Αλλοι μαζεύουν γραμματόσημα, άλλοι νομίσματα, άλλοι ανοιχτήρια, ο καθένας ό,τι τού γουστάρει! Ε, λοιπόν, ο Κώστας Σλούκας γουστάρει να μαζεύει Final Four!

Σοβαρολογώ, διότι, διάβολε δεν είναι και λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα, τα 12 από δαύτα που έχει στη συλλογή του!

Δώδεκα, εκ των οποίων τα δέκα τα έπαιξε και τα τρύγησε για τα καλά και τα άλλα δυο τα παρακολούθησε δίπλα από τον πάγκο, αλλά προφανώς νομιμοποιείται να τα λογαριάζει και αυτά, έστω κι αν βάζει δίπλα τους έναν αστερίσκο…

Ε, διάβολε, τέτοιο σουξέ προφανώς δεν το περίμενε κανείς, μηδέ του απατού του εξαιρουμένου…

"Έφτασα τα δώδεκα ε;"

«Έφτασα κιόλας στα δώδεκα ε;» αναρωτιέται φωναχτά. Το ξέρει, το συνειδητοποιεί, χώρια που θυμάται κιόλας την κάθε στιγμή σε αυτό το ταξίδι: την κάθε στιγμή σε καθένα από τα δέκα στα οποία αγωνίσθηκε, αλλά και στα δυο που τα παρακολούθησε καθήμενος στα πέριξ του πάγκου και εμφορούμενος από τη λαχτάρα να ορμήσει στο γήπεδο…

Για τον γεννημένο στις 15 Ιανουαρίου του 1990 Σαλονικιό γκαρντ που μυήθηκε στο μπάσκετ στην ομάδα του κατηχητικού της Αγίας Τριάδας, ονόματι ΑΕΝ, προτού παίξει στον Μέγα Αλέξανδρο και στον Μαντουλίδη, η ιστορία αρχίζει να γράφεται τον Απρίλιο του 1996…

Τα υπόλοιπα αφήνω να τα διηγηθεί ο ίδιος στην επηυξημένη και βελτιωμένη έκδοση μιας κουβέντας που είχαμε ανοίξει πριν από πέντε χρόνια, όταν ετοιμαζόταν για το ταξίδι στη Βιτόρια και την εμπλουτίσαμε με νέα επεισόδια χθες (25/5) εδώ στο Βερολίνο, όπου μάλιστα ο λεγάμενος έσκασε μύτη για τρίτη φορά σε Final Four και μάλιστα με τρίτη διαφορετική ομάδα!

Η τάπα του Βράνκοβιτς και τα όργια του Ρίβερς

«Το 1996 ήμουν έξι χρονών, δεν ήξερα τι είναι το Final Four, αλλά είχα δει στην τηλεόραση τον τελικό του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα και θυμάμαι την τάπα του Βράνκοβιτς» ανατρέχει σε εκείνη την πρώτη τηλεοπτική εμπειρία του.

Έναν χρόνο αργότερα ακολούθησε η δεύτερη «με τα όργια που είχε κάνει ο Ρίβερς στη Ρώμη και τον τίτλο του Ολυμπιακού» και όταν πια άρχισε να παίζει κι ελόγου μπάσκετ, στο μυαλό εμφυτεύθηκε το μεγάλο όνειρο. «Γύρω στα 15 μου, όταν άρχισα πια να καλούμαι και στις εθνικές ομάδες, έβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία της προσομοίωσης, είπα ωπα εδώ είμαστε, μπορεί να βρεθώ κι εγώ σε μια τέτοια φάση»…

Και βρέθηκε ο μπαγάσας!

"Τότε δεν ήμουν ώριμος"

Ο Σλούκας μετακόμισε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2008, αλλά στα πρώτα δυο Final Four (2009/Βερολίνο, 2010/Παρίσι) αρκέσθηκε σε ρόλο θεατή και … πανηγυρτζή! «Τότε δεν ήμουν έτοιμος και ώριμος να παίξω. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε δίκιο που με άφησε και τις δυο φορές έξω από τη δωδεκάδα. Δεν με αδίκησε, καταλάβαινα και μόνος μου τότε ότι δεν άξιζα να παίξω. Στο Βερολίνο καθόμουν με τη φόρμα δίπλα από τον πάγκο μαζί με τον Χάρη Γιαννόπουλο και τον Γιάννη Καραθανάση και στο Παρίσι με τον Κώστα Παπανικολάου».

"Με έβγαλαν σηκωτό έξω"!

Δυο χρόνια αργότερα (2012) στην Κωνσταντινούπολη ένιωσε το μεγάλο σκίρτημα και η ανατριχίλα τον διαπερνούσε σύγκορμο. «Πρωταθλητές Ευρώπης και μάλιστα με μια επική ανατροπή, αυτό δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Στον τελικό έπαιξα δώδεκα λεπτά, αλλά στο τέλος καθόμουν στον πάγκο μαζί με τον Αντιτς και τον ρώτησα αν πίστευε ότι ο Σισκάουσκας μπορεί να χάσει έστω μια βολή. ‘’Αποκλείεται’’ μου είπε ο Πέρο, αλλά να που έχασε και τις δυο! Μόλις έβαλε το καλάθι ο Πρίντεζης μπούκαρα στο γήπεδο για να πανηγυρίσω και με έβγαλαν σηκωτό έξω»!

