Το κλάμα του Μπάνε για το χαμένο τρόπαιο

Η 16η Μαρτίου φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις στον ΠΑΟΚ λόγω της κατάκτησης του Κυπέλλου Κόρατς, ωστόσο η 17η Μαρτίου "ξυπνά" δυσάρεστες αναμνήσεις για τον "Δικέφαλο".

Γιατί; Σαν σήμερα (17/3) το 1992 ο ΠΑΟΚ έχανε από την Ρέαλ Μαδρίτης με 65-63 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης (στην Ναντ έγινε ο αγώνας). Ο τρόπος με τον οποίο "ήρθε' εκείνη η ήττα είχε "πονέσει" πολύ.

Ο Πρέλεβιτς λίγο πριν το τέλος του ματς έκανε το 63-63 με -μακρινό- εύστοχο τρίποντο. Στην συνέχεια απέμεναν 8'' για την λήξη και ο Σίμπσον αστόχησε στην βολή που εκτέλεσε. Ο Φασούλας ήταν αυτός που πήρε το ριμπάουντ αλλά μετά έκανε λάθος πάσα με αποτέλεσμα ο Μπράουν να κλέψει και να διαμορφώσει το τελικό 65-63 στην εκπνοή (το λάθος της "αράχνης" του ελληνικού μπάσκετ είχε κοστίσει για τα καλά στον "Δικέφαλο").

Ετσι νικήτρια ήταν η Ρεάλ και ο ΠΑΟΚ έχασε μια μεγάλη ευκαιρία προκειμένου να κατακτήσει για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν το Κύπελλο Κυπελλούχων (το είχε κάνει το 1991). Με το τέλος του αγώνα ο Πρέλεβιτς "ξέσπασε" σε κλάματα, σε μια αξέχαστη στιγμή εκείνου του ματς.

Πρέλεβιτς: "Δεν είχαμε την τύχη στο τέλος"

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς είχε κάνει φοβερό παιχνίδι απέναντι στην Ρεάλ και ήταν ο κορυφαίος του ΠΑΟΚ πετυχαίνοντας 29 πόντους. Ακόμη είχε τέσσερα ριμπάουντ, τέσσερις ασίστ αλλά και τέσσερα κλεψίματα. Μετά τον χαμένο τελικό της Ναντ, ο "τίγρης" είχε πει: "Ολα τα παιδιά παίξανε πάρα πολύ καλά στο δεύτερο ημίχρονο. Δεν είχαμε τύχη στο τέλος, δεν μπορώ τίποτε άλλο να πω".

Για το πρώτο ημίχρονο (σ.σ. ο ΠΑΟΚ έχανε με 28-43): " Η Ρεάλ έπαιξε πάρα πολύ καλά και έβαλαν όλα τα τρίποντα. Στο δεύτερο δεν έβαλαν τίποτα και το παιχνίδι γύρισε".

Για το ότι ο προπονητής της Ρεάλ έβαλε πάνω του πέντε διαφορετικούς παίκτες προκειμένου να τον περιορίσουν και για το ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος: " Δεν μπορώ να πω, ούτε ξέρω ποιος με μάρκαρε. Δεν ξέρω... Ηθελα μόνο να κερδίσει η ομάδα μου. Δεν κερδίσαμε και πάμε τώρα στο μέλλον. Μπροστά... Να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε".

Για το αν είναι εύκολο ο ΠΑΟΚ να κοιτάξει μπροστά μετά το χαμένο τρόπαιο: "Ετσι είναι η ζωή μας, τι να κάνουμε...".

Θυμηθείτε τι συνέβη: