Το "αντίο" του Μπιέλιτσα στην δράση: "Με τον Ομπράντοβιτς το καλύτερο μπάσκετ της ζωής μου, ο Ίβκοβιτς μού έμαθε τι σημαίνει εθνική"

Ο Νεμάνια Μπιέλιτσα αποσύρθηκε από τη δράση το απόγευμα του Σαββάτου (23/3), ρίχνοντας τίτλους τέλους στην 20ετή καριέρα του. Ο 35χρονος Σέρβος έγραψε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή, μέσα στην οποία αφιέρωσε ένα ξεχωριστό κομμάτι στους προπονητές που "σημάδεψαν" την πορεία του, με τους Ντούσαν Ίβκοβιτς και Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς.

Στον εμβληματικό πρώην τεχνικό του Ολυμπιακού γίνεται ιδιαίτερη μνεία, αφού ήταν εκείνος που τον κάλεσε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα της Σερβίας, ενώ με τον πρώην προπονητή του Παναθηναϊκού και νυν της Παρτίζαν έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του με τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε, όπως σημείωσε χαρακτηριστικά.

"Οφείλω να ευχαριστήσω ξεχωριστά τρεις από τους πιο σπουδαίους προπονητές της χώρας, χωρίς τους οποίους το μπάσκετ δεν θα ήταν το ίδιο αγαπητό και αποδεκτό όπως είναι σήμερα. Μου έμαθαν, ο καθένας με τον τρόπο του, τι σημαίνει να παίζεις για την εθνική ομάδα και πώς πρέπει να υπερασπίζεσαι τη σημαία και το εθνόσημο της Σερβίας.

Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς με ανέδειξε, μού έδωσε μια ευκαιρία και πολύ μεγάλη υποστήριξη. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς με συμπεριέλαβε στην εθνική ομάδα, της οποίας τη φανέλα φορούσα με μεγάλη περηφάνια για χρόνια και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ της ζωής μου στη Φενέρμπαχτσε και έγινα MVP της EuroLeague".

Στη συνέχεια της συγκινητικής επιστολής του, ευχαρίστησε όλα τα πρόσωπα τον βοήθησαν στη διάρκεια της καριέρας του και τόνισε ότι ανυπομονεί να υπηρετήσει το μπάσκετ από διαφορετικό πόστο.

Αναλυτικά όσα έγραψε ο Νεμάνια Μπιέλιτσα στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του:

"Διάβασα κάπου, εδώ και πολύ καιρό, ότι κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον χρόνο. Τα τελευταία χρόνια το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως. Τώρα, παρ' όλες τις προσδοκίες, νιώθω την ανάγκη, μετά από 20 χρόνια, να ανακοινώσω επίσημα ότι ήρθε το τέλος.

Στην αρχή, έψαχνα για ένα μικρό μέρος στον μπασκετικό χάρτη, ξεκινώντας από το γήπεδο του Blok 70 στο Βελιγράδι, μέχρι που ερωτεύτηκα πραγματικά το μπάσκετ μετά από συνεργασία με τον προπονητή Άκο Γιάνιτς.

Οφείλω να ευχαριστήσω ξεχωριστά τρεις από τους πιο σπουδαίους προπονητές της χώρας, χωρίς τους οποίους το μπάσκετ δεν θα ήταν το ίδιο αγαπητό και αποδεκτό όπως είναι σήμερα. Μου έμαθαν, ο καθένας με τον τρόπο του, τι σημαίνει να παίζεις για την εθνική ομάδα και πώς πρέπει να υπερασπίζεσαι τη σημαία και το εθνόσημο της Σερβίας.

Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς με ανέδειξε, μού έδωσε μια ευκαιρία και πολύ μεγάλη υποστήριξη. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς με συμπεριέλαβε στην εθνική ομάδα, της οποίας τη φανέλα φορούσα με μεγάλη περηφάνια για χρόνια, και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ της ζωής μου στη Φενέρμπαχτσε και έγινα MVP της EuroLeague.

Η κορωνίδα της επαγγελματικής μου διαδρομής ήταν η κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού με τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς και θα ήθηλα να ευχαριστήσω τον Στιβ Κερ, που μου δίδαξε το μπάσκετ με διαφορετικό τρόπο.

Φυσικά, οι υπέροχοι γονείς μου στέκονταν πάντα δίπλα μου, ιδιαίτερα ο πατέρας μου Μίλοβαν, του οποίου την απέραντη αγάπη και υποστήριξη ένιωθα συνεχώς και παντού.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη επιτυχία και υπερηφάνια μου είναι τα παιδιά μου Νίκα και Στέφαν.

Ευχαριστώ την εθνική Σερβίας, τον Ερυθρό Αστέρα, τη Φενέρμπαχτσε και το Γκόλντεν Στέιτ.

Αυτό είναι το τέλος της καριέρας μου και ελπίζω να ξεκινήσω σύντομα μια νέα πρόκληση στο άθλημα που αγαπώ τόσο πολύ και μου έχει δώσει τόσα πολλά.

Σας ευχαριστώ όλους"