Όσοι είχαν παρεξηγηθεί από την ατάκα «ξέρω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 11.000.000 προπονητές» του Αντρέα Τρινκιέρι, πολύ πριν μπει η Εθνική στη διαδικασία που λέγεται Ευρωμπάσκετ, κατά πάσα πιθανότητα ήταν και εκείνοι που ξεσάλωσαν πρώτοι χθες. Στα social media, όπου συνήθως εμείς οι Ελληνες κάνουμε τις… επαναστάσεις μας.

Και αν αυτό που εννοούσε ο Ιταλός (όπως διευκρίνισε αργότερα) ήταν πως επειδή ακριβώς είμαστε μια χώρα που ασχολείται με το μπάσκετ, εύλογα όλοι ασχολούμαστε με την Εθνική και αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερη την ευθύνη που έχει αναλάβει, who cares? Εμείς ξέρουμε καλύτερα, σωστά;

Έλα όμως, που στο τέλος της ημέρας αυτοί που ξέρουν καλύτερα είναι εκείνοι που βρίσκονται στη Σλοβενία. Παίκτες που αν θυμάστε έχουν αποδείξει –εδώ και χρόνια- ποιοι είναι. Και που –αν θυμάστε πάλι- έχουν πανηγυρίσει τις μεγαλύτερες διακρίσεις τους, όπου εμφανίστηκαν ως αουτσάιντερ. Όπου βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Κάτι που επισημάνθηκε στη συνάντηση που είχαν (όχι στα αποδυτήρια), όταν πια η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ αποτελούσε –δυσάρεστη- ανάμνηση.

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Το ματς με την Ιταλία, έτσι όπως πήγε ήταν από αυτά που θα μπορούσαμε και να έχουμε νικήσει. Το παιχνίδι με την Φινλανδία, επτά ημέρες να παίζαμε, δεν θα το παίρναμε ποτέ. Γιατί δεν προσπαθήσαμε. Όλοι έκαναν λάθη. Από τον Τρινκιέρι μέχρι τον τελευταίο του πάγκου. Και για να μη μακρηγορούμε, ο Στέφανος Τριαντάφυλλος τα εξήγησε πολύ ωραία , αποτελώντας την εξαίρεση ενός κανόνα που έγραψε τους τίτλους τέλους, από το διάλειμμα της ταινίας.

Πάμε τώρα, και στο τι έγινε σε αυτό το διάλειμμα. Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κάθε προπονητής που σέβεται τον εαυτό του, είναι να ακούει τι έχουν να πουν οι παίκτες του, που ζουν και πεθαίνουν, μέσα στο παρκέ. Η ιστορία γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, όταν οι παίκτες είναι σαν και τους δικούς μας, αθλητές γαλουχημένοι στα δύσκολα, που ξέρουν πώς να βγάζουν από τη μύγα ξίγκι, που γνωρίζουν τα πάντα περί της διάκρισης. Όταν είχαν περάσει λίγες ώρες και είχε φύγει η φουρτούνα από το μυαλό, ο Ιταλός τους κάλεσε να μιλήσουν. Και μίλησαν. Όχι όλοι. Εκείνοι που ένιωσαν ότι είχαν να πουν κάτι, είτε για την ομάδα, είτε επί προσωπικού.

Να κλείσουν τις πληγές

Σύμφωνα με πληροφορίες, άπαντες συμφώνησαν επί της –ανεπίτρεπτης- χαλαρότητας με την οποία αντιμετώπισαν τους Φινλανδούς. Χούι που κατά καιρούς μας έχει «στοιχίσει» διάφορα (πιο πρόσφατη απώλεια η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες), αλλά και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας άνθρωποι είναι –όχι ρομπότ. Όταν έχεις πέντε ματς σε έξι μέρες, δεν είναι και τόσο απλό να είσαι πάντα στο πικ (ψυχολογίας, συγκέντρωσης, ενέργειας, πνεύματος). Από την άλλη, αυτές είναι οι απαιτήσεις ενός τουρνουά όπως το Ευρωμπάσκετ. Αρα, όφειλαν να το διαχειριστούν πιο ορθά. Δεν το έκαναν. Βρέθηκαν στο έδαφος, αλλά δεν είναι «νεκροί». Και τώρα, αν μη τι άλλο ξέρουν ότι βασική προϋπόθεση για να επιβιώσουν είναι να γίνουν πιο σκληροί.

Το δεύτερο πράγμα που οι πληροφορίες θέλουν να βρήκε σύμφωνους τους πάντες, είναι ότι κάνουν τα καλύτερα παιχνίδια τους όταν είναι αουτσάιντερ –ταμπέλα που μας συνοδεύει όπως μπαίνουμε στο β’ γύρο. Υπάρχουν πολλά περιστατικά που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Έχουν την τεχνογνωσία. Μένει το πρακτικό μέρος του πράγματος, το οποίο είθισται να κάνει τη διαφορά. Ειπώθηκαν και άλλα πολλά, που ουδεμία χρησιμότητα υπάρχει στο να τα ξέρετε. Φτάνει που τα ξέρουν εκείνοι που πρέπει. Αυτοί που καλούνται να ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αν μπορούν; Μπορούν! Αν θέλουν; Αυτό μένει να το αποδείξουν.

Μετά δε, τη συζήτηση στην οποία παρέστησαν όλοι, τα όσα τους έχουν(με) σούρει όλοι (ως έθνος), τις όποιες διαρροές (που παρεμπιπτόντως, χαρακτηρίστηκαν ανεπίτρεπτες από εκείνους που έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά από χθες), αυτό που μένει είναι το αίσθημα της ντροπής που άφησε η πρώτη φάση (γιατί σίγουρα οι διεθνείς μας δεν είναι αυτοί που έδειξαν στο φινάλε). Μαζί και οι πληγές που απέκτησαν όλοι στη διαδρομή. Και πού κατέληξαν; Στην ανάγκη που υπάρχει να δείξουν –επιτέλους- ποιοι πραγματικά είναι. Και μη ξεχνάτε πως είναι στο δικό τους χέρι, να μας βουλώσουν το στόμα (ή όχι). Λέω να ποντάρουμε πάνω τους.

ΥΓ: Η Εθνική είναι πάνω από όλους. Από πρόσωπα, από λεπτά συμμετοχής, από εγωισμούς (παιδικούς και ενήλικους), από υστεροβουλίες κλπ. Και επειδή ως έθνος έχουμε αποδείξει περίτρανα (βλ. κρίση) πως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, κάποια στιγμή θα ήταν χρήσιμο μετά το όποιο περιστατικό, να ξεκινάμε από την ενδοσκόπηση (τι κάναμε εμείς λάθος).