Ο θυμόσοφος λαός λέει πως "το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο". Εντάξει, ο Φαμπιάν Κοζέρ προφανώς και δεν έχει σχέση με τη χώρα μας, αλλά η ιστορία του μοιάζει να είναι εξ ολοκλήρου δομημένη σε αυτό το ρητό. Το παραδέχθηκε κι ο ίδιος μιλώντας στην κάμερα της Euroleague TV, όταν κλήθηκε να μιλήσει για την ιστορία του και όσα τον έφεραν στο μπάσκετ.

Η σχέση του με την πορτοκαλί μπάλα δεν ήταν εξ αρχής ερωτική πάντως, αφού χρειάστηκε μια διετία περίπου για να καταλάβει πως δεν μπορούσε να μην ασχοληθεί με το άθλημα.

" Στη δεύτερη ή την τρίτη μου χρονιά ως αθλητής, ήταν που με κοούτσαρε ο πατέρας μου. Τότε ήταν που "κόλλησα" με το άθλημα, αφού μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερη αγάπη γι αυτό. Απλά έτρεχα πάνω κάτω, δεν καταλάβαινα πολλά. Στην πορεία το αγάπησα πάρα πολύ", δήλωσε αρχικά ο πόιντ γκαρντ της Λαμποράλ Κούτσα για να προσθέσει πως " στην Μπρεστ, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ο παππούς μου ήταν ο προπονητής του θείου και του πατέρα μου. Επομένως, μπορείς να πεις ότι όλοι η οικογένειά μου είναι μπασκετική. Έχω δύο ακόμη αδερφές που παίζουν στην ίδια ομάδα. Είναι σαν να είμαστε καταδικασμένοι να ασχολούμαστε με το άθλημα".

Κι αφού "κόλλησε" μετά δεν ήταν εύκολο να ξεκολλήσει. Γι αυτό άλλωστε " για καμιά δεκαριά χρόνια θα με έβλεπες σε κάθε είδους γήπεδο να σουτάρω. Αυτός ήμουν", όπως εξηγεί.

Όσο για την ιστορία πίσω από το Νο5 που έχει στη Λαμποράλ Κούτσα; " Φοράω το Νο5 από μικρός, με εξαίρεση την πρώτη μου χρονιά στη Λαμποράλ Κούτσα που είχα το Νο55", αναφέρει πριν καταλήξει σχολιάζοντας μια στιγμή που τον έχει σημαδέψει. Ποια ήταν αυτή; "Έχω βγάλει φωτογραφία με τον Τζιμ Μπιλμπά, έναν θρύλο του αθλήματος στη Γαλλία. Τον συνάντησα σε ένα τουρνουά που έπαιζα, ενώ τον είχα βοηθό προπονητή στη Σολέ για μία τριετία", όπως επισημαίνει.