Η άφιξη του Ντέιβιντ Ρίβερς στο ΣΕΦ έδωσε ξεχωριστό χρώμα στο φιλικό του Ολυμπιακού με τη Μονακό. Όσοι ήταν στο γήπεδο αποθέωσαν τον άνθρωπο που το 1997 οδήγησε τους "ερυθρόλευκους" στο εντυπωσιακό τριπλ-κράουν. Οι παλιότεροι τον θυμούνται ακόμα, οι νεότεροι βλέπουν στα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ένα γκαρντ που πριν από 25 χρόνια έπαιζε το μπάσκετ της εποχής μας. Αν και ο Ρίβερς, επέστρεψε στον Ολυμπιακό (το 2000) κανείς δεν ανακαλεί στη μνήμη την τελευταία του σεζόν με τα "ερυθρόλευκα".

Λες και ο "ποταμός" έφυγε οριστικά το καλοκαίρι του 97. Κι ο ίδιος, άλλωστε, στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Στέφανο Μακρή και στο SPORT24, είπε ότι "δεν κατάλαβε ποτέ γιατί έφυγε" από τον Πειραιά, δυο μήνες μετά την θριαμβευτική κατάκτηση της Ευρωλίγκας και των δυο τίτλων (πρωτάθλημα και Κύπελλο) στην Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Ρίβερς κατάλαβαν για ποιο λόγο, χώρισαν οι δρόμοι τους, στη σεζόν που μαζί κατέκτησαν τα πάντα και ο Αμερικανός στα 32 του, έμοιαζε να βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του.

Στο ταραχώδες καλοκαίρι του 97, ο Ολυμπιακός που ξεκίνησε με την ανακοίνωση της μεταγραφής του Αρτούρας Καρνισόβας, το σίριαλ Ρίβερς ήταν ένα από τα τρία που είχαν περιπετειώδη εξέλιξη. Τα άλλα δυο αφορούσαν τον Γιώργο Σιγάλα, ο οποίος μετακόμισε στο Μιλάνο (Στεφανέλ, τότε ο σπόνσορας της Ολύμπια) και τον Δημήτρη Παπανικολάου, που πήγε στη Μπολόνια, μερικούς μήνες μετά όμως, επέστρεψε στον Ολυμπιακό.

Ο Ρίβερς ήταν μακράν ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού. Ο "κρυστάλλινος" όπως τον ονόμασε ο Ίβκοβιτς (λόγω του κρυστάλλινου βραβείου του MVP στο ευρωπαϊκό ολ-σταρ γκέιμ) είχε όλη την Ευρώπη στα πόδια του. Ήξερε ότι αν έφευγε από τον Ολυμπιακό, θα έβρισκε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο σε άλλη μεγάλη ομάδα. Όχι μόνο από το εξωτερικό, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα, καθώς όπως αποκάλυψε αργότερα, τόσο η ΑΕΚ όσο και ο Παναθηναϊκός τον είχαν ... πλευρίσει, με εξαιρετικές προσφορές.

Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να χάσει τον ηγέτη του. Οι διαπραγματεύσεις με τον Αμερικανό ατζέντη Τομ Μακλάφιν άρχισαν, λίγο μετά την άφιξη του Καρνισόβας που είχε συμφωνήσει για ετήσιες αποδοχής γύρω στα 1.3 εκατ. δολάρια. Το καλοκαίρι του 1995, όταν ο ταπεινός Ντέιβιντ ερχόταν με ένα συμβόλαιο 400.000 δολαρίων, έμοιαζε πολύ μακρινό.

Ο Μακλάφιν στις πρώτες κιόλας συζητήσεις έδειξε ότι είχε διάθεση να εκτοξεύσει το νέο συμβόλαιο του Ρίβερς στα ύψη. Αρχικά ζήτησε πάνω από 4 εκατομμύρια δολάρια για δυο χρόνια, ο Ολυμπιακός δεν ανέβαινε περισσότερο από τα 3.5εκ, ένα ποσό ωστόσο, που πίστευαν ότι θα γίνει αποδεκτό από τον παίκτη.

Στις 10 Ιουνίου οι "ερυθρόλευκοι" κατέθεσαν την οριστική προσφορά τους, θέτοντας τελεσίγραφο στον Ρίβερς να απαντήσει μέσα σε 24 ώρες.

Κι εκεί έγινε το μπέρδεμα. Τα κινητά των Σωκράτη Κόκκαλη και Γιώργου Σαλονίκη, έκλεισαν ξαφνικά (υπάρχει ένας αστικός μύθος ότι αμφότεροι, ευρισκόμενοι στο κότερο του προέδρου της ΚΑΕ, τα πέταξαν στη θάλασσα, ώστε να μην επικοινωνήσει μαζί τους ο Αμερικανός!). Ο Ρίβερς επικοινώνησε με τον γενικό διευθυντή της ΚΑΕ, Τάκη Λιβιεράτο, λέγοντας ότι είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί την προσφορά. Πως έγιναν τα πράγματα;

Έχουμε δυο εκδοχές.

