Το "decima" ήρθε με πολλή σκέψη

Η Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στο " decima " σε σχετικά σύντομο διάστημα από τότε που τέθηκε ο στόχος. Τι είναι δύο χρόνια ανομβρίας (2016 στο Βερολίνο, 2017 στην Κωνσταντινούπολη) μπροστά στα είκοσι που μεσολάβησαν ανάμεσα στο όγδοο (1995) και το ένατο (2015) άλλωστε;

Ο Λούκα Ντόντσιτς ολοκλήρωσε μια υπέροχη (σε προσωπικό επίπεδο) χρονιά στην EuroLeague με ιδανικό τρόπο, την ώρα που ωρίμασε σε πνευματικό επίπεδο. Από τη μία λόγω της απουσίας του Σέρχιο Γιουλ, κι από την άλλη επειδή... δεν γινόταν αλλιώς προκειμένου η "Βασίλισσα" να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Ο Πάμπλο Λάσο είδε τον 19χρονο γκαρντ να παίζει σαν να είναι συνομήλικος του Φελίπε Ρέγιες και συνολικά τους παίκτες του (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) να παρουσιάζονται στην Stark Arena σε τέτοιο επίπεδο πνευματικής ετοιμότητας εφάμιλλο του δεύτερου αγώνα των playoffs με τον Παναθηναϊκό Superfoods.

Το ταλέντο και το βάθος πάντα υπήρχαν στη Ρεάλ Μαδρίτης άλλωστε, αυτό που απλά έλειπε σε αντίστοιχα υψηλό βαθμό ήταν η ηρεμία, η υπομονή και η σκληράδα. Τα... πήρε ως εφόδιο από το ΟΑΚΑ, τα παρέταξε στο Βελιγράδι και κατέκτησε το "decima" .

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΥ

Η απόφαση του Πάμπλο Λάσο να ξεκινήσει το παιχνίδι με τρεις χειριστές της μπάλας (Φακούντο Καμπάσο, Λούκα Ντόντσιτς, Φαμπιάν Κοζέρ) ενδεχομένως να μην ήταν αναμενόμενη από το ευρύ κοινό. Είχε όμως εξήγηση: ήθελε να κοντρολάρει την πίεση της Φενέρμπαχτσε. Η τουρκική ομάδα λειτούργησε με τον τρόπο που το έκανε στον ημιτελικό απέναντι στη Ζάλγκιρις, εκεί όπου οι "πράσινοι" χρειάστηκαν περί τα πέντε λεπτά για να σκοράρουν εντός παιδιάς. Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να μην είχε τόσο μεγάλο επιθετικό πρόβλημα, πλην όμως ξεκίνησε με τρία λάθη σε τέσσερα λεπτά.

Κι εκτός αυτού, είδε τους ψηλούς της (Φελίπε Ρέγιες, Γκουστάβο Αγιόν) να είναι αρνητικοί, παρότι έλειπε από την πεντάδα της Φενέρμπαχτσε ο Γιαν Βέσελι, που έκανε δύο φάουλ σε λιγότερα από δύο λεπτά. Τι κι αν η "Βασίλισσα" πήρε το απόλυτο "μηδέν" από τις τέσσερις πρώτες μπάλες που ακούμπησε στο low post, οι πόντοι που έβαλε ο Λούκα Ντόντσιτς σε καταστάσεις ανισορροπίας της αντίπαλης άμυνας (ακόμη και μετά από επαναφορά, έπειτα από τουρκικό καλάθι) ήταν αρκετοί.

ΤΙΜΩΡΗΣΕ ΤΗ ΓΕΜΑΤΗ ΡΑΚΕΤΑ

Η αμυντική φιλοσοφία της Φενέρμπαχτσε στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις αλλαγές στα σκριν πάνω στην μπάλα και την προστασία της ρακέτας. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν προβληματίστηκε από αυτό το γεγονός, όταν χρειαζόταν επειγόντως πόντους. Στα τελευταία δυόμισι λεπτά του πρώτου δεκαλέπτου, έβαλε τρία τρίποντα εκμεταλλευόμενη αυτό ακριβώς: το γεγονός πως οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έκλειναν παραπάνω από το... συνηθισμένο στη ρακέτα τους.

Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο ανάσανε σε αυτό το διάστημα, βρήκε ρυθμό και από εκεί άρχισε σταδιακά να "χτίζει" την αυτοπεποίθηση και την αποτελεσματικότητά της στο μπροστινό μέρος του παρκέ.

Η ΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ

Ο Λούκα Ντόντσιτς ψηφίστηκε ως ο MVP του τελικού στο Final Four, αν και είναι κοινή παραδοχή πως ο συγκεκριμένος τίτλος ενδεχομένως να έπρεπε να "κοπεί" στα δύο για χάρη του Φαμπιάν Κοζέρ. Ο αριστερόχειρας γκαρντ της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στο τρίτο δεκάλεπτο, κατά το οποίο η ισπανική ομάδα σκόραρε κατά ριπάς με αποτέλεσμα να πάει από το -2 στο +8.

Δίχως να κάνει κάτι εξεζητημένο ή παραπάνω από αυτό που μπορεί: απλά πήγε... αριστερά. Πολύ εύκολα, δίχως να κουραστεί! Η τουρκική άμυνα αποδείχθηκε αναποτελεσματική στο πιο σημαντικό κομμάτι που αφορά στο scouting report του Φαμπιάν Κοζέρ. Το "όχι αριστερά" που αποτελεί τη λογική όλων των προπονητών σε αυτό το επίπεδο, ως τρόπο περιορισμού του, εξελίχθηκε σε... μόνο αριστερά.

Προφανώς όχι γιατί ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ξέχασε να επισημάνει τη συγκεκριμένη πολύ σημαντική λεπτομέρεια, αλλά γιατί οι παίκτες του δεν ήταν "εκεί" σε πνευματικό επίπεδο.

ΑΠΟ ΕΞΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ

Με τον Γιαν Βέσελι εκτός ρυθμού και τον Τζέισον Τόμπσον απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα (στα 4'30'' που αγωνίστηκε), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν είχε άλλη επιλογή: άφησε στο παρκέ για πολλή ώρα τον Νικολό Μέλι (34'41'') τόσο στο "4" όσο και στο "5". Σε αμφότερες περιπτώσεις επιχείρησε να εκμεταλλευτεί τα πόδια των προσωπικών του αντιπάλων.

Στο α' μέρος, με τον Άντονι Ράντολφ για μεγάλο διάστημα απέναντι, τον χρησιμοποίησε ως screener για να εκμεταλλευτεί το καλό περιφερειακό του σουτ μετά από το βηματάκι προς τα έξω (pop out). Ο πάουερ φόργουορντ της Ρεάλ Μαδρίτης έδειξε ανέτοιμος να ανταποκριθεί σε έναν τόσο σημαντικό ρόλο, χάθηκε σε πολλές περιπτώσεις και έτσι ο ψηλός της Φενέρμπαχτσε βρήκε ρυθμό.

Στο β' μέρος, με τον Έντι Ταβάρες απέναντι στο "5" ξεκινούσε από την κορυφή αρκετές φορές για να ανοίξει τους χώρους και να παίξει στα πόδια τον αντίπαλο σέντερ. Δεν είναι τυχαίο πως όσο συνυπήρξε με τον Φελίπε Ρέγιες στο παρκέ, δεν ήταν εξίσου αποτελεσματικός. Πολύ απλά γιατί ο αρχηγός της "Βασίλισσας" ήταν "εκεί" σε πνευματικό επίπεδο και μετά τις δυναμικές εξόδους του για να καλύψει το σουτ τριών πόντων, του έδινε αριστερό διάδρομο -όπου είναι αδύναμος, δεξιόχειρας γαρ!

ΤΟ PICK 'N ROLL ΚΟΠΗΚΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Ο Γιαν Βέσελι ουδέποτε βρήκε ρυθμό. Σε αυτό δεν φταίνε μόνο τα δύο φάουλ που έκανε νωρίς στον τελικό, αλλά κι η αδυναμία της Φενέρμπαχτσε να τον εντάξει στο επιθετικό της παιχνίδι. Ή, αν προτιμάτε, η άψογη αμυντική λειτουργία της Ρεάλ Μαδρίτης που δεν τον άφησε -παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις- να κινηθεί κάθετα προς το καλάθι.

Τα pick 'n roll της τουρκικής ομάδας ήταν είδος υπό εξαφάνιση, αφενός γιατί ο Μπραντ Ουάναμεϊκερ έδειξε περισσότερη διάθεση για να εκτελέσει παρά για να δημιουργήσει, αφετέρου επειδή οι παίκτες του Πάμπλο Λάσο ήταν καλά προετοιμασμένοι για να αποτυπώσουν στο παρκέ το πλάνο του.

Από τη μία υπήρχε ο Έντι Ταβάρες, ο οποίος χρησιμοποίησε εξαιρετικά τα χέρια του μετά τα το screen, κι από την άλλη το "τεσσάρι" της Ρεάλ Μαδρίτης να τσεκάρει το κόψιμο του Γιαν Βέσελι. Η Φενέρμπαχτσε μόλις σε μία - δύο περιπτώσεις βρήκε την πάσα από το σημείο που ερχόταν η ισπανική βοήθεια για το τσεκάρισμα, δίχως μάλιστα να πάρει κάτι σε αυτές τις καταστάσεις. Οπότε, χωρίς πόντους από τον ψηλό που κόβει κι από τον παίκτη της αδύνατης πλευράς, το γήπεδο μίκρυνε επικίνδυνα.

ΑΨΟΓΗ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Πέραν αυτών, η ομάδα του Πάμπλο Λάσο πήρε πολύ μεγάλο βαθμό στο κομμάτι της διαχείρισης: από τα 7 λάθη του πρώτου μέρους, πήγε στα 4 λάθη στο δεύτερο! Κι ο λόγος είχε να κάνει με το καλύτερο "διάβασμα", την υπομονή στην επίθεση και την πρόθεση να χρησιμοποιήσει το low post ως άρμα μάχης.

Όχι απαραίτητα σε πρώτο χρόνο, αλλά σε δεύτερο. Ο Έντι Ταβάρες ήταν παίκτης - κλειδί όχι μόνο σε αμυντικό επίπεδο, αλλά και σε οργανωτικό. "Έσπασε" αρκετές μπάλες την σωστή στιγμή, εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως η Φενέρμπαχτσε επιχειρούσε να κλείσει πάνω του, όποτε "κλείδωνε" τον προσωπικό του αντίπαλο στην καρδιά της ρακέτας. Οι 8 πόντοι, τα 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ στα 21'31'' που αγωνίστηκε, μπορεί να μοιάζουν... καλοί αριθμοί, στην πράξη όμως δεν περιγράφουν την επιρροή του στο παιχνίδι της ομάδας του. Σε άμυνα και επίθεση.

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

Αν η Ρεάλ Μαδρίτης έμαθε έγινε σοφότερη σε κάτι στον δρόμο προς το Final Four, αυτό ήταν η ανάγκη της υπομονής. Τα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό Superfoods ήταν ό,τι χρειαζόταν η ισπανική ομάδα για να παρουσιαστεί έτοιμη από κάθε άποψη στο Βελιγράδι. Ο αυθορμητισμός πήγε σε ένα βαθμό στην άκρη, οι προσωπικές εμπνεύσεις περιορίστηκαν και προήχθη ως βασικός παράγοντας η υπομονή.

Σε πρώτο χρόνο (βλ. δεύτερο παιχνίδι των playoffs) μεταφράστηκε στην επιμονή με την οποία η μπάλα "ακουμπούσε" στο low post μετά τις αλλαγές στα screens από τους παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ. Σταδιακά όμως αυτό ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ουδείς παρέκκλινε από την ανάγκη για περισσότερη σκέψη σε κομμάτια αντίδρασης απέναντι σε διαφορετικές αμυντικές τακτικές.

Με πρώτο και καλύτερο τον Λούκα Ντόντσιτς , που από το ΟΑΚΑ μέχρι τη Stark Arena "διάβασε" καλύτερα το γήπεδο και λειτούργησε με μεγαλύτερη σύνεση και αυτοκυριαρχία. Για να δικαιωθεί στον απόλυτο βαθμό...

Photo Credits: AP Photo/Darko Vojinovic