ως πόιντ γκαρντ. Σημείωση: και οι τρεις τους (Ερτέλ, Ντιό, Τζάκσον) ήταν στο Eurobasket U20 που διεξήχθη στη Ρόδο, το 2009.
Για να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο, ζητήσαμε την άποψη του καθ' ύλην αρμοδίου, του ομοσπονδιακού κόουτς της Γαλλίας, Βενσάν Κολέ. Τον ρωτήσαμε για το ρόλο που έπαιξε ο Τόνι Πάρκερ, στην εξέλιξη αυτών των παιδιών, αλλά και τι είναι αυτό που τους έκανε να ξεχωρίσουν. Κατ' αρχάς, μας ενημέρωσε πως "σύντομα οι Ροντρίκ Μπεμπουά και Λέο Βέστερμαν θα προστεθούν στο ρόστερ της Μπαρτσελόνα", με τους "μπλαουγκράνα" να 'χουν τα δικαιώματα του δεύτερου και προφανώς έχουν ασχοληθεί με το μέλλον του πρώτου.
Επί του θέματος μας, αρχικά είπε πως " δεν είναι εύκολο να απαντήσω στο ερώτημα που θέτεις. Θα σου δώσω, ωστόσο κάποιες παραμέτρους που εξηγούν την επιτυχία τους. Ο Πάρκερ είναι πιθανόν ο κύριος λόγος που όλα αυτά τα παιδιά έκαναν κάτι με την καριέρα τους. Ήταν το παράδειγμα που είχαν για να ακολουθούν, το κίνητρο για να γίνουν οι καλύτεροι δυνατοί.
Ένας δεύτερος λόγος, είναι πως οι παίκτες μας είναι καλοί αθλητές και αυτός ενδεχομένως να είναι ο λόγος που όλοι έχουν δεχθεί ενδιαφέρον από το ΝΒΑ. Πριν 30 χρόνια, οι Αμερικανοί γκαρντ κυριαρχούσαν απόλυτα των Ευρωπαίων, γιατί ήταν πιο γρήγοροι. Οι ψηλοί ήταν πάνω κάτω οι ίδιοι, αλλά στην περιφέρεια δεν υπήρχε σύγκριση. Δεν υπήρχε παιχνίδι.
Πώς έγινε όμως, η αλλαγή; Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι ήταν θέμα αναπτυξιακού προγράμματος της ομοσπονδίας. Περισσότερο είχε να κάνει με το INSEP".
" Από εκεί και πέρα, ο αριθμός των Αμερικανών στην ProA (πέντε σε κάθε ομάδα) δεν βοηθά ιδιαίτερα τους γηγενείς να παίξουν και να εξελιχθούν. Μειώνει αισθητά τις πιθανότητες τους, τις ευκαιρίες τους. Τι βοηθά; Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι ήταν και ζήτημα γενιάς. Ήταν μια φουρνιά πολύ ικανών παικτών, οι οποίοι επιπροσθέτως, είχαν την τύχη να βρεθούν μαζί με παίκτες που αν μη τι άλλο, ήταν τα καταλληλότερα πρότυπα. Το γεγονός ότι το ΝΒΑ έχει στραμμένο το βλέμμα στο πρωτάθλημα μας -δεδομένων των συνθηκών που σου περιέγραψα- σημαίνει πως κάτι γίνεται καλά τα τελευταία χρόνια. Γιατί ήμασταν πολύ πιο αδύναμοι, σε επίπεδο τακτικής. Δεν πρέπει να ξεχνάς πως οι ΝτεΚολό και Ερτέλ έφυγαν όταν ήταν πολύ μικροί για την Ισπανία, ενώ οι Ντιό και Βέστερμαν κατάφεραν να ξεχωρίσουν στη Γαλλία, λόγω του μπασκετικού IQ που διαθέτουν. Εν κατακλείδι, η εξέλιξη στην τακτική του παιχνιδιού στην ProA συνδυάστηκε εξαιρετικά με τις αθλητικές ικανότητες των παιδιών και συν την εμπειρία των παιδιών που είχαν διακριθεί στο ΝΒΑ έκανε τη Γαλλία προορισμό και για τους πόιντ γκαρντ".