"Ο σώζων εαυτόν σωθήτω"

Την επόμενη χρονιά (2013) πέρασε μια εβδομάδα ζωσμένος από τις τύψεις του. «Εάν δεν προκρινόμασταν στο Final Four θα έφταιγα εγώ, διότι στον τέταρτο αγώνα των playoffs με την Εφές κι ενώ προηγούμασταν με έναν πόντο δεν έκανα boxout και μας έβαλε καλάθι με ένα tapin ο Γκόρντον. Ένιωθα ένοχος, αλλά ευτυχώς το λάθος μου δεν απέβη μοιραίο.

Προκριθήκαμε στο πέμπτο ματς και πετύχαμε το repeat. Στον τελικό με τη Ρεάλ, όταν βρεθήκαμε πίσω με 17 πόντους, μας έβαλε ο Μπαρτζώκας μαζί με τον Κατσίβελη και θυμάμαι ότι του είπα ‘’έλα ρε πάμε και ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’! Το γυρίσαμε σιγά σιγά μαζί με τον Περπέρογλου και ύστερα μπήκε δαιμονισμένος ο Σπανούλης και τελείωσε την υπόθεση».

Ο Κάρολ και ο Ντε Κολό

Ο Σλούκας επέστρεψε με τον Ολυμπιακό το 2015 στη Μαδρίτη, όπου «ο Σπανούλης ξέρανε την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, αλλά στον τελικό πέσαμε πάνω στην εικοσάχρονη πείνα της Ρεάλ και στο κρεσέντο του Κάρολ που έβαλε τρία απανωτά δύσκολα τρίποντα και μας καθάρισε».

Τον Μάιο του 2016 ξαναγύρισε στο Βερολίνο, φορώντας πλέον τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε και ζωσμένος πάλι από τις ενοχές του από τις οποίες δεν απαλλάχθηκε. «Στη λήξη της κανονικής διάρκειας του τελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας μέσα στην αναμπουμπούλα και ενώ είχαμε γυρίσει από το -20, έπρεπε να έχω πιάσει την μπάλα, αλλά μου έφυγε, έκανε ένα… σκοτωμένο σουτ ο Ντε Κολό και στη συνέχεια ισοφάρισε ο Χριάπα με το φόλοου και χάσαμε στην παράταση».

Ο Ολυμπιακός και ο Κοζέρ

Το 2017 στην Κωνσταντινούπολη η Φενέρμπαχτσε στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης, νικώντας στον τελικό τον Ολυμπιακό. «Μακάρι να παίζαμε με άλλον αντίπαλο, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είσαι αναίσθητος και να νεκρώνεις τα συναισθήματα σου».

Έναν χρόνο αργότερα (2018) στο Βελιγράδι, «φτάσαμε πάλι στον τελικό, αλλά οι περισσότεροι παίκτες βρεθήκαμε σε άσχημη βραδιά και η Ρεάλ ήταν τόσο ποιοτική ώστε μας εκτέλεσε ο Κοζέρ».

Τα κατεβασμένα χέρια, ο Μίτσιτς και ο Γιουλ

Η επόμενη πράξη σε αυτό το πολύκροτο έργο γράφτηκε το 2019 στη Βιτόρια σε ένα Final Four που ο Σλούκας δεν θέλει να το θυμάται. «Μας κτύπησαν μαζεμένα τα προβλήματα με τους τραυματισμούς του Βέσελι, του Κάλινιτς και του Ντατόμε και χάσαμε με κατεβασμένα τα χέρια» σχολιάζει.

Μεσολάβησε η ακύρωση της σεζόν 2019-20, στο μεταξύ ο Σλούκας μετακόμισε στον Ολυμπιακό και μετά το διάλειμμα του 2021 στην Κολωνία επέστρεψε δριμύτερος φορώντας την κόκκινη φανέλα το 2022 και το 2023 …

Τι θυμάται από το Βελιγράδι και το Κάουνας; «Τι άλλο από τα δυο μοιραία σουτ; Εκείνο του Μίτσιτς στον προπέρσινο ημιτελικό με την Εφές και αυτό του Γιουλ στον περυσινό τελικό με τη Ρεάλ» απαντά και εδώ κλείνει η ανασκόπηση…

"Είμαι ένας Μαθουσάλας με μαύρους κύκλους στα μάτια"

Κλείνει η ανασκόπηση και ανοίγει η καινούργια πρόκληση που βρίσκεται απόψε (26/5) μπροστά του με τον Παναθηναϊκό τον οποίο φιλοδοξεί να οδηγήσει ως αρχηγός στο θρόνο κόντρα στην Ρεάλ (21:00, Novasports Prime, Match Center από το SPORT24).

Ο Σλούκας κολλάει ένσημα στα Final Four εδώ και 15 χρόνια (2009-2024) και μπορεί κιόλας να αυτοσαρκάζεται, όπως συνέβη χθες το βράδυ μετά την προπόνηση.

«Είμαι ένας Μαθουσάλας, λοιπόν»!

Μέσα από αυτό το αέναο και γοητευτικό ταξίδι ο λεγάμενος νιώθει να ωριμάζει, να μεγαλώνει και να ζει σε μια ονειρώδη φάση διαρκείας, αλλά πήζει κιόλας από το άγχος του. «Ναι, πάντοτε είμαι πολύ ανήσυχος πριν από τέτοιες προκλήσεις. Κυριεύομαι από την ένταση και έχω αϋπνίες, μπορείς να δεις τους μαύρους κύκλους στα μάτια μου, αλλά μόλις αρχίσει το ματς αισθάνομαι πιο ήρεμος και προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου και να παρουσιάσω κιόλας τον καλύτερο εαυτό μου».