Το Λαύριο είναι ξανά εδώ. Το Λαύριο αρνείται να παραδοθεί. Το έδειξε όλη την σεζόν. Και το έδειξε ξεκάθαρα και στον 2ο τελικό της Stoiximan Basket League, όπου νίκησε τον Παναθηναϊκό με 94-89 στην παράταση και έκανε το 1-1 στην σειρά.

Ο Δαυίδ λύγισε τον Γολιάθ. Ξανά. Όπως τον είχε λυγίσει και στην κανονική περίοδο. Όπως λύγισε ομάδες όπως η ΑΕΚ και ο Προμηθέας την φετινή σεζόν για να φτάσει μέχρι τους τελικούς. Η πορεία του μοιάζει βγαλμένη από ταινία. Η νίκη του στον δεύτερο τελικό το ίδιο. Το Λαύριο ζει το όνειρό του. Είναι άδικο όμως να στέκεται κάποιος σε... μεταφυσικά φαινόμενα, στο άστρο μίας ομάδας και άλλα όμορφα. Το Λαύριο έχει φτάσει μέχρι εδώ επειδή παίζει ωραίο μπάσκετ. Και νίκησε στον 2ο τελικό επειδή έπαιξε ωραίο μπάσκετ.

Χτύπησε κάθε γνωστή αδυναμία του Παναθηναϊκού

Το Λαύριο δεν έχει ψευδαισθήσεις. Ξέρει ότι είναι το απόλυτο αουτσάιντερ. Ξέρει ότι πρέπει να κάνει υπέρβαση σε κάθε φάση για να αντέξει στην μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Στον δεύτερο τελικό όμως έμοιαζε να θυμήθηκε και κάτι άλλο: Δεν χρειάζεται να αγχωθεί. Πρέπει απλώς να παίξει το δικό του μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός είναι ισχυρός, αλλά δεν είναι ανίκητος. Έχει ψεγάδια που έχουν φανεί όλη την σεζόν. Οι “πράσινοι” είναι μία ομάδα με μέγεθος, η οποία όμως είναι δυσκίνητη. Έχει ταλέντο, αλλά δεν έχει δημιουργούς, με την απώλεια του Νεμάνια Νέντοβιτς και την απουσία – στους δύο πρώτους τελικούς – του Χάουαρντ Σαντ-Ρος να κάνει χειρότερα τα πράγματα. Έχει αθλητικότητα, αλλά δεν έχει ταχύτητα. Έχει αίσθηση ανωτερότητας, αλλά έχει την τάση να υποτιμά τους αντιπάλους του στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Το Λαύριο τα ήξερε όλα αυτά. Και σε αυτά πόνταρε. Η απόφαση του Χρήστου Σερέλη να βάζει τους γκαρντ του να πιέζουν σε όλο το γήπεδο τον εκάστοτε χειριστή της μπάλας του Παναθηναϊκού καθυστέρησε την έτσι κι αλλιώς στάσιμη επίθεση του “τριφυλλιού”. Η επιλογή του Λαυρίου να κλείνει μέσα στην ρακέτα στο Πικ εν Ρολ των “πράσινων” και να δίνει σουτ μετά από ντρίμπλα - αλλά και στην αδύνατη πλευρά στους άλλους παίκτες - έβγαλε στην φόρα την απουσία κλασικού σουτέρ του Παναθηναϊκού, αφού πέραν του Τι Τζέι Μπρέι (4/7 τρίποντα) όλοι οι άλλοι παίκτες της ομάδας είχαν παρέα 2/20 τρίποντα. Η εντολή να τρέχει η ομάδα σε κάθε ευκαιρία στο ανοιχτό γήπεδο βοήθησε να χτυπήσουν στις αργές επιστροφές των μεγάλων κορμιών του Παναθηναϊκού και να εξασφαλίσουν ότι το Λαύριο δεν θα βρίσκει πάντα οργανωμένη άμυνα απέναντί του.

Η ιστορία του Λαυρίου είναι όμορφη. Έχει γοητεύσει τον κόσμο. Όποιος πιστεύει όμως ότι αυτή η πορεία και η χθεσινή (5/6) νίκη ήρθαν μόνο επειδή το Λαύριο έχει... καλά παιδιά, μάλλον δεν έχει παρακολουθήσει την φετινή ομάδα. Μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι πέρα από ταλέντο το Λαύριο έχει πλάνο, το οποίο ακολουθεί πιστά όλη την σεζόν.

Δεν έφτασε μέχρι εδώ μόνο επειδή έχει θράσος

Το Λαύριο είναι το αουτσάιντερ. Το Λαύριο είναι πολύ πιθανό να ηττηθεί – ίσως και εύκολα – στους δύο επόμενους τελικούς και χάσει με 3-1 νίκες. Το Λαύριο όμως απέδειξε ότι δεν έφτασε τυχαία στους τελικούς. Έφτασε μέχρι εδώ επειδή ότι ανήκει εδώ. Ήταν η ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο, νίκησε τρεις φορές την ΑΕΚ (δύο στο πρωτάθλημα και μία στο Κύπελλο), τέσσερις φορές τον Προμηθέα – επιστρέφοντας μάλιστα από το 0-2 στους ημιτελικούς – και δύο φορές τον Παναθηναϊκό. Έχει θράσος, αλλά δεν έφτασε μέχρι τους τελικούς μόνο επειδή έχει θράσος. Έφτασε γιατί είναι καλή ομάδα.

Το Λαύριο είναι η ομάδα του αναβαθμισμένου Μουράτου. Των εξελίξιμων Κάρτερ και Ντιαλό. Του σταθερού Ντέιβις. Του πολύτιμου Γερομιχαλού. Του έμπειρου Κόζι. Του υποτιμημένου Σάβατζ. Του Χρήστου Σερέλη. Το Λαύριο είναι η ωραιότερη ιστορία των τελευταίων χρόνων του ελληνικού μπάσκετ. Είναι το γαλατικό χωριό της Stoiximan Basket League. Το Λαύριο είναι απλώς... το Λαύριο.