• Την πρώτη, δια στόματος Ρίβερς (στη συνέντευξη Τύπου, που παραχώρησε στις 9 Ιουλίου 1997 κι ενώ είχε συμφωνήσει, ήδη, με την Τιμσίτεμ Μπολόνια): "Ο Ολυμπιακός μου έκανε την τελική προσφορά και μου είπε να απαντήσω σε 24 ώρες. Την άλλη μέρα προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον κ. Κόκκαλη, όσο και με τον αντιπρόεδρο Γιώργο Σαλονίκη, αλλά τα τηλέφωνα ήταν κλειστά. Μίλησα με τον τζένεραλ μάνατζερ, Τάκη Λιβιεράτο, που τον πληροφόρησα ότι αποδέχθηκα την πρόταση. Λίγο αργότερα ο κ.Λιβιεράτος με πληροφόρησε ότι προσφορά απεσύρθη".
• Και τη δεύτερη, όπως την διατύπωσαν οι "ερυθρόλευκοι": "Πράγματι τέθηκε διορία στον Ντέιβιντ, ο οποίος όμως μας αποκάλυψε ότι έχει καλύτερη προσφορά από άλλη ομάδα, ύψους τουλάχιστον 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Η συγκεκριμένη πρόταση, μάλιστα, επιβεβαιώθηκε από τον μάνατζερ του Τομ Μακλάφιν που μίλησε το ίδιο βράδυ με τον Γιώργο Σαλονίκη. Ο Ολυμπιακός πληροφόρησε τον Ρίβερς ότι θα τον περιμένει για 24 ώρες, διαφορετικά θα απέσυρε την προσφορά του για να διαπραγματευτεί από μηδενική βάση. Στην επικοινωνία με τον Τάκη Λιβιεράτο, ο Ρίβερς δεν είπε ότι αποδέχεται την πρόταση, αλλά εκδήλωσε πρόθεση νέων διαπραγματεύσεων..."

Φαίνεται ότι και οι δυο πλευρές ήταν έτοιμες να δώσουν τα χέρια, για δικούς τους λόγους, ωστόσο, πάτησαν... φρένο, όταν έπρεπε να συναντηθούν και να συμφωνήσουν. Κάπως έτσι χάθηκε ο Ρίβερς, ο παίκτης που έκανε τα πάντα την σεζόν 1996-97, φορώντας το νο 15 στην πλάτη. Με μ.ο 17.2π, 3.4ρ, 3.4 ασ και 2 κλ, υπόγραψε μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις που είδαμε ποτέ από Αμερικανό μπασκετμπολίστα σε μια ευρωπαϊκή ομάδα.

Ο Ρίβερς συνέχισε στην Τιμσίστεμ Μπολόνια στην οποία συμφώνησε για συμβόλαιο δυο ετών έναντι 3.9 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά δεν ήταν ποτέ ο Ντέιβιντ του Ολυμπιακού. Η ιταλική ομάδα, μάλιστα, αποφάσισε να τον αφήσει ελεύθερο το επόμενο καλοκαίρι, με αποτέλεσμα ο Ρίβερς να μετακομίσει στην Τουρκία, παίζοντας στην Τόφας Μπούρσα. Εκεί τα νούμερα του θύμισαν Ολυμπιακό (19.8π, 3.5ρ και 4.9 ασ στην Ευρωλίγκα του 2000) με αποτέλεσμα να επιστρέψει στους Πειραιώτες, ύστερα προσωπική απόφαση του Σωκράτη Κόκαλη. Μόνο που ο Ρίβερς ήταν ήδη 35 ετών και σε καμιά περίπτωση ο πυραυλοκίνητος πλέι-μέικερ της ομάδας που σάρωνε τα πάντα...

"Βρήκαμε καλύτερο από τον Ρίβερς..."

Εν τω μεταξύ ο Ολυμπιακός του 1997, όμως, έπρεπε να βρει τον αντικαταστάτη του παίκτη που τον είχε ανεβάσει στο Έβερεστ. Δεν ήταν εύκολο. Ο Ντούσαν Βούκσεβιτς και ο Τζόνι Ρότζερς ήταν οι δυο επόμενες μεταγραφές, όμως ο δεύτερος ξένος, έπρεπε να επιλεγεί με πολύ μεγάλη προσοχή. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είδε πολλές βιντεοκασέτες, μέχρι να επιλέξει τον καλύτερο.

Τελικά οι "ερυθρόλευκοι" επέλεξαν τον Έλμερ Μπένετ, τότε 27 ετών, που βρισκόταν μεταξύ ΝΒΑ και CBA, αλλά είχε εμπειρία από την Ευρώπη έχοντας παίξει σε Ιταλία και Γαλλία. Ο Ολυμπιακός πίστεψε ότι βρήκε ένα αντίστοιχο ή και καλύτερο Ρίβερς, καθώς ο Μπένετ δεν είχε το (μεγάλο) όνομα, φαινόταν ωστόσο να διαθέτει τη χάρη και υπόγραφε ένα συμβόλαιο αντίστοιχο του Ντέιβιντ (450.000 δολάρια για ένα χρόνο).

