Τι είναι το σύνδρομο Asperger για το οποίο μίλησε δημόσια ο Δημήτρης Παπανικολάου

Ο τρόπος που ο Δημήτρης Παπανικολάου επέλεξε ν' αναφερθεί δημοσίως στο σύνδρομο Asperger χειροκροτήθηκε πανταχόθεν. Δικαιολογημένα.

Αφενός ήταν ο συμβολισμός της φωτογραφίας που (όχι τυχαία) χρησιμοποίησε ο 44χρονος -παλαίμαχος- φόργουορντ, έχοντας εξ αριστερών του τον Νίκο Γκάλη και εκ δεξιών του τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, στην μάζωξη γιγάντων που -με ίδια πρωτοβουλία- οργάνωσε σε παραλιακό ξενοδοχείο και χάρισε το μεγαλύτερο καρέ όλων των εποχών. Διότι τους δύο αυτούς (και κάμποσους άλλους) τούς ένιωθε σύμμαχους εκείνη τη στιγμή. Αφετέρου ήταν το περιεχόμενο της ανάρτησής του που ενεργοποίησε τους θύλακες του κοινού νου, μια και έβαλε στην κουβέντα ένα ζήτημα που στην ελληνική κοινωνία παραμένει ταμπού, δεν επιτρέπει σε στόματα ν' ανοίξουν και αδικαιολογήτως ενοχικά παραμένει φυλακισμένο πίσω από διπλαμπαρωμένες πόρτες.

Διαβάζουμε ξανά και χειροκροτούμε για πολλοστή φορά.

Αν και πρώην παίκτης, ο Παπανικολάου φόρεσε ξανά τα ρούχα της δουλειάς, πάτησε στο παρκέ και ανέλαβε την πλήρη ευθύνη της κρίσιμης επίθεσης. Αφού μάλιστα πήρε φόρα, κάρφωσε με πυγμή στο πρόσωπο ενός αρτηριοσκληρωτικού περιβάλλοντος που, από άγνοια, ντροπή ή φόβο, πιάνει από τον λαιμό και πνίγει με μανία τη διαφορετικότητα. Με την εκτός σχεδίου αλλά καλά προσχεδιασμένη πρωτοβουλία του υποχρέωσε τον αντίπαλο να ζητήσει εσπευσμένα τάιμ άουτ. Ν' ανασυνταχθεί και να ψάξει αντίδραση-απάντηση στο προβάδισμα που χάρισε ο "Παπ" στη λογική.

Ακριβώς εδώ είναι η απαραίτητη η επιμονή στην εκτενή πληροφορία και το πείσμα στη ουσία του ζητήματος, βαθιά στον πυρήνα του. Προκειμένου να γίνει, επιτέλους, αντιληπτή και να καταπολεμηθεί η ιδεοληψία που κυριαρχεί. Ο ίδιος άλλωστε ο ήρωας της ιστορίας μίλησε για την αρχική αδυναμία του ν' αποδεχθεί την πραγματικότητα, απορρίπτοντας -στο όλον της- τη διάγνωση του γιατρού, περιγράφοντας γλαφυρά τη μετάβαση έως το σημείο που ασπάστηκε την αλήθεια και υπέγραψε τον συμβιβασμό με τον εαυτό του.

Δεν είχε να φοβηθεί τίποτα (πια).

Πώς ορίζεται το σύνδρομο Asperger

Διότι διαβάζοντας στην ιστοσελίδα της Ειδικής Θεραπευτικής Μονάδας Αυτιστικών (ΕΘΜΑ), που κατά την τελευταία 10ετία έχει ενταχθεί στον Οργανισμό του Γ.Ν. Παίδων Αθηνών "Παν. και Αγλαΐας Κυριακού", το σύνδρομο Asperger δεν είναι κάτι άλλο από "μια ισόβια διαταραχή που επηρεάζει το πως το άτομο αντιλαμβάνεται τον κόσμο, επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει και αλληλεπιδρά με άλλα άτομα. Αποτελεί όπως και ο κλασσικός αυτισμός μια «διαταραχή φάσματος» επειδή επηρεάζει τα άτομα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και σε ποικίλο βαθμό".

Πληροφορικά το σύνδρομο φέρει το όνομα του Αυστριακού παιδιάτρου Χανς Άσπεργκερ, ο οποίος στην πρακτική του το 1944 μελέτησε και περιέγραψε παιδιά με μειωμένες ικανότητες ενσυναίσθησης και λεκτικής επικοινωνίας με τους συνομηλίκους τους, τα οποία παράλληλα ήταν σωματικά αδέξια.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, "1 στα 50 άτομα διαγιγνώσκονται με αυτισμό", ο οποίος "εμφανίζεται σε όλες τις φυλετικές, εθνικές και κοινωνικές ομάδες και είναι 4 φορές πιο πιθανό να εμφανιστεί σε αγόρια απ’ ότι κορίτσια".

Συγκριτικά πάντως με την κλασική μορφή του αυτισμού τα άτομα με Asperger "έχουν λιγότερα προβλήματα με τη λεκτική επικοινωνία και έχουν συνήθως μέση ή και ανώτερη νοημοσύνη". Επίσης "δεν υποφέρουν συνήθως από τις μαθησιακές δυσκολίες που συνδέονται με τον αυτισμό, αλλά ενδέχεται να παρουσιάσουν συγκεκριμένα μαθησιακά προβλήματα όπως δυσλεξία, δυσπραξία ή άλλες καταστάσεις όπως διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ)".

Ανεξάρτητα από τα όσα επισημαίνονται στο κείμενο της ΕΘΜΑ, εξάγεται ξεκάθαρα το συμπέρασμα πως "με την κατάλληλη υποστήριξη, τα άτομα με Άσπεργκερ είναι απόλυτα ικανά να ζήσουν μια ολοκληρωμένη και ανεξάρτητη ζωή".

Καταλαβαίνει κανείς, οπότε, γιατί η ανάρτηση του Δημήτρη Παπανικολάου δεν λειτουργεί μονάχα ως μια προσωπική ομολογία που ένιωσε ανάγκη να μοιραστεί πρώτα με τους ακολούθους του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αμέσως μετά με το υπόλοιπο αναγνωστικό κοινό, προβλέποντας εκ των προτέρων ότι το κείμενό του θα δημοσιευτεί παντού. Λειτουργεί περισσότερο ως μια εκπαιδευτική διαδικασία που παρακινεί άτομα και οικογένειες, απενοχοποιεί το σύνδρομο, καταπολεμά την απομόνωση και την αλλοίωση προσωπικοτήτων, ανοίγει τη συζήτηση και ρίχνει φως μέσα από τις γρίλιες των κλειστών παραθύρων.

Κανείς δεν (πρέπει να) είναι μόνος του (πλέον).