Ο Κώστας Τότσιος είναι εδώ και λίγες ημέρες ο κάτοχος ενός εκ των μεγαλύτερων ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, καθώς έφτασε τους 4937 πόντους και έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την Α2 Εθνική Κατηγορία.

Άφησε έτσι στην 2η θέση τον Σπύρο Βερτζάγια και ξεκαθαρίζει πως ποτέ δεν κυνήγησε αυτό το ρεκόρ.

"Ποτέ μου δεν το κυνήγησα και τα μπράβο αξίζουν στους συμπαίκτες που είχα, εκείνοι δούλευαν πάντα μέσα από την ομαδικότητα για να βάλω εγώ το καλάθι", σχολίασε ο Κώστας Τότσιος ο οποίος μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του ΠΣΑΚ για το μεγάλο του κατόρθωμα, ρίχνοντας τα φώτα στους συμπαίκτες του και αποκαλύπτοντας πως αν δεν ήταν ο Σάββας Καμπερίδης μπορεί και να μην ήξερε ποτέ πως πάει για ρεκόρ! Αναλυτικά τα όσα είπε...

Τετριμμένη ερώτηση, ωστόσο, πως μπορεί να αισθάνεται ένας παίκτης που σπάει όλα τα ρεκόρ μιας κατηγορίας με 4937 πόντους;

"Το συναίσθημα είναι σίγουρα χαρά, όχι για αυτό κάθε αυτό το ρεκόρ, καθώς όταν ξεκινάς την καριέρα σου ποτέ δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι τέτοιο, αλλά ίσως για τη συνέπεια που μπορεί να έχει μια μακρόχρονη πορεία. Επιπλέον, καταλαβαίνεις τον σεβασμό και την αγάπη κάποιων ανθρώπων στο πρόσωπο σου και σου δίνεται μια ευκαιρία να αντιληφθείς το πόσο σε εκτιμούν".

Αλήθεια πως φτάνει ένας άνθρωπος σε ένα τέτοιο ρεκόρ, ειδικά όταν τον διακρίνουν τα δικά σου χαρακτηριστικά που δεν ανήκεις στην κατηγορία αυτών που θα το κυνηγούσαν;

"Ίσως για αυτό να το πέτυχα, θεωρώ πως αν βάλεις ποτέ τέτοιο στόχο δεν θα βγει, πάντα κάτι θα τυχαίνει ενώ δεν θα έχεις και το μυαλό σου συγκεντρωμένο στην ομάδα. Επειδή ποτέ δεν το κυνήγησα για αυτό βγήκε. Το σημαντικότερο για εμένα είναι πως έγινε μέσα από καλές πορείες με τις ομάδες που αγωνίστηκα. Είτε αυτό είναι μια άνοδος, είτε μια απροσδόκητη καλή πορεία. Έτσι προέκυψε και αυτό με χαροποιεί. Εξάλλου, δεν το γνώριζα καν, πέρσι ήρθε ο Σάββας Καμπερίδης και μου είπε «ξέρεις πλησιάζεις ένα μεγάλο ρεκόρ». Έτσι το έμαθα, αν δεν μου το είχε πει μπορεί και να μην το γνώριζα".

Με τόσα χρόνια στα καλντερίμια του μπάσκετ, είναι μια στιγμή δικαίωσης;

"Φυσικά και θα μπορούσαμε να πούμε τη λέξη αυτή, διότι πέραν από φίλους και στιγμές που αφήνουν τα τόσα χρόνια στον χώρο, δείχνει τη συνέπεια που αντιμετώπισα το άθλημα. Επίσης πρέπει ν’ αναλογιστούμε πως οι συνθήκες δεν ήταν πάντα οι ευνοϊκότερες. Φυσικά και δούλεψα σε ομάδες που ήταν άψογες οι συνθήκες, αλλά υπήρξαν και πολλά προβλήματα. Προσωπικά όποιες κι αν ήταν εγώ πάντα προσπαθούσα να τις αντιμετωπίζω απόλυτα επαγγελματικά, έτσι λειτουργώ με ότι καταπιάνομαι. Τη μεγαλύτερη δικαίωση πάντως που νιώθω είναι για τους συμπαίκτες που είχα όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς αυτούς δεν θα είχε γίνει τίποτε, αυτοί δούλευαν για να βάλω εγώ ένα καλάθι και αυτούς τους πόντους. Αν εγώ σκόραρα 40 πόντους και σκεφτόμουν αυτό, εντάξει θα ήταν κάτι προσωπικό, ωστόσο, όταν αυτό προκύπτει από ομαδική δουλειά και καλά αποτελέσματα είναι όμορφο".

Το Σάββατο σημειώσατε μια σημαντική νίκη κόντρα στο Παγκράτι και βρίσκεστε στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας. Ποιος είναι ο στόχος σας;

"Η αλήθεια είναι πως η ομάδα είναι αποδυναμωμένη κυρίως γιατί έχουμε χάσει και τον αρχηγό μας τον Κώστα Μπεχιλβάνη (έχει τραυματιστεί). Μας λείπει και από τα αποδυτήρια και από το παρκέ, μας κοστίζει πάρα πολύ το κενό του. Έχουμε χάσει πολύ μεγάλη δύναμη με την απουσία του, το περιφερειακό σουτ και πολλά ακόμη. Στόχος είναι να παίζουμε καλό μπάσκετ σε κάθε ματς και να πετύχουμε όσο περισσότερες νίκες μπορούμε, να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Δεν θα πω στόχος η άνοδος, αλλά να βάλουμε νέα παιδιά στην ομάδα και να υπάρχει μέλλον για τον Ίκαρο".

Πόσο ακόμη θα βλέπουμε τον Κώστα Τότσιο στα παρκέ;

"Όσο βαστάνε τα πόδια μου και υπάρχουν οι συνθήκες. Αν δεν υπάρχουν αυτές δεν θα μπορέσω να συνεχίσω. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις δεν έχω κατασταλάξει για το μέλλον και για αυτό οι προϋποθέσεις θα το κρίνουν".

Μέσα από την κρίση που βιώνει το μπάσκετ, είναι και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να βελτιωθεί η παραγωγική διαδικασία στη χώρα μας;

"Η αλήθεια είναι πως δυστυχώς οι παράγοντες και οι προπονητές κατάλαβαν πως πρέπει να εμπιστευτούν τους Έλληνες, τώρα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να φέρουν ξένους. Έστω και έτσι, όμως, ας τους εμπιστευτούν. Το σημαντικότερο, όμως, θα είναι να συνεχίσουν να κοιτάζουν τα ελληνόπουλα ακόμη και όταν διορθωθεί η κατάσταση, όταν φτάσουν τα πράγματα σε καλύτερο επίπεδο να μη γίνουν τα ίδια λάθη. Να γίνεται από θέμα φιλοσοφίας και όχι από ανάγκη".