Πηγαίνοντας στην Ιταλία, όπου προετοιμαζόταν όλη η ομάδα του Ολυμπιακού, ο Μπένετ άρχισε να ενθουσιάζει τους πάντες. Ήταν πολύ γρήγορος, μοίραζε την μπάλα και εφόσον προσαρμοζόταν με την υπόλοιπη ομάδα, ο Ίβκοβιτς ήταν σίγουρος πως θα κάλυπτε το κενό του Ρίβερς με ιδανικό τρόπο. Ήταν πιο νέος, διψούσε για μπάσκετ και διακρίσεις κι ο Ντούντα, έτριβε τα χέρια του.

Δείτε και μια συλλεκτική φωτογραφία από την προετοιμασία του Ολυμπιακού στην Φολγκαρία. Θα δείτε τον Μπένετ, να εικονίζεται μαζί με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του σε ένα διάλειμμα των προπονήσεων.

Ο Μπένετ έπαιξε στο πρώτο φιλικό της σεζόν, εναντίον της Βερόνα σημειώνοντας 8π, ήταν όμως φανερό πως η επιλογή του θα έβγαινε 100%. Ένας τραυματισμός του ωστόσο στον αυχένα έβαλε στοπ στην αισιοδοξία. Ο Αμερικανός έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο εναντίον της Μπενετόν Τρεβίζο (4π) αλλά ένιωθε ενοχλήσεις, καθώς δεν μπορούσε να κουνηθεί. Του τοποθετήθηκε, μάλιστα, ειδικό κολάρο με τους γιατρούς να μην του επιτρέπουν να προπονηθεί, αμφιβάλλοντας μάλιστα να θα μπορούσε να ξαναπαίξει κανονικά μπάσκετ μέσα στη χρονιά.

Ο Ίβκοβιτς άρχισε να προβληματίζεται έντονα. Η ομάδα ταξίδεψε στο Βελιγράδι, όπου το πρόβλημα στη θέση "1" ήταν ολοφάνερο, ο Μπένετ ακολουθούσε θεραπείες κι ο Ολυμπιακός ήταν μετέωρος. Στην επιστροφή από την Σερβία και το διεθνές τουρνουά, ο Αμερικανός εμφανίστηκε στο αεροδρόμιο, τονίζοντας ότι ήταν έτοιμος να ξεκινήσει προπονήσεις μέσα σε διάστημα λίγων ημερών.

Ο Ολυμπιακός δεν θέλησε να ρισκάρει (σ.σ η ιστορία επαναλήφθηκε πολλά χρόνια αργότερα με τον Ντάνιελ Χάκετ) και αποφάσισε να αφήσει τον Μπένετ ελεύθερο. Ο Αμερικανός βρήκε καταφύγιο στην Βιτόρια, όπου φόρεσε τη φανέλα της Μπασκόνια (τότε Τάου). Στην Ισπανία ο Έλμερ Μπένετ κάθισε 12 χρόνια και έγινε ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς, που έπαιξαν στην ACB.

Μετά την Μπασκόνια, πήγε στη Ρεάλ, συνέχισε σε Μπανταλόνα και ολοκλήρωσε στη Σεβίλλη (Καχασόλ). Κέρδισε δυο πρωταθλήματα (ένα με την Ταού το 2002 και ένα με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2005) και δυο Κύπελλα Ισπανίας (με την Ταού), ήταν MVP των τελικών του 2002 και πρώτος σκόρερ της σειράς των τελικών της Ευρωλίγκας (στη μοναδική σεζόν, που δεν έγινε φάιναλ-φορ, το 2000-01). Παρεμπιπτόντως εκείνη τη χρονιά, η Ταού είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό με 2-0 νίκες στα πλέι-οφ, με τον Μπένετ να σημειώνει στα δυο ματς 42 πόντους...

Σε εκείνη την πρώτη χρονιά με την Ταού, είχε παίξει, εν τέλει, σε 35 αγώνες της ACB έχοντας 11.4π και 4.3 ασίστ.

Ποιος τελικά, έπαιξε στον Ολυμπιακό; Ο εκλεκτός ήταν ο Μάικλ Χόκινς, που αποκτήθηκε αντί του Μπένετ και έγινε ο βασικός πόιντ-γκαρντ της σεζόν. Ο βραχύσωμος Αμερικανός ήταν εντυπωσιακός στο ξεκίνημα της χρονιάς όταν ο Ολυμπιακός έκανε ένα τρομερό 16-0 σε Ελλάδα και Ευρώπη, στη συνέχεια όμως δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της ομάδας, η οποία πάντως είχε ταλανιστεί και από σωρεία τραυματισμών. Δεν είχε μείνει ... κανείς που να μην χτυπήσει.

Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός που το καλοκαίρι του 97 είχε κάνει θραύση με την απόκτηση των Ντίνο Ράτζα, Μπάιρον Σκοτ (αλλά και του Φάνη Χριστοδούλου) έφτανε για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, σπάζοντας την πενταετή κυριαρχία του Ολυμπιακού εντός συνόρων και δημιουργώντας τη δική του δυναστεία...